Wieczór wyborczy spędziłem w autokarze, wracając z Jasnej Góry, gdzie kończyliśmy nasze kapłańskie rekolekcje. Trasa tej pielgrzymki, w 15 lat po święceniach prezbiteratu, wiodła szlakiem raczej mało uczęszczanym przez pątników i wycieczki.

Każde wybory są jakimś rozstrzygnięciem. Nie można udawać, że gra toczy się tylko o splendory i żyrandole.

Minęły właśnie dwa miesiące od katastrofy smoleńskiej, która swoim piętnem nadal określa sytuację w Polsce. Mimo kolejnych fal powodziowych, nie można polskiej opinii publicznej oderwać od tego, co wydarzyło się 10 kwietnia w pobliżu lotniska Siewiernyj.

W zamierzchłej przeszłości, gdy jeszcze nie było w Polsce ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie, opowiadano dowcip o powracającym z pracy mężu, który nie mogąc znaleźć żadnej zaczepki w domu, gdyż żona wykonywała każde jego polecenie, w końcu nakazuje jej wejść pod stół i zacząć szczekać.

Nie trzeba być dzisiaj szczególnie wrażliwym człowiekiem, aby nie dostrzec dramatu, dziejącego się na terenach dotkniętych kataklizmem powodzi. Dramatu ludzi, którzy tracą nierzadko cały dorobek życia, a wraz z nim nadzieję, że ich własna egzystencja będzie udana.

Zaiste, niezbyt długo przyszło nam czekać, by ktoś w kampanijnej gorączce rzucił hasło: „Wojna!”. Najciekawsze jest jednak to, że padło ono nie z tej strony, o której od dawna nas zapewniano, że opiera się li tylko na gwałcie i destrukcji.

Sam się sobie dziwię, że wybrałem za tytuł tego felietonu słowa prezydenta Federacji Rosyjskiej, Dymitrija Miedwiediewa.

Już miesiąc mija od wydarzenia, które wstrząsnęło Polską. Od czasu śmierci Sługi Bożego Jana Pawła II nie było podobnej reakcji społecznej.

Słowa tytułu pochodzą z wiersza Zbigniewa Herberta „Tren Fortynbrasa”. Swoistej rozmowy z księciem duńskim Hamletem po jego śmierci.

Ten tekst powinien pojawić się przed tygodniem. Niestety, pojawia się dzisiaj. I może ktoś uzna to za potknięcie felietonistyczne, ale jestem winny ten tekst tym, którzy zginęli. I jestem go winny samemu sobie.