Znanych jest wiele przypadków, w których dusze zmarłych pojawiają się na ziemi. Nie przychodzą one po to, by wywołać sensację lub strach, ale prosić o modlitwę lub za nią podziękować. Bywa, że zostawiają po swojej wizycie trwałe ślady...

Zjawy, które mogą zobaczyć osoby żyjące, to zazwyczaj dusze osób przebywających w czyśćcu, które z bólem i niesamowitym utęsknieniem „palą się” w kolejce po odbiór kluczy do nieba. Sam czyściec przedstawiany jest bowiem najczęściej jako miejsce oczyszczenia duszy ogniem Bożej miłości. Teolodzy mówią o odczuwanym wówczas przez duszę i rozpalonym w niej „bólu straty” i „bólu odczuwania”. Niektóre z nich pojawiają się w snach żyjących, wołając o pomoc.

Minęło 39 lat od śmierci tego, który zło dobrem zwyciężał, a jego słowa wciąż są aktualne. Światło dzienne ujrzały notatki zawierające treść homilii, jakie głosił bł. ks. Jerzy Popiełuszko.

Nakładem wydawnictwa Rafael ukazała się książka „Rękopisy. O miłości, za którą tęskni świat”. Kapłan zapisywał swoje kazania na drobnych kartkach, które po jego śmierci na blisko 40 lat zaległy w ciemnościach archiwów. Odkryte po czasie zaskakują przenikliwością, prostotą i aktualnością. „Rękopisy”, choć z innej epoki, także dziś stanowią przewodnik po życiu dotykający uniwersalnych zagadnień i dylematów. Bo - jak pisał ks. Jerzy - „potrzebne nam męstwo przepojone miłością, które uzdolni do walki o wartości, za którymi tęskni świat”.

Mimo upływu lat trwają nienaruszone, przecząc naturalnemu porządkowi. Myśląc o świętych, podążamy ku duszom zbawionych w niebie. Świętość dotyczy również ich ciał. Zdarza się, że pozostających w stanie nietkniętym.

Proces naturalnego rozkładu ciała, który zachodzi po śmierci, może postępować szybciej lub wolniej, zależnie od okoliczności - jest jednak nieunikniony. Ciała niektórych świętych nie uległy temu procesowi. Zjawisko to rozpatrywane jest w kategorii cudu. Odkrycia zachowanych w doskonałym stanie zwłok świętych dokonywano najczęściej w czasie procesów beatyfikacyjnych. Mimo że ostateczna decyzja o kanonizacji nie zależy wyłącznie od braku oznak rozkładu, znacząco się do niej przyczynia.

Jim Woodford wielokrotnie przemierzał świat jako pilot linii lotniczych i biznesmen.

Podróż, którą opisuje w książce „Niebo”, wykracza daleko poza każdą prędkość i pułap, jakie był w stanie osiągnąć w czasie ziemskich lotów. Jako człowiek sukcesu po ludzku miał wszystko: imponujący majątek i kochającą rodzinę. Potem… umarł. Z przyczyn medycznych mózg mężczyzny przez 11 godzin nie wykazywał żadnej aktywności. „W tym czasie doświadczyłem chwały nieba i ujrzałem na moment przerażający mrok piekła” - relacjonuje swoją podróż w zaświaty. Puentą głoszonego po całym świecie świadectwa J. Woodforda są słowa: „Jestem chodzącym dowodem na to, że Pan Bóg kocha grzeszników i zrobi wszystko, aby przyprowadzić nas do siebie, jeśli w pełni Go przyjmiemy”. O miejscu swojego urodzenia - kanadyjskiej Nowej Fundlandii - zawsze mówi z dumą.

„Wielbi dusza moja Pana i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy. Bo wejrzał na uniżenie swojej Służebnicy” (Łk 1,46-49).

Postawa Elżbiety może nas zaskoczyć. Witając Maryję w swoim domu, nie przyjmuje Jej bowiem jako krewnej. Nazywa Ją „Matką mojego Pana” i… oddaje Jej cześć. Każdym wypowiedzianym słowem chwali Miriam i uwielbia „błogosławiony owoc Jej łona”. Jak Maryja pozdrowiła swoją starszą krewną? Być może było to słynne w Ziemi Świętej: „Shalom alejchem!”, czyli „Pokój wam!”. Te słowa w ustach Matki Najświętszej nabrały wtedy szczególnego znaczenia. Nie były tylko zwrotem grzecznościowym czy wyrazem szacunku. Maryja faktycznie przyniosła ze sobą pokój, bo pod sercem miała Tego, którego nazwą Mesjaszem i Księciem Pokoju! Słowa Elżbiety pod adresem Maryi nich będą dla nas zachętą do błogosławienia, czyli do dobrego mówienia, do zawierzania innych Bogu.

Konsekracja, którą dzisiaj przyjmujesz, jest zewnętrznym znakiem twojej miłości do Jezusa, twojego Oblubieńca. Trwaj w Jezusowym Kościele, także wtedy, gdy inni będą od niego odchodzić czy nim się gorszyć - mówił bp Kazimierz Gurda do Moniki Bączek, która została trzecią w diecezji siedleckiej dziewicą konsekrowaną.

