Z próbą znalezienia odpowiedzi na pytanie: „Co Kościół może wiedzieć o życiu?”, które było tematem kolejnego spotkania w ramach cyklu „Przekroczyć siebie”, zmierzył się o. Tomasz Zamorski OP.

19 kwietnia aula Katolickiego Liceum im. Świętej Rodziny, będąca stałym miejscem tych spotkań, zgromadziła słuchaczy starszych i młodszych, a dyskusja, jaka wywiązała się po spotkaniu, pokazuje, iż ludzie wiary wciąż mają wiele pytań i wątpliwości, jednak nie boją się szukać odpowiedzi. Dominikanin o. Tomasz Zamorski - jest kaznodzieją i wykładowcą homiletyki, doktorem teologii. Współtworzy Dominikański Ośrodek Kaznodziejski. Dawniej był duszpasterzem dzieci, młodzieży, pracownikiem Fundacji Dzieło Nowego Tysiąclecia, przeorem klasztoru w Warszawie, kapelanem sióstr dominikanek.

„Systemy sztucznej inteligencji (SI) wyposażone w inteligencję na poziomie ludzkiej mogą stwarzać istotne zagrożenie dla społeczeństwa i ludzkości.

Wykazały to pogłębione badania i zostało to potwierdzone przez wiodące laboratoria zajmujące się SI” - piszą sygnatariusze listu otwartego Future of Life Institute. Jest aż tak niebezpiecznie? Dalej czytamy, że „Zaawansowana SI może być źródłem głębokich zmian w historii życia na Ziemi i powinna być projektowana i zarządzana z odpowiednią troską i właściwymi środkami. Niestety taki poziom planowania i zarządzania rozwojem technologii SI pozostaje w sferze marzeń”. Dokument został zaadresowany do laboratoriów badawczych. Wzywa do natychmiastowego zaprzestania eksperymentów ze sztuczną inteligencją silniejszą niż GPT-4 na co najmniej sześć miesięcy. Pod listem podpisali się m.in. Elon Musk (współzałożyciel OpenAI), Steve Wozniak (współzałożyciel Apple), pracownicy DeepMind (firmy zajmującej się AI i należącej do Google) oraz inni.

Byli poddawani eksterminacji przez wyniszczającą pracę, umierali z powodu chorób, głodu, w wyniku egzekucji oraz eksperymentów medycznych.

Niemiecki obóz koncentracyjny Dachau w latach 1939-1945 był „golgotą” polskich duchownych, w tym kapłanów pochodzących z diecezji siedleckiej. Od 2002 r. 29 kwietnia obchodzony jest w Kościele Dzień Męczeństwa Duchowieństwa Polskiego w trakcie II wojny światowej. Przypada on w rocznicę wyzwolenia KL Dachau. - Miejsce to stało się centralnym ośrodkiem eksterminacji duchowieństwa katolickiego z okupowanych przez Niemcy krajów Europy ze szczególnym okrucieństwem duchowieństwa polskiego. Uwięziono tam 1780 polskich kapłanów, z czego zmarło 868 - mówi dr Anna Jagodzińska, historyk. Wśród więźniów Dachau i świadkiem niemieckich zbrodni był jej stryj ks. Leon Stępniak. Do końca życia - a zmarł w 2013 r. w wieku 100 lat - realizował testament tych księży, którzy, umierając w Dachau, mówili: „Wy, którzy wyjdziecie stąd żywi, piszcie i mówcie o tym, co oni z nami tutaj robili”.

Rozmowa z ks. dr. Tomaszem Brzezińskim, rektorem Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Płocku.

Księże Rektorze, od pięciu lat jest Ksiądz związany z płockim sanktuarium. Czym z perspektywy posługi w tym miejscu jest dla Księdza Boże Miłosierdzie?

Na Boże Miłosierdzie można spojrzeć na różnych płaszczyznach, np. przez pryzmat ludzi, którzy tu przychodzą, modlą się, korzystają z sakramentów, nawracają, otrzymują łaskę pojednania, uzdrowienia czy uwolnienia z nałogów. Boże Miłosierdzie to silne doświadczenie Pana Boga, który jest obecny w naszym życiu. Jego obecność jest niesamowicie konkretna, pełna miłości i wrażliwości. To wszystko ciągle się odkrywa na nowo.

Jednym z największych problemów w małżeństwach jest nieznajomość wzajemnych potrzeb, co może prowadzić do rozsypania więzi.

Dlatego tak ważna jest sztuka budowania komunikacji małżeńskiej. Chcemy, aby ten dzień świętowania naszych rodzin służył pogłębieniu relacji - mówi ks. dr Jacek Sereda, dyrektor Wydziału Duszpasterstwa Rodzin Diecezji Siedleckiej, zachęcając do udziału w 12 Diecezjalnej Pielgrzymce Rodzin. Odbędzie się ona w niedzielę 7 maja w sanktuarium Matki Bożej Królowej Rodzin. Diecezjalną Pielgrzymkę Rodzin poprzedzają zainaugurowane 4 kwietnia 33-dniowe rekolekcje zawierzenia rodzin Jezusowi przez ręce Maryi. Nawiązują one do treści stworzonych przez św. Ludwika Marię de Montforta, autora słynnego „Traktatu o doskonałym nabożeństwie do Maryi”.

Jeszcze zanim odkryta została prawda o śmierci ks. Franciszka Blachnickiego, dla ludzi, którzy poznali charyzmat Światło-Życie, był człowiekiem świętym.

