Kolejne zimowe igrzyska olimpijskie przeszły do historii. Blisko 60 reprezentantom Polski, którzy walczyli w Chinach o medale poszło… No…, nieważne.

Nie chodzi o to, by kogoś kopać, tym bardziej że - jak wynika z najnowszych przekazów medialnych - nikt nigdy nie twierdził, że Polska jest zimową potęgą sportową. Tak czy inaczej każdy z naszych reprezentantów robił, co mógł. Starał się, podejmował ryzyko, zaciskał zęby, walczył z pogodą, własnymi słabościami i przeciwnościami losu. Ostatecznie zawodnicy znad Wisły zdobyli wiele nowych doświadczeń, nabrali sportowej ogłady, na własnej skórze przekonali się, że wpadka dopingowa - w przeciwieństwie do pozytywnego testu na Covid-19 - nie eliminuje z udziału w rywalizacji.

Znalezione w internecie: Jedni oglądają informacje tylko w TVN, inni tylko w TVP. Część próbuje oglądać dwa programy. Ci mają najgorzej....

Bo jak to jest żyć w kraju, w którym jest jednocześnie bardzo dobrze i bardzo źle? (Ł. Zboralski, „«Fakty» kontra «Wiadomości»”, www.dorzeczy.pl). Jest jeszcze trzecia opcja: są tacy, którzy zrezygnowali w ogóle z oglądania jakichkolwiek serwisów informacyjnych. Są bez wątpienia najszczęśliwsi, zasypiają bez wewnętrznego dygotu, potrafią spokojnie rozmawiać ze spotkanym na ulicy znajomym, sąsiadem. Wiedzą mniej? Niekoniecznie. Używają oczu, uszu, a przede wszystkim rozumu, oceniając rzeczywistość. I stać ich na własne zdanie, co dziś - w świecie kultu ignorancji i deficytów logiki - wydaje się być luksusem.

Widziałeś? - zaczepiam najlepszego z mężów. - Nawet koło nas otworzyli przybytek do poprawiania zdrowia i urody. Może się zapiszę. Jak uczciwie poćwiczę, to i lat mi ubędzie - marzę sobie na głos. - No - zgadza się Najlepszy. Ale wcale nie z tym, żebym się zapisała, tylko że przybytków na tony.

- Jakbyś już poszła, to chociaż karnetu od razu sobie nie kupuj - sceptykuje. - Najpierw sprawdź, o co naprawdę tam chodzi. Żeby znowu nie było. Oficjalnie się oburzam, ale po cichu robię rachunek sumienia. Przyznaję, zdarzały się nietrafione karnetowe inwestycje, ale jak on takich nie miał, to niech rzuci kamieniem. A jak nie chce się za mnie wstydzić, to niech inwestuje. Wiedziałam jednak, że za uwagą o niekupowaniu od razu karnetu coś jeszcze kryć się musi. Jak zawsze - miałam rację.

W swoim wierszu „Dover Beach” Matthew Arnold opisuje melancholijny, długi, wycofujący się ryk „Morza Wiary”.

Kończy ten opis w następujących słowach: „Ach, kochanie, bądźmy prawdziwi dla siebie, dla świata, który wydaje się leżeć przed nami jak kraina snów. Tak różne, tak piękne, tak nowe, naprawdę nie ma ani radości, ani miłości, ani światła, ani pewności, ani pokoju, ani pomocy w bólu; i jesteśmy tutaj jak na ciemnej równinie omiatani zdezorientowanymi alarmami walki i ucieczki, gdzie ignoranckie armie ścierają się nocą”. Wielu z nas uważa dziś, że „ignoranckie armie” zaczęły ścierać się nocą dopiero wraz z pojawieniem się internetu i mediów społecznościowych. I prawdą jest, że te oparte na technologii media umożliwiły ogromną ekspansję naszej ciemnej równiny.

Wrocławskie ZOO na swoim facebookowym profilu pochwaliło się radosną nowiną. Otóż pośród licznej w tym przybytku gromadki pingwinów jakiś czas temu objawiła się para jednopłciowa.

To podobno chłopczyki - o wdzięcznych imionach Bluey i Forest. I żyły sobie te pingwinki w jednym gniazdku - na skutek szczególnej sympatii do tychże zwanym przez pracowników willą - aż do czasu, kiedy zawlokły do niego pływającą w basenie zabawkę - różowego flaminga. „Wydarzenie” zostało uznane za przejaw inteligencji i wyjątkowo dobrego gustu Bluey’a i Foresta w kwestii wystroju „willi”, wobec czego ZOO zamieściło dotyczący tej sensacji post. Takiej marketingowej okazji nie można było przepuścić.

