Jak patrzeć na ludzi będących w związkach niesakramentalnych przez pryzmat naszej wiary? Czy takie osoby tracą więź z Bogiem? Nie rzucajmy łatwych odpowiedzi.

Żyją obok nas, w naszych rodzinach, środowiskach pracy, parafiach. Jedni, wstępując w taki związek, nierzadko biorą rozwód z Kościołem, inni próbują łączyć te dwie rzeczywistości. Anna i Andrzej przeżyli ze sobą kilkadziesiąt lat. Ona była wolna, on rozszedł się z pierwszą żoną. Anna doskonale zdawała sobie sprawę ze swojej sytuacji. Wiedziała, że wiążąc się z Andrzejem, zamyka sobie drogę do sakramentów. Żyli w niewielkiej wsi, trudno było o anonimowość. Została przy swoim partnerze do jego śmierci, wspierała go w chorobie. Nigdy nie porzuciła Boga i Kościoła. Zawsze się modliła, przychodziła na Mszę, obchodziła katolickie święta.

Wolontariat może być chlubą Żelechowa. Jak zachęcić do wolontariackich działań? - Trzeba zbudować wspólnotę - stwierdza ks. Marcin Chruściel, asystent szkolnych kół Caritas i parafialnego zespołu Caritas.

Święto Wolontariatu obchodzone w Żelechowie we wspomnienie św. Franciszka z Asyżu pokazało siłę ekipy gotowej do niesienia pomocy. Osób należących do szkolnych kół Caritas oraz parafialnego zespołu Caritas jest ok. 300. I przybywa - 4 października powołane zostały dwa kolejne koła w szkołach podstawowych w Stefanowie oraz Kębłowie. Pytany, dlaczego wolontariat znalazł na terenie parafii tak urodzajny grunt, proboszcz ks. kan. Eugeniusz Filipiuk podkreśla, że dobro rodzi się tam, gdzie są osoby gotowe nie tylko pokierować grupą ludzi, ale też dać dużo z siebie. A to właśnie można powiedzieć o ks. Marcinie Chruścielu i s. Dawidzie Kopek.

W ramach Duszpasterstwa Chorych Diecezji Siedleckiej powstaje grupa wsparcia dla osób, u których zdiagnozowaną chorobę nowotworową.

Pierwsze spotkanie odbędzie się w niedzielę 14 listopada. Zainauguruje je Msza św. o 16.00, odprawiona w kaplicy parafii św. Jana Pawła II w Siedlcach. Co będzie celemjej działania? Jaki rodzaj pomocy oferuje? Kogo w szczególny sposób zapraszamy? Dość często żyjemy w przekonaniu, że złe rzeczy zdarzają się innym. Inni mają wypadki samochodowe, tracą z dnia na dzień pracę, dowiadują się o śmierci bliskich osób. Inni chorują, mają udary, zawały serca itp. Nam to się nie zdarzy! - uparcie twierdzimy. Życie jest jednak przekorne… I gdy przychodzi TEN moment, wszystko staje na głowie. Jak to?! Przecież miało być zwykłe badanie profilaktyczne! - nie spodziewałem się żadnych „rewelacji”.

Milan Kundera w swojej powieści „Nieznośna lekkości bytu” napisał: „Człowiek, który traci intymność, traci wszystko”. Bez wątpienia czasy, w jakich żyjemy, stanowią jedno wielkie odarcie człowieka z intymności. I nie chodzi tylko o facebook, instagram promujące wszelkiego rodzaju ekshibicjonizmy czy wulgarne, epatujące nagością i wyuzdaniem parady gejowskie.

Mamy do czynienia ze swoistym paradoksem: z jednej strony pojawiają się coraz to nowe inicjatywy mające chronić naszą prywatność, wizerunek, określone drobiazgowo przez akty prawne krajowe czy unijne (RODO) i każdego dnia, przeglądając internet, podpisując dokumenty w szpitalu, szkole, biurze, czynimy zadość procedurom. Z drugiej - znaczna część populacji bez chwili wahania dzieli się intymnymi szczegółami ze swojego życia w mediach społecznościowych, „zapraszając”, skądinąd w jakiejś mierze nieznanych przecież sobie ludzi do świętowania rodzinnych uroczystości, publikując zdjęcia dzieci, zamieszczając migawki z wakacji.

Ludzie w Burkina Faso są bardzo życzliwi. Chociaż czasami język stanowi barierę, to jednoczy nas relacja serca i wiara w Jezusa, która godzi wszystkie narody - mówi misjonarz ks. Jan Ślepowroński od roku przebywający w tym afrykańskim państwie.

Kapłan posługuje na misjach od 30 lat. Przez 29 lat służył na Ukrainie. Po raz pierwszy ks. Jan pojechał na Ukrainę w 1990 r. ze śp. ks. Janem Cepem i ks. Stanisławem Chodźką na zaproszenie ks. Władysława Wanagsa, proboszcza w Gródku Podolskim. - To była końcówka istnienia ZSRR. Jechaliśmy incognito - wspomina ks. Ślepowroński. Wyjazd był ogromnym przeżyciem. - Tłumy ludzi do spowiedzi, kościoły w ruinie, niektóre odzyskiwane od władz i remontowane. Księży było tam bardzo mało. Ks. Wanags zwrócił się wtedy do mnie z propozycją przyjazdu na dłużej: „Tyle kościołów mamy zdobytych, a nie mamy księży. Ty byś tu został” - opowiada.

„Oni chrzanią te głupoty, bo już trudno to inaczej powiedzieć, o tym, że my teraz przez takie gesty zbudujemy polską suwerenność” - krzyczał w minioną niedzielę w Białymstoku Szymon Hołownia, odnosząc się do wyroku Trybunału Konstytucyjnego orzekającego o wyższości polskiej konstytucji nad prawem unijnym. I dodał: „Jaką suwerenność? Od kogo będziemy wtedy pożyczać pieniądze? Od Chin? To będzie ta suwerenność?”.

