„Mówił, że chce zostać drapieżnikiem i dopiero gdy kogoś zabije, to się nim stanie” - wspominają znajomi studenta trzeciego roku prawa Uniwersytetu Warszawskiego Mieszka R., który zabił siekierą 53-letnią kobietę, pracownicę administracji UW, a następnie ciężko ranił interweniującego strażnika.

Do ataku doszło w minioną środę wieczorem. 22-latek miał w torbie „na wszelki wypadek” jeszcze noże i bagnet, zatem do „tego” dnia przygotowywał się bardzo starannie. Nie ma mowy o działaniu w afekcie czy przypadku. „Nie wydawał się niepoczytalny” - mówią koledzy z roku mordercy. Nie miał problemu ze zdawaniem niełatwych przecież egzaminów.

W Poniedziałek Wielkanocny świat obiegła informacja o śmierci Ojca Świętego Franciszka. Umarł o 7.35. Jako bezpośrednią przyczynę lekarze podali udar oraz niewydolność serca.

Od dłuższego czasu papież chorował, kilkukrotnie wcześniej poddawano go reanimacji, miał poważne trudności oddechowe. Informację o śmierci Franciszka podał kardynał Kevin Farrell, kamerling Świętego Kościoła Rzymskiego. Przemawiał z małego pokoju, otoczony przez kilku wysokich rangą urzędników watykańskich. Użył dokładnie tych samych słów, które kard. Leonardo Sandri wypowiedział 20 lat temu, gdy zmarł św. Jan Paweł II: „Papież powrócił do domu Ojca”.

Przed nami ważne dni: Niedziela Męki Pańskiej, Wielki Tydzień, Triduum Paschalne. To nie tylko wspomnienie historii, uczczenie wydarzeń mających kluczowe znaczenie dla naszej wiary i naszego zbawienia.

Odstawmy na bok Tuska, Bodnara, cyniczną grę i brudną politykę. Wielki Post się zaczął. Nie zmienimy czegoś, na co nie mamy wpływu. Ale możemy zmienić siebie, swoje życie. Skutecznie i prosto. Oto jedna z dróg.

„Wszystkie nasze wysiłki i reformy będą skierowane ku próżni, jeśli nie odkryjemy na nowo Sakramentu Pokuty jako źródła życia, odnowy i wszelkiej reformy” - mówił przed laty kard. Joachim Meisner. Św. Jan Maria Vianney „reformę” Kościoła zaczął bardzo prosto: usunął pajęczyny z konfesjonału, zajął w nim miejsce i zaprosił swoich parafian do spowiedzi. Na początku przyszło niewielu.

Trudno sobie wyobrazić Wielki Post bez nabożeństw takich jak Gorzkie żale czy Droga krzyżowa. Wtopiły się w naszą pobożność pasyjną, ale też weszły mocno w kulturę, tradycję.

Przyciągają wiernych - kościoły są pełne podczas ich celebracji. Droga krzyżowa doczekała się nawet swojego upgrade’u w popularnych dziś Ekstremalnych Drogach Krzyżowych.

Ale nie brak też i przeciwników rzeczonych nabożeństw. Zarzutów jest sporo: „Dla wielu młodych ludzi ukształtowanych w innej wrażliwości, kulturze, muzyce, używanym słownictwie to już nieadekwatne nabożeństwo” - pisał jakiś czas temu na swoim profilu fb (wywołując falę komentarzy) o. Dariusz Piórkowski SJ.

Temat nie jest może nowy, pisały o nim media w grudniu ubiegłego roku, ale wydaje się wart zauważenia z kilku przynajmniej powodów. Otóż każdego roku, od blisko 20 lat, Uniwersytet Oksfordzki ogłasza konkurs na słowo roku.

Dla jednych to zabawa, dla innych miernik procesów i zjawisk społecznych dokonujących się w świecie. Słowem Roku 2024, według „Oxford English Dictionary”, zostało „brain rot”. W dosłownym tłumaczeniu zwrot oznacza „gnicie mózgu” (w jęz. ang. ma formę rzeczownikową; tłumaczone jest także jako „zgnilizna mózgu”). Rzecz jasna, słowo jest metaforą - nie chodzi dosłownie o fizjologiczny proces rozpadu ważnego ludzkiego narządu, lecz o pewien specyficzny stan umysłu.

Od kilku lat we Francji notuje się bardzo duży wzrost chrztów wśród dorosłych.

Opublikowane ostatnio dane wskazują, iż w ubiegłym roku sakrament przyjęło 7 tys. dorosłych (wzrost o 30% w stosunku do ubiegłego roku) i 5 tys. nastolatków (wzrost o 50%). Szacuje się, że w tym roku poprosi o niego jeszcze więcej osób. Wzrost liczby chrztów dorosłych nie rekompensuje jednak w pełni liczbowo ciągłego spadku chrztów dzieci. Okazuje się jednak zjawiskiem bardzo ciekawym - przede wszystkim zaś jest znakiem szczególnego działania Ducha Świętego. I zapewne forpocztą wyzwań, jakie również nas czekają w polskim Kościele.

Kilka dni temu wróciłem z rekolekcji krajowych asystentów Apostolstwa Chorych. Jak to zwykle bywa przy tego typu spotkaniach, nie zabrakło dyskusji nt.: co u was, a co u nas? Jak wy ogarniacie „duszpasterskie standardy”, a jak my to robimy itp.

Któregoś dnia trwała dyskusja o kolędzie: jedni idą do wszystkich, inni tylko „na zaproszenia” - która opcja lepsza? Zdania były podzielone. Zatrzymajmy się dziś na tym dylemacie. Pukać do każdych drzwi czy tylko niektórych? Iść jedynie do tych, co nas lubią i dają gwarancję, że nie spotka nas przykra niespodzianka? A może odwrotnie: iść do wszystkich, zburzyć (niekiedy mocno nieświęty) „święty spokój”, drapnąć sumienie, narażając się na obelgę czy przykre słowo, przypomnieć swoją obecnością o istnieniu innego świata?