Choć w Mszy beatyfikacyjnej uczestniczyło ok. 200 osób, na bazylikę katedralną w Agrigento na Sycylii zwrócone były oczy całego świata. Wszystko za sprawą nowego błogosławionego, którego życie - jak podkreślił w kazaniu kard. Marcello Semeraro - „była to pełna i niepokonana spójność między wiarą chrześcijańską a życiem”.

Nowy błogosławiony Kościoła katolickiego - Rosario Livatino - urodził się 3 października 1952 r. Uzyskał dyplom w liceum Ugo Foscolo, po czym rozpoczął studia na Wydziale Orzecznictwa w Palermo, które ukończył w 1975 r. W latach 1977-78 pełnił funkcję zastępcy dyrektora w sekretariacie Urzędu Agrigento. W 1979 r. objął stanowisko zastępcy prokuratora w sądzie Agrigento, a po dziesięciu latach sędziego. Podczas procesu beatyfikacyjnego świat usłyszał o tym, co wiedzieli jego współpracownicy czy znajomi: R. Livatino kierował się w pracy nie tylko sprawiedliwością. On sam powtarzał, że ta nie wystarcza i powinno nad nią górować prawo miłosierdzia. Jego życie stanowiło „wiarygodne świadectwo spójności wiary i codziennej pracy”.

„Zmów dyszkę za młodego” to akcja, w której kapłani naszej diecezji będą modlić się w intencji młodzieży. Inicjatywa ważna i - patrząc na wyzwania i pokusy, przed jakimi stają dziś młodzi ludzie - bardzo potrzebna.

Nazwa akcji została zaczerpnięta z ogólnopolskiej inicjatywy „Dycha dla księdza” i stanowi jej odwrotność. - My, jako księża, chcemy w ten sposób wesprzeć młodzież - tłumaczy ks. Radosław Piotrowski, diecezjalny duszpasterz młodzieży, który zna jej problemy, bo od dziewięciu lat pracuje jako katecheta, obecnie w I Katolickim Liceum Ogólnokształcącym im. Świętej Rodziny w Siedlcach. Inicjatywa polega na codziennej modlitwie różańcowej za młodych z naszej diecezji. Kapłani chcą w ten sposób towarzyszyć im na drogach ich codzienności, a także wspierać modlitwą w trudach, doświadczeniach i obowiązkach. Modlitwa ma być również świadectwem kapłańskiej troski o nich, zwłaszcza teraz, gdy tak wielu młodych przeżywa różnego rodzaju kryzysy i wątpliwości. Akcja miała na początku dotyczyć tylko księży, jednak już po chwili okazało się, że chcą się w nią włączyć siostry zakonne, katecheci, klerycy seminarium.

Formowanie młodego katolika polega nie tylko na nauczeniu go modlitwy, posłaniu na katechezę i trosce o to, by regularnie chodził do kościoła. Okazuje się, że bardzo często zapominamy o zaznajomieniu go z Pismem Świętym.

Przygotowania do obcowania ze słowem Bożym nie można traktować jako tzw. zadania dla chętnych czy czegoś, co jest ponadprogramowe w formacji. Pismo Święte stanowi bardzo ważny filar naszej wiary i nie powinno być traktowane po macoszemu. Jak przekonać młodych do tego, by wzięli do ręki Biblię? Co zrobić, by umiejętnie z niej korzystali? O podzielenie się swoimi doświadczeniami poprosiliśmy ks. Ireneusza Juśkiewicza, wikariusza parafii św. Józefa w Siedlcach, który posługuje jako katecheta, moderator Ruchu Światło- Życie i opiekun kręgu biblijno-liturgicznego. Przygotowuje też młodych do bierzmowania. - Z moich obserwacji wynika, że do sięgnięcia po Pismo Święte łatwiej namówić młodzież niż dorosłych. To nie jest trudne zadanie. Trzeba tylko umieć zaciekawić i przedstawić konkretne argumenty. Owszem, na początku młodzi ludzie będą zazwyczaj traktowali Pismo Święte jak każdą inną książkę. To normalne. Jeśli jednak dadzą się wciągnąć i zachęcić, na pewno je polubią i z czasem będzie ono dla nich coraz bliższe - podkreśla ks. Ireneusz.

„Żyjemy dłużej/ ale mniej dokładnie/ i krótszymi zdaniami” - pisała Wisława Szymborska w wierszu „Nieczytanie”. Przekonywani ciągle, że trzeba „wybierać przyszłość!”, że „babranie się w martyrologii dziejów to żenada!” i że „grzebanie umarłych należy pozostawić umarłym!”. To synteza epoki, w której przyszło nam żyć.

