Kilka dni temu miałem trudną rozmowę ze znajomą. Prowadzi z mężem firmę, zatrudniają kilkanaście osób. Obciążenia są tak wielkie, że dłużej już chyba nie uda się im jej utrzymać. Wykańczają podatki, ZUS, absurdalne przepisy. Jako ludzie wierzący nie godzą się na szwindle, dwuznaczności, łapówki. Ania rozżalona pytała mnie: czy w Polsce da się prowadzić firmę bez zatrudniania na czarno, tzw. kreatywnej księgowości, umów śmieciowych, dawania łapówek, rozliczania się pod stołem… i nie zbankrutować?

Czy możliwe jest, aby płacąc godziwe wynagrodzenia, odprowadzając regularnie składki ZUS i podatki, nie wystawiając lewych faktur, wyjść na swoje - i nie stracić przed Bogiem?

Rozpoczynający się lada dzień nowy rok szkolny prowokuje szereg pytań o kondycję polskiej oświaty i kierunek, w którym zmierza. Od lat kwestia reformy edukacji znajduje się w centrum ogólnonarodowej dyskusji.

Raporty różnych instytucji są bezlitosne: nie jest dobrze! Nie ma pieniędzy, a przede wszystkim brakuje całościowej wizji. Ministerstwo próbuje ratować sytuacje nowymi aktami prawnymi. Czy jednak o to chodzi?

Od miesięcy sprawą oczywistą wydawało się, że kampania wyborcza do parlamentu będzie w tym roku wyjątkowo brutalna.

Że zostaną podjęte próby zastraszania i skłócania Polaków, poruszone i nagłośnione będą sprawy światopoglądowe jako sprawdzony pewnik w generowaniu emocji o najwyższym natężeniu. Groza miesza się z lękiem, straszenie, „co będzie, jak wygra PiS”, przerosły wyobrażenia nawet najwytrawniejszych kabareciarzy. Kościół obrywa najwięcej.

Gdy w 1971 r. kardynał Karol Wojtyła chciał po beatyfikacji o. Maksymiliana Marii Kolbego obdarować zebranych na synodzie biskupów jego relikwią, mógł im przekazać tylko grudkę ziemi z placu obozowego w Auschwitz. Wszystko inne strawił ogień. Przetrwało jednak dzieło. I świadectwo świętości.

14 sierpnia Kościół obchodzi wspomnienie św. Maksymiliana Marii Kolbego. Z postacią męczennika od zawsze łączyły św. Jana Pawła II szczególne więzy.

Oburzają nas eksperymenty doktora Josefa Mengele dokonywane przed laty w Auschwitz. Porusza potworne, demoniczne, powszechnie potępione ludobójstwo Adolfa Eichmanna. Okazuje się jednak, iż ich naśladowców w XXI w. są tysiące.

I o ile ci pierwszy działali w imię obłędnej ideologii, dążąc do genetycznego „wyprodukowania” nadczłowieka, tutaj chodzi zwyczajnie o pieniądze. Wielką kasę. Brudną, ociekającą krwią mordowanych w łonach matek dzieci. I o absolutyzację ludzkiego egoizmu godzącego się na śmierć tych, którzy sami obronić się nie mogą.

Z Jurkiem to chętnie bym poszedł do piekła! - deklarował ks. Jan Kaczkowski, mówiąc o Jerzym Owsiaku na jednym z franciszkańskich zlotów młodzieży.

Nie mam pewności, czy mojemu współbratu kapłanowi chodziło o metaforę, hiperbolę czy dosłowność. Faktem jest, że dla pewnych środowisk ktoś, kto w tak lajtowy sposób myśli o swojej przyszłości, jest darem z niebios - jakkolwiek to słowo rozumieć.

Mój znajomy mieszka w Warszawie. Oboje z żoną pracują, spłacają kredyt za mieszkanie. Dziadkowie mieszkają daleko, są zresztą czynni zawodowo, stąd nie ma szans na to, że mogliby pomóc w wychowaniu dzieci.

Hania będzie chodzić do klasy drugiej szkoły podstawowej, a Basię rodzice chcieli od września oddać do żłobka. I zaczęły się schody.

29 czerwca Kościół wspomina świętych apostołów Piotra i Pawła. Pierwszy, z woli samego Jezusa, otrzymał władzę prymatu w Kościele, drugi - „przełożył” Ewangelię na język kultury europejskiej.

Stali się opoką Kościoła. Nieprzypadkowo w wielu świątyniach ich wyobrażenia (rzeźby, obrazy) umieszczane były po obu stronach ołtarza. Można zaryzykować stwierdzenie, że ich wielkość wzięła się z kryzysów, jakich osobiście doświadczyli.

Kilka dni temu na facebooku ktoś umieścił krótki film. Amatorska kamera zarejestrowała uroczystość odsłonięcia monumentu upamiętniającego ofiary katastrofy smoleńskiej w małym polskim miasteczku.

Ponieważ pomnik nie był zbyt pokaźnych rozmiarów, całość została okryta płótnem w barwach narodowych. Nastąpił podniosły moment odsłonięcia, rozległy się oklaski. Ktoś rozpoczął przemówienie.

Polscy ateiści. Mimo, że żyją w przekonaniu, iż Bóg nie istnieje, walczą z Jego obecnością. Wielu z nich z lubością powtarza frazę o dyskryminacji i niezrozumieniu w katolickim kraju.

Zapewniają, że nie chodzi im o obrażanie kogokolwiek, że najważniejsze są swobody konstytucyjne, demokracja - co nie przeszkadza im tego samego dnia sięgać po profanację, bluźnierstwo, deptać prawdy najświętsze dla chrześcijan i obrzucać obelgami Kościół.