Choć w Mszy beatyfikacyjnej uczestniczyło ok. 200 osób, na bazylikę katedralną w Agrigento na Sycylii zwrócone były oczy całego świata. Wszystko za sprawą nowego błogosławionego, którego życie - jak podkreślił w kazaniu kard. Marcello Semeraro - „była to pełna i niepokonana spójność między wiarą chrześcijańską a życiem”.

Nowy błogosławiony Kościoła katolickiego - Rosario Livatino - urodził się 3 października 1952 r. Uzyskał dyplom w liceum Ugo Foscolo, po czym rozpoczął studia na Wydziale Orzecznictwa w Palermo, które ukończył w 1975 r. W latach 1977-78 pełnił funkcję zastępcy dyrektora w sekretariacie Urzędu Agrigento. W 1979 r. objął stanowisko zastępcy prokuratora w sądzie Agrigento, a po dziesięciu latach sędziego. Podczas procesu beatyfikacyjnego świat usłyszał o tym, co wiedzieli jego współpracownicy czy znajomi: R. Livatino kierował się w pracy nie tylko sprawiedliwością. On sam powtarzał, że ta nie wystarcza i powinno nad nią górować prawo miłosierdzia. Jego życie stanowiło „wiarygodne świadectwo spójności wiary i codziennej pracy”.

Pasjonat muzyki, działacz społeczny i animator kultury. Tak w kilku słowach można opisać Władysława Trojanowskiego, który przez wiele lat z pasją dzielił się swoim talentem, występując na scenie.

Urodził się 20 stycznia 1940 r. w Międzyrzecu Podlaskim. Tam spędził dzieciństwo, ukończył szkołę podstawową, liceum, zdał maturę i założył rodzinę. Jako młody chłopiec spacerował po terenach dzisiejszej żwirowni, zbierał grzyby, cieszył się życiem. Od małego wychowywał się w rodzinie, w której muzyka była właściwie na porządku dziennym. Dziadek Władysława grał na skrzypcach, a ojciec na harmonijce. On sam pierwszych dźwięków na akordeonie nauczył się dzięki ciotecznemu bratu Stanisławowi Kowalewskiemu w wieku ośmiu lat. Jako uczeń liceum brał udział w różnego rodzaju konkursach dla akordeonistów. Był wtedy samoukiem. Dopiero później został absolwentem ogniska muzycznego.

W Muzeum Regionalnym otwarto wystawę „Henryk Sienkiewicz znowu w Łukowie…”. Ekspozycja powstała ze zbiorów przewiezionych z Woli Okrzejskiej, gdzie trwa właśnie wielki remont.

Wieszcz, ulubieniec milionów, najpopularniejszy pisarz w polskiej historii, noblista, patron ulic, placów i szkół. Duma i sumienie narodu. Pionier udanego mariażu literatury z kinem. Gdyby żył, 5 maja skończyłby 175 lat. H. Sienkiewicz przyszedł na świat w Woli Okrzejskiej, w dworku swojej babki Felicjanny Cieciszowskiej, w którym obecnie mieści się poświęcone pisarzowi muzeum. Ochrzczony został w pobliskiej Okrzei w kościele ufundowanym niegdyś przez jego prababkę Teresę z Lelewelów Cieciszowską. W dworku dziadków spędził pierwszych dziewięć lat życia. Natomiast na wakacje jeździł do pobliskiego Burca, gdzie mieszkał jego wuj Leon Dmochowski. W swojej twórczości wracał do rodzinnych stron. A czy kiedykolwiek wspominał o Łukowie?

Rozmowa z Olgierdem Religioni, który wraz żoną Hanną założył pierwszą nad Bugiem plantację szparagów w Klimczycach-Kolonii.

Jak wiemy, są szparagi białe i zielone. Pierwsze rosną pod ziemią. Co to znaczy? Kiedy tylko z gleby zaczynają się wychylać szparagowe główki, przykrywa się je grubą warstwą ziemi. Dzięki temu nie produkują chlorofilu, czyli zielonego barwnika, zachowując swój kolor. Dlatego zbieramy je w momencie, kiedy ziemia pęka, by nie były wystawione na słońce. Natomiast zielone szparagi swobodnie wystawiają główki nad powierzchnię ziemi, łapiąc tyle światła, ile chcą, i stają się zielone. Białe musimy obierać, oczywiście, zostawiając główkę. W przypadku zielonych robimy to częściowo, tylko od spodu. Nie należy ich też gotować.

Z większości spacerów po łąkach i lasach wracają z naręczem roślin, które większość uważa za zwykłe chwasty. Dla nich jednak stanowią skarbnicę smaków i witamin. Odkrywanie pospolitych roślin na nowo to prawdziwy fenomen.