Być może nie potrafimy mówić o Polsce, jej historii w sposób na tyle atrakcyjny, by zafascynować nią młode i średnie pokolenia wychowane w innych czasach, znudzone szkolnymi akademiami i gadaniną „sztywniaków”. Kolorowy, przepełniony sytością świat towarzyszy im od zawsze. Fakt, nie musiały o nic walczyć - nawet puste półki sklepowe i szarobura peerelowska rzeczywistość to dla nich prehistoria. Zresztą, ciągle słyszą monity: „Wybierzmy przyszłość!”, „Babranie się w martyrologii dziejów to żenada!”, „Pozostawmy umarłych umarłym!”. Śmieszne wydają się „głodne kawałki” w rodzaju: „Ojczyzna to ziemia i groby. Narody, tracąc pamięć, tracą życie”. Po co ten patos? Jakie znów groby?! Nie umiecie inaczej… Bleee, nuda!

Jeżeli będziemy tak jak św. Józef przyjmować do swojego życia Jezusa i Maryję, wtedy możemy wzrastać w szkole czystości. A wiemy, że wiele kryzysów małżeńskich, rodzinnych zaczyna albo przejawia się w problemach z czystością - mówi ks. Mateusz Dudkiewicz, współautor książki „Serce Ojca”.

Z okazji ogłoszenia roku 2021 w Kościele Rokiem św. Józefa papież Franciszek opublikował list apostolski „Patris corde” („Ojcowskim sercem”). Przypomina w nim, że ojcowskim sercem „Józef umiłował Jezusa, nazywanego we wszystkich czterech Ewangeliach «synem Józefa»”, który „miał odwagę podjąć się prawnego ojcostwa Jezusa”. Podkreśla, że po „Maryi, Matce Bożej, żaden święty nie zajmuje w nauczaniu papieskim tyle miejsca, co Józef, Jej oblubieniec”. „Bł. Pius IX ogłosił go «patronem Kościoła katolickiego», czcigodny Pius XII przedstawił jako «patrona robotników», a św. Jan Paweł II jako «opiekuna Zbawiciela»”. Z kolei ludzie „przyzywają go jako «patrona dobrej śmierci»”.

Niedzielne leniwe popołudnie, w tle serial z Netflixa - niezbyt wysokich lotów, wątki kryminalne pomieszane z thrillerem i „obyczajówką”. Rzeczywistość - monochromatyczna. Na szczególną uwagę jednak zasługują bohaterowie.

Czarne charaktery to, rzecz jasna, katolicy. Katoliczką jest domniemana morderczyni, nosząca na udzie pokutną kolczatkę, do cna zdegenerowana, próbująca (nieudolnie) bronić zasad chrześcijańskiej moralności - w istocie postać oślizgła i odrażająca. W tle ujęć - krzyż, „święte” obrazki. Postacie pozytywne to geje. Nierozumiani przez ogół, nieodmiennie budzący sympatię i współczucie. Marzący „tylko” o dziecku, które utwierdzi ich miłość, dopełni szczęście. W tle gejowska miłość, namiętność, czułe pocałunki. Kamera nie ucieka wstydliwie - jak to było drzewiej - od męskiej nagości, kadrowania homoseksualnych aktów. Był czas przywyknąć, drodzy widzowie! Mamy XXI wiek! W każdym kryminale czarny (ups, przepraszam, Afroamerykanin) jest mózgowcem, głównym informatykiem, najbystrzejszym strategiem w FBI czy CIA. Nie ma mowy, by przestępcą był ktoś deklarujący przynależność do płciowej odmienności.

Uniwersytety, na co dzień tętniące życiem, opustoszały, a społeczność akademicka musiała przejść przyspieszoną, ale nieuniknioną rewolucję cyfrową.

Od marca zeszłego roku w związku z pandemią Covid-19 większość szkół wyższych działa w trybie zdalnym. Wprowadzone restrykcje postawiły uczelnie przed ogromnym wyzwaniem, jakim było szybkie przejście od nauczania tradycyjnego do w pełni online. Pandemia wymusiła na uczelniach konieczność wdrożenia nowych form prowadzenia zajęć z wykorzystaniem technik kształcenia na odległość, zdalnych metod weryfikacji wiedzy studentów i odejścia od klasycznych egzaminów semestralnych. - Organizacja zajęć dydaktycznych w trybie zdalnym, z wykorzystaniem narzędzi informatycznych była ogromnym wyzwaniem dla naszego ośrodka zarządzania siecią komputerową i wszystkich pracowników - mówi dr Beata Gałek, rzecznik prasowy Uniwersytetu Przyrodniczo- Humanistycznego w Siedlcach. - Jesteśmy dumni, że mimo oczywistych niedogodności szybko przestawiliśmy się na pracę w środowisku wirtualnym.

