Kilka lat temu J.K. Rowling była jedną z najpopularniejszych kobiet na świecie, uwielbiana przez miliony za jej niezwykle udane książki i serię filmów o Harrym Potterze. Była też na tyle poprawna politycznie, że fetowali ją wszyscy wielcy i znani na świecie ludzie.

Dzisiaj jest regularnie atakowana w mediach społecznościowych i oczerniana przez prasę, polityków, ekspertów. Stała się persona non grata nawet podczas obchodów 20 rocznicy pierwszego filmu o Harrym Potterze. Jaka była zbrodnia J.K. Rowling? Czy torturowała szczenięta jak dr Fauci, doradca prezydentów USA w sprawach zdrowotnych i dzisiejszy specjalista od Covid-19, któremu zarzuca się, że zlecił m.in. badania polegające na wstrzykiwaniu i przymusowemu podawaniu testowego leku zwierzętom (44 psy), którym ponadto przecinano struny głosowe, aby jęków i wycia nie musieli słuchać naukowcy? Czy prowadziła szajkę handlującą nieletnimi jako żywym towarem dla zboczonych, łaknących zaspokojenia seksualnego gwiazdorów Hollywood, którym to procederem parała się Ghislaine Maxwell, partnerka Jeffreya Epsteina? Czy „przypadkowo” zabiła kogoś na planie filmowym jak Alec Baldwin?

Czwarta fala się jeszcze nie skończyła, a rząd zapowiada już kolejną. Do jedynej - jak przekonują lekarze - broni przeciw pandemii, czyli szczepionki, Polacy podchodzą wciąż z nieufnością i niechęcią.

Zwiększonego zainteresowania nie spowodowały nawet przywileje wprowadzone dla osób posiadających tzw. certyfikat covidowy. Nie są one np. wliczane do limitów w sklepach, restauracjach czy hotelach. Do tej pory w naszym kraju szczepionkę przyjęła nieco ponad połowa dorosłych obywateli. Co innego taka Kanada... To jedno z najlepiej zaszczepionych państw na świecie. Jedną dawkę przyjęło tam ponad 82% obywateli. Mimo to władze Kanady, a dokładnie jednej z prowincji - Quebecu, postanowiły zmotywować oporne jednostki do przyjęcia preparatu, decydując się na radykalne posunięcie. Od 18 stycznia osoby niezaszczepione nie mogą kupić w sklepach alkoholu.

Msza św. nie jest zwykłym zgromadzeniem. Liturgiści nazywają ją źródłem i szczytem chrześcijańskiego życia. Niezależnie od tego, ile mamy lat, ciągle warto zgłębiać jej sens i tajemnicę.

„Gdyby ludzie znali wartość Eucharystii, służby porządkowe musiałyby kierować ruchem u wejścia do kościołów” - mawiała św. Teresa od Dzieciątka Jezus. Miała rację! Niestety widzimy, że jest zupełnie na odwrót. Jednych Msza nudzi, drudzy mówią, że siedzą w kościele jak na przysłowiowym tureckim kazaniu, bo niczego nie rozumieją. Jeszcze inni przestali przychodzić na liturgię, ponieważ uznali, że jest im do szczęścia niepotrzebna. Tak, trudno kochać to, czego się nie zna i czym nie umiemy się zachwycić. Przyznanie się do własnej niewiedzy w temacie Mszy św. to połowa sukcesu. Czy jednak coś z tym robimy? Mamy coraz więcej materiałów, które w prosty sposób mogą pomóc w rozumieniu tego, co dzieje się podczas Eucharystii. Wszystkie gesty, znaki i słowa, jakie znamy z liturgii Mszy św., mają konkretne znaczenie, żaden z nich nie jest przypadkowy.

Przez odmawianie tej koronki podoba Mi się dać wszystko, o co Mnie prosić będą - powiedział Pan Jezus do s. Faustyny o Koronce do Miłosierdzia Bożego. 12 stycznia minęło 20 lat, od kiedy Polska otrzymała specjalny przywilej: każdy, kto odmówi te modlitwę i zachowa odpowiednie warunki, otrzyma odpust zupełny.

