Ks. Stanisław Brzóska to ostatni dowódca powstania styczniowego, symbol antyrosyjskiego oporu, który oddał życie na rynku w Sokołowie Podlaskim w maju 1865 r.

Jako łukowski wikary dał wyraz swej odwagi jeszcze zanim wybuchło powstanie. Wtedy zapłacił za to zdrowiem, a trzy lata później życiem. Po ukończeniu seminarium w Janowie ks. Brzóska trafił na wikariat w Sokołowie Podlaskim. Była to ciężka praca, która nadszarpnęła wątłe zdrowie młodego księdza. Dlatego biskup podlaski Beniamin Szymański przeniósł w 1860 r. ks. Brzóskę do Łukowa, gdzie warunki pracy były nieco lżejsze.

Wielu katolickich publicystów uważa, że wraz z wydaniem papieskiego dokumentu „Praedicate Evangelium”, reformującego rzymską Kurię, możemy spodziewać się wielkich rzeczy dla Kościoła.

Przekonanie to opierają oni na tym, co myśleli katolicy w 1577 r., kiedy Sykstus V utworzył Kurię, lub w 1908, 1967 i 1988 r., kiedy trzech różnych XX-wiecznych świętych papieży zadało sobie trud jej restrukturyzacji. Czy ta myśl ma jednak jakieś uzasadnienie? Nie chodzi mi o to, że restrukturyzacja jest bezcelowa. Należy dokonać korekty w celu zmiany priorytetów, a ponieważ Kościół od co najmniej 100 lat notuje spadki zarówno pod względem wpływu publicznego, jak i wewnętrznej wierności Ewangelii, należy uczynić misję Kurii rzymskiej bardziej skuteczną, ponieważ „współczesny czas” coraz bardziej ignoruje wieczność.

Wiele wskazuje na to, że trwająca od kilkudziesięciu dni wojna na Ukrainie szybko się nie skończy.

Interes w tym, by owa zawierucha jeszcze trochę potrwała, mają głównie wielkie mocarstwa powiązane nićmi różnych szemranych układów i biznesów. W polityce, zwłaszcza tej wielkiej, nie ma sentymentów. No ale tak było od zawsze i - jak widać - do chwili obecnej nic się nie zmieniło. Konflikty, takie jak ów za naszą wschodnią granicą, można porównać do ogniska, przy którym duzi gracze opiekają kiełbaski i najadają się nimi do syta, a reszta… Reszta robi za patyki do przytrzymywania w bezpiecznej odległości od płomieni rzeczonej wędliny, a w najgorszym wypadku za drewno opałowe.

Najważniejszy jest cel: omodlenie naszych dzieci - mówią zgodnie osoby należące do Koła Różańcowego Rodziców modlących się za dzieci, działającego w parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Zarzeczu Łukowskim. A wiadomo, że w grupie siła - toteż dzieło rozwija się i przynosi owoce.

Para zelatorska - Iwona i Sławomir Jopkowie - ma problem z tym, żeby od ręki policzyć, ile osób tworzy w ich parafii tę różańcową rodzinę. Należy do niej obecnie 19 par małżeńskich - to pewne. Codzienny dziesiątek Różańca, jaki każdego dnia ofiarują za swoje pociechy, odmawiają ze swoimi dziećmi, dlatego także je należałoby uznać za ważną cząstkę róży - wyraziście przypominającą o sobie podczas comiesięcznych zmianek to płaczem, to znów śmiechem czy gaworzeniem.

Zbiórki finansowe i rzeczowe, organizowanie transportów z darami na Ukrainę, zapewnianie miejsc pobytu dla uchodźców i otaczanie ich opieką - tak wygląda pomoc Kościoła ofiarom konfliktu za naszą wschodnią granicą.

Coraz więcej uchodźców wojennych z Ukrainy znajduje dach nad głową także w naszej diecezji. Wielu zostało przyjętych na plebaniach oraz w budynkach parafialnych. W parafii św. Jana Pawła II w Siedlcach gości rodzina spod Kijowa. - Trafiły do nas dwie kobiety - siostry, dorosła córka jednej z nich i dwie jej córeczki w wieku półtora roku i pięć lat. Mąż tej młodej matki pozostał na miejscu. Walczy za ojczyznę, służy na tyłach frontu, zaopatrując wojsko ukraińskie - mówi ks. Jarosław Oponowicz, proboszcz parafii. - Na początku kobiety były bardzo przestraszone.

Gdyby żyła, byłaby królową mediów i społecznościowych serwisów. Wyprzedzała swój czas - tak o Wandzie Rutkiewicz mówiła Elżbieta Sieradzińska, autorka książki o jednej z najsłynniejszych himalaistek, podczas spotkania autorskiego w Sali Białej w Siedlcach.