Jedną z tajemnic dzisiejszego społeczeństwa jest powód, dla którego aktorzy i celebryci mający manierę fałszywego przedstawiania ludzi i działań, są traktowani poważnie, gdy komentują wydarzenia polityczne, społeczne czy gospodarcze.

Najlepszym przykładem takiego traktowania jest wsparcie udzielone ze strony profesjonalistów filmowych Emmie Watson, brytyjskiej aktorce urodzonej w Paryżu, która zdobyła sławę jako Hermiona Granger w filmach o Harrym Potterze. Watson, głośna feministka, która ogłosiła Baracka Obamę jednym ze swoich bohaterów, opublikowała post na Instagramie ilustrujący propalestyński wiec polityczny z flagami palestyńskimi pokrytymi słowami „Solidarność to czasownik”.

W gabinecie rozległa się znajoma melodia. - Piękna nasza Polska cała...

- Nie, szefie, nie cała... Tylko Mazowsze. Marszałek poszukuje autora pieśni dotyczącej wyłącznie tego regionu - przystopował zapędy prezesa jego podwładny. - Jakieś wytyczne, panie Zdzisiu? - Trochę tego jest... Na przykład utwór ma zwracać uwagę na bogatą historię regionu - odparł szybko. - Mhm.. To może dajmy coś tak ogólnie: Wiele rzeczy tu się działo./ Sporo szlaków krzyżowało./ Niejedna wiktoria, lecz i porażek wiele,/ co wciąż wypominają nam nieprzyjaciele. To co dalej? - prezes nie krył zniecierpliwienia.

Na początku tego tekstu muszę zastrzec, iż nie interesuje mnie powierzchowna krytyka zwykłego nic nierobienia, ani też nie mam zamiaru skupiać się na zakorzenionym w człowieku dążeniu do osiągnięcia zamierzonych celów jak najmniejszym nakładem sił.

Leżenie do góry brzuchem ma swoje zalety, chociażby tylko w zakresie wzrostu tkanki tłuszczowej, co przy trudnościach z opłatami za ogrzewanie ma kolosalne znaczenie w dzisiejszych czasach. Błogostan związany z poszukiwaniem jak najłatwiejszej drogi w osiąganiu wyznaczonych celów można również potraktować jako rozwój ludzkiej innowacji w zakresie zarządzania własną pracą i nie można przypisywać temu żadnych złych intencji. Przecież rozwój różnego rodzaju technologii tym właśnie jest uzasadniany. Rzecz dotyczy zupełnie czego innego.

Jak wynika z opublikowanego właśnie raportu międzynarodowej organizacji humanitarnej Oxfam, pandemia koronawirusa znacząco pogłębiła istniejące na świecie nierówności finansowe, faworyzując tych, którzy należą do grupy zaledwie 1% najbogatszych ludzi globu.

Z danych instytucji zajmującej się m.in. walką z głodem dowiadujemy się, że między marcem 2020 r. a listopadem 2021 r. dziesięciu najbogatszych ludzi świata zdołało podwoić swoje majątki. Przychód superbogaczy rósł średnio o ok. 1,3 mld dolarów dziennie. Wszyscy miliarderzy powiększyli w tym czasie fortuny znacznie bardziej niż w ciągu 14 lat przed pandemią. Dziś w ich portfelach znajduje się łącznie ok. 1,5 bln dolarów. W tym samym czasie 163 mln ludzi zaczęło żyć poniżej progu ubóstwa (mniej niż 5,5 dolara na utrzymanie dziennie).

Kilka lat temu J.K. Rowling była jedną z najpopularniejszych kobiet na świecie, uwielbiana przez miliony za jej niezwykle udane książki i serię filmów o Harrym Potterze. Była też na tyle poprawna politycznie, że fetowali ją wszyscy wielcy i znani na świecie ludzie.

Dzisiaj jest regularnie atakowana w mediach społecznościowych i oczerniana przez prasę, polityków, ekspertów. Stała się persona non grata nawet podczas obchodów 20 rocznicy pierwszego filmu o Harrym Potterze. Jaka była zbrodnia J.K. Rowling? Czy torturowała szczenięta jak dr Fauci, doradca prezydentów USA w sprawach zdrowotnych i dzisiejszy specjalista od Covid-19, któremu zarzuca się, że zlecił m.in. badania polegające na wstrzykiwaniu i przymusowemu podawaniu testowego leku zwierzętom (44 psy), którym ponadto przecinano struny głosowe, aby jęków i wycia nie musieli słuchać naukowcy? Czy prowadziła szajkę handlującą nieletnimi jako żywym towarem dla zboczonych, łaknących zaspokojenia seksualnego gwiazdorów Hollywood, którym to procederem parała się Ghislaine Maxwell, partnerka Jeffreya Epsteina? Czy „przypadkowo” zabiła kogoś na planie filmowym jak Alec Baldwin?