„Z synowskim oddaniem i szacunkiem wobec apostolskiego urzędu Następcy św. Piotra, a jednocześnie z zatroskaniem i smutkiem wobec decyzji Niemieckiej Drogi Synodalnej, pragnę zwrócić uwagę Ojca Świętego na skrajnie niedopuszczalne i niekatolickie tezy Synodale Weg”

- napisał 9 października abp Stanisław Gądecki w liście do papieża Franciszka. Dokument wywołał furię w środowisku polskich „postępowych” katolików. Co tak zdenerwowało np. jezuitę o. Jacka Prusaka - związanego m.in. z „Tygodnikiem Powszechnym” (katoprzybudówką „Gazety Wyborczej”) - zarzucającego abp. Gądeckiemu w ordynarny sposób chęć „reformowania” papieża i straszącego go prokuraturą (odsyłam do wpisu na fb o. Prusaka)? Na początek fakty, potem komentarz.

Współczesny świat to wszechobecny pośpiech, presja, nadmiar bodźców. A jeśli dodamy do tego nieumiejętność bycia w relacjach z drugim człowiekiem, pojawiają się depresje.

Tematem kolejnego spotkania w ramach cyklu „Przekroczyć siebie”, które miało miejsce 14 listopada w auli I Katolickiego Liceum Ogólnokształcącego w Siedlcach, były depresja i problemy psychiczne nastolatków. Tym razem na zaproszenie fundacji Nieprzeciętni odpowiedział i swoją wiedzą podzielił się Marcin Rzeczkowski - psychoterapeuta poznawczo-behawioralny, motywujący oraz uzależnień. Jak przyznał, wiele problemów, z jakimi dziś mierzą się młodzi ludzie, wynika z tego, że świat się mocno zmienił.

Pracownicy organizacji humanitarnych dawno się ewakuowali, a one są, bo potrzebują ich ludzie. - Nasza obecność dodaje im otuchy i jest gwarancją bezpieczeństwa.

Nawet rok temu, kiedy wokół spadały pociski i przyszedł moment próby, nie pomyślałyśmy o tym, by wyjechać - mówi pochodząca z Garwolina s. Agnieszka Gugała ze Zgromadzenia Sióstr od Aniołów, która posługuje w Demokratycznej Republice Konga, gdzie od prawie trzech dekad trwa najbardziej krwawa wojna w Afryce. S. Agnieszka pochodzi z parafii Matki Boskiej Częstochowskiej w Garwolinie. Do Afryki wyjechała w 2004 r., choć powołanie misyjne poczuła już w trzeciej klasie liceum.

W grupie sprawców przemocy wobec dzieci znaczą część stanowią osoby, które w dzieciństwie same doświadczały krzywdy od swoich bliskich.

Od śmierci ośmioletniego Kamilka z Częstochowy maltretowanego przez ojczyma minęło pół roku. Sprawa nagłośniona przez media poruszyła wszystkich Polaków. 29 sierpnia weszły w życie pierwsze przepisy nowelizacji Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego nazwanej ustawą Kamilka. Celem nowych regulacji jest wzmocnienie ochrony dzieci przed przemocą. Niezależnie od tego - nie ma miesiąca, by nie docierały do nas informacje o przypadkach krzywdzenia, przy czym zwykle są to sytuacje bardzo drastyczne.

„Co nam hańba, gdy talary mają lepszy kurs od wiary! Wymienimy na walutę honor i pokutę!” - śpiewał przed laty Jacek Kaczmarski.

Zapewne nie przypuszczał, jak bardzo jego słowa staną się aktualne w Polsce w pierwszej ćwierci XXI w. Do grupy młodych ludzi, uczestników manifestacji przy rondzie Dmowskiego w Warszawie, podchodzi reporter telewizji internetowej. Protestujący domagają się zmiany nazwy na rondo Praw Kobiet. - Czy wiecie, kim był Roman Dmowski - pyta prowadzący. Cisza. - Czy macie świadomość, że bez niego Polska w 1918 r. nie odzyskałaby niepodległości? - pada kolejne pytanie. - Nie interesuje nas niepodległość Polski - odpowiada jeden z rozmówców. Wszyscy odchodzą, pogardliwie wzruszając ramionami. Ponura scena. Z wielu powodów.

Pana życie nadaje się na film - mówiłam. I, rzeczywiście, zainteresowała się nim telewizja. Historia Wojtka zostanie przedstawiona w programie TVP1 „Ocaleni” - emisja: 16 listopada.

