Niedomknięta żałoba - tak określany jest stan psychiczny ludzi, których bieg lat nie przybliża do prawdy o losie zaginionych bliskich. Nie ma tygodnia, by media nie informowały o kolejnych osobach, które opuściły rodzinny dom i ślad po nich zaginął…

Ich wizerunki, jak też apele rodzin stały się kanwą popularnej audycji telewizyjnej „Ktokolwiek widział, ktokolwiek wie…”. I właśnie ten program - jak wyjaśnia Izabela Jezierska-Świergiel, członek zarządu Fundacji ds. PR - leżał u podstaw założenia Fundacji ITAKA - Centrum Poszukiwań Ludzi Zaginionych. - W realizację audycji zaangażowane były osoby, które stanowią dziś trzon Fundacji - tłumaczy z uwagą, iż po zgaszeniu świateł i wyłączeniu kamer bliscy zaginionych zostawali sami ze swoimi problemami. - Chęć pomocy im to efekt relacji, jakie nawiązywały się między twórcami programu a rodzinami zaginionych - uściśla.

W uroczystych obchodach Święta Niepodległości w parafii St. Johna Brebeufa w Niles udział biorą zarówno przedstawiciele Polonii, jak i weterani. Spotkania honorujące poległych stają się zarazem cenną lekcją patriotyzmu dla najmłodszych.

O Chicago nieprzypadkowo mówi się jako o bastionie amerykańskiej Polonii. - Polskie sklepy, na ulicach słychać polski język… Zdarza się, że Polacy mieszkają w USA od 30 lat i nie nauczą się języka, ponieważ i w urzędzie, i banku mogą porozumiewać się po polsku - wyjaśnia ks. Piotr Samborski. W dzielnicy, gdzie mieszka i posługuje, żyje wielu przedstawicieli Polonii. Jak tłumaczy, pomniejsze grupy polonijne w Chicago skupia organizacja o nazwie Związek Klubów Polskich. Obok przedstawicieli „starej” i „młodej” Polonii istnieje też - na co zwraca uwagę - tzw. Polonia amerykańska. - Tworzą ją dzieci Polaków, które urodziły się już w USA, w związku z czym - jak stanowi prawo federalne - posiadają obywatelstwo amerykańskie.

O świętych obcowaniu, skarbcu Kościoła i rozumieniu wieczności - w rozmowie z ks. kan. Piotrem Wojdatem, prezesem Siedleckiej Oficyny Wydawniczej „Podlasie” - wydawcy tygodnika „Echo Katolickie”.

Człowiek XXI w. boi się wielu rzeczy, przez co gubi też sens swojej wiary. W pierwszych wiekach chrześcijaństwa rocznicę śmierci męczenników obchodzono jako czas radości - dzień narodzin dla nieba. Współczesny człowiek myśl o końcu ziemskiego życia, cierpieniu i przemijaniu stara się zepchnąć na margines świadomości. Chciałby przejść przez życie lekko i przyjemnie. I jakie są tego skutki? Społeczeństwa krajów Europy Zachodniej, które oderwały się od chrześcijańskich korzeni, nie mają już oporu przed zabiciem nienarodzonego dziecka czy nieuleczalnie chorego człowieka. Tymczasem doświadczenie uczy nas, że obecność przy odchodzącym, otoczenie go troską i opieką do samego końca jest wielkim dobrem, jakie możemy mu wyświadczyć, a przy tym nieocenioną lekcją dla nas samych. Człowiek asystujący przy śmierci drugiego dostrzega własny kres w doczesności i zyskuje świadomość, że jego ojczyzna nie jest z tego świata.

O mocy modlitwy różańcowej, „kapłanie szatana”, który stał się „apostołem Różańca”, sile „pompejanki” i miłosierdziu w praktyce - w rozmowie z Markiem Wosiem, redaktorem naczelnym czasopisma „Królowa Różańca Świętego

Orędzia Maryi są tak proste, że… aż wydają się zbyt proste. Za wezwaniem do wierności modlitwie różańcowej kryje się głębsza tajemnica... My chcielibyśmy konkretnych odpowiedzi z nieba, a ono daje nam nieco zaskakującą, jakby ogólnikową wskazówkę. „Odmawiajcie Różaniec” - odpowiada Maryja na pytania dzieci w Gietrzwałdzie i Fatimie. Odmawiajcie go codziennie! Niby prosta rada, a ile idzie za nią znaczeń… „Odmawiać Różaniec” to inaczej znaleźć czas na regularną modlitwę i uczynić ją priorytetem w dniu wypełnionym obowiązkami oraz… rozrywką. „Odmawiać Różaniec” to znaczy poznać Ewangelię, czyli zastanowić się nad życiem Jezusa i Maryi, naśladować Ich i szukać sensu codziennych wyzwań. To wreszcie: kontemplować, przebywać w ciszy z Bogiem, odpoczywać w Nim. Modlitwa różańcowa pozwala zmieniać na lepsze siebie oraz świat. I mimo 100 lat mijających od objawień w Fatimie nic się w tej kwestii nie zmienia. Mamy skuteczne narzędzie - linę ratunkową rzuconą nam z nieba. Trzeba tylko się jej złapać!

Rozmowa z Lechem Dokowiczem z fundacji Solo Dios Basta, filmowcem i ewangelizatorem, współorganizatorem „Różańca do Granic”.