Macerują, suszą, kiszą, robią octy i nalewki, maści. Dzielą się recepturami, pomagają rozpoznawać rośliny, podpowiadają, jak je wykorzystać w kuchni, łazience. Osób, które interesują się ziołami i dziko rosnącymi roślinami, jest coraz więcej. Ich wiedza budzi podziw i inspiruje. Facebookowe grupy czy tematyczne blogi o zbieraniu i wykorzystaniu roślin z naszych pól i lasów cieszą się ogromną popularnością, zwłaszcza teraz, gdy rusza sezon. - Nigdy nie wracam ze spaceru z pustymi rękoma - przyznaje Kasia, która dała się wciągnąć w ten wir. - Od dwóch lat nastawiam octy, fermentuję liście na herbatki, które potem suszę i przygotowuję autorskie mieszanki. To wspaniałe hobby, a do tego mam gotowe prezenty dla rodziny i znajomych - przyznaje.

Trudno nawet wyobrazić sobie świat bez mediów. Spróbować można, ale skutki tych wyobrażeń mogą być niebezpieczne dla naszej równowagi i psychicznego komfortu. No bo jak żyć bez ekranu telewizora, hałasu głośnika czy tekstowego zgiełku internetowych portali? Jak poruszać się w rzeczywistości bez setek informacji wtłaczanych nam do głów przez setki informatorów bez chwili przerwy i wytchnienia?

A my chłoniemy te wszystkie nowiny, próbujemy segregować, porządkować i filtrować, a czasem bezkrytycznie przyjmujemy, bez chwili refleksji i zastanowienia. Bez dystansu i ostrożności, które wydają się niezbędne, bo - chociaż brzmi to paradoksalne - informacje, w swoim przekazie, nie opisują rzeczywistości: one tę rzeczywistość tworzą. Kreują obrazy, najczęściej czarne, przerażające i tragiczne, bo dobra wiadomość to zła wiadomość. W rachunku ekonomicznym tak z pewnością jest, a prawda nie jest niezbędna, by ten rachunek zgadzał się z oczekiwaniami wydawców. Czasem może nawet być przeszkodą. „Kosmiczny” przykład z ostatnich dni pięknie potwierdza regułę.

Tytuł brzmiał dumnie. Wszak ogłaszał sukces: polski pisarz został nominowany do europejskiej nagrody. „To nie jest «sukces Polaka», ponieważ nie jestem Polakiem. Jestem Ślązakiem” - zbulwersował się literat.

I emocjonalnie przypomniał, że już od kilkunastu lat pisze o śląskości, więc nikt nie powinien być zdziwiony jego oburzeniem i nikt nie powinien się wypowiadać na temat jego „etnicznej tożsamości”. Co by nie mówić, trzeba przyznać, że facet w tej swojej śląskiej postawie od lat jest konsekwentny. Ba, gdyby tylko śląskiej. Ale poczytny i cieszący się też ekranizacją swojej twórczości pisarz - do kupy z innym poczytnym i nagradzanym koleżeństwem - konstruuje nową historię Polski, przekonując, że „100 lat temu na Górnym Śląsku Polacy wywołali hybrydową wojnę domową, kiedy przegrali demokratyczny plebiscyt” dotyczący przynależności tych ziem do Polski.

Pierwszy ciężki sprzęt pojawi się na placu budowy jeszcze w tym miesiącu. Starostwo powiatowe przystępuje do modernizacji drogi łączącej miasta Dęblin i Ryki.

O tej ważnej trasie mówiło się w powiecie już od kilku lat. Pierwotnie były plany, aby wykonać ją w całości, rozpoczynając w centrum Ryk, a kończąc niemal w centrum Dęblina. Zrealizowano je tylko w części. Od sierpnia 2018 r. do połowy grudnia 2019 r. starostwo przeprowadziło modernizację tylko na terenie miast. Nowe nawierzchnie i ścieżki rowerowe pojawiły się w Rykach na ul. Słowackiego (1,5 km) i w Dęblinie na ul. Stawskiej, 1 Maja i Tysiąclecia (2,3 km). Uzyskana dotacja - blisko 4 mln zł z Unii Europejskiej - oraz wkład własny samorządu powiatowego, gminy Ryki i miasta Dęblina nie wystarczyły na wykonanie zadania w pełni. Okazja pojawiła się w 2020 r. wraz z naborem wniosków do Funduszu Dróg Samorządowych

Tegoroczne obchody święta 34 pułku piechoty trwały przez trzy dni. W programie znalazły się m.in. konferencja naukowa, wystawa i Msza św. za ojczyznę.

Uroczystości zainaugurowało zasadzenie dębu pamięci por. Bogusława Wacława Bilińskiego na terenie I Liceum Ogólnokształcącym im. Józefa Ignacego Kraszewskiego. Uhonorowany żołnierz był profesorem Gimnazjum im. J. I. Kraszewskiego i oficerem 34 pp. Zginął w Katyniu w 1940 r. Kolejnym punktem programu było wręczenie dyplomów i nagród laureatom konkursu historycznego adresowanego do uczniów bialskich szkół. Tego samego dnia odbyła się także konferencja naukowa dotycząca wyżej wspomnianej formacji wojskowej i samego miasta. Miała formę online. Została zarejestrowana i jest dostępna do odsłuchania na profilu facebookowym Miejskiej Biblioteki Publicznej w Białej Podlaskiej. Tak minął piątek.