Nieraz zdarzyło mi się słuchać o wzruszających historiach rodziców, których dzieci utraciły wiarę - często wręcz demonstracyjnie okazują swoją niechęć do religii i Kościoła. Sami rodzice (a zwłaszcza matki), opowiadając o tych sytuacjach, nieraz mają łzy w oczach i zadają pytanie: „Dlaczego?”.

Czasem jednak nie mogę się oprzeć wrażeniu, że znam odpowiedź. Pamiętam opowieść znajomych małżonków o tym, jak ich kilkunastoletni syn przeżywał akurat okres buntu i demonstrowania przy każdej okazji swojego zdania. Kiedy spytali go, czy pomodli się z nimi na różańcu, odburknął „Nie!”, oczekując na ostrą reakcję, krzyk i przymuszanie. Był bardzo zdziwiony, kiedy rodzice spokojnie odpowiedzieli „Aha” i po prostu zaczęli modlić się sami. Wytrzymał gdzieś do połowy drugiej dziesiątki.

W liturgii święta Przemienienia Pańskiego koncentrujemy się zwykle na osobie Jezusa, na Jego rozmowie z Mojżeszem i Eliaszem czy też na postawie uczniów. Gdzieś na drugi plan schodzi osoba Boga Ojca, który okrywa szczyt Góry Tabor obłokiem tajemnicy, a na koniec całej sceny przemawia do uczniów: To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie! (Mt 17,5).

Co ciekawe, jeśli spojrzymy w kalendarz liturgiczny, to wśród wielu świąt i uroczystości nie ma żadnego, które byłoby poświęcone bezpośrednio osobie Boga Ojca. To zastanawiające, ponieważ prawda o ojcostwie Boga jest jedną z najważniejszych dla człowieka wierzącego. Przekłada się bezpośrednio także na obraz Boga, jaki mamy. Niestety, bardzo często jest on wykrzywiony.

W setną rocznicę objawień Matki Bożej w Fatimie papież Franciszek przybył 12 maja z 24-godzinną pielgrzymką do tamtejszego sanktuarium maryjnego. Wyniósł na ołtarze dwoje z trojga uczestników wydarzeń z 1917 r. - Franciszka i Hiacyntę Marto.

Była to kulminacja obchodów jubileuszowych. W Fatimie zgromadziło się ponad pół miliona wiernych z 55 krajów świata. Najliczniejszą po Portugalczykach grupę stanowili Polacy. Była to już szósta papieska wizyta w tym miejscu - wcześniej przyjeżdżali tam trzej inni papieże: bł. Paweł VI (1967 r.), św. Jan Paweł II (1982, 1991 i 2000) oraz Benedykt XVI (2010). Ta, 19 podróż zagraniczna Franciszka odbywała się pod hasłem: „Z Maryją, pielgrzym nadziei i pokoju”.

Na początek proste pytanie: Czy jeśli wyrzuciliśmy do śmietnika resztki wczorajszego obiadu, to będziemy w nich grzebać, aby znaleźć produkty do przygotowania świeżego posiłku?

Oczywiście - nie. O wyrzuconych resztkach i śmieciach już nie myślimy. Do świeżego posiłku szukamy świeżych produktów. Dlaczego zatem tak łatwo łamiemy tę zasadę w sferze psychiki i ducha? Mam tu na myśli ciągłe rozpamiętywanie przeszłości. Nasza pamięć jest jak bank informacji. Przechowuje i wspomnienia pięknych chwil, ale także tych niełatwych, trudnych i dramatycznych.

Płakała. Rzęsiste łzy ciekły po jej policzkach. Nawet nie czuła, że ciało przenika chłód wiosennego poranka. Ogromny stres, nagromadzony przez ostatnich kilkadziesiąt godzin, eksplodował ze zdwojoną siłą.

A przecież w piątkowy wieczór wydawało się, że już nic gorszego stać się nie może… że wypłakała już wszystkie łzy, że stała się jak wyschnięta studnia, a jej dusza skurczyła się i obumarła pod wpływem bólu.

W niedzielę, 26 marca, Kościół obchodził 750-lecie kanonizacji św. Jadwigi Śląskiej, która jest patronką kilku diecezji i 109 parafii w Polsce. W znajdującej się w tym gronie parafii w Samogoszczy 2 kwietnia miała miejsce instalacja relikwii patronki w miejscowym kościele. Wprowadzenie relikwii nastąpiło podczas Mszy św. odprawionej pod przewodnictwem bp. Kazimierza Gurdy o 11.30.