Jest trzeźwy od 20 lat. - To połowa mojego „piciorysu” - komentuje Wojtek. - I żaden tam ze mnie bohater - uściśla. Na łamach „Echa” gościł jako konsultant ds. uzależnień uświadamiający czytelnikom, jak rozmyta jest granica, od której zaczyna się droga wiodąca do alkoholizmu. Dzielił się także świadectwem swojego trzeźwienia, które - co wielokrotnie podkreślał - zawdzięcza Bogu. Pana życie nadaje się na film - mówiłam. I, rzeczywiście, zainteresowała się nim telewizja. Historia Wojtka zostanie przedstawiona w programie TVP1.

Nie wiemy jeszcze, kto będzie rządził w Polsce, nie ma jeszcze desygnowanego premiera, niewiele wiadomo na temat potencjalnych koalicji, choć „zwycięska” opozycja już snuje dalekosiężne plany reform i zmian.

Niesamowite jest to, że jedna z zasadniczych dotyczy przywrócenia możliwości dokonywania aborcji. Impet i swoista neoficka żarliwość, jaka temu towarzyszy, mogłyby sugerować, iż od owego faktu zależy powszechna szczęśliwość Polaków i ich „być albo nie być” w nowoczesnej Europie. Swego czasu oskarżano Kościół, że broniąc życia, ma obsesję na tym punkcie - wydaje się jednak, że jest dokładnie odwrotnie: paranoidalne tłumaczenia zwolenników zabijania dzieci w łonie matek są tego najlepszym dowodem. Kościół nie może zamilknąć - i nie zamilknie.

W wieku 102 lat 24 października zmarła dr Wanda Półtawska - psychiatra, wykładowca akademicki, doradca życia małżeńskiego i rodzinnego, przyjaciółka św. Jana Pawła II.

- Macie i musicie planować świętość, działanie, ale nie życie, bo nie macie władzy, żeby dać życie. Każde dziecko jest bowiem dziełem Boga, a nie człowieka - powtarzała niestrudzenie, ucząc szacunku dla ludzkiego życia. Urodziła się w Lublinie 2 listopada 1921 r.w rodzinie Anny i Adama Wojtasików. Uczyła się w szkole prowadzonej przez siostry urszulanki. Wanda była prymuską, działała w harcerstwie i już jako 15-latka została drużynową. Po wybuchu wojny od razu przystąpiła do konspiracji jako łączniczka. W lutym 1941 r. została aresztowana przez Gestapo, osadzona w więzieniu na zamku lubelskim, przesłuchiwana i torturowana.

Wyniki wyborów parlamentarnych nie pozostawiają złudzeń: stajemy wobec groźby powstania parlamentarnej większości, która uderzy w najważniejsze prawa i wolności chronione Konstytucją RP i prawem naturalnym - czytamy w raporcie Ordo Iuris. Wkrótce się o tym przekonamy?

Każda wojna pociąga za sobą straty. Nie tylko w postaci ofiar po stronie przeciwników (politycznych), ale też deprawację „zwycięzców”. Rany długo się goją. Antoni Gołubiew w jednym ze swoich opowiadań wspomina o dwójce młodych ludzi idących pośród ruin zburzonej Warszawy. Wojny już nie ma, ale ich równy, mocny, wojskowy krok świadczy, że pozostanie zapewne jeszcze długo w głowach. To nie jest tak, że rozhuśtane emocje społeczne nagle ucichną, „babcia Kasia” pokocha robótki ręczne, KOD i Obywatele RP rozejdą się do domu, sieroty po komunie, emerytowani esbecy zajmą się kołysaniem wnuków, a Krystyna Janda przestanie spoglądać w górę, wypatrując, czy ktoś jej stamtąd znów nie spróbuje os…ć.

Z Ziemi Świętej słychać wołanie o modlitwę i apel o pojednanie. Obecny konflikt dotyczy nie tylko miejscowej ludności, ale też całego świata. - Nie wiem, co będzie dalej, ale nie dopuszczam do siebie myśli, że nie wrócę tam z pielgrzymami. Prośmy o pokój dla tego rejonu - wzywa przewodnik Przemysław Marciński.

Po Ziemi Świętej oprowadza od 15 lat. Kiedy rakiety Hamasu uderzyły w Izrael, był akurat na tygodniowej przerwie w Polsce. Kolejny wyjazd planował w pierwszym tygodniu października. Niestety, wszystko trzeba było odwołać. - Na wieść o wybuchu działań wojennych poczułem rozczarowanie i smutek - przyznaje. - Tak, to nie pierwszy konflikt w Ziemi Świętej, ale tego obecnego bardzo się obawiałem. Dawało się go wyczuć, oczywiście nie wśród pielgrzymów, ale moich znajomych, którzy tam mieszkają. Mówili o takiej możliwości, jednak mieli nadzieję, że nie dojdzie do eskalacji - mówi P. Marciński. Zaznacza, że źródeł trwającego konfliktu trzeba szukać w bardzo mocno zakorzenionych urazach z dawnych lat.