Odstawmy na bok Tuska, Bodnara, cyniczną grę i brudną politykę. Wielki Post się zaczął. Nie zmienimy czegoś, na co nie mamy wpływu. Ale możemy zmienić siebie, swoje życie. Skutecznie i prosto. Oto jedna z dróg.

„Wszystkie nasze wysiłki i reformy będą skierowane ku próżni, jeśli nie odkryjemy na nowo Sakramentu Pokuty jako źródła życia, odnowy i wszelkiej reformy” - mówił przed laty kard. Joachim Meisner. Św. Jan Maria Vianney „reformę” Kościoła zaczął bardzo prosto: usunął pajęczyny z konfesjonału, zajął w nim miejsce i zaprosił swoich parafian do spowiedzi. Na początku przyszło niewielu.

Trudno sobie wyobrazić Wielki Post bez nabożeństw takich jak Gorzkie żale czy Droga krzyżowa. Wtopiły się w naszą pobożność pasyjną, ale też weszły mocno w kulturę, tradycję.

Przyciągają wiernych - kościoły są pełne podczas ich celebracji. Droga krzyżowa doczekała się nawet swojego upgrade’u w popularnych dziś Ekstremalnych Drogach Krzyżowych.

Ale nie brak też i przeciwników rzeczonych nabożeństw. Zarzutów jest sporo: „Dla wielu młodych ludzi ukształtowanych w innej wrażliwości, kulturze, muzyce, używanym słownictwie to już nieadekwatne nabożeństwo” - pisał jakiś czas temu na swoim profilu fb (wywołując falę komentarzy) o. Dariusz Piórkowski SJ.

Temat nie jest może nowy, pisały o nim media w grudniu ubiegłego roku, ale wydaje się wart zauważenia z kilku przynajmniej powodów. Otóż każdego roku, od blisko 20 lat, Uniwersytet Oksfordzki ogłasza konkurs na słowo roku.

Dla jednych to zabawa, dla innych miernik procesów i zjawisk społecznych dokonujących się w świecie. Słowem Roku 2024, według „Oxford English Dictionary”, zostało „brain rot”. W dosłownym tłumaczeniu zwrot oznacza „gnicie mózgu” (w jęz. ang. ma formę rzeczownikową; tłumaczone jest także jako „zgnilizna mózgu”). Rzecz jasna, słowo jest metaforą - nie chodzi dosłownie o fizjologiczny proces rozpadu ważnego ludzkiego narządu, lecz o pewien specyficzny stan umysłu.

Od kilku lat we Francji notuje się bardzo duży wzrost chrztów wśród dorosłych.

Opublikowane ostatnio dane wskazują, iż w ubiegłym roku sakrament przyjęło 7 tys. dorosłych (wzrost o 30% w stosunku do ubiegłego roku) i 5 tys. nastolatków (wzrost o 50%). Szacuje się, że w tym roku poprosi o niego jeszcze więcej osób. Wzrost liczby chrztów dorosłych nie rekompensuje jednak w pełni liczbowo ciągłego spadku chrztów dzieci. Okazuje się jednak zjawiskiem bardzo ciekawym - przede wszystkim zaś jest znakiem szczególnego działania Ducha Świętego. I zapewne forpocztą wyzwań, jakie również nas czekają w polskim Kościele.

Kilka dni temu wróciłem z rekolekcji krajowych asystentów Apostolstwa Chorych. Jak to zwykle bywa przy tego typu spotkaniach, nie zabrakło dyskusji nt.: co u was, a co u nas? Jak wy ogarniacie „duszpasterskie standardy”, a jak my to robimy itp.

Któregoś dnia trwała dyskusja o kolędzie: jedni idą do wszystkich, inni tylko „na zaproszenia” - która opcja lepsza? Zdania były podzielone. Zatrzymajmy się dziś na tym dylemacie. Pukać do każdych drzwi czy tylko niektórych? Iść jedynie do tych, co nas lubią i dają gwarancję, że nie spotka nas przykra niespodzianka? A może odwrotnie: iść do wszystkich, zburzyć (niekiedy mocno nieświęty) „święty spokój”, drapnąć sumienie, narażając się na obelgę czy przykre słowo, przypomnieć swoją obecnością o istnieniu innego świata?

„Moralność zdaje się mieć bardzo szerokie granice i w zależności od kręgu kulturowego oraz aktualnych problemów danego pokolenia będą takie, a nie inne punkty ciężkości w określaniu postaw moralnych” - pisze jeden z uczestników internetowej dyskusji. Prawda czy fałsz?

Program randkowy w jednej z TV. Młody człowiek (34 lata) mówi o sobie: „Opisałbym się jako osobę moralną. Jestem weganinem, kupuję produkty fair trade i zrównoważonej mody. Przykładam do tego wagę i to mnie definiuje […]. Jezus jest najwspanialszym uosobieniem miłości. Z przyjacielem co tydzień gotuję dla bezdomnych.

Mało kto wysyła dziś kartki świąteczne - łatwiej zadzwonić czy wysłać SMS-a. Albo „załatwić temat” hurtem - puścić dalej w świat, na zasadzie kopiuj-wklej gładko brzmiący świąteczny frazes, powielić slogan.

Zawsze zastanawiał mnie sens życzenia: „wesołych świąt”. Czyli jakich? A może lepiej wybrzmiałoby: „radosnych świąt”? Czym się różni bycie wesołym od bycia radosnym? W pierwszym przypadku może chodzić np. o emocje towarzyszące spotkaniom rodzinnym, ucztowaniu i odpakowywaniu prezentów. Rzecz w tym, że są ulotne - przychodzą i odchodzą, zmieniają się w zależności od tego, jak się wyspaliśmy, co zjedliśmy, co się dzieje w naszym ciele, jaka jest pogoda czy jak intensywnie świeci światło, i od szeregu innych nietrwałych okoliczności.

„Błogosławieni, którzy nie straszą Bogiem” to propozycja jednego z ośmiu nowych błogosławieństw zasugerowanych przez dr Agatę Rujner.

Młoda teolożka z Akademii Katolickiej w Warszawie i autorka vloga „Prawie morały” podczas Ogólnopolskiego Kongresu Nowej Ewangelizacji w Tarnowie wygłosiła prelekcję na temat: „Współczesna niezgoda młodych na nauczanie moralne Kościoła”. Wykład i zawarte w nim postulaty ukazują coraz mocniejszą tendencję w polskim Kościele, by cenzurować Ewangelię, wycinając z niej wszystko, co wzmiankuje o Bożej sprawiedliwości, odpowiedzialności za czyny, konsekwencjach podejmowanych wyborów, pozostawiając mgliste, bliżej nieokreślone pojęcie miłosierdzia rozumianego jako powszechna abolicja.