„W XXI w. będziemy tworzyli potężniejsze fikcje i bardziej totalitarne religie niż w jakiejkolwiek wcześniejszej epoce.

Z pomocą biotechnologii oraz algorytmów komputerowych te religie będą nie tylko na bieżąco kontrolowały nasze istnienie, ale będą w stanie kształtować nasze ciała, mózgi i umysły oraz tworzyć całe wirtualne światy wraz z różnymi odmianami nieba i piekła” - pisał Yuval Noah Harari w „Homo deus”. Wygrzebane w internecie: w tle ogromna maszyna - ładowarka Cat 994H. Jak wielka? Wyobraźmy sobie stojących obok siebie (luźno) 30 dorosłych mężczyzn. To jej długość. Wysokość 8-9 m. Spala ponad 6 tys. litrów paliwa podczas 12 godzin pracy, żeby „przewalić” 2,5 tys. ton ziemi celem wydobycia z niej rudy, z której jest wyprodukowany lit konieczny do zbudowania JEDNEJ baterii samochodu Tesla.

Kilka dni temu brytyjski areszt opuściła Isabel Vaughan-Spruce. Trafiła tam za „nielegalną modlitwę” przed kliniką aborcyjną w Birmingham.

Myliłby się ktoś, gdyby domniemywał, że np. trzymała w ręku megafon  i zakłócała ciszę mieszkańcom, ewentualnie dzierżąc w dłoni ogromny transparent, utrudniała ruch uliczny, za co została „zwinięta” przez stróżów prawa hrabstwa West Midlands. Przestępstwo polegało na tym, że aktywistka antyaborcyjna modliła się w ciszy! Jako że trudno ów fakt zweryfikować, do aresztowania wystarczyło „domniemanie” policji.

Tak łatwo przychodzi nam osądzanie innych. Słowo to potężny oręż. Można nim wygrywać bitwy, budować, ale też - za jego pomocą - burzyć i niszczyć.

„Nie zabijaj brata zwadą, ręką, kaźnią, ani radą” - przypominał autor średniowiecznego wierszowanego przekładu Dekalogu. „Nie osądzaj nikogo, dopóki nie staniesz przy jego kowadle i nie popracujesz jego młotem” - pisał Rick Riordan („Bitwa w labiryncie”). Zapewne znana jest opowieść, jak to św. Filip Nereusz hrabinie, która nie mogła sobie poradzić z grzechami języka, kazał za pokutę rozrzucić na wietrze worek pierza.

14 sierpnia w liturgii Kościoła wspominamy św. Maksymiliana Marię Kolbego. Postać niezwykłą, dziś już chyba nieco zapomnianą, „przykrytą” pamięcią bardziej „współczesnych” świętych. Warto ją przypomnieć z kilku przynajmniej powodów.

Miarą świętości jest jej wyrazistość. Świętość promienieje, inspiruje, pociąga, prowokuje, ale też złości, denerwuje, może stać się wyrzutem sumienia, swoistym „kolcem” kłującym jej przeciwników niemogących znieść czystości i piękna zeń płynących. Świętość ze swej natury jest przezroczysta, tym odróżnia się od bohaterstwa.

Gorącym tematem ostatnich dni jest ceremonia otwarcia Igrzysk Olimpijskich. Z wielu powodów...

Zatrzymajmy się na jednym z nich, czyli szyderstwach z chrześcijaństwa, „ubogaceniu” - bez żadnego woalu - scenerii elementami satanistycznymi. I nie chodzi tylko o obrzydliwy pastisz Ostatniej Wieczerzy, posąg złotego cielca czy zmaterializowaną wizję apokaliptycznego jeźdźca (nawiązanie do Ap 6,2: „I ujrzałem: oto biały koń, a siedzący na nim miał łuk. I dano mu wieniec, i wyruszył jako zwycięzca, by [jeszcze] zwyciężać”. Szokuje zbanowanie przez neoTVP lubianego i cenionego komentatora sportowego Przemysława Babiarza.

Toczący się spór o to, czy zwierzętom można przypisywać cechy ludzkie, wykracza daleko poza li tylko słowa.

Język jest zawsze forpocztą zmian społecznych, kształtuje świadomość, o czym doskonale wiedzieli dyktatorzy, co dziś jest też fundamentem ideologii neomarksistowskiej. „Łaska pańska na pstrym koniu jeździ” głosi staropolskie porzekadło. Przykładów prawdziwości tezy mamy aż nadto - ostatnio mógł się o tym przekonać prof. Jerzy Bralczyk, jeden z najbardziej znanych polskich językoznawców, autor wielu książek i publikacji (w tym znanych i popularnych, jak „Leksykon zdań polskich" i „Świat przez słowa”), częsty gość studiów radiowych czy telewizyjnych.

Ewangeliści chyba nie znali zasad piaru - w takim wymiarze, jak się to dziś dzieje. I nie kierowali się jego zasadami. Dlaczego?

„Oto siewca wyszedł siać…” - tak zaczyna się jedna z najbardziej znanych przypowieści ewangelicznych. Znamy ją doskonale. Można powiedzieć, że siewca - z punktu widzenia ekonomii - jest rozrzutny. Rzuca ziarna szerokim ruchem: jedne padają w przygotowaną, żyzną glebę, inne na skały, między ciernie, na drogę. Dlaczego to robi?

Z hojności? Z lekkomyślności? A może jest w nim nadzieja, że i w miejscach - wedle zasad twardej logiki mało „rokujących” - wydadzą plon? Może mniej obfity, ale jednak… Chrystusową przypowieść zwykle interpretuje się w kontekście losu słowa Bożego. Ale jej sens jest daleko głębszy, egzystencjalny.

Rozmowa ze Stefanem Czernieckim, rycerzem i wielkim legatem Zakonu Rycerzy św. Jana Pawła II, podróżnikiem, producentem filmowym i scenarzystą m.in. filmu „Tętno”, autorem książek, artykułów, programów telewizyjnych, przewodnikiem.

Na Waszej stronie internetowej można przeczytać słowa: „Zasadniczym celem Zakonu Rycerzy Świętego Jana Pawła II Wielkiego jest formacja katolików - mężczyzn świeckich poprzez stawianie sobie za wzór osoby patrona - świętego Jana Pawła II, który swoim świadectwem pokazywał, jak harmonijnie można łączyć męskość i świętość zarówno dziś, jak i w wymiarze uniwersalnym”. Dlaczego Jan Paweł II?...

Mija 25 lat od wizyty Ojca Świętego Jana Pawła II w Siedlcach. Gdy sięgamy po homilię wygłoszoną na siedleckich błoniach, trudno nie oprzeć się wrażeniu, że papieska analiza sytuacji Kościoła, świata nie przedawniła się.

Codzienność potwierdza trafność wypowiedzianych wtedy słów. Choć czasy są już inne, priorytety pozostały takie same. Choć dla znacznej części wchodzącego w dorosłość pokolenia św. Jan Paweł II jest postacią w ścisłym sensie już tylko historyczną, choć nie brakuje prób brutalnego niszczenia jego autorytetu, pamięć trwa.