Uczestnikom Diecezjalnej Pielgrzymki Rodzin, która odbędzie się w niedzielę 12 maja w sanktuarium Matki Bożej Królowej Rodzin w Parczewie, przyświecać będzie hasło „Świętość w codzienności”.

Tegoroczny temat pielgrzymki wyznaczyła peregrynacja relikwii bł. Rodziny Ulmów, która również rozpocznie się 12 maja i obejmie wszystkie parafie naszej diecezji. Centralnym punktem spotkania, które rozpocznie diecezjalny duszpasterz rodzin ks. kan. Jacek Sereda, będzie Msza św. pod przewodnictwem bp. Kazimierza Gurdy o 10.30. Podczas Eucharystii nastąpi odnowienie przyrzeczeń małżeńskich. Na 12.00 zaplanowano część konferencyjną pielgrzymki.

Wspólny śpiew Litanii loretańskiej przed przydrożnym krzyżem to wspomnienie bezcenne, bo od nabożeństw majowych zaczęła się moja droga z Matką Bożą - mówi diecezjalny duszpasterz osób zawierzonych ks. Grzegorz Suwała.

Przeglądając ostatnio rodzinny album, trafił na zdjęcie, na którym kilkadziesiąt osób, w tym on - mały smyk, modli się przy krzyżu. - Moja pierwsza myśl: jak to pięknie wygląda. Otaczamy krzyż dużym półokręgiem: na samym przodzie najmłodsi, w kolejnych rzędach osoby coraz starsze. Zamykają go nasze babcie i nasi dziadkowie, którzy zwykle przychodzili ze swoimi stołeczkami, bo wystać przez 45 minut - mniej więcej tyle trwała wspólna modlitwa - to było dużo.

Czego nie wypada robić w kościele? Jakie zachowania nie licują z przestrzeniami zarezerwowanymi do celów kultu?

Na ile jesteśmy świadomi tego, jak należy zachowywać się w świątyni? Takie pytania musi postawić sobie każdy z nas. O odpowiednim stroju, wyłączaniu telefonów komórkowych na czas liturgii czy spóźnianiu się na celebrację pisano już miliony razy, ale te trzy elementy to tylko wierzchołek góry lodowej. Każdy z nas dorzuciłby od siebie jeszcze inne przykłady. O anonimowe wypowiedzi poprosiłam kilka osób. Pewien kapłan, zapytany o to, co najbardziej razi go w zachowaniu wiernych, wymienił:

Za każdym razem, kiedy biorę w ramiona niemowlę, czuję, jak jego niewinne oczy potępiają mnie.

Bóg jest miłością. Aborcja to zaprzeczenie miłości. Umarłam wraz ze swoim dzieckiem - mówi Franciszka. Na życie składa się ciąg codziennie podejmowanych decyzji. I podczas gdy jedne wydają się nie mieć większego znaczenia, waga innych ciąży latami. A są i takie, które zmieniają wszystko. Skutków popełnionych błędów nikt i nic nie może wymazać i człowiek musi z nimi żyć. Ale czy to jest życie?! I czy w ogóle prawo do życia może mieć ktoś, kto odebrał je bezbronnemu dziecku?

W niedzielę 14 kwietnia rozpocznie się XVI Ogólnopolski Tydzień Biblijny. Jest on okazją do przypomnienia roli słowa Bożego w życiu każdego z nas.

Temu tygodniowi towarzyszą różne inicjatywy biblijne, m.in. rekolekcje, spotkania z biblistami i maratony czytania Biblii. Niedziela rozpoczynająca ten czas jest Narodowym Dniem Czytania Pisma Świętego. Te wszystkie działania mają nas zachęcić do sięgania po słowo Boże. Tak często słuchamy wszystkiego, co płynie ze świata, tak łatwo czytamy to, co on wkłada nam w dłonie, a tak mało wagi przywiązujemy do tego, co otrzymaliśmy od Boga w Piśmie Świętym.

Modlitwa jest i zawsze pozostanie tajemnicą. Ale można się do niej zbliżyć - uwrażliwia ks. dr Jerzy Jastrzębski, zachęcając do głębszego zrozumienia Modlitwy Pańskiej, a zarazem poznania nauczania bł. kard. Stefana Wyszyńskiego.