Zanim jednak Kościół uznał objawienia s. Faustyny - na długo przed wprowadzeniem w 2002 r. dekretu Penitencjarii Apostolskiej, wydanego na prośbę kard. Józefa Glempa, ówczesnego prymasa Polski i przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski o ustanowieniu odpustu związanego z odmawianiem Koronki do Miłosierdzia Bożego - sam Pan Jezus wymienił wiele obietnic związanych z tą modlitwą. Jej treść poznała s. F. Kowalska podczas wizji, którą miała 13 września 1935 r. w Wilnie. Zobaczyła anioła będącego wykonawcą gniewu Bożego. Kiedy zaczęła modlić się o jego powstrzymanie, wewnętrznie usłyszała słowa: „Ojcze Przedwieczny, ofiaruję Ci Ciało i Krew, Duszę i Bóstwo najmilszego Syna Twojego, a Pana naszego Jezusa Chrystusa, za grzechy nasze i świata całego; dla Jego bolesnej męki miej miłosierdzie dla nas”.

26 stycznia obchodzony jest Ogólnopolski Dzień Transplantacji. Tego dnia świętuje również Fundacja DKMS, która od wielu lat wspiera polską transplantologię. O misji fundacji, potrzebach i wpływie pandemii na jej działalność mówi Magdalena Przysłupska, rzecznik prasowy.

W Polsce co 40 minut, a na świecie co 27 sekund ktoś słyszy, że ma białaczkę lub inne schorzenie układu krwiotwórczego. Wielu z tych pacjentów będzie potrzebowało przeszczepienia, a tym samym pomocy zgodnego, niespokrewnionego dawcy. Około 800 chorych w Polsce jest kwalifikowanych do transplantacji allogenicznej, czyli od dawcy niespokrewnionego. Transplantacja szpiku polega na pobraniu krwiotwórczych komórek macierzystych od dawcy rodzinnego lub niespokrewnionego i podaniu ich drogą żylną biorcy, by stworzyły u niego nowy, zdrowy układ krwiotwórczy. Po przeszczepieniu rozpoczyna się tzw. okres potransplantacyjny, czyli czas na przyjęcie przeszczepu, który trwa ok. 14-30 dni. To bardzo trudny, decydujący czas.

Twórczość Marianny Pawłowskiej to celebrowanie tego, co minęło - lat dziecinnych i młodzieńczych, historii własnej rodziny oraz losów ludzi z Podlasia.

Urodziła się w latach 50 XX w. we wsi Siliwonki w powiecie łosickim. Dziś mieszka w Niemojkach. Z zawodu nauczyciel matematyki, z zamiłowania - poetka. Za swoje teksty nagradzana była w ogólnopolskich konkursach literackich, a jej utwory drukowano w antologiach, m.in. „Podlaskie Hosanna” i „Nadbużańskim Podlasiu wierszem pisanym”. Wydała tomik „Grafiki duszy”. Pod koniec 2021 r. zdobyła drugie miejsce w XXVI Ogólnopolskim Konkursie Literackim im. Romualda III Mikoszewskiego „Ziemia najbliższa”, w którego jury zasiedli uznani twórcy i krytycy literaccy: Ernest Bryll, Waldemar Michalski, Agnieszka Polak, Joanna Obrępalska i Grzegorz Michałowski. Poetce z Niemojek przyznano także tytuł najlepszego literata z powiecie łosickiego.

Jedni księża w tym roku poszli odważnie do swoich parafian, pokazując, że są z nimi - na dobre i złe. Z zachowaniem rygorów covidowych, z delikatnością i wyrozumiałością, jeśli ktoś bał się konfrontacji. Inni wybrali opcję „na zaproszenia”. Jeszcze inni zaprosili parafian do kościoła. Czy kolęda w wymiarze, jakim ją znamy z przeszłości, ma sens?

