Miejska Biblioteka Publiczna w Białej Podlaskiej zaprasza miłośników historii regionu na spotkanie zatytułowane „Roman Soszyński - ksiądz regionalista (1912-2003)”.

Już 8 i 9 grudnia Caritas Diecezji Siedleckiej włącza się w XXII edycję ogólnopolskiej zbiórki żywności ph.: „Tak, POMAGAM!”.

Do łukowskiej kolegiaty trafiła rzeźba przedstawiająca ks. Stanisława Brzóskę autorstwa Krzysztofa Pycki z Adamowa.

„Ja jestem ból do samego nieba” - powiedziała po śmierci ks. Jerzego. Gdy pytano ją, jak żyć z tak ogromnym cierpieniem, przyznawała: „Tylko silna wiara może trzymać człowieka przy życiu”.

Mariannie Popiełuszko dane było uczestniczyć w beatyfikacji syna, kapelana Solidarności. Czy ona też zostanie wyniesiona na ołtarze? Jej życie związane było z wioską Okopy pod Suchowolą, gdzie z mężem Władysławem prowadziła gospodarstwo rolne. W czasie wojny urodziła pięcioro dzieci, z których dwoje zmarło. Późniejszy ks. Jerzy był najmłodszy. Pani Marianna wraz z mężem wychowywała dzieci w głębokiej wierze. Często powtarzała im: „Prościusieńko w niebo droga: kochać ludzi, kochać Boga. Kochaj sercem i czynami, będziesz w niebie z aniołkami”. W niedzielę prowadziła wszystkich do kościoła.

6 listopada na zaproszenie papieża Franciszka do Watykanu przybyło ponad sześć tysięcy dzieci z 84 krajów świata.

Zapowiadając wydarzenie 1 października, papież powiedział podczas modlitwy Anioł Pański: „Czekam na was, bym też ja uczył się od was”. Czego w XXI w., w dobie konfliktów zbrojnych i okrutnych wojen możemy nauczyć się od dzieci? Jaka jest największa wina dorosłych wobec nich? Jako temat spotkania z Ojcem Świętym zostało wybrane zdanie: „Uczymy się od chłopców i dziewczynek”. Papież przyjął niezwykłych gości w Auli Pawła VI. Jak podała agencja Vatican News, Franciszek podkreślił w swoim przesłaniu, że choć same dzieci oczywiście potrzebują jakiegoś prowadzenia, by poznawać różne prawdy, jednak mogą one również stanowić przykład i dawać w taki sposób nauki, jakich dorośli czasem potrzebują.

Rozmowa z br. dr. Michałem Deją OFMCap, dyrektorem Centrum Duchowości  „Honoratianum” w Zakroczymiu, rekolekcjonistą.

Wojna na Ukrainie i w Izraelu, kataklizmy, kryzys w Kościele. Do tego przeróżne objawienia prywatne mówiące o III wojnie światowej, chętnie cytowane także przez niektóre media katolickie. „To koniec czasów” - słychać coraz częściej. Czy rzeczywiście możemy spodziewać się rychłego końca świata?

Z wykształcenia jestem teologiem biblijnym, więc Biblia jest dla mnie najważniejszym źródłem odniesienia i przyznam, że mam kłopot z wyrażeniem „koniec świata”, dlatego że nie ma ono potwierdzenia w Piśmie Świętym. Owszem, są tłumaczenia wypowiedzi Pana Jezusa z Ewangelii św. Mateusza, w których stosuje się to wyrażenie, ale patrząc w tekst grecki, nie znajdziemy dosłownie takiego określenia, jak „koniec świata”.

Rozmowa z ks. dr. Łukaszem Celińskim, kierownikiem Referatu Liturgicznego Kurii Diecezjalnej Siedleckiej.

Wraz z pierwszą niedzielą Adwentu wchodzimy w Kościele w nowy rok liturgiczny. Czy zawsze tak było?

Rok liturgiczny nie od początku miał taki kształt jak obecnie; kształtował się przez wieki. Adwent do kalendarza liturgicznego wszedł stosunkowo późno, bo dopiero w VI w., i nie od razu umiejscowiony był na początku roku liturgicznego. Co więcej - przynajmniej do X-XI w. początek roku liturgicznego przypadał w różnych krajach w różnych terminach: w Niemczech - w Boże Narodzenie (aż do XVI w.), we Włoszech - 25 marca, w dniu zwiastowania, czyli wraz z początkiem ziemskiego życia Chrystusa, we Francji aż do XV w. rozpoczynał się w Wielkanoc, a w Cesarstwie Bizantyjskim - 1 września.

W swoim zabieganiu i zobojętnieniu przestaliśmy zauważać, że rok liturgiczny jest naszym duchowym zegarem. To on wyznacza rytm chrześcijańskiego życia i wprowadza porządek w przeżywaniu naszej wiary.

Jego poszczególne części różnią się od siebie, ale razem stanowią piękną, komplementarną całość. Uczą czekania, pokuty, świętowania i trwania przy Bogu w zwykłej codzienności. Rok liturgiczny w Kościele kontrastuje z tym, co obserwujemy w świecie. W pierwszym przypadku widoczne są ład i konkretne granice stawiane np. za pomocą dat. W świecie wszystko się pomieszało, stało się płynne i płytkie. Jeśli w Kościele przeżywamy Adwent, to nie wyprzedzamy niczego i nie śpiewamy kolęd, jeśli mamy Wielki Post, to nie śpiewamy Alleluja, które wybrzmi radośnie dopiero na Liturgii Paschalnej. W świecie jest inaczej.