Nie da się już dłużej ukrywać różnych patologii, z pedofilią włącznie, w świecie celebrytów, artystów. Tłumaczy się, że to „temat trudny i okryty szczelniejszą zasłoną”, inny niż pedofilia w Kościele, że artyście wolno więcej.

Milczą mainstreamowe media, prywatne układy i układziki skutecznie blokują działania prawne. Za to w Kościół można walić jak w bęben - bez ograniczeń. 6 października 2023 r. miała miejsce premiera filmu Mariusza Zielke „Bagno 2. Przemilczane”, stanowiącego kontynuację „Bagna” (publikacja 30 czerwca br.). Część pierwsza to historie kobiet, które przez lata były molestowane przez znanego muzyka Krzysztofa S., m.in. współtwórcę programów „Tęczowy music box” w TVP 1 i „Co jest grane?” w Polsacie - szarą eminencję środowiska polskich artystów, mającego ogromny wpływ na rozwój (lub upadek) karier muzycznych. Wszystko zaczęło się w latach 70 ubiegłego wieku, problem stopniowo narastał.

14 października w Łukowie odbyło się III Forum Młodych. Tegoroczne spotkanie poświęcono Światowym Dniom Młodzieży w Lizbonie. Dyskutowano o ich przebiegu, owocach i celowości.

Forum zainaugurowała Msza św. celebrowana pod przewodnictwem biskupa pomocniczego Grzegorza Suchodolskiego. Po Eucharystii wszyscy uczestnicy przeszli do auli I LO im. Tadeusza Kościuszki. Pierwszym punktem była godzina świadectw. Swoimi przeżyciami związanymi z ŚDM w Lizbonie jako pierwsza dzieliła się tegoroczna maturzystka Iga Bielecka. Mówiła, że tzw. dni w diecezji były okazją do wzajemnego dawania świadectwa wiary. - Trafiliśmy do parafii, gdzie Eucharystia jest odprawiana tylko w niedzielę. My chcieliśmy, by była celebrowana codziennie. Na te Msze przychodziła cała młodzież z miejscowości, gdzie przebywaliśmy, i rodziny, które nas gościły. Msze były odprawiane po polsku, ale homilie tłumaczono także na portugalski.

Dlaczego „trans-moda” wspierana jest przez systemy edukacji oraz szeroko pojętej opieki zdrowotnej? I co mają w tej sytuacji zrobić rodzice, którzy stają się wrogami numer jeden swoich córek?

„Ameryka miała w 2007 r. jedną klinikę gender. Dziś ma ich 300. Mamy obecnie setki pediatrycznych klinik genderowych! Planned Parenthood wydaje testosteron już podczas pierwszej wizyty. Z kolei w Oregonie Planned Parenthood przepisuje testosteron 15-letnim dziewczynom na ich życzenie. Nie potrzebują nawet zgody rodziców. Dla dzisiejszych nastolatków - czy mają dysforię płciową, czy nie - testosteron jest bardzo łatwo osiągalny. Podwójna mastektomia też jest na wyciągnięcie ręki” - tak Abigail Shrier, amerykańska dziennikarka, autorka książki „Nieodwracalna krzywda. Tragiczne losy nastolatek, które zmieniły płeć”, opisuje napędzaną przez transbiznes modę na transpłciowość wśród amerykańskiej młodzieży.

Nie liczy się prawda. Ważna jest narracja. Ona prawdę zastępuje. Pisali o tym Lenin, Goebbels, z powodzeniem wprowadzając idee w życie. To naczelna zasada agresywnych formacji liberalnych i lewackich.

Posiłkowały się nią w przeszłości wszystkie największe światowe totalitaryzmy, z marksizmem na czele. Do niego nawiązuje dziś wprost postępowa lewica. Wiele już zostało napisane o filmie „Zielona granica”. O przekłamaniach i manipulacjach wygenerowanych na polityczne zamówienie. Nie liczy się prawda obiektywna, sprawiedliwość, protesty Straży Granicznej, mieszkańców Podlasia - ważna jest hagada Agnieszki Holland. I to owa opowieść, nie fakty, zastępuje rzeczywistość. Podobnie dzieje się podczas demonstracji politycznych i na wiecach wyborczych, manifestach wygłaszanych w studiach telewizyjnych - jeśli wypowiadane hasła nie zgadzają się z prawdą, tym gorzej dla prawdy. Zawsze celem owego zakłamywania jest władza. Nie o filmie jednak chcę dziś napisać.

Nauczyciel idealny? Ma być idealny… Nie wymyślimy niczego nowego, zastanawiając się, co powinno cechować wzór pedagoga.

Na pewno to jeden z zawodów, co do których słowa: misja, powołanie, empatia - nawet jeśli brzmią patetycznie - nigdy nie będą na wyrost. Wypracować taki model nauczyciela, który sprawdzi się w pracy z dziećmi, próbowano od zarania dziejów, każda epoka swój. Mistrz, mentor, przewodnik, aż po przyjaciela, kumpla, eksperymentatora- każdy z nich oparty był na przekonaniu, że mieć wiedzę, to mało. Żyjący na przełomie XIX i XX w. polski pedagog, twórca psychologii wychowawczej, autor traktatu „O duszy nauczycielstwa” Jan Władysław Dawid, pisząc o pożądanych cechach nauczyciela, uczulał, że winna go cechować „miłość dusz ludzkich” pojmowana jako wychodzenie poza siebie. „Wychowawca, który nie wtłacza, a wyzwala, nie ciągnie, a wznosi, nie ugniata, a kształtuje, nie dyktuje, a uczy, nie żąda, a zapytuje” - to ideał opisany przez Janusza Korczaka.

