Opinia, iż folklor to dziś cepeliada, jest krzywdząca i mówią tak ci, którzy go nie znają. Bo muzyka ludowa ma to do siebie, że jak się ją raz pozna, to się o nią dba i kocha już do końca życia - twierdzą członkinie zespołu Ale Baby z Berezy.

Grają i śpiewają na scenie już od 20 lat. Występują na różnego rodzaju uroczystościach i imprezach gminnych oraz powiatowych, biorą udział w dożynkach i przeglądach piosenek. W swoim repertuarze mają pieśni okolicznościowe, ludowe, kościelne, kolędy, a także widowisko prezentujące dawne zwyczaje i obrzędy weselne. Poza sceną przyjaźnią się i pomagają sobie nawzajem. - Bo nic tak nie łączy ludzi jak wspólny śpiew - podkreśla Krystyna Kędzierska, kierownik Ale Bab.

30 września w czytelni Miejskiej Biblioteki Publicznej im. Zenona. Przesmyckiego otwarto wystawę „Tadeusz Mycek (1923-2019) - harcerz, żołnierz Armii Krajowej, architekt, rysownik, publicysta”. W wydarzeniu udział wzięła córka bohatera ekspozycji Anna Mycek- Wodecka, malarka i grafik.

Wystawa zorganizowana z okazji Dnia Archiwisty wpisuje się w projekt realizowany przez archiwa państwowe „Archiwa rodzinne Niepodległej”. Prezentuje spuściznę urodzonego w Adamkach koło Radzynia dr. inż. T. Mycka, harcerza z drużyny Lisowskiego, żołnierza AK oddziału Szarugi, architekta, rysownika i publicysty. Ekspozycja powstała ze zbiorów radzyńskiego oddziału Archiwum Państwowego w Lublinie oddział, które przekazała A. Mycek-Wodecka. Stanowią wyjątkowe źródło zarówno historii, w tym lokalnej, jak i szeroko pojętej historii architektury.

Owacjami na stojąco publiczność przyjęła ogólnopolską premierę „La Bombe”. Spektakl, wystawiony 25 września w Centrum Kultury i Sztuki im. A. Meżeryckiego w Siedlcach, zainaugurował cykl ph. „Sztuka plus Komercja”.

Licznie zgromadzonych widzów oraz gości przywitali Artur Mydlak, dyrektor CKiS, oraz Hanna Śleszyńska, tegoroczny patron artystyczny. - Idea festiwalu opiera się na ośmiu sztukach konkursowych. Po każdej z nich publiczność bierze udział w głosowaniu. Powołana specjalnie komisja konkursowa również ocenia spektakle - tłumaczył A. Mydlak. Z kolei H. Śleszyńska przyznała, że wielokrotnie gościła na siedleckiej scenie, ale pierwszy raz występuje w roli patrona. - Czuję się zaszczycona i dziękuję za ten przyjemny obowiązek. Formuła festiwalowa jest mi dobrze znana. Pragnę więc dziś po raz kolejny przytoczyć słowa piosenki z polsko- czeskiej komedii, którą tu kiedyś zagrałam: „Bo teatr jest lustrem, w nim przegląda się świat.

Kiedy wydaje mi się już, że jako artystka zamykam pewien etap życia, zaczyna chodzić za mną nowy pomysł. Wtedy wyciągam sztalugi - mówi Krystyna Piejka.

Wernisaż jej ostatniej wystawy zatytułowanej „Barwy lata” miał miejsce u schyłku lata. Można ją jeszcze oglądać w Małej Galerii Sztuki Miejskiego Ośrodka Kultury przy ul. Sienkiewicza 63. - Chciałabym, by kolory lata utrwalone na tych obrazach działały na oglądających tak, jak najcieplejsza pora roku oddziałuje na mnie: pobudzały do życia, zachwycały, napełniały dobrą energią - mówi K. Piejka. I dodaje, że wszystkie odcienie ciepłych żółci i czerwieni, od których od maja do późnego października przyroda aż kipi, są w jej odczuciu jak uśmiechy, na które odpowiedzieć trzeba koniecznie tym samym. - Jestem niespokojnym duchem. Ciągle szukam czegoś nowego - mówi o sobie siedlczanka, emerytowana nauczycielka języka polskiego.

Osiem spektakli konkursowych, sześć wydarzeń towarzyszących, na scenie wielu znanych artystów i aktorów - tak zapowiada się kolejna edycja Ogólnopolskiego Festiwalu Teatrów „Sztuka plus Komercja”.

Cykl powraca po rocznej przerwie spowodowanej pandemią. OFT jest znany i lubiany, spektakle z poprzednich edycji grane były zawsze przy wypełnionej po brzegi widowni. Organizatorzy - Centrum Kultury i Sztuki im. A. Meżeryckiego Scena Teatralna Miasta Siedlce oraz Agencja Artystyczna Open Teatr - mają nadzieję, że i tym razem tak będzie. Festiwal potrwa do połowy grudnia. - Wśród spektakli znajdziemy zarówno pokazy premierowe, jak i znane produkcje. Rozpoczniemy nowością. „La Bombe” w reżyserii Sambora Czarnoty zostanie wystawione 25 i 26 września - mówił Artur Mydlak, dyrektor CKiS, podczas konferencji prasowej poświęconej OFT. To francuska sztuka z błyskotliwym, ciętym językiem.

Co i kiedy jadano w XIX-wiecznych dworach, jak wyglądały kulinarne tradycje, m.in. u Kraszewskich w Romanowie, skąd wzięło się powiedzenie „na szarym końcu” - można było się dowiedzieć podczas wydarzenia „W gościnie u Kajetana Kraszewskiego”, które odbyło się 19 września w Muzeum Józefa Ignacego Kraszewskiego w Romanowie.

