No i proszę! Wystarczyło tylko zalegalizować skonfederowany Rząd 15 Października/13 Grudnia/Ośmiu Gwiazdek i Polska - jak za przyczyną czarodziejskiej różdżki - zmieniła swoją zapyziałą, ponurą gębę zacofanego grajdoła na radosne, uśmiechnięte oblicze nowoczesnej Europy.

Jak tylko nowo wybrany pan premier zakończył swoje expose magicznym życzeniem: „Szczęśliwej Polski, już czas”, stał się cud powszechnej polskiej szczęśliwości. Nie czekając na te, które zwyczajowo przypisane są do Wigilii, ministry, ministrowie i aktywiszcze przemówili ludzkim głosem i na wyścigi  starają się  uszczęśliwić poddanych. I tak w ramach tych wyścigów nowo zaprzysiężona ministra postanowiła uszczęśliwić uczniów, zakazując belfrom zadawania im prac domowych na święta.

Nie wiadomo, czy w ramach zwiększenia oglądalności, czy może na skutek pewnego rodzaju zazdrości wobec posłanek i posłów, którzy się w ławach sejmowych z małoletnimi pociechami wcale nie tak rzadko pojawiają, pan marszałek sejmu przyprowadził był do zarządzanej przez siebie placówki swoją dwuletnią córeczkę.

Pod fotką pokazującą dziewczynkę próbującą w gabinecie taty-marszałka stanąć na głowie pojawiło się mnóstwo entuzjastycznych komentarzy. Wśród nich porównanie do stawania na głowie - ma się rozumieć, w sensie przenośnym - pana marszałka, który za wszelką cenę stara się naprawić ośmioletnie zaniedbania w robieniu z sejmowych posiedzeń show.

Kilka dni temu w Monachium miały miejsce największe od 1933 r. opady śniegu. Ruch został sparaliżowany, miejska komunikacja się nie sprawdziła, pociągi nie kursowały, na lotniskach armagedon z powodu odwołanych lotów.

A wszystko to, ma się rozumieć, wskutek dramatycznego ocieplenia klimatu. Najgorzej było na lotnisku, gdzie należało zagospodarować tłum czekający na powrót normalności, czyli ocieplenia. Ale to pryszcz, bo -cytując klasyka - „Kiedy Jego Wysokość wysyła okręt do Egiptu, zali kłopocze się o to, czy myszy na statku mają wygodne pomieszczenie?”. Okazuje się jednak, że rzeczywistość zakpiła nie tylko z myszy, ale też z Ich Wysokości, które akurat miały się udać na szczyt klimatyczny w Dubaju. Oczywiście radzić, jak uratować matkę ziemię przed katastrofą ocieplenia klimatu.

„Jak to jednak ten świat ma sinusoidy kształt” - zawodził w czasach mojej średnio dojrzałej młodości jeden z ambitniejszych artystycznie kolegów.

A szło mu głównie o to, że raz na górze, raz na dole, czyli trendy przemijają i wracają. I że z modą na posturę też tak samo jest. To grubsze, to cieńsze egzemplarze są w modzie. Wcale nie tak dawno minęły czasy, kiedy tuszą pieczętowano przynależność do bogatych, czyli do elity. Szczupłość budziła niechęć i - co najmniej - pobłażliwe traktowanie. Ale też nie oszukujmy się. Szczupłość - w odniesieniu do całej populacji - wynikała głównie z biedy. Dzisiaj szczupła sylwetka - podobnie jak wyprasowana twarz - to przepustka do tzw. towarzystwa.

W sobotę 18 listopada miał miejsce 12 Zjazd Absolwentów I LO im. Bolesława Prusa w Siedlcach połączony z obchodami 100-lecia szkoły.

W ramach prezentacji należy wspomnieć, że szkoła jest nie tylko kilkukrotną laureatką prestiżowej Złotej Tarczy. Jej uczniowie mają też na swoim koncie liczne naukowe, artystyczne i sportowe dokonania. Aktualnie w 27 klasach „Prusa” kształci się 816 uczniów, wśród których jest pięcioro uchodźców z Ukrainy i trzy osoby z innych państw. Zanim 18 listopada dyrektor I LO Anita Woźnica pociągnęła za sznurek zabytkowego dzwonka i oficjalnie otworzyła jubileuszowe obchody, przez kilka miesięcy pełne ręce roboty miały i społeczność szkoły, i Stowarzyszenie Przyjaciół I LO, i Komitet Zjazdowy.

Naukowcy z tokijskiego uniwersytetu - dwaj Japończycy i Australijczyk - zapodali ważne wydarzenie.