W homilii bp Kazimierz Gurda mówił m.in. o ideale świętości, w który wprowadzili św. Jadwigę Śląską (ok. 1180-1243), żonę księcia wrocławskiego Henryka Brodatego, fundatorkę wielu kościołów i klasztorów, św. Franciszek i jego duchowi synowie. Ideał ów podkreślał cnotę pokory, ubóstwa i miłości wyrażającej się w formie praktyki miłosierdzia. - Przyszła święta potrafiła połączyć postawę Marii i Marty, sióstr Łazarza, o których słyszeliśmy w dzisiejszej Ewangelii.

W muzeum gen. Ryszarda Kuklińskiego znajduje się pochodząca z początku lat 80 XX w. mapa Europy z zaznaczonym planem inwazji krajów komunistycznych na Europę zachodnią. Gdy patrzy się na tę mapę, nie sposób nie czuć grozy. Widać bowiem, że plany komunistycznych dowódców zakładały użycie broni jądrowej - tak przez Układ Warszawski, jak i wojska NATO.

Trzecia wojna światowa, do której ostatecznie nie doszło, została przez Związek Sowiecki przegrana dużo wcześniej. 13 maja 1984 r. zniszczeniu uległa duża część arsenału zbrojnego Sowietów. Tego dnia nastąpiła seria eksplozji w bazie wojskowej w Siewieromorsku niedaleko Murmańska, gdzie mieścił się główny skład amunicji sowieckiej Floty Północnej.

Ostatnio na uczelni, na której pracuję, grupa wykładowców przeprowadziła w ramach zajęć ze studentami dziennikarstwa pewien eksperyment. Otóż studenci mieli przez tydzień nie korzystać z internetu - w żaden sposób, ani w komputerze, ani na smartfonie czy tablecie.

Mieli też prowadzić specjalne dzienniczki, w których zapisywali swoje myśli, spostrzeżenia oraz jak spędzali ten czas. Wyniki przeszły oczekiwania - dzienniczki stały się wręcz zapisem walki o to, by nie ulec, a nie brakowało w nich wyznań typu: Nie mogłem wytrzymać/, Złamałam się, dwa razy zajrzałam na facebooka. Może będzie to trochę przesadzone, ale wyglądało to niemal jak dzienniczek walczącego z nałogiem alkoholika.

Matka Boża objawiała się w Fatimie trójce dzieci: Franciszkowi, Hiacyncie i Łucji. Dwoje wizjonerów - Franciszek i Hiacynta - zmarło wkrótce po objawieniach. Na ziemi pozostała jedynie Łucja. Po osiągnięciu wieku dorosłego wstąpiła ona do Karmelu i jako siostra Łucja była przez długie lata znakiem i świadkiem orędzia Matki Bożej (zmarła 13 lutego 2005 r.).

Już jako siostra zakonna - Łucja miała kolejne objawienia Jezusa i Maryi. Trzy z nich - 12 grudnia 1915 r., 10 grudnia 1925 r. i jedno w terminie bliżej nieznanym - odnoszą się do nabożeństwa pierwszych sobót miesiąca, stanowiąc przy tym uzupełnienie i wyjaśnienie treści tzw. tajemnic fatimskich, poznanych przez trójkę dzieci podczas objawień. W skład sekretu fatimskiego wchodzą trzy tajemnice. Dwie z nich zostały ujawnione dość szybko, trzecią ukazał dopiero Jan Paweł II.

17 lipca 1917 r. w Fatimie mali wizjonerzy otrzymali od Matki Bożej jeszcze jeden sekret. Ze względu na jego treść długo pozostawał on prawdziwą tajemnicą.

Tak zwana trzecia tajemnica fatimska mówi o szeroko rozumianych prześladowaniach Kościoła. Kluczem do jego zrozumienia jest - zdaniem kard. Ratzingera, późniejszego papieża Benedykta XVI - trzykrotnie powtórzone słowo pokuta. Całość sekretu tworzy ciąg niepokojących czy wręcz przerażających obrazów: anioł z ognistym mieczem, śmierć papieża zabitego przez żołnierzy, zrujnowane miasto i ciała zabitych chrześcijan. Droga Kościoła zostaje tu zatem opisana jako Droga Krzyżowa, jako wędrówka przez czas przemocy i zniszczenia - komentował kard. Ratzinger.