Mam na imię Elżbieta Maria. Zdaję sobie sprawę, że nie istnieją słowa, za pomocą których mogłabym wyrazić to, co Pan Bóg w swoim nieskończonym miłosierdziu uczynił w moim życiu. Tak jak nie ma słów, by wyrazić miłość.

Świadectwo, jakie za pośrednictwem naszego tygodnika Elżbieta przedstawia ku refleksji czytelników, jest dowodem działania Ducha Świętego i pokoju serca będącego konsekwencją wiary, że jest się w dobrych, bo Bożych rękach. - Nie ma lepszej i bezpieczniejszej drogi do Jezusa jak przez Maryję - podkreśla. I opowiada o swojej ścieżce do poddania się świętej woli Opatrzności.

Dzieci i rodzina to największy skarb, który trzeba chronić i promować - podkreśla diecezjalny duszpasterz rodzin ks. dr Jacek Sereda, zachęcając wszystkich do udziału w Marszu dla Życia i Rodziny, który 1 czerwca przejdzie ulicami Siedlec. W tym roku będzie przyświecało mu hasło „Poświęć czas swojemu dziecku”.

W wielu domach dzień wygląda podobnie. Poranny bieg z przeszkodami, podczas którego musimy przygotować siebie i dziecko. Dopilnować, by zjadło coś przed wyjściem do szkoły, przedszkola, zabrało wszystkie potrzebne rzeczy. Zdążyło przed dzwonkiem.

W sobotę, 24 maja, nowo mianowany biskup siedlecki Kazimierz Gurda dokona uroczystego ingresu do katedry siedleckiej i obejmie pasterską władzę nad diecezją, którą powierzył mu papież Franciszek.

W środę, 16 kwietnia, Nuncjatura Apostolska w Polsce wydała komunikat informujący, że Ojciec Święty Franciszek mianował dotychczasowego biskupa siedleckiego Zbigniewa Kiernikowskiego biskupem legnickim, zaś biskupem siedleckim mianował dotychczasowego biskupa pomocniczego diecezji kieleckiej Kazimierza Gurdę.

Bóg ma swoje ulubione miejsca. Owszem jest wszędzie, ale czasem daje człowiekowi znak, że właśnie tu, chętniej niż gdzie indziej, nawiąże kontakt ze swoim stworzeniem. Takie miejsca to maryjne sanktuaria. U źródeł powstania każdego z nich leży niezwykłość zjawisk: objawienia, cuda, łaski. Dlatego przyciągają ludzi, którzy ufają, że Pośredniczka i Szafarka łask niczego im nie odmówi.

Obok potężnych, pięknie położonych są także i te maleńkie, mało znane, zaszyte w lasach. Jedne istnieją od stuleci, inne liczą zaledwie kilkadziesiąt lat. Jednak wszystkie mają wspólny mianownik: niesamowitą historię o ludzkiej biedzie i niewyjaśnionym z punktu ludzkiego widzenia happy endzie - czyli cudzie miłości Pana Boga.

Zobaczyłam Rzym, widziałam Ojca Świętego Franciszka i uczestniczyłam w historycznym momencie, jakim była kanonizacja Jana Pawła II i Jana XXIII - mówi pani Ewa Dymowska, zwyciężczyni konkursu „Echa Katolickiego” na wspomnienie o Papieżu Polaku.

Jest mi bardzo miło, że mogłam brać udział w wielkich uroczystościach. Wyjazd i pobyt w Watykanie był dla mnie przede wszystkim głębokim przeżyciem duchowym. Z Janem Pawłem II byłam związana przez całe życie, a udział w kanonizacji tylko ten stan umocnił - mówi E. Dymowska.

Wspiera w biedzie, wątpliwościach i potrzebach… Matka Bożą Dobrej Rady nie żałuje pomocy ani podpowiedzi, jak żyć. Wyprasza u Boga oświecenie w trudnych sytuacjach, zwłaszcza wymagających roztropnych decyzji.

Matkę Dobrej Rady można prosić o orędownictwo zwłaszcza wtedy, gdy stajemy na rozstaju dróg, kiedy musimy podjąć ważne życiowe decyzje. Czcząc Maryję pod tym wezwaniem, uznajemy, że może Ona wyprosić nam dar dobrej rady u Ducha Świętego, pomóc w chwilach zagubienia, jak i wtedy, kiedy czeka nas podjęcie ważnej decyzji.

Jan XXIII i Jan Paweł II zostali świętymi Kościoła powszechnego. 27 kwietnia, w ustanowione przez Papieża Polaka święto Miłosierdzia Bożego, papież Franciszek dokonał kanonizacji swoich poprzedników. Jana Pawła II nazwał papieżem rodziny. W liturgii uczestniczyło 800 tys. wiernych z całego świata.

Papieżowi przy ołtarzu towarzyszyli wikariusz Ojca Świętego dla diecezji Rzymu kard. Agostino Vallini, sekretarz Jana Pawła II kard. Stanisław Dziwisz, biskup Bergamo - diecezji pochodzenia Jana XXIII - Francesco Beschi oraz kardynałowie Angelo Sodano i Giovanni Battista Re.

Gdyby nie było Papieża Polaka, nie byłoby nas takimi, jakimi jesteśmy. Dzięki niemu jesteśmy lepsi, umiemy kochać, wybaczać, modlić się, być innymi ludźmi. Dziękujemy Ci, Janie Pawle II

16 października 1978 r. miałam dziesięć lat. Po przyjściu ze szkoły grałam z koleżankami w piłkę, chowanego, klasy i inne gry, które były wtedy codziennością. Rodzice zajęci byli pracami polowymi i obrządkami. W pewnej chwili mój starszy brat Wiesław wybiegł na drogę i krzyknął: „Mamy Papieża Polaka!”. W mojej wyobraźni zaczęły przesuwać się obrazy Kościoła, Rzymu i nieba.

Radość ze zmartwychwstania Jezusa warto połączyć z medytacja i modlitwą. Jedną z form spotkania ze Zwycięskim Chrystusem jest Droga Światła.

Nabożeństwo narodziło się w latach 90 we Włoszech, choć jak zauważa zmartwychwstaniec ks. dr Kazimierz Wójtowicz, sam pomysł takiej modlitwy można znaleźć już w „Ćwiczeniach Duchownych” Ignacego Loyoli (299-312). - To nabożeństwo winno być drogą, a więc przemieszczać się z miejsca na miejsce - podkreśla zakonnik.

„Szukałem was, a teraz wy przyszliście do mnie”. Ostatnie słowa, wypowiedziane tuż przed śmiercią, mają szczególne znaczenie. To jak testament albo kwintesencja życiowych wędrówek, przemyśleń - pointa, która spaja w całość wszystkie treści. Były to słowa skierowane do młodych. Uprzywilejowanych i ukochanych przez bł. Jana Pawła II. Zawsze „pełno ich było” obok niego. I zawsze mogli na niego liczyć.

Nauczanie bł. Jana Pawła II adresowane do młodych, więź, jaka go z nimi łączyła, to niewątpliwy fenomen - szczególnie w kontekście granic pokoleniowych, które dla wielu innych osób i środowisk były nie do pokonania.