Pochwalili się, że przy wykorzystaniu sztucznej inteligencji stworzyli system, który - jak przekonują - potrafi odczytywać intencje i rozróżniać stany emocjonalne ukrywające się w mowie, czyli gdakaniu kur. Swoje, jak to określili, „przełomowe” badania opublikowali w pracy o bardzo uczonym tytule: „Rozszyfrowywanie ptasich emocji. Nowatorskie podejście do sztucznej inteligencji i uczenia maszynowego w celu zrozumienia odgłosów kur”. Z dumą i radością obwieścili światu, że opracowali „system zdolny do interpretowania różnych stanów emocjonalnych u kur, w tym głodu, strachu, złości, zadowolenia, podniecenia i niepokoju”.

Śmierć. Przyjaciółka snu. Kto ją tam zresztą wie, czy przyjaciółka? Skoro sen tulimy, a do śmierci ustawiamy się tyłem.

Jakbyśmy chcieli zapomnieć, że to właśnie ona - pewniejsza niż przywoływane razem z nią podatki - dosięgnie każdego. A trochę wcześniej - żałoba po tych, którzy odeszli chwile przed nami. Czy jest szansa, żebyśmy mogli się na to przygotować? Nie potrafimy rozmawiać o śmierci.  Ani o swojej, ani naszych bliskich. „Na coś trzeba umrzeć” - żartujemy, przekonując samych siebie, że jeszcze tak odległa. U wielu osób prowokowanie rozmowy choćby na temat prawnych uregulowań wywołuje co najmniej irytację. „Przecież nie umieram. Jestem całkiem zdrowy. Nigdzie się nie wybieram. Załatwię, jak przyjdzie moja kolej” - mówimy z przekonaniem, że my to na pewno zdążymy.

Pająki, szerszenie i ciemność. Dlatego boję się strychu. Ale jak trzeba, to wejdę. A warto, bo podczas takich wypraw zatrzymuje się, a nawet cofa czas.

Oto - rękawiczki. Jedna z jednym palcem, druga z pięcioma. Obie z akuratnej owczej wełny, kolorowe, uczciwie na drutach zrobione. Ile one mogą mieć lat?! Mama lubiła robótki - wyszywanie, na szydełku, na drutach. Pamiętam je, te - wydziergane podczas rodzinnych i sąsiedzkich opowieści - bieluśkie, krochmalone serwetki. Podzielone na codzienne, którym wolno było tygodniami leżeć na drewnianych kwietnikach, i te „od wielkiego dzwonu”, które wychodziły z szafy tylko na Wielkanoc, Boże Narodzenie i „do księdza” podczas kolędy. Rękawiczki dostawaliśmy każdego roku. Codzienne - z jednym palcem, i szykowne, „kościołowe” - z pięcioma.

Dlaczego „trans-moda” wspierana jest przez systemy edukacji oraz szeroko pojętej opieki zdrowotnej? I co mają w tej sytuacji zrobić rodzice, którzy stają się wrogami numer jeden swoich córek?

„Ameryka miała w 2007 r. jedną klinikę gender. Dziś ma ich 300. Mamy obecnie setki pediatrycznych klinik genderowych! Planned Parenthood wydaje testosteron już podczas pierwszej wizyty. Z kolei w Oregonie Planned Parenthood przepisuje testosteron 15-letnim dziewczynom na ich życzenie. Nie potrzebują nawet zgody rodziców. Dla dzisiejszych nastolatków - czy mają dysforię płciową, czy nie - testosteron jest bardzo łatwo osiągalny. Podwójna mastektomia też jest na wyciągnięcie ręki” - tak Abigail Shrier, amerykańska dziennikarka, autorka książki „Nieodwracalna krzywda. Tragiczne losy nastolatek, które zmieniły płeć”, opisuje napędzaną przez transbiznes modę na transpłciowość wśród amerykańskiej młodzieży.

Sporo reform przeszła oświata za mojego życia. Najbardziej pamiętam tę z najwcześniejszego dzieciństwa.

W zasadzie nie mam za bardzo pojęcia, na czym ona polegała, wiem tylko, że podzielono wtedy siódmą klasę szkoły podstawowej: uczniowie, którzy urodzili się przed 1 lipca, szli do szkoły średniej, ci, którzy się opóźnili i przyszli na świat po tej dacie, zostawali w nowo utworzonej klasie ósmej. W mojej szkole zostało ich - nomen omen - ośmioro. Cztery ławki w maleńkiej, zaadaptowanej dla nowej klasy salce. Biegaliśmy do nich na każdej przerwie - wszyściuteńkie, a niemałe, bo liczące ponad 30 osób klasy - żeby choć z korytarza pooddychać ich towarzyską, zgoła nieszkolną atmosferą.