29 czerwca Kościół wspomina świętych apostołów Piotra i Pawła. Pierwszy, z woli samego Jezusa, otrzymał władzę prymatu w Kościele, drugi - „przełożył” Ewangelię na język kultury europejskiej.

Stali się opoką Kościoła. Nieprzypadkowo w wielu świątyniach ich wyobrażenia (rzeźby, obrazy) umieszczane były po obu stronach ołtarza. Można zaryzykować stwierdzenie, że ich wielkość wzięła się z kryzysów, jakich osobiście doświadczyli.

Przyjmijcie dar kapłaństwa ofiarowany wam przez Boga z odwagą, ale jednocześnie z wielką pokorą oraz z nadzieją, że zadaniu, jakie Bóg pragnie przez waszą posługę zrealizować, z Jego pomocą podołacie - mówił bp Kazimierz Gurda, zwracając się do 12 diakonów, którzy 13 czerwca, w siedleckiej katedrze przyjęli święcenia prezbiteratu.

Święcenia kapłańskie to moment wieńczący sześcioletnie studia teologiczne. Bezpośrednim przygotowaniem były dla kandydatów tygodniowe rekolekcje, które odbyły się w Kodniu.

Domy rekolekcyjne diecezji siedleckiej pozwalają na nowo odkryć piękno małżeństwa. Rozwód nas nie interesuje - mówią rekolektanci. Szukają Bożych rozwiązań. Kryzys to nie tragedia. Gdy Bóg jest na pierwszym miejscu, wszystko inne jest na właściwym miejscu.

Przyjeżdżają tu także narzeczeni, osoby samotne i dzieci. Wszyscy mogą liczyć na życzliwe przyjęcie przez opiekujących się domami rekolekcyjnymi księży: dr. kan. Jacka Seredę i Andrzeja Żelazo oraz członków Diecezjalnej Diakonii Ewangelizacyjnej Młodych.

Dalszy ciąg tej historii poprowadził już sam Pan Bóg, a ja Mu nie przeszkadzałam, tylko szłam za Nim. Kończyłam czwarty rok studiów. Była połowa maja i wybierałam się właśnie na akademicką pielgrzymkę na Jasną Górę, nie przeczuwając zupełnie tego, co się miało wkrótce w moim życiu wydarzyć.

Na Jasnej Górze podczas spowiedzi powiedziałam ojcu paulinowi, że ciągle mi się myśli o zakonie; że te myśli mnie opętały i nie rozumiem, dlaczego tak jest, bo ja po pierwsze nie chcę, po drugie się nie nadaję, a po trzecie nie mam zamiaru o tym myśleć.

„Błogosławieni czystego serca - Detoks serca” pod takim hasłem 19 czerwca w sanktuarium Męczenników Podlaskich w Pratulinie rozpocznie się Jerycho Młodych, czyli święto młodzieży katolickiej diecezji siedleckiej.

Od sześciu lat gromadzi ono ludzi, którzy, modląc się, śpiewając, tańcząc, dążą do prawdziwego spotkania z Bogiem i drugim człowiekiem, który jest obok.

Dobrze, że poszłam coś odnieść naszemu duszpasterzowi. Powiedziałam mimochodem, że przeżywam okres problemów duchowych. A on, chyba też mimochodem, odpowiedział: głowa do góry, wszystko będzie dobrze.

Dwa słowa, ale powiedziane we właściwym czasie, są na wagę złota. Myślę, że ksiądz się za mnie pomodlił, bo wieczorem coś mnie wręcz zmusiło, bym przerwała uczenie się, uklękła i poukładała swoje sprawy z Bogiem, bez odkładania na później. Po sporej przerwie znów wzięłam do ręki różaniec. Teraz wiem, na nowo wiem, że to niezwykła modlitwa. Bez niej nie umiałabym zrobić takiego rachunku sumienia.

Jubileusz 20 lat działalności Apostolatu Maryjnego w Siedlcach przynależący do ruchu obchodzili z tym samym przekonaniem, które kazało im wstąpić na wspólną modlitewną drogę z innymi czcicielami Najlepszej z Matek - „Ona nigdy nie zawiedzie”. Obchodom jubileuszu towarzyszyło życzenie, by grupa rosła w siłę - duchem i liczbą!

Ziarno służby „w szkole Maryi” zasiał w Siedlcach śp. ks. Teofil Herrman 15 lat po założeniu Apostolatu Maryjnego, kontynuującego działalność przedwojennego Stowarzyszenia Cudownego Medalika. Do przystępowania do ruchu zachęcał w 1995 r. czasie niedzielnych Mszy św. w katedrze.

Ks. Piotr Smoliński, marianin pochodzący z diecezji siedleckiej, odszedł nagle, w 51 roku życia, 31 profesji zakonnej i 25 kapłaństwa. Każda śmierć jest lekcją i katechezą dla tych, którzy pozostają na ziemi. Katechezą szczególną jest śmierć kogoś w sile wieku, kogo znaliśmy… Taka śmierć rodzi pytania, refleksje, ale też - paradoksalnie - jest drogowskazem na przyszłość.

Pod okiem arcybiskupa seniora prof. Stanisława Wielgusa, emerytowanego profesora Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego i wieloletniego jej rektora, przez lata kształtowały się i nabierały konkretnych wymiarów zainteresowania ks. Piotra.

Minęły cztery dni, w ciągu których moja dusza była bardzo radosna. Mogę powiedzieć, że jestem w niebie, bo przecież trwam zanurzona w Bogu.

Chrystus daje nam odczuć namiastkę szczęścia wiecznego, dając Siebie w Komunii św., która jest życiem Boga. Każdy chyba, kto właściwie przeżył spotkanie z Nim w tym Chlebie, mógł czuć, że On jest zaspokojeniem pragnień serca. Szkoda, że życie nie składa się z samych takich chwil, gdy On przychodzi, a my oczekujemy naprawdę.

Minęło kilka dni od wizyty Ojca Świętego. To wielkie przeżycie dla wierzących. Nie umiem opanować łez, gdy on mówi. Tak bardzo chciałabym, aby jego słowa nigdy we mnie nie ucichły, bym je słyszała w sobie na co dzień, by zostały.

Mówi niby to, co wiem, ale gdy mówi je on, te słowa we mnie wnikają z niezwykłą siłą. Pamiętam z Lednicy: „Wierzcie Jego słowom, wierzcie Jego miłości” albo te z Wrocławia o Eucharystii, że jest ona nie tylko ponowieniem tamtego wydarzenia; albo „Nie można tylko przekroczyć progu. Trzeba iść głębiej”.