Imprezę zorganizowano w ramach Europejskich Dni Dziedzictwa. Temat przewodni tegorocznej edycji brzmiał „Smaki dziedzictwa”, przez który organizatorzy, czyli Narodowy Instytut Dziedzictwa, chcieli podkreślić podwójny aspekt hasła: smaki dziedzictwa to nie tylko kuchnia historyczna, regionalna czy lokalna, to także odziedziczone po przodkach przepisy i receptury, ale również obiekty zabytkowe, gdzie produkowano żywość i artykuły spożywcze, np. mleczarnie czy piekarnie. - My skupiliśmy się na dziedzictwie kulinarnym, dlatego w naszym programie znalazły się prelekcja na temat tego, co i kiedy jadano w XIX-wiecznych dworach ziemiańskich oraz wystawa „Tradycje stołu romanowskiego dworu” - mówi Krzysztof Bruczuk, dyrektor Muzeum Józefa Ignacego Kraszewskiego.

Możliwość usłyszenia fragmentów tragikomedii w wykonaniu znanej gwiazdy teatru, filmu i telewizji było nie lada gratką zwłaszcza dla młodzieży. 10 września ryckie kino odwiedziła aktorka Anna Seniuk.

Tegoroczne Narodowe Czytanie odbyło się w Rykach nieco później niż w całej Polsce. Ale z kilku przyczyn zapisało się jako wyjątkowe. Po raz pierwszy zorganizowało je na szeroką skalę starostwo powiatu ryckiego. I po raz pierwszy wzięła w nim udział tak znana postać. Trudno było się więc dziwić, że w piątek ryckie kino Renesans wypełniło się po brzegi. Organizatorzy nie zastanawiali się długo nad wyborem gościa, którego warto zaprosić na Narodowe Czytanie. - Uznaliśmy, że A. Seniuk będzie nadawała się najlepiej, bo przez wiele lat wcielała się w postać Dulskiej i do dziś jest z tą rolą kojarzona. Za udział w tym telewizyjnym spektaklu zdobyła nagrodę, a samo widowisko znalazło się na liście Złotej Setki Teatru Telewizji - wyjaśniła Anna Żaczek ze starostwa powiatowego w Rykach. Aktorka chętnie zgodziła się na udział w wydarzeniu.

​Barwna parada na początek i widowiskowy spektakl na zamknięcie trzydniowego spotkania ze sztuką, która bawiła, wzruszała, zmuszała do głębokiej refleksji nad kondycją świata, człowieka i międzyludzkimi relacjami.

W ubiegły weekend Garwolin, już po raz trzeci, stał się mazowiecką stolicą teatru i gościł u siebie wybitnych artystów. Podczas tegorocznej edycji Festiwalu Saturator Teatralny widzowie obejrzeli w sumie 14 spektakli teatralnych. W programie znalazły się także: warsztaty rodzinne „Kontaktuj z dzieckiem” prowadzone przez Magdalenę Brzozowską, proekologiczna etiuda taneczna zaprezentowana w Katolickim Liceum Ogólnokształcącym w oraz na jednym z miejskich skwerów, a także barwna parada inaugurująca wydarzenie.

Człowiek pasji, zwłaszcza do ewangelizacji i muzyki, potrafił rozmawiać z ludźmi i ich słuchać, zarażał radością, a uwielbienie Boga uczynił stylem swojego życia - tak podczas wieczoru pamięci przyjaciele, współpracownicy i znajomi wspominali zmarłego rok temu Marcina Mazurka „Maziego”.

Odszedł niespodziewanie 2 września 2020 r., mając zaledwie 45 lat. Jako dziennikarz w ostatnich latach pracował w Radiu Eska Siedlce. Wcześniej współpracował także m.in. z RDC i Katolickim Radiem Podlasie. Był również założycielem i redaktorem prowadzącym lokalną gazetę „Prestiż”. W przeszłości Marcin pisał również do „Echa”. W młodości związany z Ruchem Światło-Życie, a w dorosłym życiu ze Wspólnotą Jednego Ducha i Szkołą Nowej Ewangelizacji Diecezji Siedleckiej. Człowiek Kościoła. Wielką pasją M. Mazurka była muzyka. Śpiewał i grał na gitarze. Był też ewangelizatorem w WJD organizującej Wieczory Chwały.

Jeden z najstarszych obrazów ze zbiorów Muzeum Diecezjalnego - ukazujący Trójcę Świętą - przechodzi renowację w Muzeum Narodowym w Krakowie. - Jak twierdzą konserwatorzy, zachowało się wiele oryginalnych fragmentów dzieła, włącznie ze złoceniami, co bardzo cieszy - mówi ks. dr Robert Mirończuk, dyrektor Muzeum Diecezjalnego.

Obraz pochodzący z XV w. przedstawia Trójcę Świętą w stylu compassio patris, czyli współcierpienie Ojca. - Widzimy na nim Boga Ojca siedzącego na tronie, którego ciężką, bogato dekorowaną kapę podtrzymują aniołowie. W górnym lewym rogu unosi się gołębica - symbol Ducha Świętego. Bóg Ojciec swoją prawicą delikatnie podtrzymuje, można rzec prezentuje, umęczone ciało Jezusa po zdjęciu z krzyża, stąd widzimy zastygłe strużki krwi, a na dłoniach otwarte rany po gwoździach i przebity włócznią bok - opisuje dzieło ks. R. Mirończuk. I uzupełnia: - Twarz Boga Ojca jest dostojna, a zarazem smutna, patrząca na oglądającego obraz tak, jakby miała nam przypomnieć wielką ofiarę, jaką Jezus wycierpiał za ludzkie grzechy, jaką złożył za zbawienie człowieka i świata.