Dożynki w polskiej tradycji są czasem radości i podziękowań: Bogu za plony, a ludziom za trud.

Dożynki, określane też jako wyżynki, obżynek, okrężne - od obrzędowego okrążania pól po żniwach, wieńcowe, wieńczyny - od najważniejszego atrybutu, tj. wieńca dożynkowego, są świętem gospodarzy. To okres w kalendarzu rolnika, kiedy zostały zebrane roślinne płody i plony zbóż. Tradycja dożynek sięga XVI w., kiedy dziedzic, aby podziękować żeńcom za ich pracę w polu przy żniwach, urządzał ucztę i zabawę przy muzyce. Organizowane były również przez bogatszych gospodarzy lub szlachtę. W okresie międzywojennym odbywały się dożynki parafialne, gminne i powiatowe, po II wojnie światowej przybrały one charakter ideologiczny, związany z władzą ludową. Najważniejsze elementy świętowania zostały zachowane do dzisiaj: wieniec święci się podczas dziękczynnej Eucharystii, po której jest niesiony w korowodzie do gospodarza wsi. W organizację dożynek włączają się całe społeczności; z urzędami gmin współpracują domy kultury, koła gospodyń i stowarzyszenia.

Po wypadku autokaru wiozącego pielgrzymów do Medjugorie w mediach rozgorzała dyskusja na temat standardów m.in. bezpieczeństwa podróży. Pomijając absurdalne, napastliwe opinie służące deprecjonowaniu i obrażaniu chrześcijan, podważaniu sensu pielgrzymowania jako takiego, nad niektórymi warto się zastanowić. „Rozsądek powinien wygrać z nadzieją, że będzie dobrze, bo tysiące pielgrzymek przebiegają szczęśliwie” - tłumaczy bp Krzysztof Zadarko.

Młodość jurna - durna ma swoje prawa. Zapewne kiedyś dowiemy się, ile nasi osobiści Boscy ochroniarze (aniołowie stróżowie) natrudzili się, by nas ratować i ocalić przed… nami samymi. Pamiętam swoje wyprawy za granicę sprzed ponad 20 lat, głównie do Italii. Moja skoda nie miała klimatyzacji, więc aby nie wylewać hektolitrów potu podczas podróży, ekipa pakowała się do auta ok. 16.00. Czechy i Austrię „robiło się” nocą. Zwykle ok. 4.00-5.00 nad ranem byliśmy pod Wenecją. Kiedyś zdarzyło się mi wyjechać z domu sióstr urszulanek w Rzymie i - z kilkoma krótkimi odpoczynkami - być po 20 godzinach w Siedlcach (1994 km). Noc latem jest krótka, szybko mija. Najgorzej jest tuż po wschodzie słońca. Ręce na kierownicy stają się ciężkie, przestaje się je czuć. Oczy same się zamykają. Wtedy jest najniebezpieczniej. Z nocnych podróży wyleczyłem się skutecznie i szybko: budząc się któregoś razu za kierownicą (po półsekundowym śnie, o świcie) na przeciwległym pasie, naprzeciw trąbiącego tira. Skończyło się chojrakowanie. Nie podróżuję nocą. Stać mnie na wakacje, podróż autem? - stać mnie na hotel. Nie stać? Siedzę grzecznie w domu.

Założony przez misjonarza pochodzącego z diecezji siedleckiej ks. Jarosława Mitrzaka katolicki ruch modlitewno-ewangelizacyjny „Wspólnota dla Powołań” skupia już ponad 1,6 tys. osób. Idea jest piękna i ważna! Ruch ma na celu modlitwę o powołania kapłańskie, ale też do życia w rodzinie. Przystąpić do niego może każdy chętny deklarujący odmówienie jednego „Zdrowaś Maryjo” dziennie.

Ks. Jarosław o swojej posłudze misyjnej mówi: „powołanie w powołaniu”. Na Wschodzie pracuje od 27 lat, w tym 19 na Syberii [szerzej na temat misji ks. J. Mitrzaka pisaliśmy w 23 nr. „Echa”]. Był pierwszym katolickim księdzem, który przybył do Surgutu, gdzie w 2003 r. erygowana została parafia pw. św. Józefa Robotnika, a jej dziesięciolecie zbiegło się z wyświęceniem nowo wybudowanego kościoła. Od 2016 r. misjonarz posługuje jako proboszcz w Stawropolu na północnym Kaukazie. Od 2002 r. ks. Mitrzak pełni też funkcję diecezjalnego duszpasterza młodzieży na zachodniej Syberii.