Wszechmogący Bóg jest dziś powszechnie obrażany, dokonuje się też apostazja na skalę, której świat dotąd nie widział, a najcięższe grzechy są popełniane powszechnie na całym świecie. Matka Boża powiedziała do s. Łucji, że dziś kondycja świata jest o wiele gorsza niż za czasów potopu. To wszystko zagraża nie tylko zbawieniu pojedynczych ludzi, ale istnieniu świata w ogóle. Jeżeli większość ludzi rodzi się tylko po to, aby po śmierci trafić do piekła, to podtrzymywanie świata w takiej formie nie ma sensu. Dlatego Pan Bóg wobec całej tej ciemności sięga po ostatnie karty, które mogą przynieść ratunek, a są nimi: prawda o Bożym Miłosierdziu oraz Maryja.

Amerykanie bardzo lubią i szanują Polaków, przede wszystkim za naszą ciężką pracę. Amerykanie szanują też Polonię, bo wiedzą, jak wiele uczyniła dla ich historii. Mogę powiedzieć, że pokochałem Amerykę i stała się ona dla mnie nowym domem - wyznaje ks. Piotr Samborski. Z pochodzenia siedlczanin, jako kapłan archidiecezji Chicago posługuje m.in. wśród amerykańskiej Polonii. Co mówi o „american dream” i religijności mieszkańców USA?

Decyzję o wyjeździe do Stanów Zjednoczonych podjął, będąc na trzecim roku siedleckiego seminarium. - Myśl o studiowaniu za granicą towarzyszyła mi już w czasach liceum. Mimo to czułem, że Pan Bóg ma wobec mnie inne plany… - ks. Piotr Samborski wskazuje na słowa, jakie usłyszał w sercu: „Pójdź za Mną!” i „Paś baranki moje!”.

27 maja odbyły się uroczystości upamiętniające setną rocznicę powstania polskiej szkoły w Szpakach. W myśl hasła: „Są miejsca, czasy i ludzie, których się nie zapomina…” - jubileusz połączony z pierwszym w historii zjazdem absolwentów placówki stał się okazją zarówno do wyrażenia wdzięczności, jak i wzruszających spotkań.

Uroczystości rozpoczęła Msza św. sprawowana w miejscowej świątyni pod przewodnictwem ks. Jacka Nazaruka. Nie kryjąc radości z tak licznego grona reprezentantów szkolnej społeczności, proboszcz parafii wzywał do wdzięczności Panu Bogu i ludziom za wszelkie dobro zapisane na kartach stuletniej historii.

Tegorocznym spotkaniom organizowanym przez Bractwo św. Judy Tadeusza przyświeca hasło przygotowań do jubileuszu 200-lecia diecezji siedleckiej. Wykład pt. „Diecezja podlaska - od utworzenia do kasaty” wygłosił podczas ostatniego ze spotkań ks. prałat Bernard Błoński, dyrektor Archiwum Diecezjalnego.

Zgromadzonych 27 kwietnia w auli I Katolickiego Liceum Ogólnokształcącego w Siedlcach powitał dr Tadeusz Tobiasz, przewodniczący Bractwa. Prelekcję poświęconą 50-letniej historii diecezji janowskiej czyli podlaskiej tradycyjnie poprzedziła modlitwa do św. Judy Tadeusza.

Nie każdej niedzieli Wielkanoc - głosi przysłowie. Halinka kłóciła się w duchu z ludową mądrością. Nad powiedzenie przedkładała bowiem wiarę w Bożą hojność, która ujawnia się każdego dnia, nie tylko od święta! Jezus umarł na krzyżu za nasze grzechy. Czy w świetle tak heroicznego dowodu miłości jakikolwiek człowiek może czuć się samotny? - westchnęła, pozwalając płynąć myślom.

Kobieta jedną ręką miesiła ciasto na wypieki, drugą ocierała pot roszący czoło. Sercem trwała jednak przy Chrystusie, który po wielkopiątkowej męce oczekiwał zmartwychwstania. Halina bowiem - zgodnie z sugestią księdza proboszcza wyrażoną podczas niedzielnego kazania poprzedzającego czas Triduum Paschalnego - starała się zachować duchową łączność z Bogiem od świtu aż po zmierzch.

Z taką opinią odchodził do Pana. Z Wilna przez Siedlce do nieba - mówił podczas uroczystego pokazu filmu poświęconego bp. Ignacemu Świrskiemu bp Kazimierz Gurda. Następnie wypowiedział słowa, na które wszyscy czekali: - Bardzo bym chciał, abyśmy w przyszłym roku, tj. w 50 rocznicę śmierci bp. Ignacego i 200-lecie powstania naszej diecezji, rozpoczęli jego proces beatyfikacyjny.

28 marca w sali Podlasie w Siedlcach odbył się premierowy pokaz filmu pt. Z Wilna do nieba. Obraz w reżyserii Mirosława Krzyszkowskiego i Jana Świrskiego przybliża biografię bp. Ignacego Świrskiego, kierującego diecezją siedlecką w latach 1946-1968. Zanim jednak licznie zgromadzeni na widowni mieszkańcy mieli sposobność konfrontacji wiedzy z materiałami źródłowymi i świadectwami świrszczaków, jak nazywano księży - wychowanków Papy, głos zabrał Jan Pospieszalski.