Dożynki w polskiej tradycji są czasem radości i podziękowań: Bogu
za plony, a ludziom za trud.
Dożynki, określane też jako wyżynki, obżynek, okrężne - od obrzędowego okrążania pól po żniwach, wieńcowe, wieńczyny - od najważniejszego atrybutu, tj. wieńca dożynkowego, są świętem gospodarzy. To okres w kalendarzu rolnika, kiedy zostały zebrane roślinne płody i plony zbóż. Tradycja dożynek sięga XVI w., kiedy dziedzic, aby podziękować żeńcom za ich pracę w polu przy żniwach, urządzał ucztę i zabawę przy muzyce. Organizowane były również przez bogatszych gospodarzy lub szlachtę. W okresie międzywojennym odbywały się dożynki parafialne, gminne i powiatowe, po II wojnie światowej przybrały one charakter ideologiczny, związany z władzą ludową. Najważniejsze elementy świętowania zostały zachowane do dzisiaj: wieniec święci się podczas dziękczynnej Eucharystii, po której jest niesiony w korowodzie do gospodarza wsi. W organizację dożynek włączają się całe społeczności; z urzędami gmin współpracują domy kultury, koła gospodyń i stowarzyszenia.
Dożynki, określane też jako wyżynki, obżynek, okrężne - od obrzędowego okrążania pól po żniwach, wieńcowe, wieńczyny - od najważniejszego atrybutu, tj. wieńca dożynkowego, są świętem gospodarzy. To okres w kalendarzu rolnika, kiedy zostały zebrane roślinne płody i plony zbóż. Tradycja dożynek sięga XVI w., kiedy dziedzic, aby podziękować żeńcom za ich pracę w polu przy żniwach, urządzał ucztę i zabawę przy muzyce. Organizowane były również przez bogatszych gospodarzy lub szlachtę. W okresie międzywojennym odbywały się dożynki parafialne, gminne i powiatowe, po II wojnie światowej przybrały one charakter ideologiczny, związany z władzą ludową. Najważniejsze elementy świętowania zostały zachowane do dzisiaj: wieniec święci się podczas dziękczynnej Eucharystii, po której jest niesiony w korowodzie do gospodarza wsi. W organizację dożynek włączają się całe społeczności; z urzędami gmin współpracują domy kultury, koła gospodyń i stowarzyszenia.