Krytyka czy hejt? Granica, zwłaszcza w sieci, bardzo łatwo się zaciera.

Nie tylko osoby publiczne, które decyzję o powszechnym pokazywaniu pewnych aspektów swego życia podejmują świadomie i dobrowolnie, muszą mierzyć się z hejtem. Problem jest coraz powszechniejszy i niejednokrotnie staje się przyczyną traum, a nawet dramatycznych decyzji. Nie pomagają nawet regulacje poszczególnych stron czy portali, od których - co ciekawe - zdarzają się odstępstwa. Jak to, kiedy facebook podjął decyzję o niekaraniu użytkowników, którzy będą nawoływać do przemocy wobec… Rosjan, a nawet śmierci w stosunku do prezydentów Rosji i Białorusi. „W wyniku rosyjskiej inwazji na Ukrainę wprowadziliśmy czasowe zmiany, które zezwalają na wyrażanie poglądów politycznych, jakie normalnie stanowiłyby naruszenie regulaminu, jak np. «śmierć rosyjskim okupantom». Nadal nie zezwolimy na hejt w stosunku do zwykłych Rosjan” - podkreślił rzecznik firmy w komentarzu.

Praca opiekunów osób starszych jest pełna wyzwań, wymaga zaangażowania, cierpliwości oraz zrozumienia dla indywidualnych potrzeb podopiecznego. Satysfakcja? To obserwacja przemiany seniorów, którzy otwierają się na innych…

Według prognozy Głównego Urzędu Statystycznego liczba ludności w wieku 60 lat i więcej w Polsce w 2030 r. ukształtuje się na poziomie 10,8 mln osób, a w 2050 r. - 13,7 mln, co stanowić będzie ok. 40% społeczeństwa. Osoby zawodowo sprawujące opiekę nad osobami starszymi ułatwiają życie swoim podopiecznym, nie tylko jeśli chodzi o czynności bytowe (ubieranie, jedzenie, toaleta) czy administracyjne. Zapewniają seniorom zajęcia ruchowe, terapeutyczne, a nawet artystyczne. Wspieranie osób starszych w wykonywaniu codziennych czynności, troska o wzajemne relacje sprawiają, że dla obu stron może to być niezwykle cenna lekcja człowieczeństwa. Każdego roku 7 sierpnia obchodzony jest Dzień Pracownika Opieki nad Osobami Starszymi, czyli święto tych, którzy związali swoje życie zawodowe z opieką nad seniorami.

7 lipca do marszałka sejmu wpłynęło zawiadomienie o utworzeniu Komitetu Inicjatywy Ustawodawczej „W obronie chrześcijan” oraz propozycjach zmian w przepisach regulujących odpowiedzialność karną za przestępstwa zakłócania aktów religijnych oraz obrazy uczuć religijnych.

W tym samym dniu rozpoczęła się zbiórka podpisów pod obywatelskim projektem o zmianie ustawy - Kodeks karny. Propozycja, z jaką wystąpiono, zakłada zmianę treść art. 195 i 196 Kodeksu karnego. W ostatnich latach w Polsce wyraźnie widoczny jest wzrost agresji motywowanej religijnie. Co ciekawe - w kraju, który uważany jest za katolicki, to chrześcijanie coraz częściej padają jej ofiarami. Zniszczono dziesiątki kapliczek, figur, przydrożnych krzyży, a także murów, drzwi, okien świątyń. Podczas czarnych marszów i po nich próbowano niszczyć elewacje kościołów, zakłócano nabożeństwa i Eucharystię, obrażano uczucia religijne katolików, profanowano religijne wizerunki. Pojawiły się też ataki na kapłanów - w Siedlcach zamordowano zakonnika.

Bogu zawdzięczam wszystko - w tym moją chęć trzeźwienia! Bóg układa całe moje życie i ja już nie muszę się wtrącać...

Pił 40 lat. Swój „piciorys” Wojtek datuje od pierwszego upicia się do nieprzytomności w wieku 14 lat. Jako powód sięgnięcia po alkohol wskazuje - z jednej strony - ciekawość, z drugiej - chęć pokonania nieśmiałości i lęku. - Podobał mi się stan bycia na rauszu - wspomina, dodając, że pół wieku temu wiedza na temat alkoholizmu wydawała się znikoma, a przyzwolenie na upijanie się było powszechne: - Piło się podczas uroczystości rodzinnych i przy robocie. Do sięgnięcia po butelkę każda okazja była dobra: radość i smutek, euforia i urażony honor - mówi. Wejście w dorosłość i założenie rodziny tylko nasiliło alkoholowy problem Wojtka. To wtedy mąż i ojciec zaczął szukać pomocy na własną rękę. - Wiedziałem już, że jestem bezsilny wobec nałogu, mimo to nadal łudziłem się, że jeśli tylko zechcę, przestanę pić - wyznaje.