O obelgach, wyzwiskach kierowanych w stronę TK po wydanym przezeń orzeczeniu napisano i powiedziano już bardzo dużo. Niedzielna demonstracja zwołana przez niegdysiejszego „króla Europy” Donalda Tuska, podczas której straszono Polaków zideologizowanymi sądami i okropnymi pisiorami, chcącymi rzekomo wyprowadzić nasz kraj z Unii Europejskie i cywilizacyjnie ulokować Polskę gdzieś pomiędzy Mongolią a Chinami, stała się kwintesencją sposobu myślenia ludzi określający siebie mianem „elity”. Mieliśmy czas przywyknąć do krzyków, ordynarnych przekleństw, autorytetów miotających na lewo i prawo słowami „j....ć”, „wyp....ać” itp.

W żadnej innej relacji człowiek - człowiek nie można wygrać tyle szczęścia, co w małżeństwie. Pod warunkiem jednak, że przestrzega się instrukcji obsługi, w której trzy pierwsze punkty dotyczą relacji z Producentem, a siedem kolejnych z drugim człowiekiem. Jednym słowem - budując związek według wskazań Boga, pomysłodawcy małżeństwa - mówi dr Jacek Pulikowski, ekspert poradnictwa rodzinnego.

Co jest głównym celem chrześcijańskiego małżeństwa? Dobre wychowanie dzieci? Dostatnie życie, wspólne „dorabianie się?” Nie! - Jan Paweł II powiedział, że celem małżeństwa jest wspólna droga do świętości przez budowę komunii osób na wzór komunii Osób Boskich. To zdanie walnęło mnie obuchem w łeb. Wcześniej zupełnie inaczej to pojmowałem: zarabiałem na życie, starałem się o różne rzeczy, a tu nagle się okazuje, że najważniejsza jest budowa relacji z żoną - opowiada J. Pulikowski, dodając, że wprawdzie nikt z nas nie zrozumie istoty komunii Osób w Trójcy Przenajświętszej, lecz każdy ma świadomość, że jest ona wspaniała i… nieosiągalna dla ludzi. Mimo to mamy się na niej wzorować.

Wszędzie tam, gdzie Kościół uległ kategorii „fajności”, odpuścił stawianie wymagań, zrezygnował z bycia moralną busolą społeczeństwa, a przede wszystkim działalność socjalną, kulturową przedłożył ponad głoszenie Chrystusa zmartwychwstałego i ukrzyżowanego, schował do lamusa krzyż, nie ma już czego zbierać. Sól utraciła swój smak.

Ks. Piotr Kot, przewodniczący Konferencji Rektorów Wyższych Seminariów Duchownych w Polsce, w rozmowie z Polską Agencją Prasową przedstawił wstępne dane dotyczące tegorocznej liczby zgłaszających się do seminariów mężczyzn. Wynika z nich, iż nastąpił spadek liczby kandydatów na alumnów o ok. 15% względem roku poprzedniego (rok temu naukę i formację w seminariach duchownych podjęło 438 kleryków). W WSD diecezji siedleckiej studia rozpoczęło dwóch alumnów. Co wynika z powyższych danych? Jedni się cieszą, że znienawidzony Kościół słabnie, inni spoglądają z niepokojem w przyszłość.

Jeśli chcemy zachęcić młodego człowieka do zagłębienia się w słowo Boże, to musimy mu je atrakcyjnie przedstawić - mówi Ewa Makowska. Tegoroczna, 26 edycja Ogólnopolskiego Konkursu Wiedzy Biblijnej przebiega pod hasłem: „Poczuj radość Ewangelii!”.

Zanim została koordynatorem, była uczestnikiem 19 edycji OKWB. - Podczas pierwszego roku studiów zostałam wybrana prezesem zarządu diecezjalnego Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży. Do moich obowiązków należało m.in. odpisywanie na maile. Jedna z nadesłanych wiadomości dotyczyła wsparcia konkursu biblijnego na szczeblu diecezji - opowiada E. Makowska. Rok później otrzymała propozycję pełnienia funkcji koordynatora OKWB w diecezji siedleckiej. - Mój poprzednik, Kamil Sulej, wszedł do zarządu Katolickiego Stowarzyszenia „Civitas Christiana” - wyjaśnia.

Stowarzyszenie Pamięci Unitów Podlaskich „Martyrium” szerzy kult bł. Wincentego Lewoniuka i jego 12 towarzyszy.

Celem stowarzyszenia - powołanego do życia dekretem biskupa siedleckiego - jest m.in. utrwalanie historii, tj. pielęgnowanie pamięci o wydarzeniach ukazujących wiarę unitów oraz ich heroiczną miłość do Boga, Kościoła katolickiego i ojczyzny, czemu dali wyraz w okresie prześladowań. Wśród statutowych zadań „Martyrium” widnieje również zapis o wspieraniu działalności formacyjnej prowadzonej w pratulińskim sanktuarium, a także gromadzeniu świadectw i pamiątek dokumentujących historię unii na Podlasiu. Dzień wyniesienia unitów na ołtarze, czyli 6 października 1996 r., poprzedził żmudny i długotrwały etap przygotowań. - Oficjalnie proces zbierania informacji służących wszczęciu procesu beatyfikacyjnego rozpoczął się w okresie międzywojennym za czasów bp. Henryka Przeździeckiego - wyjaśnia ks. prałat Bernard Błoński, prezes Stowarzyszenia Pamięci Unitów Podlaskich „Martyrium”.