Stare przysłowie mówi, że „lepsze deko handlu niż kilo roboty”. Patrząc na różne sytuacje, których wokół nas coraz więcej, myślę sobie, że chyba zbyt wiele osób wierzy, iż przysłowia są mądrością narodów. Skąd taka obserwacja?

Czy Maryja musiała wierzyć? Czy jej życie było łatwiejsze niż nasze, jeśli idzie o kwestie zawierzenia Panu Bogu? Czy jako Matka Syna Bożego miała bardziej „z górki”? W końcu widziała Anioła, na co dzień przebywała z Jezusem… Uroczystość Niepokalanego Poczęcia, przypadająca w tym roku w przeddzień II Niedzieli Adwentu, przeżywana w kontekście Roku Wiary zaprasza nas, abyśmy dokładniej przyjrzeli się wierze Maryi.

Do pewnego miasta przyjechał cyrk. Furorę robił zwłaszcza linoskoczek, który rozciągnął linę między dwoma wysokimi budynkami, a następnie zachwycał zgromadzoną publiczność swoimi umiejętnościami. Wszyscy bili mu brawo.

Uroczystość Chrystusa, Króla Wszechświata, mówi nam o rzeczywistości Bożego królestwa i królowania. Rodzi to wiele pytań i niejasności. Nietrudno wpaść w błędne rozumienie idei królestwa Chrystusa.

„Panno Święta, co (...) w Ostrej świecisz Bramie. Ty, co gród zamkowy// Nowogródzki ochraniasz z jego wiernym ludem...” - pisał Adam Mickiewicz w inwokacji do „Pana Tadeusza”. Od XVI w. w Wilnie wierni oddawali cześć Maryi, modląc się przed Jej łaskami słynącym obrazem, nazywając przy tym Maryję Matką Miłosierdzia. Ten tytuł ma swe głębokie teologiczne uzasadnienie.

To nie jest kolejny artykuł z cyklu „Bo Halloween jest złe”. Wychodząc od tego - tylko pozornie niewinnego święta - przyjrzyjmy się dokładniej walce o kulturową pamięć i tożsamość. Miejscem tej walki są media, a poprzez nie - także nasze sumienia.

Pierwszy atak zimy skrócił jesień. Za oknem krajobrazy iście bożonarodzeniowe. Trochę nagle i niespodziewanie, bo pochmurno-mglista melancholia listopadowych dni powoli przyzwyczajała nas do myśli o przemijaniu, wpisując się w wymowę zarówno uroczystości Wszystkich Świętych, jak i wspomnienia Wszystkich Wiernych Zmarłych.

Początek listopada to czas szczególny. Czas, który mówi nam bardzo wiele o przemijaniu, ale także o naszym podstawowym powołaniu: powołaniu do świętości. Właśnie w tym czasie uświadamiamy sobie, że jesteśmy częścią Kościoła - wspólnoty, która wykracza poza doczesność. Mamy bowiem Kościół pielgrzymujący na ziemi, Kościół triumfujący - w niebie oraz Kościół cierpiący - w czyśćcu.

W sobotę, 15 września, w archikatedrze warszawskiej brałem udział w smutnej uroczystości. Był to pogrzeb śp. dr. Józefa Szaniawskiego - historyka i wykładowcy UKSW. Nazywano go „ostatnim więźniem politycznym PRL”. Był też przyjacielem i orędownikiem rehabilitacji pułkownika Ryszarda Kuklińskiego.

Włodawscy paulini zapraszają na autokarową pielgrzymkę do sanktuarium Matki Bożej Leśniańskiej - Patronki Rodzin.