Wiele osób mówi: to nie nałóg, to pasja. Ale czy 16 godzin spędzone przed komputerem, by osiągać kolejne poziomy w grze, albo godziny spędzone na oglądaniu ulubionego serialu to na pewno normalna sytuacja? Ech ta dzisiejsza młodzież - ciśnie się na usta. Ale tym razem mowa o seniorach.

Uzależnienia wśród seniorów to dla wielu temat dość abstrakcyjny. Przecież babcia zazwyczaj kojarzy się z ciepłem, serdecznością, a dziadek z majsterkowaniem, obowiązkowością. Okazuje się jednak, że wielu seniorów w pewnym momencie swojego życia zaczyna odczuwać pustkę, którą stara się wypełnić nie zawsze czymś pozytywnym. - Uzależnienia osób starszych często powiązane są właśnie ze zmianą trybu życia, zwłaszcza po zaprzestaniu pracy zawodowej - tłumaczy Bernadeta Lelonek-Kuleta, psycholog z Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. - Pojawia się wtedy więcej wolnego czasu, natomiast życie towarzyskie ubożeje. Starsi ludzie mogą doświadczać pustki i samotności, w związku z czym szukają czegoś, co wypełni wolny czas, najczęściej nie zdając sobie, niestety, sprawy z ewentualnych zagrożeń.

Kilka dni temu użytkownicy TikToka mieli okazję obejrzeć krótki film autorstwa „księdza z osiedla” (z autorem, jako aktorem, w roli głównej) w dość niekonwencjonalny sposób zwracający uwagę na... rodzaje przyklękania wiernych w kościele. Ks. Rafał Główczyński, salwatorianin - bo o nim tu mowa - zwizualizował wspomniane gesty.

I tak możemy zobaczyć cztery „przyklęki”: „z telemarkiem”, „szybko, żeby nie zasłonić”, „siema Boże” i „ten właściwy” (nazwy za www.deon.pl). Film wzbudził spore zainteresowanie w sieci i wywołał falę skrajnych komentarzy. Dla jednych to „bajdurzenie niewarte uwagi”, „absurdalny formalizm”, „czepianie się mało istotnych szczegółów, gdy jest tysiąc innych, ważniejszych problemów”, okazja do wyrażenia ironii i sarkazmu (wyższości nad maluczkimi i wkurzeniem, że „znów ktoś przesadził”), dla innych okazja do podziękowania za zajęcie się problemem stanowiącym wierzchołek góry lodowej. Jak jest w istocie? Czy to (przepraszam za słowo, ale to często pojawiające się określenie) „pierdoła” i trzeba odpuścić? A może nie?...

Od dziewięciu lat ewangelizuje za pomocą filmu. Kiedy przyszła pandemia, myślał o rezygnacji. Rozważając o tym podczas adoracji, w duszy usłyszał: „Dlaczego podajesz w wątpliwość to, co ci dałem? Ufasz mi?”.

Benon Wylegała mieszka w Bielsku-Białej. Jest założycielem fundacji Filmowy Ruch Ewangelizacyjny i wielkim prefektem apostolstwa oraz oficerem generalnym Zakonu Rycerzy św. Jana Pawła II. W czerwcu gościł w Kodniu, gdzie prowadził trzydniowe rekolekcje filmowe. Wygłosił również konferencję na „Wieczorze z Maryją”. Jego przygoda z ewangelizacją zaczęła się około 15 lat temu. - Pracowałem w Wielkiej Brytanii. Pobyt na wyspach musiałem przerwać z powodu ciężkiej choroby żony. Od pani doktor, która ją operowała, usłyszałem: „Wierzy pan w cuda?”. Myślałem, że żartuje. Nie rozumiałem, o co jej chodzi. Okazało się, iż stan żony był na tyle poważny, że operacja miała być jedynie formalnością. Lekarze mieli ją otworzyć, potwierdzić raka, zszyć i czekać na śmierć. Tak, wierzę, że to był cud - wspomina pan Benon.