Uroczystość miała miejsce 14 października w siedleckiej katedrze. W tym wyjątkowym dniu pani Monice towarzyszyła rodzina i przyjaciele. Mszy św. przewodniczył biskup siedlecki, a koncelebrowali odpowiedzialny za formację do indywidulanych form życia konsekrowanego ks. Sebastian Bisek, a także ks. kan. Krzysztof Stepczuk, proboszcz parafii NMP Matki Kościoła w Łukowie, z której pochodzi M. Bączek. Obrzęd konsekracji dziewicy jest jednym z najstarszych i najbardziej uroczystych w liturgii Kościoła i przebiega według określonego porządku. Po Ewangelii kandydatka do tego stanu została przez celebransa wezwana po imieniu.

Zależy mi na tym, by na nowo odkryć obecność Arcybractwa Straży Honorowej Najświętszego Serca Jezusowego w parafiach naszej diecezji - mówi ks. kan. Dariusz Parafiniuk z uwagą, że ta droga osobistej formacji sprawdziła się i - mimo że zapoczątkowana została w XIX w. - nie zdezaktualizowała.

W 2024 r. przypada 350-lecie objawień Bożego Serca św. Małgorzacie Alacoque, które obchodzone będzie w uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa przypadającą w pierwszy piątek czerwca. To dobra okazja, żeby przypomnieć o wspólnocie, która korzeniami sięga objawień sprzed ponad trzech wieków. Straż Honorowa powstała we Francji. Jej założycielką jest s. Maria od Najświętszego Serca z Zakonu Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny. Kiedy w 1862 r. przełożona klasztoru wizytek w Bourg-en-Bresse, w którym przebywała, dokonała poświęcenia wspólnoty Najświętszemu Sercu Jezusa, to ona podjęła się znalezienia nowego sposobu Jego uczczenia.

Św. Ludwik Maria Grignion de Montfort pisał: „Błagam was usilnie przez miłość, którą ku wam w Jezusie i Maryi w sercu noszę, odmawiajcie codziennie, o ile wam czas pozwoli, Różaniec święty, a w chwili śmierci błogosławić będziecie dzień i godzinę, kiedyście mi uwierzyli”.

Wydaje się modlitwą niepozorną, śmieszną w swojej prostocie. Nawet tu i ówdzie jest wykpiwana przez „światłych” katolików - no bo przecież medytacja, studiowanie mistyków, liturgia trydencka! To jest to! A klepanie paciorków? Pobożność ludowa! To dla staruszek. Różaniec to zaścianek, prymityw, konserwowanie bezmyślności! Mężczyzna z różańcem?! Marsze różańcowe? - bulwersują się inni. To jakaś efemeryda wiary i szczyt obciachu! Trudno nawet podjąć polemikę z kimś, kto niczego nie rozumie. W modlitwie różańcowej jest wszystko: Biblia, historia zbawienia, miłość i ufność, wierność i słuchanie, walka z wątpliwościami.

Kiedy nieopodal spadały rakiety… siostry budowały, mimo że kolejni robotnicy byli wcielani do wojska, wyłączano prąd, a wyjące alarmy nakazywały ucieczkę do schronu.

Choć wielu radziło lwowskim albertynkom, by odpuściły i dokończyły przytulisko po wojnie, one wiedziały swoje: że każde Boże dzieło zawsze jest dokończone. Ekumeniczne Centrum Miłosierdzia im. bł. Bernardyny Jabłońskiej, współzałożycielki Zgromadzenia Sióstr Albertynek Posługujących Ubogim we Lwowie, gdzie schronienie znajdą bezdomne kobiety i matki samotnie wychowujące dzieci, powstał w zaledwie trzy lata. Jego budowa rozpoczęła się w 2020 r. i przypadła na wyjątkowo trudny czas. Najpierw wybuchła pandemia, a potem wojna z Rosją. Mimo to przytulisko zostało ukończone. 22 września kard. Konrad Krajewski, jałmużnik papieski, który 18 lipca 2020 r. dokonał poświęcenia placu pod inwestycję i wmurowania kamienia węgielnego, tym razem pobłogosławił gotowy już budynek.

Rozmowa z ks. dr. Mariuszem Świdrem, rektorem Wyższego Seminarium Diecezji Siedleckiej im. św. Jana Pawła II w Nowym Opolu.

Przed nami nowy rok akademicki w historii seminarium diecezji siedleckiej. Z jakimi nadziejami wchodzi ono w ten rok pracy i formacji? 11 października pod przewodnictwem księdza biskupa Kazimierza uroczyście rozpoczniemy nowy rok formacyjny w naszym seminarium. Będzie to już 204 inauguracja w historii diecezji. Bogu dziękujemy za to, że i w tym roku możemy formować kandydatów do kapłaństwa. Nadzieją moderatorów seminarium jest, abyśmy - będąc wierni Jezusowi i Jego Ewangelii oraz uwzględniając realia duszpasterskie i potrzeby współczesnego Kościoła - nie zmarnowali czasu i jeszcze lepiej przygotowali kleryków do gotowości do służby na wzór Pana Jezusa.