Wiecznie młoda (l. 61) celebrytka wielu talentów, zwana też przez niektórych gwiazdą polskiej piosenki Majka Jeżowska, ostro skrytykowała tegoroczny Krajowy Festiwal Piosenki Polskiej w Opolu.

Najbardziej napiętnowała koleżeństwo po fachu, które - jej zdaniem - bezwstydnie przyjęło zaproszenie do pokazania się na firmowanej przez „reżimową” Telewizję Polską opolskiej scenie. W społecznościowych mediach artystka zwierzyła się z niesmaku, jaki towarzyszy jej, kiedy tylko wspomni „o tych, którzy wystąpią na kolejnych koncertach dla «jedynej i słusznej» telewizji”. Wszak ona sama nie zgodziłaby się na udział w żadnej imprezie TVP. Nic innego, jak tylko rozległe „wooow!” na wdechu nie przyszło mi na takie dictum do głowy. I zaraz następne „wooow!”, kiedy sobie uświadomiłam karkołomną drogę, jaką zwana gwiazdą Jeżowska musiała przebyć, żeby tak się zmetamorfozować.

Mógłby to być, zaiste, wielce pocieszny widok. Oto wysportowany poseł niczym szarak umyka przed strzegącymi granicy żołnierzami.

A próbuje ich zwodzić, a tropy pomylić - jak oni za nim w lewo, to on wtedy w prawo, a kiedy oni w prawo, to on w lewo ucieka. Może mogłaby nawet ta sytuacja roztłumaczyć z egzaltacją wyartykułowany gniew eksopozycjonisty Frasyniuka, który watahą psów pograniczników nazwał… Mogłaby, gdyby to był film - jakieś nowe „Allo, allo” albo „Jak rozpętałem kolejną wojnę światową”. Ale filmem nie jest. Jest za to twardą i wcale niewesołą rzeczywistością. Z nieujawnionym wcześniej w tej sprawie poświęceniem rzucili się na ratunek koczującym na polsko- białoruskiej granicy imigrantom z Bliskiego Wschodu polscy(?) politycy i ich klakierzy o poglądach mocno na lewo od prawa. Bardzo konsekwentnie próbowali a to przekonywać pograniczników o konieczności przepuszczenia imigrantów do Polski, a to przekazać im pomoc humanitarną (chcę wierzyć, że zdjęcie przeznaczonej dla uciekinierów konserwy wieprzowej to tylko głupi żart), a to namawiali funkcjonariuszy do odsłaniania twarzy i legitymowania się.

Kresy Wschodnie zamieszkiwali przedstawiciele blisko 30 narodów cechujących się pokrewieństwem językowym i wspólnym pochodzeniem, ale inną kulturą czy religią. Miało to zarówno pozytywne konsekwencje - wzajemne przenikanie się kultur, jak i - zwłaszcza w XX w., gdy ujawniły się tu silne tendencje nacjonalistyczne - negatywne.

W pamięci Polaków tym najstraszniejszym i wciąż nieprzepracowanym z sąsiadami konfliktem pozostaje rzeź wołyńska - nasza do dziś niezabliźniona rana. Gdyby jednak stworzyć ranking rodzimych mitów, jednym z najważniejszych z całą pewnością zostałyby właśnie Kresy - utracone po II wojnie światowej na rzecz Związku Radzieckiego wschodnie rubieże Rzeczpospolitej. Komunistyczne rządy w Polsce, nieustannie podkreślające „przyjaźń” ze wschodnim sąsiadem, wyeliminowały ten termin i próbowały wymazać ze świadomości Polaków istnienie kresowych ziem, a zwłaszcza ich związek z Polską. Nie było to jednak takie proste, ponieważ w sercach tych, którzy musieli opuścić wschodnie rubieże, pozostały one jako raj utracony, „kraj lat dziecinnych”, który już na zawsze „zostanie święty i czysty”. Upadek komunizmu w 1989 r. przywrócił Kresom Wschodnim należne im miejsce w polskim dyskursie historycznym, co z kolei w latach 90 zaowocowało będącą próbą nadrobienia półwiecza milczenia i zakłamania erupcją kresowych wspomnień.

„Kto nie pije, ten kapuje - hop, hop, hop!” - szantażował na jednym z wesel pewien radosny pan. Znalazło się kilku innych, którzy ochoczo ten śpiew podchwycili. Nie dali się jednak sprowokować do współzawodnictwa z miłośnikiem trunków. I chwała im za to.

