W parafii Huszlew, skąd wywodzi się bł. ks. Zygmunt Sajna, to postać dobrze znana. - Staram się wymieniać błogosławionego w kanonie Mszy św., by upowszechniać jego kult - przyznaje proboszcz ks. kan. Józef Sobotka. A parafianie - z uznaniem stwierdzają, że zależy im na tym, by wiedzieć - i ciągle słyszeć to potwierdzenie - że stąd, z ich ziemi wywodzi się tak wybitna postać, wielki człowiek.

W Żurawlówce, rodzinnej miejscowości kapłana, upamiętniono ks. Sajnę kapliczką, ustawioną przy drodze, na posesji, na której znajdował się dom, w którym Zygmunt przyszedł na świat. W połowie lat 90 XX w. poświęcono mu jeden z kościelnych witraży w Huszlewie.

Mieszko I w momencie chrztu, który przyjął na Wielkanoc 966 r., miał ponad 30 lat. Ile dokładnie - nie wiadomo, gdyż nie ma pewności co do roku jego urodzin.

Są historycy, którzy przyjmują, że urodził się w latach 932-935, ale inni podają znacznie szerszy przedział czasowy, między 922 a 945 rokiem. Od około 960 r. Mieszko był samodzielnym władcą państwa gnieźnieńskiego, którego główny gród stanowiło Gniezno.

Pamięć o biskupie Podlasiaku pozostaje żywa. Podczas uroczystości w Stoczku Łukowskim w niedzielę, 10 kwietnia, po raz kolejny przypomniano postać sługi Bożego bp. Adolfa Piotra Szelążka (1865- 1950). Syn stoczkowskiej ziemi patronował również turniejowi sportowemu.

O 12.00 w kościele parafialnym pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny rozpoczęła się uroczysta Msza św. w intencji sługi Bożego bp. A.P. Szelążka sprawowana przez ks. prałata Józefa Huszaluka, proboszcza parafii w latach 1986-2004, oraz obecnego proboszcza ks. kan. Stanisława Bieńkę. Homilię wygłosił ks. dr Jacek Rosa.

Krzyż oraz grota z figurą Maryi usytuowane przy kaplicy w Zabłociu pochodzą z okresu, gdy Kościół przygotowywał się do obchodów 1000- lecia chrztu Polski w ramach Wielkiej Nowenny ogłoszonej przez kard. Stefana Wyszyńskiego w 1957 r.

Odpowiadając na apel Echa o wspomnienia dotyczące różnych form upamiętnienia milenium, zadzwonił do nas mieszkający w Zabłociu (gm. Kodeń) Tadeusz Krawczyk, emerytowany kierownik szkoły i nauczyciel historii. O wydarzeniach, jakie miały tutaj miejsce przed 1966 r., dowiedział się dzięki swoim uczniom.

Tuż po zakończeniu Roku Życia Konsekrowanego rozpoczęła się fala ataków na siostry zakonne. Prawda obroni się sama - to fakt, ale czasem warto ją nagłośnić.

W ciągu ostatniego roku w mediach katolickich przez wszystkie przypadki odmieniano wyrażenie osoby konsekrowane. Powstały setki artykułów, wywiadów, audycji i programów przypominających o roli osób żyjących radami ewangelicznymi. Napotykając na takie publikacje, czuło się radość i dumę.

W tegorocznej akcji Misjonarz na Post wzięło udział ponad 5 tys. osób. Inicjatywa z roku na rok cieszy się coraz większym zainteresowaniem Polaków.

Po raz trzeci zainicjowały ją redakcje rodzimych czasopism misyjnych. - Chcieliśmy pokazać, że duchowe wsparcie jest tak samo ważne, jak materialne. Wzrost popularności akcji związany jest chyba z naszą aktywnością w mediach społecznościowych. Dzięki obecności na facebooku, twitterze oraz instagramie przybliżaliśmy charakter pracy misjonarzy oraz ich sylwetki.

Mają nas uwrażliwiać, niepokoić, skłaniać do szukania odpowiedzi. Filmy, które nie dają taniej rozrywki, lecz przeciwnie - wymagają wysiłku i refleksji, zyskują coraz szerszą widownię.

Filmy religijne, bo o nich mowa, w kinach obecne są od lat. Jednak od pewnego czasu przestają być biografiami czy relacją wydarzeń, a opowiedziana w nich historia staje się jedynie pretekstem do stawiania pytań. Co ciekawe, polskie produkcje niczym nie ustępują zagranicznym.

Niewiara Tomasza pomogła mi bardziej uwierzyć niż wiara pozostałych uczniów - napisał papież Grzegorz Wielki w homilii do fragmentu Ewangelii, opisującego spotkanie Jezusa z apostołami po zmartwychwstaniu (J 20,24-29). Dość paradoksalnie to brzmi. Ale ma sens.

Skłonni jesteśmy potępiać niewiernego apostoła - jak go zwykła określać tradycja - za jego sceptycyzm. Słowa: jeżeli na rękach jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i nie włożę ręki mojej do boku Jego, nie uwierzę - w powszechnym mniemaniu uchodzą za obrazoburcze, burzące sielankowość wieczoru pierwszego dnia tygodnia.

Tysiąclecie chrztu Polski Walerian Banaszczuk z Dubicy Górnej postanowił uczcić metalowym krzyżem postawionym na własnej posesji, przed oknem rodzinnego domu. Na poprzecznej belce, obok Pasyjki, zamieścił znamienne cyfry: 966-1966, wyróżnione złotym kolorem.

Milenijny krzyż stanowił dla mojego taty zarazem wypełnienie ostatniej woli jego ojca - Ignacego, który zmarł w 1965 r., i matki Pauliny, wówczas 80-letniej staruszki - przyznaje Urszula Anna Banaszczuk. - Nie można było tej daty na krzyżu pominąć - mówi stanowczo, podkreślając, że ojciec zawsze stawiał znak równości między poczuciem patriotyzmu i przynależności do Kościoła.

Bóg leży w grobie… Już nas to nie szokuje, choć powinno. Zmasakrowane ciało pozostawiono na kamiennej ławie. Tamta cisza była strasznie bolesna. Słowa więzły w gardle, mówiły tylko oczy…

Znamy historię męki Jezusa i jej piękne zakończenie. Wiemy, że po trzech dniach zmartwychwstał. Apostołowie nie wiedzieli, a może bardziej nie pamiętali, że tak ma się stać. Takiego obrotu sprawy nie spodziewali się też Józef z Arymatei, Nikodem ani kobiety. Może tylko Miriam coś przeczuwała.