To zwykle pierwsza modlitwa, jakiej się uczymy. Prosta i piękna. Obecna podczas każdej Mszy św., rozpoczynająca pacierz, powtarzana w Różańcu i różnego rodzaju koronkach. Paradoksalnie - odmawiamy ją często bezrefleksyjnie. Każde z wezwań kryje tymczasem ogrom treści, które warto zgłębić z pomocą innych. Takie podpowiedzi kryje publikacja „Modlitwa doskonała. «Ojcze nasz» oczami prymasa Wyszyńskiego”.

Obietnice Pana Jezusa przekazane nam przez św. s. Faustynę Kowalską spełniają się na naszych oczach. Jego zapewnienia, o których czytamy w „Dzienniczku”, dotyczą każdego z nas, bo wszyscy jesteśmy ich adresatami.

Kult Miłosierdzia Bożego kojarzy się nam jednoznacznie z obrazem Chrystusa zawierającym napis: „Jezu, ufam Tobie”. - Ten wizerunek zachęca nas przede wszystkim do relacji pełnej zaufania - mówi s. Anna Maria Trzcińska ze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia. - Nie sposób przejść obojętnie obok wpatrzonych w siebie oczu Jezusa. On sam powiedział do s. Faustyny, że Jego spojrzenie na tym obrazie ma być takie, jak z krzyża. Co to oznacza? Na pewno było ono pełne wielkiej miłości, a także tęsknoty za tymi, którzy byli daleko od Niego.

Byli o krok od tego, by zabić swoje dziecko. Dziś odważnie mówią, że Bóg uratował ich od największego grzechu i błędu. A kiedy Kacper podbiega do Marzeny i bez powodu mówi: „dziękuję, mamusiu”, wiedzą, że dziękuje im za życie.

Marzena i Kamil Czarnoccy pochodzą z małej miejscowości niedaleko Korczewa. Są rodzicami Oliwki, Kacpra, Łucji, Faustyny, a wkrótce na świat przyjdzie ich drugi synek Franciszek. Znają się od 23 lat. - Kiedy Marzena pierwszy raz zobaczyła mnie w szkole podstawowej, stwierdziła filozoficznie: „i taki brzydki chłopak znajdzie sobie kiedyś dziewczynę”. A w szkole średniej bardzo ją denerwowałem - opowiada ze śmiechem Kamil. I rzeczywiście 13 lat temu ten „brzydki chłopak” znalazł sobie żonę. A została nią Marzena.

Lubimy filmy, które dobrze się kończą. Wielokrotnie podejmowano próby ekranizowania Ewangelii: to znakomity materiał na zapisaną na celuloidzie historię: kończy się happy endem!

Nazarejczyk powstaje z martwych, oprawcy zostają zawstydzeni, zło - pogrążone, zwycięża miłość! Światła jupiterów rozbłyskają z całą siłą. Wielkie brawa! Kurtyna w dół. Gdyby jednak chcieć w taki sposób opisać, zamknąć w gotowej formie Paschę Jezusa, stałaby się jedynie historią „ku pokrzepieniu serc”. Jedną z wielu. Niczym więcej. A przecież to tylko refleks tego, co się naprawdę dokonało. Św. Paweł napisał: „Jeśli Chrystus nie zmartwychwstał, daremne jest nasze nauczanie, próżna jest także wasza wiara” (1 Kor 15,13). Nie ma chrześcijaństwa bez zmartwychwstania Jezusa!

Rozmowa z o. prof. Narcyzem Klimasem OFM, wykładowcą historii Kościoła i archiwistą Kustodii Ziemi Świętej, badaczem autentyczności Grobu Pańskiego.

Proszę Ojca, skąd to zainteresowanie Bożym Grobem?

Od 35 lat pracuję w Ziemi Świętej. Kiedy w 1988 r., jeszcze jako kleryk i student teologii, pierwszy raz szedłem Drogą krzyżową, uświadomiłem sobie, że idę śladami samego Jezusa. Kiedy weszliśmy na Golgotę, przewodnik wskazał miejsce, gdzie można zobaczyć pękniętą skałę z krzyżem, włożyć rękę i jej dotknąć. Zrobiłem to, ale nurtowało mnie pytanie: czy to na pewno tu? Wtedy postanowiłem, że zajmę się tematem Bożego Grobu naukowo.