Uniwersytet Przyrodniczo-Humanistyczny w Siedlcach jest coraz bliższy uruchomienia kierunku lekarskiego. Pierwszą rekrutację uczelnia chciałaby przeprowadzić w przyszłym roku.

Obecnie na wydziale nauk medycznych i nauk o zdrowiu można studiować ratownictwo medyczne i pielęgniarstwo. - To nie jest pomysł, który pojawił się nagle, ale pewna ewolucja, która wiąże się ze zmianami ogólnie pojętej struktury demograficznej w Polsce i struktury wykształcenia oraz zapotrzebowania na specjalistów określonych dziedzin. To ukoronowanie działań, które prowadzone są na uczelni od 2016 r., czyli od uruchomienia kierunku ratownictwo medyczne - mówi dr hab. n. med. Jakub Radziszewski, dziekan wydziału nauk medycznych i nauk o zdrowiu. I jednocześnie dodaje, że uniwersytet ma solidne podstawy, żeby uruchomić studia medyczne.

Wśród ofiar wypadku, do którego doszło w sobotę 6 sierpnia, w Chorwacji, są pochodząca z diecezji siedleckiej i posługująca w przeszłości w łukowskiej i włodawskiej wspólnocie ss. nazaretanek s. Janina Mateusiak oraz ks. Grzegorz Radziszewski z salezjańskiej parafii w Sokołowie Podlaskim. Ranni zostali proboszcz parafii w Niemojkach, związane z diecezją siedlecką siostry zakonne oraz mieszkanki Sokołowa Podlaskiego.

Tragedia wydarzyła się o 5.30 rano na autostradzie A4, w regionie varażdińskim, między miejscowościami Jarek Bisaszki i Podvorec. Autobus z polskimi pielgrzymami zmierzał w kierunku Zagrzebia, natomiast docelowo do Medjugorie w Bośni i Hercegowinie. W pewnym momencie zjechał do rowu i uderzył w betonowy przepust. W autokarze było 42 pielgrzymów: 12 zginęło, a 30 zostało rannych. Nie żyją też obaj kierowcy.

Krytyka czy hejt? Granica, zwłaszcza w sieci, bardzo łatwo się zaciera.

Nie tylko osoby publiczne, które decyzję o powszechnym pokazywaniu pewnych aspektów swego życia podejmują świadomie i dobrowolnie, muszą mierzyć się z hejtem. Problem jest coraz powszechniejszy i niejednokrotnie staje się przyczyną traum, a nawet dramatycznych decyzji. Nie pomagają nawet regulacje poszczególnych stron czy portali, od których - co ciekawe - zdarzają się odstępstwa. Jak to, kiedy facebook podjął decyzję o niekaraniu użytkowników, którzy będą nawoływać do przemocy wobec… Rosjan, a nawet śmierci w stosunku do prezydentów Rosji i Białorusi. „W wyniku rosyjskiej inwazji na Ukrainę wprowadziliśmy czasowe zmiany, które zezwalają na wyrażanie poglądów politycznych, jakie normalnie stanowiłyby naruszenie regulaminu, jak np. «śmierć rosyjskim okupantom». Nadal nie zezwolimy na hejt w stosunku do zwykłych Rosjan” - podkreślił rzecznik firmy w komentarzu.

Założony przez misjonarza pochodzącego z diecezji siedleckiej ks. Jarosława Mitrzaka katolicki ruch modlitewno-ewangelizacyjny „Wspólnota dla Powołań” skupia już ponad 1,6 tys. osób. Idea jest piękna i ważna! Ruch ma na celu modlitwę o powołania kapłańskie, ale też do życia w rodzinie. Przystąpić do niego może każdy chętny deklarujący odmówienie jednego „Zdrowaś Maryjo” dziennie.

Ks. Jarosław o swojej posłudze misyjnej mówi: „powołanie w powołaniu”. Na Wschodzie pracuje od 27 lat, w tym 19 na Syberii [szerzej na temat misji ks. J. Mitrzaka pisaliśmy w 23 nr. „Echa”]. Był pierwszym katolickim księdzem, który przybył do Surgutu, gdzie w 2003 r. erygowana została parafia pw. św. Józefa Robotnika, a jej dziesięciolecie zbiegło się z wyświęceniem nowo wybudowanego kościoła. Od 2016 r. misjonarz posługuje jako proboszcz w Stawropolu na północnym Kaukazie. Od 2002 r. ks. Mitrzak pełni też funkcję diecezjalnego duszpasterza młodzieży na zachodniej Syberii.

Rozmowa z Robertem Mazurkiem, pomysłodawcą i głównym organizatorem „Radzyńskich Spotkań z Podróżnikami”.

Każde spotkanie było wyjątkowe. Nie tylko ze względu na ciekawy temat, ale też sposób poznawania świata przez podróżników. Globtroterzy odwiedzający Radzyń zabrali nas już prawie w każdy zakątek globu, podróżując m.in. rowerem, boso, kajakiem, żaglówką, ciężarówką, maluchem, kolorowym busikiem czy nawet na wózku inwalidzkim. Relacje z wypraw to nie tylko pasjonujące, czasem mrożące krew w żyłach, czasem wzruszające, ale także pełne humoru opowieści, lecz również - pokazy slajdów, przywiezionych z szerokiego świata pamiątek, projekcje filmów, wystawy fotograficzne, rozmowy online, warsztaty podróżnicze czy koncerty.