Gdzie jest? U Kowalskich. Aha… To jeszcze cztery „wejścia” do mnie. A Witkowscy spod 12 przyjmują? Rok temu nikogo nie było. Kto chodzi? Proboszcz czy młody wikary? Długo coś w tym roku siedzi… Ile włożyłaś do koperty?... Oto „kolędowa klasyka”. Do tego biały obrus na stole, poszukiwania kropidła i wody święconej. Mobilizacja latorośli, by potrafiły się odpowiednio zachować przy księdzu. „Kolędowy trening” z maluszkami, żeby dobrze wypadły, gdy ksiądz poprosi, by zaśpiewały. Troszkę stresu, obaw, by nie wypalić z czymś, co zaburzy świąteczny nastrój spotkania i by gość nie zapytał, jak jest z chodzeniem do kościoła, jak żyją dzieci, co się liczy w życiu. Najlepiej zagadać od wejścia. Wtedy się nie połapie. Ma być miło - to ważne. Jak zapyta, o co się w tym roku pomodlimy, to wiadomo: „O zdrowie, proszę księdza! Bo zdrowie jest najważniejsze!”.

Wokół obrazu, który towarzyszył ogłoszeniu w Watykanie Męczenników Podlaskich błogosławionymi, narosło wiele nieścisłości. Prawdą okazuje się informacja, że wyszedł spod pędzla Elżbiety Grocholskiej- Zanussi, żony cenionego reżysera Krzysztofa Zanussiego.

Był rok 1996, kiedy diecezja siedlecka otrzymała radosną wiadomość: unici broniący wiary w Pratulinie zostaną beatyfikowani. Rozpoczęły się gorączkowe przygotowania do uroczystości w Watykanie. Jedną z licznych kwestii, które należało zorganizować, był obraz beatyfikacyjny, jaki zwyczajowo towarzyszy tego typu wydarzeniom na Placu św. Piotra. Ruszyły poszukiwania artysty, który podjąłby się takiego wyzwania, a było ono rzeczywiście niebagatelne, bo płótno z wizerunkiem nowych błogosławionych musiało zakryć duże watykańskie okno. Wybór padł na Elżbietę Grocholską-Zanussi. Choć do dziś wiele osób uważa, że to nie ona namalowała obraz beatyfikacyjny, prawda jest inna. - Tak, to ja go stworzyłam - przyznaje i tłumaczy, że w latach 90 mało było w Polsce osób, które malowały tak duże wizerunki czy sceny.

Problemy lokalnych przewoźników, i - co za tym idzie - likwidacja regionalnych połączeń autobusowych sprawiły, że wielu mieszkańców regionu ma problemy z dotarciem do pracy, urzędu, lekarza czy nawet szkoły.

Przywracanie lokalnych połączeń ma być sposobem na walkę z wykluczeniem komunikacyjnym. O tym, że jest to realny i uciążliwy problem, doskonale wiedzą mieszkańcy wschodnich regionów kraju. Bo nie każdy, zwłaszcza w małych miejscowościach, położonych z dala od dużych miast oraz tras, posiada samochód lub może liczyć na pomoc najbliższych czy sąsiadów. Władze gmin przyznają, że pomoc z budżetu państwa to dobre rozwiązanie i pozwala w pewnym stopniu wesprzeć mieszkańców w codziennym funkcjonowaniu. - Rzeczywiście mieliśmy dożo zgłoszeń i sygnałów od samych mieszkańców, że problemy z komunikacją autobusową w obrębie gminy istnieją - przyznaje Iwona Księżopolska, wójt gminy Mokobody.

W gminie Wisznice powstały mieszkania treningowe dla osób z niepełnosprawnością. W tym roku skorzysta z nich 12 uczestników projektu.

Oferta adresowana jest do ludzi niesamodzielnych, niepełnosprawnych i starszych z terenu gminy. Mieszkańcy mają do dyspozycji dwa dwuosobowe pokoje z łazienkami, kuchnię i niewielki salon. W lokalu przebywają pod opieką zatrudnionych w ramach projektu asystentów- terapeutów. - Założyliśmy, że w ciągu roku z mieszkań treningowych w systemie trzech czteromiesięcznych turnusów skorzysta 12 osób. Pobyt jest częścią procesu terapeutycznego, który obecnie przechodzą. Ma na celu pomoc w usamodzielnieniu się i zintegrowaniu ze społecznością lokalną - wyjaśnia Natalia Wiczuk, koordynator projektu, dodając, że osoby biorące w nim udział uczą się m.in. sprzątania, prania, przygotowywania posiłków, robienia zakupów, gospodarowania własnym budżetem i załatwiania spraw w urzędzie oraz integrowania z innymi mieszkańcami.