Uff... Po wielu dniach oczekiwania, tonach przecieków z komisji badającej kopie nagrań z rejestratorów lotu, różnych teoriach głoszących to i owo, wreszcie na konferencji prasowej zostało przedstawione polskie badanie i jego wyniki. I cóż się okazało?

Gdy w dzisiejszej Polsce wypowiada się jakieś słowo krytyczne pod adresem prezesa Jerzego Owsiaka, to albo się jest straceńcem, albo człowiekiem niespełna rozumu.

Po trosze przyzwyczaiłem się do tego, że dla większości z nas wydarzenia związane z wyznawaną wiarą mają charakter bardziej emocjonalny, a tymi, które zapadają w naszą pamięć są wszelkiego rodzaju przeżycia o sentymentalnym zabarwieniu.

Nijak mi podsumowywać miniony rok. Co prawda można byłoby „wyżyć się” felietonistycznie i językowo, ale przecież niesmak sam w sobie by pozostał.

Tęsknię za świątecznym śniegiem. To nie nostalgia ludowo odziana, ani tani sentymentalizm księdza, co na chwilę zapomniał o teologii. Odczuwam brak śniegowego puchu, bo boję się ziemi „nagiej i otwartej”.

Nie można kogoś, kto odpowiada swoimi decyzjami nie tylko za śmierć ludzką, ale przede wszystkim za niszczenie tkanki narodowej, nazywać idealistą. Bo tutaj ciśnie się na usta jedno określenie - zbrodniarz.

Jest we mnie jakiś smutek, gdy cytuję te słowa wiersza Ernesta Brylla. Ale nie tylko ten wiersz poety w moim sercu wywołuje jakiś żal.

Niewielu młodych ludzi pamięta dzisiaj kultowy film swoich dziadków, jakim była „Casablanca”. Jednak pewne kwestie zaczęły żyć własnym życiem, dzięki czemu pozwalają przetrwać w historii dziełu sztuki filmowej, z natury swojej narażonemu na nietrwałość.

Rozpoczynamy nowy rok w życiu Kościoła. Tak, to nie jest pomyłka. Pierwsza niedziela Adwentu stanowi początek roku dla wszystkich przeżywających w wiarę w Jezusa.

Święto Odzyskania Niepodległości stanowi doskonałą kanwę do wszelakich rozważań „ojczyźnianych”, a większość z publicystów za punkt honoru stawia sobie oryginalność wypowiedzi, według nich gwarantującą „niezależność” myślenia.