25 sierpnia ukaże się pierwsza płyta zespołu Tehalim. Znalazły się na niej zarówno znane - bo śpiewane podczas południowej niedzielnej Mszy św. w kościele oo. paulinów - utwory, jak i też zupełnie nowe.

W zespole Tehalim, działającym od 2009 r. przy parafii św. Ludwika, obecnie posługuje troje gitarzystów i 15 dzieci. Śpiewają i grają już od 12 lat podczas niedzielnej Eucharystii o 12.00, a także w święta i uroczystości kościelne. Koncertowali także poza parafią, m.in. w Różance, Woli Uhruskiej, Okunince, Starym Brusie i Leśnej Podlaskiej. W swoim dorobku artystycznym mają koncerty z chórem kameralnym Kantata z Włodawy czy z zespołem wokalno-instrumentalnym Wyższego Seminarium Duchownego Zakonu Paulinów Vox Eremi. Do nagrania płyty „12” zaangażowanych zostało więcej osób, m.in. Agnieszka Krasucka z zespołu Guadalupe, Inga Pozorska z Mocnych w Duchu.

Wszyscy znamy słowa i melodię tego wezwania. Są one z nami właściwie „od zawsze” i stały się tak oczywiste, że raczej nie zastanawiamy się nad ich pochodzeniem. Tymczasem różne źródła podają różne genezy powstania Apelu jasnogórskiego.

Po raz pierwszy został oprawiony 69 lat temu. 8 grudnia 1953 r. w kaplicy Matki Bożej na Jasnej Górze kilka osób pod przewodnictwem ówczesnego przeora klasztoru paulinów o. Jerzego Tomzińskiego modliło się o uwolnienie internowanego wówczas prymasa Stefana Wyszyńskiego oraz za ojczyznę. Dzisiaj każdego wieczoru, o 21.00 - dzięki transmisji na cały świat - Apel jasnogórski gromadzi miliony. W sierpniu rozbrzmiewa także w wielu kościołach, gdzie organizowane są nabożeństwa dla duchowych pielgrzymów. Skąd wzięła się modlitwa, która tak jednoczy Polaków?

​Przecież mieli dobre intencje, jechali do Medjugorie. Może wiele godzin wcześniej modlili się. Dlaczego Matka Boża nie zachowała ich od nieszczęścia? Gdzie był Pan Bóg? Te i inne pytania pojawiają się w naszych rozmowach. Zasiewają wątpliwości, budzą żal.

Nie pierwsza to próba, której dane nam było doświadczyć. 1 lipca 2002 r. autobus wiozący pielgrzymów do Medjugorie rozbił się w miejscowości Balatonszentgyörgy na Węgrzech. W wypadku zginęło 20 osób, a 31 zostało rannych - wiele ofiar pochodziło z naszej diecezji, m.in. ks. Jerzy Górski - proboszcz parafii św. Józefa Siedlcach. Podobną traumę przeżywaliśmy 15 lat temu - 22 lipca 2007 r. autokar wiozący pielgrzymów z sanktuarium Matki Boskiej w La Salette w miejscowości Vizille, na południe od Grenoble, wpadł w przepaść, a następnie stanął w płomieniach. Zginęło 26 osób. Komentatorzy (świeccy, duchowni) w studiach telewizyjnych próbowali tłumaczyć wydarzenie, realizatorzy spinali krótkie relacje w pętle filmowe, które bez przerwy pokazywały te same obrazy. Wszystko przypominało dreptanie w miejscu.

Jesteś sam? - usłyszał od kasjerki młody mężczyzna stojący przede mną w kolejce. Pierwszym, o czym pomyślałam, było to, że na moich oczach zaczyna się właśnie jakaś miłosna historia.

W takiej sytuacji pozostawało mi w duchu jedynie pogratulować młodej kobiecie odwagi, bezpośredniości i szybkości w skracaniu dystansu. O czym myślał ów młodzieniec, nie wiem, bo nie zdradził się ani słowem. Na szczęście kasjerka postanowiła nie trzymać mężczyzny dłużej w niepewności i rozwiała wszelkie wątpliwości: - Chcesz kupić 10 kg cukru, a limit w naszym sklepie wynosi 5 kg na osobę... I tak oto stałam się świadkiem walki z najbardziej palącym problemem ostatnich tygodni, czyli dostępnością słodkiego surowca. Ci, którzy stoją za spekulacjami dotyczącymi cen cukru, powinni zostać okrzyknięci mistrzami marketingu.

Sam już nie wiem, czy parę lat temu przebywałem jako turysta na Ukrainie... Z pewnością byłem i we Lwowie, i w Żytomierzu, i w Kijowie i nad Dnieprem...

Teraz okazuje się, że - zgodnie z obowiązującą w mediach poprawnością polityczną oraz odczuciami naszych ukraińskich przyjaciół - mogłem jednak być nie na..., a w Ukrainie. Do ostatniego czwartku tegorocznego karnawału wszystko było jasne i przejrzyste. Mieliśmy znajomych na Ukrainie. Zwiedzaliśmy miasta i zabytki na Ukrainie. Przedsiębiorcy robili interesy z firmami na Ukrainie. Politycy gościli z oficjalnymi wizytami na Ukrainie. Nawet jeden z naszych byłych ministrów miał budować drogi na Ukrainie, będąc przez moment prezesem państwowej agencji drogowej na Ukrainie.