22 lutego 2019 r. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej ustanowił państwowe Święto Chrztu Polski, obchodzone 14 kwietnia, honorując w ten sposób „doniosłą decyzję Mieszka I uznawaną za początek Państwa Polskiego”. W kontekście prób kwestionowania roli 1000-letniego dziedzictwa chrześcijańskiego w naszej ojczyźnie warto przy tej okazji przypomnieć okoliczności przyjęcia chrztu przez władcę i jego otoczenie.

Data nie jest przypadkowa: wedle wyliczeń historyków Mieszko przyjął chrzest 14 kwietnia 966 r. Wiarygodne źródła (kronika Galla Anonima, relacje biskupa Thietmara, zapiski czeskiego kronikarza Kosmasa) podają nam tylko rok, brakuje informacji o dokładnej dacie, jak też miejscu jego przyjęcia i szafarzu. Najpewniej był nim biskup Jordan lub inny biskup przybyły z cesarstwa lub Rzymu. Możemy założyć, że najlepszym momentem (zgodnie z tradycją Kościoła) była Wigilia Paschalna, która w 966 r. przypadała właśnie 14 kwietnia. Co do miejsca chrztu, mogły to być Poznań, Ostrów Lednicki bądź Gniezno - raczej należy wykluczyć inne miasta leżące poza granicami państwa Słowian: Pragę lub Ratyzbonę.

Odpytywanie z zamkniętymi oczami, by nie było możliwości podglądania, klasówki ustne zamiast pisemnych, żeby ograniczyć ściąganie, testy wielokrotnego wyboru i bardzo szczegółowe, by złapać ucznia na niewiedzy… Szkoła online przeradza się w koszmar u wielu dzieci skutkujący depresją.

UNESCO pod koniec marca opublikowało dane, w których krajach nauczanie zdalne trwa najdłużej. Polska znalazła się pierwszej piątce, tuż po Macedonii, Bośni i Hercegowinie, Słowacji oraz Łotwie. W połowie października 2020 r. Hans Kluge, dyrektor regionalny Światowej Organizacji Zdrowia w Europie, stwierdził, że zamykanie szkół jako metoda walki z pandemią powinna być ostatecznością. Miesiąc później apelował, by szkoły podstawowe zostały otwarte, ponieważ „dzieci i młodzież nie napędzają rozprzestrzeniania się koronawirusa, wskutek czego zamykanie placówek jest nieskuteczne”. Naukowcy mieli jednak inne zdanie. Szkoły w Polsce zamknięte są do dziś, a problemów z tego wynikających pojawia się coraz więcej. Ciągłe zmęczenie, stres, bezsenność, apatia, niechęć do wychodzenia z domu to tylko niektóre objawy zaburzeń u dzieci i młodzieży. Wszystkie mogą być początkiem depresji, która rozwija się cicho i podstępnie.

Jak najprościej pokonać człowieka? Związać go: jego myśli, pragnienia, dążenia, zdolność wyrażania, chęć dociekania prawdy. Albo inaczej: spętać strachem, nienawiścią, chciwością, gonitwą za pieniędzmi bądź pragnieniem znaczenia. Nikt i nic nie będą się już wtedy liczyć. I nie będzie żadnych granic, żadnego tabu, którego nie dałoby się przekroczyć.

Św. Łukasz w 12 rozdziale swojej Ewangelii zamieszcza dość dziwaczny dialog Jezusa z faryzeuszami. Oskarżają Go o to, że mocą Belzebuba wyrzuca złe duchy. „Jak może ktoś wejść do domu mocarza, i sprzęt mu zagrabić, jeśli mocarza wpierw nie zwiąże? I dopiero wtedy dom Jego ograbi” - odpowiada Chrystus (Łk 12,29). Mniejsza o absurdalne oskarżenie. W zdaniu jest zawarta poważniejsza przestroga. Jak najprościej pokonać człowieka - „mocarza”, bo przecież za takich lubimy się uważać? Najpierw trzeba go związać: jego myśli, pragnienia, dążenia, chęć dociekania prawdy. Albo inaczej: spętać strachem, nienawiścią, chciwością, gonitwą za pieniędzmi, znaczeniem, tytułami. Ograniczyć pole manewru w taki sposób, by za bezcelowe uważał starania o „jakieś tam niebo” czy świętość. Nic nie utrzyma człowieka w niewoli tak mocno, jak grzech. Nikt i nic nie będzie się już wtedy liczyć. I nie będzie żadnych granic, żadnego wstydu, którego nie mógłby przekroczyć.