Na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać, że w porównaniu do sytuacji sprzed kilkunastu czy kilkudziesięciu lat pijemy zdecydowanie mniej. Na weselach nie uwidzisz już obrazka z leżącym pod stołem delikwentem, który stracił kontakt z rzeczywistością. Jest też sporo ludzi, którzy na przyjęciach spożywają alkohol symbolicznie albo wcale nie piją. Nieubłagana statystyka pokazuje jednak, że przeciętny Polak wypija dziś ok. 11 litrów alkoholu rocznie. W czasach komunizmu przypadało odpowiednio ok. 8,5 l. Jak to wytłumaczyć? Raport Instytutu Jagiellońskiego „Polska zalana piwem” winą za dramatyczny wzrost spożycia alkoholu w ostatnich 30 latach obarcza branżę piwowarską. Wskazuje, że o ile kontynentem o największej konsumpcji piwa jest Europa, to liderami w tej dziedzinie w Europie są właśnie Polacy.

Radość wielka zapanowała na świecie, kiedy najbardziej medialna para globu - książę Harry i Meghan Markle - ogłosiła narodziny swojego drugiego dziecka.

Tym większa, że to córka, a w posiadaniu royalsów jest już przecież syn. A jeszcze większa, kiedy zadeklarowała, że na tej dwójce poprzestaje. I że zdecydowały o tym względy obywatelskie. Obywateli - bądź co bądź - nie byle jakiej kategorii. Książęce orędzie najbardziej jednak uradowało zajmującą się wielkością populacji i jej wpływem na zrównoważony rozwój środowiska brytyjską organizację Population Matters (Sprawy ludności), która w tej euforii przyznała parze nagrodę pieniężną - 695 dolarów, co w przełożeniu na nasze ma wartość około 2,5 tys. zł. Sceptycy powiedzą, że to kropla w morzu książęcych apanaży. I pewnie trudno się z tą opinią nie zgodzić. Ale jaka to kropla! To głęboki ukłon w stronę matki Ziemi, Meghan i Harry podkreślili bowiem, że decyzję o posiadaniu tylko dwójki dzieci podjęli „celem ochrony środowiska”.

Rozmowa z Wincentym Łaszewskim, doktorem teologii, pisarzem, badaczem w zakresie antropologii mariologicznej.

Jesteśmy w przededniu beatyfikacji kard. Stefana Wyszyńskiego, który „wszystko postawił na Maryję”. Z czego wynikało jego tak silne zawierzenie Matce Bożej?

Z doświadczenia, z tego, że on w swoim życiu „czuł dotyk Maryi”. Nie był tu zresztą żadnym wyjątkiem. Każdy, kto otwiera się na świat nadprzyrodzony, staje się jego świadkiem - wie, że on istnieje, że np. anioł jest tak samo realny jak drugi człowiek, że Matka Najświętsza pochyla się nad nim tak samo realnie, jak matka, na której kolanach siadał w dzieciństwie. Kto nie ma tego doświadczenia - czyli doświadczenia wiary - nie zrozumie Prymasa. To ono było najważniejszym motorem jego życia… Gdy je mam, moje chrześcijaństwo nie jest już teorią - staje się rzeczywistością. Wyszyński miał doświadczenie obecności Maryi w rodzinnym domu, miał doświadczenie osobistej opieki, wreszcie - Jej obecności w różnych wydarzeniach. Nie musiał tego rozumieć, jak dziecko nie rozumie miłości matki, która żyje cała dla niego.

Statystyki wskazują, że ojcowie spędzają z dzieckiem średnio 30- 40 minut dziennie. Zdecydowanie mniej niż matki. Taki symbol rodzicielstwa mamy wdrukowany od lat, albo lepiej - od wieków.

Rola ojców ciągle jeszcze sprowadza się głównie do zapewnienia potomkowi materialnego bytu i rozliczania zachowania. I choć cieszy wzrastająca liczba urlopów tacierzyńskich vel ojcowskich, opieka nad niemowlęciem wciąż z założenia przypisywana jest matce. Ojciec - kiedyś, potem. I czemuż to, ach, czemuż, o, tatusiowie najbardziej małoletnich, nie chcecie spędzać czasu ze swoją - bądź co bądź - pociechą? Nie potraficie? Uważacie, że to babska robota i że na pewno prawdziwemu mężczyźnie uwłacza? A może też niektóre mamusie dziecka - w najmędrszości swojej - stoją za przekonaniem, że mężczyzna nie dopatrzy, nie pośpieszy, że mało giętki jest? A może naprawdę nie za bardzo wiecie, jak się takim maluchem zająć - nakarmić, przewinąć tudzież w płaczu utulić?

