Minione miesiące to wysyp doniesień, informacji na temat UFO, rzekomo potwierdzonych faktów spotkania niezidentyfikowanych obiektów, dziwnych postaci nie z tego świata, zeznań świadków i zapewnień, że Pentagon, US Navy, wielkie mocarstwa od dawna „wiedzą, ale nie powiedzą”.

Waszyngton jest w posiadaniu technologii pozaziemskiej. I w ogóle cywilizacji w kosmosie jest bez liku, a w 2023 r. - według przepowiedni niejakiego Bashara (bliżej nieokreślony pozaziemski byt - przekaźnikiem wiadomości od niego/niej jest mieszkaniec USA Darryl Anka) - świat dowie się prawdy. Cóż, poczekamy, zobaczymy. Niedawno w meksykańskim kongresie ufolog Jaime Maussan zaprezentował ciała obcych. Miały one zostać znalezione w Cusco w Peru i rzekomo liczą sobie po 1 tys. lat.

Od lat trwa spór o model edukacji i wychowania. Można powiedzieć, że w dużej mierze szkoła jest zakładnikiem opcji politycznych aktualnie sprawujących władzę.

Nowe przedmioty, pojawienie się i zniknięcie gimnazjum, modyfikacje podstawy programowej itp. miały zapewnić „kompatybilność” systemu z pędzącym coraz szybciej światem, podnieść poziom nauczania, nabyć kompetencje i umiejętności. Z jakim efektem? Niewątpliwie pośród wielu zmiennych konstytuujących system edukacji można odnaleźć elementy stałe, zawsze aktualne, uniwersalne. Bez nich trudno mówić o wychowaniu, odpowiednim przygotowaniu do wejścia w samodzielność. Jaki jest najprostszy, a zarazem najskuteczniejszy sposób na zdegradowanie człowieka? Przestać od niego wymagać. Reguła dotyczy rzeczy prozaicznych, ale też spraw fundamentalnych.

Pożyczone z Facebooka: „Nauczycielka została zapytana przez jedną z mam: - Na jakie zajęcia dodatkowe zapisać dziecko od nowego roku szkolnego? - Dwa razy w tygodniu godzina gotowania z mamą w kuchni i dwa razy w tygodniu godzina majsterkowania z tatą w garażu. I proszę, abyście te zajęcia wpisali sobie państwo w tygodniowy grafik i przestrzegali, jakbyście za nie płacili duże pieniądze”.

Tekst dzisiejszej Ewangelii należy czytać w kontekście dialogu Jezusa z uczniem, który w liturgii słowa został przypomniany przed tygodniem.

„Nie zabijaj brata zwadą, ręką, kaźnią ani radą” - przypominał autor średniowiecznego wierszowanego przekładu Dekalogu.

Przydałaby się nam obecnie świadomość owego poszerzonego sensu. Dziś można unicestwić człowieka na dziesiątki sposobów. „Pole rażenia” śmiercionośnych ostrzy, wygenerowane przez środki przekazu, social media, jest nieporównywalnie większe do starożytnych pól bitewnych. 2 lutego 2013 r. zginął amerykański snajper Chris Kyle. Był członkiem elity amerykańskiej armii - Navy SEALs, czterokrotnie służył w Iraku (współdziałając m.in. z żołnierzami polskiej jednostki wojsk specjalnych GROM). Jako snajper w akcjach bojowych „zlikwidował” 150 osób (liczba potwierdzona, nieoficjalnie mówi się nawet o 255).

W minionych tygodniach na wielu dużych internetowych portalach informacyjnych i w tabloidach pojawiły się - zaskakująco do siebie podobne co do treści i sposobu ujęcia tematu - teksty o pielgrzymach podążających na Jasną Górę.

Trudno nie odnieść wrażenia, że mamy do czynienia ze swoistym déjà vu. Identycznie o pielgrzymkach pisali komuniści. Najpierw próbka pątniczych „rewelacji” z portalu tokfm. „Romanse wśród młodych na pielgrzymkach to norma, seks również. Wstrzemięźliwości od wysokoprocentowych trunków też wiele osób nie przestrzega” - czytamy. „Nie wszyscy podczas tych wypraw są «ogarnięci» religijnie” - tłumaczy 22-letni Jan. „Niektórzy rzucają wulgaryzmami, piją alkohol, też w nadmiarze, tańczą na stołach, czasem w negliżu […]

W jaki sposób „przetłumaczyć” Dobrą Nowinę, by była ona czytelna dla nowego pokolenia? Co stanowi istotę, a co akcydens?

Co z poczuciem sacrum - sposobem odbioru, poszanowania świętości? Czy to tylko element kultury, konwencja podlegająca zmianom czy konstanta? Czy podczas koncertu muzyki techno można usłyszeć Jezusa? Zapewne niektórym czytelnikom znana jest historia wspominana już niegdyś przeze mnie w którymś z felietonów. Oto nauczycielka historii opowiada nastolatkom o latach 80, kryzysie, żywności na kartki. W międzyczasie spogląda na uczniów. W oczach większości dzieci widzi totalne zdziwienie. „Naprawdę, kochani! Tak było! Wyobraźcie sobie, że na półkach sklepu był tylko ocet!....” - próbuje uwiarygodnić swoje słowa emocjonalnym zaangażowaniem.

W minionych dniach w mediach społecznościowych i na niektórych portalach katolickich można było zobaczyć relacje z Mszy otwarcia Światowych Dni Młodzieży.

Uwagę obserwatorów zwróciły osoby świeckie rozdające Komunię św. Nie byłoby w tym być może nic dziwnego, wszak to widok powszechny w wielu krajach zachodnich, gdyby nie fakt,

iż… tylko niektóre z nich były ubrane w alby czy komże, większość zaś miała na sobie pstrokate koszulki, stroje, którym daleko do „świąteczności”. Dla wielu młodych ludzi było to tym bardziej dziwne, że nie byli to nawet nadzwyczajni szafarze Eucharystii (uprzednio odpowiednio przygotowani), ale osoby przypadkowe, wyłonione spośród uczestników ŚDM (teoretycznie przepisy liturgiczne dopuszczają takie sytuacje, ale zawsze tylko w drodze wyjątku). Wątpliwości budziły też naczynia, w których znajdował się Najświętszy Sakrament - miseczki do złudzenia przypominające te, które można kupić w znanej szwedzkiej sieci handlowej.