Mówi się, że zdrowia nie można kupić. Życie uczy jednak, że trochę można… - zauważa Sylwia. Pomagaczem jest i z zawodu, i z powołania. Teraz sama potrzebuje pomocy. Proteza lewej ręki - szansa na poprawę komfortu życia - to koszt 220 tys. zł. Apelujemy o wsparcie jej zbiórki!

Spotykamy się w redakcji. Za dwie godziny Sylwia rozpoczyna pracę. Jest zatrudniona na rzecz projektu pomocowego prowadzonego przez Caritas Diecezji Siedleckiej. Jako tzw. osoba pierwszego kontaktu odpowiada m.in. za przydzielenie formy wsparcia, jaką otrzymają ludzie poszkodowani na skutek przestępstw, doświadczający przemocy domowej i innych trudnych losowych zdarzeń. - Przyjście do nas to pierwszy krok. Kolejnym, o ile uda się odpowiednio zmotywować daną osobę do wprowadzenia zmian w swoim życiu, jest konkretna ścieżka pomocowa, a więc wizyta u prawnika, psychologa czy doradcy zawodowego.

Uczestników naszych modlitewnych spotkań łączy zaufanie pokładane w przemożnym orędownictwie św. Józefa, ale też potrzeba formacji i umocnienia swojej wiary - mówi o „wieczorach ze św. Józefem” kustosz sanktuarium.

Dla czcicieli św. Józefa 19 dzień każdego miesiąca to czas wyjątkowy. 19 marca przypada uroczystość Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny, do której parafianie wraz z licznie przybywającymi do sanktuarium pielgrzymami przygotowują się poprzez dziewięciodniową nowennę. 19 dnia każdego miesiąca ze Szpaków - za pośrednictwem Katolickiego Radia Podlasie - transmitowana jest modlitwa różańcowa, a od czasu podniesienia miejscowej świątyni do rangi sanktuarium tego dnia organizowane są w kościele wyjątkowe spotkania: tzw. wieczory ze św. Józefem.

Rozmowa z kardynałem Stanisławem Dziwiszem, osobistym sekretarzem Ojca Świętego Jana Pawła II w latach 1978-2005, arcybiskupem metropolitą krakowskim w latach 2005-2016.

Jan Paweł II jest rzeczywiście „świętym rodzinnym”. Proszą go o wstawiennictwo pary mające trudność z poczęciem potomstwa, matki, które polecają mu swoje latorośle, rodzice dzieci nieuleczalnie chorych. Powierzane jego opiece są rodziny w kryzysie. Jest też wiele próśb o nawrócenie najbliższych czy uleczenie z nałogów. Można więc powiedzieć, że codziennie potwierdzają się słowa, którymi w czasie kanonizacji określił Jana Pawła II papież Franciszek. To rzeczywiście jest patron rodzin, dany w czasach, kiedy wartość rodziny jako nierozerwalnego i płodnego związku kobiety i mężczyzny jest kwestionowana, wyśmiewana i atakowana.

Rozmowa z lek. med. Wojciechem Rolskim, kierownikiem Zakładu Radioterapii w Siedleckim Centrum Onkologii, specjalistą radioterapii onkologicznej i medycyny paliatywnej.

W naszym zakładzie codziennie napromienianych jest ok. 50-60 chorych. Pacjenci z Siedlec i okolic mogą dojeżdżać na zabiegi z domu rodzinnego. Terapia nie zaburza bowiem w istotny sposób ich codziennego funkcjonowania (jeden zabieg trwa od kilku do kilkunastu minut). Rozwiązaniem dla osób z miejscowości znacznie oddalonych od Siedlec może być pobyt w hotelu w ramach finansowania z NFZ. Pacjent nie ponosi wówczas kosztów pobytu, wyżywienia ani dojazdów do SCO, zaś na weekend może wrócić do rodziny, co z uwagi na wielotygodniowy cykl leczenia z pewnością korzystnie wpływa na psychikę.

Rozmowa z ks. Markiem Weresą z Biura Prasowego Diecezji Siedleckiej

Social media mają cechy „eklezjalne” albo „synodalne”. Co to znaczy? Za ich pomocą można komunikować się ze wszystkimi. Niektóre serwisy - np. Twitter - powodują, że wszyscy użytkownicy są równi. Możesz obserwować, kogo chcesz. To w przestrzeni mediów społecznościowych mogę poznać drugiego człowieka, odkryć, co myśli, jak przeżywa daną sytuację i jaki jest jego stosunek do bieżących wydarzeń. Rolą nas - jako wspólnoty Kościoła - jest to, abyśmy przestrzeń internetu ewangelizowali, ale i „humanizowali”. Dziś media społecznościowe są jednym z wielu narzędzi pracy duszpasterskiej, jednak chodzi także o coś więcej - w kontekście wspomnianego orędzia - o dialog. Nasz wewnętrzny i dialog ze światem.

Rozmowa z Małgorzatą Myrchą-Kamińską, członkinią Bractwa św. Antoniego w Warszawie, autorką wielu książek o świętym z Padwy - w tym najnowszej publikacji pt. „Cuda, łaski, interwencje św. Antoniego”.