Nie tylko od czasu do czasu mnie ludzki ród zaskakuje. A ostatnio głównie jego inwencja w wyciąganiu od ludzi ich własnych pieniędzy.

I nie mówię tu o podatkach, tylko o tych niby pełnych empatii obywatelach, którzy w ramach ratowania cudzego wnuczka wydzierają kasę dziadkom, o tych „bankowcach”, co to z własnej i nieprzymuszonej woli informują o rzekomych finansowych napaściach i w równie szczerym jak informacja odruchu altruizmu proponują przelanie pieniędzy na inne konto, o tych „miłosiernych” policjantach, którzy ofiarują się przechować zagrożoną cudzą gotówkę. Zadziwia mnie, jak w momencie, kiedy już kolejne metody zostają oswojone, pojawiają się nowe i nowe. A najnowsze złapało mnie ostatnio w handlowej galerii. Nie jakiejś tam z dalekiego świata, ale tutejszej, naszej. Akurat napatoczył się stary znajomy, a więc gadu-gadu… Ani się spostrzegliśmy, jak podbiegła do nas rozkoszna - na oko - 25-latka, ładnie ubrana, śniada na urodzie, ale nie za bardzo, więc może niekoniecznie po Zanzibarze, a tylko po solarium. Taka Jennifer Lopez dla nieco mniej zamożnych.

Niektórym peerelowski maj nadal pachnie szalonym, zielonym bzem. Innym konwalią i jaśminem. Albo miętą. Jeszcze innym - rozrzucanym po polu obornikiem.

Przez lata ten wiosenny miesiąc fetowany był głównie w swoim pierwszym dniu. I jeśli jeszcze naczelne święto PRL gdzieś się w zakamarkach wałęsa - to bardziej na zasadzie upiora przeszłości niż bohatera socjalistycznej pracy - propagandowego umięśnionego herosa o nostalgicznym spojrzeniu. Ale trochę lat temu 1 maja to była niezła impreza. Jakkolwiek uroczyste obchody rocznicy wybuchu Rewolucji Październikowej z założenia przeskakiwały rangę Święta Pracy, to pojedynek pór roku zawsze wygrywała wiosna. A bywało i tak, że na okoliczność pochodów rzucili do sklepu kubańskie pomarańcze. Albo toaletowy papier. Głośniki dudniły nie tylko przez otwarte drzwi, chłoporobotnik nadrabiał zaległości w polu, a babcia przez caluśki dzień niepolitycznie, ale za to tęsknie zawodziła: „Boże daj, Boże daj, żeby wrócił Trzeci Maj!”.

O ho ho! Ho ho ho! Ho! - woła moja znajoma. Ten ciąg hohów, jak się nietrudno domyślić, mocno emocjonalny jest. Znajoma bowiem należy do grona osób, które boją się lodówkę otworzyć.

Bo i stamtąd, ich zdaniem, może Robert Lewandowski wyskoczyć. To, ma się rozumieć, przytyk do stałej obecności piłkarza w mediach. A ja swoją lodówkę całkiem bez strachu otwieram. Może dlatego, że nie za pakowna jest i rosły Lewandowski się w niej po prostu nie mieści. Po drugie - uważam, że akurat on sobie na obecność w niektórych lodówkach uczciwą pracą zasłużył, a po trzecie - w mojej wsi Lewandowskich jak mrówków, to i był czas przywyknąć. Więc czemu się do tego jednego przyczepiłam? Bo ten zarabiający w niemieckiej drużynie nie tylko na chleb piłkarz to człowiek utalentowany, pracowity i na dodatek ambitny. Tytułów całkiem chwalebnych sporo już nazbierał, a teraz zawziął się na pobicie szczególnego rekordu. Wiele lat temu, a ściślej: w sezonie 1971/72, inny ambitny piłkarz tego, w którym dziś gra Lewandowski, klubu, Gerd Müller, ustanowił rekord zdobytych w sezonie 40 goli.