Modlitwa pielgrzymów duchowych jest jednym z najcenniejszych darów, jaki nam oferują: człowiek idzie spokojniejszy, nie jesteśmy sami. Ale i my o nich pamiętamy, codziennie na pielgrzymce modlimy się w ich intencji - mówi zastępca kierownika Pieszej Pielgrzymki Podlaskiej na Jasną Górę ks. Marek Strzeżysz.

Kiedy wyruszający na 43 Pieszą Pielgrzymką Podlaską pakują bagaże, ci, którzy pragną włączyć się w duchowe pielgrzymowanie, spisują intencje i planują dwa pierwsze tygodnie sierpnia. Bo to dla nich również czas wędrowania - tyle że modlitewnego. O duchowych pątnikach ks. M. Strzeżysz usłyszał, kiedy jako licealista, za namową cioci i zachętą kolegów z klasy, pierwszy raz poszedł na pielgrzymkę.

„Jezus, przebywając w jakimś miejscu, modlił się, a kiedy skończył, rzekł jeden z uczniów do Niego: «Panie, naucz nas modlić się»” - czytamy w Ewangelii. Czasami wydaje się nam, że aby nauczyć się modlitwy, trzeba poznać techniki, formuły, specjalne gesty czy słowa, dużo słów… Okazuje się, że nie do końca tak jest. O co więc chodzi w modlitwie?

Modlitwa, według Katechizmu Kościoła Katolickiego (2559-2561), jest darem Boga dla nas. Skąd pochodzi? „Niezależnie od tego, jaki byłby język modlitwy (gesty, słowa), zawsze modli się cały człowiek. Aby jednak określić miejsce, z którego wypływa modlitwa, Pismo Święte mówi niekiedy o duszy lub o duchu, najczęściej zaś o sercu (ponad tysiąc razy). Modli się serce. Jeśli jest ono daleko od Boga, modlitwa pozostaje pusta” (KKK).

Bogactwo tematyczne i literackie psalmów sprawia, że modlitwa tymi tekstami może stać się dla nas nieocenioną pomocą w przeżywaniu wiary.

Stary Testament zawiera 150 różnych psalmów, którymi modlimy się na każdej Mszy św., są również wykorzystywane w Liturgii Godzin. - Psalmami modliła się na co dzień Maryja, także Jezus, w którego ustach słowa psalmu 118: „Nie umrę, lecz będę żył i głosił dzieła Pańskie”, nabrały pełnego sensu - mówi ks. Rafał Pietruczuk, wykładowca Pisma Świętego w Wyższym Seminarium Duchownym w Nowym Opolu i moderator Dzieła Biblijnego Diecezji Siedleckiej. - Modlitwa psalmami jest mało znana, a może pomóc w zrozumieniu sytuacji, które towarzyszą człowiekowi, niezależnie od czasów, w jakich żyje - dodaje.

Szkaplerz noś, na różańcu proś! - tak powtarzali nam starsi ojcowie - opowiada o. Mariusz Płuciennik, karmelita z Woli Gułowskiej. Podkreśla, że brązowy szkaplerz w ich zakonie nazywany jest rękami Maryi.

W rozmowie kilkukrotnie powtarza, że ludzie bardzo potrzebują szkaplerza, dlatego on ciągle o nim opowiada i pragnie go nakładać chętnym przy różnych okazjach. - Nie mówię tak tylko dlatego, że jestem karmelitą. Zachęcam do przyjęcia tego znaku, bo sam doświadczyłem łask, które są do niego przypisane - podkreśla. Rok temu opowiadał w „Echu” o tym, jak krótko po przyjęciu szkaplerza, jeszcze jako nastolatek, wyszedł cało z groźnego wypadku samochodowego. - Maryja obiecała opiekę każdemu, kto pobożnie nosi szkaplerz - mówi i dodaje: - Ja przekonuję się o tym ciągle! Czuję i widzę prowadzenie Maryi w moim życiu.

Komuś, kto pielgrzymki nie przeżył, kojarzy się ona tylko z trudem i niewygodą.

Dla pątników - a pielgrzymowanie naprawdę wchodzi w krew! - to czas łaski i ładowania duchowych akumulatorów, doświadczania dobra drugiego człowieka i służby innym. Zastanawiałam się, czym pielgrzymowanie jest dla osób idących w służbach pielgrzymkowych. Czy obowiązki i codzienna praca - tym trudniejsza, że wykonywana w drodze, w pośpiechu - nie przesłaniają tego, co stanowi treść wspólnotowego wędrowania do Matki Bożej Częstochowskiej? Swoim doświadczeniem Kościoła na nogach podzieliły się panie pełniące w Pieszej Pielgrzymce Podlaskiej na Jasną Górę posługę medyczną oraz duszpasterz.

Studium Życia Rodzinnego Diecezji Siedleckiej ma za sobą pierwszy rok pracy.