14 marca, 36 lat po śmierci założyciela Ruchu Światło-Życie, która miała miejsce 27 lutego 1987 r., oficjalnie ogłoszono wyniki prokuratorskiego śledztwa. Dowiodło ono, że ks. F. Blachnicki został zamordowany - zmarł wskutek otrucia. - Od początku miałem poczucie wielkości ojca Franciszka - bo dla nas, ludzi związanych z Ruchem Światło-Życie, był on ojcem. Gdy dziesięć lat po pierwszym spotkaniu z nim dowiedziałem się o jego męczeńskiej śmierci w Carlsbergu, byłem wstrząśnięty. Wydawało mi się, że jego odejście zachwieje oazą. Ale ruch, co znamienne, przetrwał i nadal się rozwija - mówi ks. ks. Adam Krasuski, proboszcz parafii Matki Bożej w Gręzówce.

Jezus daje nam prawdziwe szczęście. Szczególnie, gdy naśladujemy Jego sposób życia - zwraca uwagę w jednym ze swoich listów papież Franciszek.

Zbliżające się Święta Paschalne dają nam obietnicę zmartwychwstania. I to jest powód naszego szczęścia w pełni. Chyba nie ma takiej osoby, która nie chciałaby być szczęśliwa. Przeżywać chwile beztroski, błogostanu, wolności od codziennych utrapień. Szczęście to dla wielu zaspokajanie powierzchownych potrzeb czy zdobywanie rzeczy materialnych. Tymczasem zdarza nam się spotkać ludzi zdrowych, względnie bogatych, ale nieszczęśliwych... Czym zatem jest szczęście i jak je osiągnąć? Już św. Augustyn twierdził, że być szczęśliwym to poznać Boga. Bo to On nadaje sens wszystkim sprawom, jakie pojawiają się w naszym życiu. Osiągnięcie prawdziwego szczęścia okazało się jednak trudne po grzechu pierworodnym.

Wymieniamy ją jednym tchem wraz z modlitwą i postem. Gdy jednak przyjdzie do praktyki, pojawia się problem.

Czy jałmużna to na pewno tylko rzucenie paru monet do puszki dla potrzebujących? Czujemy się niezręcznie wobec ludzi proszących o datki pod kościołami czy przed sklepami. Z jednej strony wiemy, iż jako chrześcijanie powinniśmy praktykować miłosierdzie względem bliźniego, jednak z drugiej ciągle słyszymy, że wielu podszywa się pod potrzebujących, chcąc wyłudzić pieniądze. Jak w takiej sytuacji należy postąpić? Pismo Święte nie pozostawia wątpliwości co do tego, iż jałmużna nie jest dowolną opcją, ale obowiązkiem każdego wierzącego: „A wszystkim, którzy postępują sprawiedliwie, dawaj jałmużnę z majętności swojej i niech oko twoje nie będzie skąpe w czynieniu jałmużny! Nie odwracaj twarzy od żadnego biedaka, a nie odwróci się od ciebie oblicze Boga.

Obdarzona została specjalną łaską uczestniczenia w męce Chrystusa. Przez całe życie pragnęła pozostać nieznaną i ukrytą dla świata.

Swoje cierpienie s. Wanda Boniszewska ze Zgromadzenia Sióstr od Aniołów ofiarowała za kapłanów i osoby konsekrowane. O jej stygmatach, wizjach, udrękach i mistycznej walce o dusze innych osób wiedzieli nieliczni, w tym jej spowiednicy. Pozostały jednak świadectwa i zapiski... W. Boniszewska pochodziła z okolic Nowogródka. Wychowywana w wierze katolickiej, od najmłodszych lat miała w sobie pragnienie Boga. W 1918 r. przyjęła Pierwszą Komunię św. Ten moment wskazała jako pierwszy realny kontakt z Jezusem. Równie ważne było bierzmowanie: „Czułam ciche dalsze nawoływanie w duszy do ofiary, do większej miłości bliźnich, wyzbycia się własnych zachcianek”. W wieku 15 lat poczuła silne powołanie do życia zakonnego.

„Konflikty XIX-wieczne były wciąż zasadniczo konfliktami o zasoby. Konflikty XX-wieczne były już w dużej mierze konfliktami o czystą władzę.

Konflikty XXI-wieczne są już przede wszystkim konfliktami o ludzką duszę. Trzeba to dobrze zrozumieć, żeby stanąć po zwycięskiej stronie” - napisał Jakub Bożydar Wiśniewski (profil FB). To prawda. Wydaje się, że „zlecenie” wydane na św. Jana Pawła II wpisuje się w ową narrację. Mamy do czynienia ze starciem cywilizacji. Brutalnym, bezwzględnym - z wojną, podczas której nie bierze się jeńców, w której stawką jest władza nad ludzkimi duszami. Sytuacja kryzysowa jednak, m.in. dzięki kontrastom, jakie generuje, pozwala dostrzec problemy, które w „czasie pokoju” są mniej zauważalne lub w ogóle nie zwraca się na nie uwagi, stanowiąc akceptowane a prori „oczywistości”. Te zaś usypiają, nie mobilizują do wysiłku, myślenia, nie generują pytań - za to często legitymizują przeciętność, mitologizują, konserwują schematy. A przez to stanowią łatwy cel potencjalnego ataku. Stwierdzenie powyższe, co do zasady, dotyczy wielu dziedzin życia. Wydaje się, że huk wystrzałów z armat wytoczonych przeciwko papieżowi może, paradoksalnie, pomóc zdefiniować na nowo wiele kwestii.