Prośby kierowane do świętego obejmują spektrum jego działania jako patrona w życiu, stróża w rodzinie, protektora w pracy, znalazcy rzeczy zgubionych, lekarza w chorobie, wspomożyciela w potrzebie, opiekuna w codzienności itp. Autorzy świadectw podkreślają w swoich wypowiedziach aspekt modlitwy - przekaz wiary, który ma miejsce w domu rodzinnym, kult modlitwy, w tym modlitwy antoniańskiej, wpajany im przez rodziców i dziadków. Opowiadają o zawierzeniu się temu świętemu. Jaka jest skuteczność modlitwy zanoszonej do Pana Boga przez wstawiennictwo świętego z Padwy, to kolejny aspekt tych wynurzeń… Przesłanie prezentowanych na łamach książki świadectw buduje, krzepi, inspiruje, niekiedy może nieco zaskakuje, ale - bez wątpienia - zachęca do podjęcia prób nawiązania indywidualnego kontaktu z tym świętym.

Założony przez misjonarza pochodzącego z diecezji siedleckiej ks. Jarosława Mitrzaka katolicki ruch modlitewno-ewangelizacyjny „Wspólnota dla Powołań” skupia już ponad 1,6 tys. osób. Idea jest piękna i ważna! Ruch ma na celu modlitwę o powołania kapłańskie, ale też do życia w rodzinie. Przystąpić do niego może każdy chętny deklarujący odmówienie jednego „Zdrowaś Maryjo” dziennie.

Ks. Jarosław o swojej posłudze misyjnej mówi: „powołanie w powołaniu”. Na Wschodzie pracuje od 27 lat, w tym 19 na Syberii [szerzej na temat misji ks. J. Mitrzaka pisaliśmy w 23 nr. „Echa”]. Był pierwszym katolickim księdzem, który przybył do Surgutu, gdzie w 2003 r. erygowana została parafia pw. św. Józefa Robotnika, a jej dziesięciolecie zbiegło się z wyświęceniem nowo wybudowanego kościoła. Od 2016 r. misjonarz posługuje jako proboszcz w Stawropolu na północnym Kaukazie. Od 2002 r. ks. Mitrzak pełni też funkcję diecezjalnego duszpasterza młodzieży na zachodniej Syberii.

Odkąd swoją modlitwę zaczęłam oddawać Bogu do Jego dyspozycji, On uprzedza wszystkie moje potrzeby i pragnienia. Z Nim mogę wszystko! - mówi Ewa.

W maju - miesiącu poświęconym Matce Bożej - oddajemy Jej cześć za pośrednictwem Litanii loretańskiej, zaś w październiku - modlitwy różańcowej. Sierpień - w opinii moich rozmówczyń: wiernych czcicielek Maryi - to czas pielgrzymowania do Jej sanktuariów, Apelu Jasnogórskiego, ale też sławiących moc Jej matczynego wstawiennictwa... koronek. - Są one tak liczne i tak urozmaicone, jak potrzeby ludzkiego serca proszącego o otuchę i ochronę. Maryja wszystko może uprosić nam u Boga - podkreśla Ewa. Ewa z pochodzenia jest siedlczanką, od 15 lat mieszka w Piastowie. Z Maryją - „Królową Różańca Świętego” i „Pocieszycielką strapionych” - związana jest od dziecka. - Moja mama zmarła młodo i wychowywała mnie babcia. To ona zaszczepiła we mnie miłość do Matki Bożej. Z Maryją spędzam każdą chwilę dnia. Modlę się rano, idąc do pracy. Z Nią szykuję obiad i wypoczywam - wyznaje 40-latka.

Bogu zawdzięczam wszystko - w tym moją chęć trzeźwienia! Bóg układa całe moje życie i ja już nie muszę się wtrącać...

Pił 40 lat. Swój „piciorys” Wojtek datuje od pierwszego upicia się do nieprzytomności w wieku 14 lat. Jako powód sięgnięcia po alkohol wskazuje - z jednej strony - ciekawość, z drugiej - chęć pokonania nieśmiałości i lęku. - Podobał mi się stan bycia na rauszu - wspomina, dodając, że pół wieku temu wiedza na temat alkoholizmu wydawała się znikoma, a przyzwolenie na upijanie się było powszechne: - Piło się podczas uroczystości rodzinnych i przy robocie. Do sięgnięcia po butelkę każda okazja była dobra: radość i smutek, euforia i urażony honor - mówi. Wejście w dorosłość i założenie rodziny tylko nasiliło alkoholowy problem Wojtka. To wtedy mąż i ojciec zaczął szukać pomocy na własną rękę. - Wiedziałem już, że jestem bezsilny wobec nałogu, mimo to nadal łudziłem się, że jeśli tylko zechcę, przestanę pić - wyznaje.

Rozmowa z o. dr. hab. Waldemarem Linkem CP, pasjonistą, biblistą, wykładowcą Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie

Chcemy konkretu, ponieważ nasza obrazkowa wyobraźnia, także religijna, nie reaguje już na abstrakty. To niby dać życie za kogoś i przelać krew... Ale do nas - cybernetycznych analfabetów - lepiej przemawia mocny obraz krwi, która leje się ożywczym, oczyszczającym, zbawiennym strumieniem na nas, naszych bliźnich i świat. Nowego kontekstu pobożność ta nabiera w zestawieniu z obrazami z Ukrainy dostarczanymi nam przez media, jak też nieocenzurowanymi, krążącymi w obiegu prywatnym, docierającymi z obszaru działań wojennych do uchodźców w Polsce, którymi dzielą się czasem z polskimi znajomymi. Krew płynąca z ran zadawanych różnymi narzędziami zbrodni budzi w nas poczucie bezsilności.