Wydarzenie zorganizowała Miejska Biblioteka Publiczna z okazji przypadającej 13 maja 30 rocznicy śmierci W. Rutkiewicz, która w 1992 r. zginęła na stokach Kanczendzongi w Himalajach. Jej śmierci nikt nie widział, jej ostatniego słowa nikt nie słyszał, jej ciała nikt nie odnalazł. Może dlatego himalaistka wciąż budzi emocje? Kręci się o niej filmy, robi reportaże, pisze książki. Autorką jednej z nich jest romanistka, wokalistka, tłumaczka, alpinistka, a także była dyrektor Miejskiej Biblioteki Publicznej w Mińsku Mazowieckim E. Sieradzińska, która o Rutkiewicz wie niemal wszystko. Dotarła do ludzi, którzy ją znali, z nią pracowali i zdobywali szczyty.

Rozmowa z bp. Jackiem Pylem OMI, biskupem pomocniczym diecezji odesko-symferopolskiej z siedzibą na okupowanym przez Rosję Krymie

​Czym dla Księdza Biskupa jest Ukraina?

Drugą ojczyzną, ponieważ przebywam tu już 32 lata. Dlaczego wybrałem Wschód? To wciąż dla mnie tajemnica. Może przyczyniło się do tego wstawiennictwo tutejszych męczenników u Boga, abym tam pojechał? W dzieciństwie bardzo chętnie uczyłem się języka rosyjskiego i czułem do Wschodu sympatię. Kiedy wstąpiłem do seminarium, poczułem powołanie, by pracować w Rosji. Opatrzność zaprowadziła mnie na Ukrainę. Najpierw do Winnicy.

Tak to już jest, że w minionym ćwierćwieczu Polacy „uruchamiali” wszystko, co mają w sobie najlepsze - i, niestety, najgorsze! - gdy pojawiały się wielkie emocje. Niezależnie od tego, jakie jest ich źródło, czy przyszły nagle, jak choćby przy okazji śmierci Jana Pawła II, katastrofy smoleńskiej, czy zostały wygenerowane sztucznie w ściśle określonym celu - vide: wulgarne demonstracje z Martą Lempart na czele.

Aktualnie ich źródłem jest barbarzyńska, niczym niesprowokowana rosyjska agresja na Ukrainę, miliony uchodźców przybywających do nas i wielkie poruszenie z tym związane w zwyczajnych polskich domach, generujące autentyczne, czyste zaangażowanie tysięcy ludzi w niesienie pomocy. Tu nie ma koniunkturalizmu, politycznego wyrachowania, bilansowania zysków i strat. Są ewangeliczna miłość, troska. Oby trwały jak najdłużej. Oby słowa Jezusa: „Bo byłem głodny, a daliście Mi jeść; byłem spragniony, a daliście Mi pić; byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie; byłem nagi, a przyodzialiście Mnie” (por. Mt 25,31-46) stały się programem na życie wszystkich nas. Oby…

Tocząca się tuż za naszą granicą wojna tak naprawdę trwa również u nas, w Polsce, ale też Europie i na całym świecie. Wojna informacyjna zmienia myślenie o znanych nam dotychczasowych sposobach walki.

Kiedy na ukraińskie domy spadają bomby, w naszych mediach społecznościowych pojawiają się posty, informacje, które mają wywołać określone reakcje. Jakie? Strach, lęk, przerażenie, ale też podejmowanie pewnych działań, wyrabianie sobie opinii i przekazywanie ich dalej. Tuż po zaatakowaniu Ukrainy przez Rosję na facebooku zaczęły pojawiać się informacje, że już wkrótce zabraknie paliwa i gazu na polskich stacjach. W efekcie przez kilka kolejnych dni były one oblegane, a zapasy paliwa topniały w ekspresowym tempie, osiągając zawrotne ceny.

Słyszymy, że na Ukrainie porywa się merów. Musimy być gotowi, by bronić ojczyzny i naszych rodzin. Uważam, iż powinniśmy przejść przeszkolenie strzeleckie - zaproponował Marek Sulima podczas ostatniej sesji rady powiatu bialskiego, która odbyła się 18 marca.

Radny podkreślił, że wprawdzie on był w wojsku i ma w książeczce wojskowej odpowiedni wpis, ale chciałby, by w razie niebezpieczeństwa wszyscy byli przygotowani. - Słyszymy, że na Ukrainie wojska rosyjskie porywają merów miast. Nie powinniśmy tego zaniedbać, bo w pierwszej kolejności, będziemy bronić swoich rodzin i ojczyzny - zaznaczył M. Sulima, wnioskując na forum rady, by władze powiatu pomyślały o zorganizowaniu szkolenia dla samorządowców.