Jako Polacy mamy genetyczną skłonność do romantyzmu i naiwności.

Trudno nie być dumnym z faktu przyjęcia przez polskie rodziny do swoich domów milionów uciekających z Ukrainy ludzi, głównie matek z dziećmi. To ewenement na skalę światową. Ale też nie można udawać, że nie ma problemów i że wszystkie przepaście nagle zostały zasypane. Lwów to piękne miasto. Blisko nas - gdyby nie granica i upokarzające wielogodzinne czekanie na odprawę, byłbym tam pewnie w wiele weekendów w roku. Zdarzało mi się swego czasu bywać tam z grupami - na miejscu organizacją wyprawy zajmował się Jurij Smirnow - pasjonat Kresów, redaktor ukazującego się na Ukrainie polskiego dwutygodnika „Kurier Galicyjski” oraz przewodnik po Lwowie. Żona Jadzia (dziś emerytka) pracowała w Operze Lwowskiej - nie było problemu z biletami na spektakle.

Kiedy przychodzi choroba, często czujemy się bezradni. Szczęśliwy, kto wie, gdzie szukać pocieszenia i siły.

Każdego 22 dnia miesiąca siedlecki kościół pw. Bożego Ciała w Siedlcach wypełnia się po brzegi. Tego dnia odprawiane jest nabożeństwo ku czci św. Rity z Cascii - patronki spraw trudnych i beznadziejnych. Podobnie jest w innych miejscach w naszej diecezji - w sanktuariach, małych i dużych kościołach. Diecezjalna pielgrzymka chorych do sanktuarium w Kodniu co roku gromadzi rzesze ludzi wiedzących, że tam znajdą ukojenie i wsparcie. Jak Marzena Bierecka, która kilka tygodni temu na łamach „Echa” opowiadała o swojej chorobie, strachu i uzdrowieniu, jakiego doznała za wstawiennictwem Kodeńskiej Pani. Mimo druzgocącej diagnozy nie przestała ufać Bogu, a swoje życie i zdrowie zawierzyła właśnie Matce Bożej.

Przed nami jesień. Póki co jeszcze słoneczna, bardziej przypominająca lato niż szarobure, pozbawione słońca dni. Ale przyjdzie. Nieuchronnie. A wraz z nią depresje, smutki, chęć rezygnacji. Ale nie one są najgorsze.

Aldona z Jarkiem poznali się na pielgrzymce. Oboje zaangażowani w formację KSM-owską, aktywni w swoich parafiach. Pobrali się po czterech latach znajomości. W międzyczasie wstąpili na drogę neokatechumenalną - spotkania, katechezy, wspólne liturgie zaczęły znaczyć ich tydzień. Do tego praca w wolontariacie w hospicjum. To wszystko dawało im, jak sami mówili, niesamowitego „powera”. Jeszcze więcej czasu poświęcali Kościołowi, cieszyli się, gdy widzieli nawracających się ludzi. Czuli, że wchodzą na wyższy „level” przyjaźni z Chrystusem.

Tomasz Bieniek z Żerocina oraz Stanisław Szałajko z Ryk zajęli dwa pierwsze miejsca w konkursie „Nasz sołtys”, a Teresa Mućka z Siedlisk otrzymała wyróżnienie.

Konkurs, który zorganizował samorząd województwa lubelskiego, miał pokazać najbardziej aktywnych liderów społeczności lokalnej i tym samym zachęcić do zaangażowania w inicjatywy na rzecz rozwoju sołectw. - To dla mnie ogromne zaskoczenie, bo konkurencja była bardzo duża - podsumowuje swoją reakcję na informację o wygranej T. Bieniek, którego do konkursu zgłosiło starostwo. On sam swoją przygodę z działalnością na rzecz lokalnej społeczności zaczął w 1995 r., kiedy został prezesem straży. - Jestem nim do dzisiaj, do tego w 1998 r. zostałem radnym, a od 2003 r. pełnię funkcję sołtysa - wylicza.

Od lat trwa spór o model edukacji i wychowania. Można powiedzieć, że w dużej mierze szkoła jest zakładnikiem opcji politycznych aktualnie sprawujących władzę.

Nowe przedmioty, pojawienie się i zniknięcie gimnazjum, modyfikacje podstawy programowej itp. miały zapewnić „kompatybilność” systemu z pędzącym coraz szybciej światem, podnieść poziom nauczania, nabyć kompetencje i umiejętności. Z jakim efektem? Niewątpliwie pośród wielu zmiennych konstytuujących system edukacji można odnaleźć elementy stałe, zawsze aktualne, uniwersalne. Bez nich trudno mówić o wychowaniu, odpowiednim przygotowaniu do wejścia w samodzielność. Jaki jest najprostszy, a zarazem najskuteczniejszy sposób na zdegradowanie człowieka? Przestać od niego wymagać. Reguła dotyczy rzeczy prozaicznych, ale też spraw fundamentalnych.