Poza podstawowym celem, jakim jest kształcenie i formacja świeckich do posługi na rzecz małżeństw i rodzin, rodzą się nowe obszary działalności osób, które podjęły naukę w studium. Zgodnie z założeniami ma ono wyposażać osoby świeckie w większy zasób wiedzy i umiejętności, które mogą służyć rozwojowi małżeństw oraz rodzin naszej diecezji i nie tylko. - Dzieje się to w kluczu Bożej wizji małżeństwa i rodziny, jaką odczytuje i podaje do wierzenia Kościół katolicki. Ponieważ wiara idzie w parze z rozumem, podczas zajęć na rodzinę spoglądamy zarówno od strony Biblii, aby zobaczyć, jaki jest Boży zamysł dotyczący małżeństwa i rodziny, ale sięgamy też do zdobyczy nauk, takich jak psychologia czy pedagogika - tłumaczy ks. Jakub Kozak, dyrektor SŻR, podkreślając, że między tymi wizjami nie ma rozdźwięku.

2 lipca w kodeńskim sanktuarium świętowano odpust ku czci Matki Bożej Kodeńskiej. Uroczystości były połączone z Diecezjalnym Dniem Chorego.

Zgromadzonych na kodeńskiej kalwarii powitał ks. Paweł Siedlanowski, odpowiedzialny w diecezji za duszpasterstwo chorych. - Dzisiaj przeżywamy odpust kodeński. Od kilkudziesięciu już lat jest to także dzień, kiedy chorzy pielgrzymi, osoby w starszym wieku i osoby opiekujące się nimi przybywają właśnie tutaj, aby modlić się i prosić o zdrowie i siłę, aby prosić naszą Matkę Kodeńską o to wszystko, co jest potrzebne, by nasz duch i nasze ciało były zdrowe, byśmy mieli jasność spojrzenia, po co żyjemy i jak mamy przeżyć nasze życie w tych trudnych czasach, aby nie zgubić drogi do Boga, do nieba i do świętości - mówił ks. P. Siedlanowski.

Tragiczna śmierć 33-latki, która, będąc w 20 tygodniu ciąży, zmarła w Podhalańskim Szpitalu Specjalistycznym im. Jana Pawła II w Nowym Targu, znów do czerwoności rozpaliła środowiska proaborcyjne w Polsce. Pojawiło się wiele obelżywych oskarżeń i jeszcze więcej kłamstw.

Lobby aborcyjne nie odpuszcza. Żadne to zdziwienie. Strajk Kobiet odpowiedzialny za organizację protestów jesienią 2020 r. (po orzeczeniu Trybunału Konstytucyjnego wydanym 22 października 2020 r., w którym zakwestionowano przepis „dotyczący dopuszczalności przerwania ciąży, a tym samym uśmiercenia dziecka poczętego, w sytuacji gdy badania prenatalne lub inne przesłanki medyczne wskazują na duże prawdopodobieństwo ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia albo nieuleczalnej choroby zagrażającej życiu dziecka w łonie matki”), porażających w swojej wulgarności i zdziczeniu, zapowiedział, że nie odpuści.

S. Hilaria działa: ratuje powołania kapłańskie i pomaga w trudnych sprawach życia duchowego. O modlitwę o rychłą beatyfikację pochodzącej z terenu diecezji siedleckiej sługi Bożej prosi Zgromadzenie Małych Sióstr Niepokalanego Serca Maryi.

Emilia Główczyńska urodziła się 9 maja 1887 r. w Świerszczowie (archidiecezja lubelska). Została ochrzczona 16 maja w parafii św. Stanisława BM w Wereszczynie (diecezja siedlecka). 6 stycznia 1912 r. wstąpiła do Zgromadzenia Małych Sióstr Niepokalanego Serca Maryi. Nowicjat - od 14 stycznia 1914 r. - odbywała w Nowym Mieście n. Pilicą i otrzymała imię s. Hilaria od Imienia Jezus. Pracowała jako pielęgniarka w częstochowskich szpitalach, służyła też siostrom w domach zgromadzenia. Śluby wieczyste złożyła 5 listopada 1924 r. W 1933 r. została administratorką domu i internatu dla dziewcząt przy ul. Piwnej 43 w Warszawie. W niedzielę 17 września 1939 r. Niemcy przez cały dzień bombardowali Warszawę, a szczególnie Stare Miasto.

Czerwiec to tradycyjnie w większości diecezji w Polsce miesiąc święceń kapłańskich.

Towarzyszy im refleksja dotycząca spadku liczby powołań, trudne decyzje przełożonych o likwidacji wikariatów, łączeniu parafii i seminariów. To kwestia bliskiej przyszłości. Póki co, cieszymy się z tego, co jest. O resztę Pan Bóg się zatroszczy. „Jestem księdzem od kilku godzin. Tyle lat czekałem na ten moment, kiedy będę mógł założyć ornat i odprawić pierwszą Mszę św. To tak jak dla Ciebie ślub. Przypomnij sobie ten moment - wyobrażałeś go sobie setki razy: jak będziecie wyglądać, jak będziesz mówił swojej żonie „i nie opuszczę Cię aż do śmierci”, jak planowałeś wesele. Albo to wszystko jeszcze przed Tobą. Mówisz „najpiękniejszy dzień w życiu”. Ale w moim „najpiękniejszym dniu” napisałeś pod zdjęciem z moich święceń „kolejne pokolenie pedofili i nierobów. Nazwałeś mnie pedofilem, chociaż brzydzę się tą zbrodnią tak samo jak Ty”.