Ktoś opowiedział mi taką oto historię: „W młodości często podróżowałem pociągiem. Od rodzinnego domu do stacji były 2 km, przez pola.

„Komuniści bowiem znają doskonale jedno prawo - prawo zapominania i przemijania […].

Wiedzą doskonale, że nikogo z ludzi pamiętających przeszłość nie przekonają, należy więc ich tylko zmusić do milczenia i - czekać na nowe, nieświadome historii zastępy młodzieży, dla których nienormalność będzie już właśnie normą” - pisał przed laty Stefan Kisielewski w powieści (a jednocześnie eseju literackim i politycznym moralitecie) „Cienie w pieczarze”. Dopowiadając, można by dodać: w istocie nie ma znaczenia, czy występują pod czerwoną, tęczową czy - co dziś staje się coraz bardziej oczywiste - pod brutalnie zawłaszczaną unijną flagą.

Papież Franciszek, rozpoczynając przed laty Rok Miłosierdzia w Kościele, napisał: „Potrzebujemy nieustannie kontemplować tajemnicę miłosierdzia.

Jest ona dla nas źródłem radości, ukojenia i pokoju. Jest warunkiem naszego zbawienia […]. Miłosierdzie to droga, która łączy Boga z człowiekiem, ponieważ otwiera serce na nadzieję bycia kochanym na zawsze, pomimo ograniczeń naszego grzechu”. W teorii miłosierdzie jest piękną ideą, kluczową dla zrozumienia chrześcijaństwa. W praktyce - to twarda walka, pokonywanie własnych ograniczeń, oczyszczanie prawdy z kłamstwa itd. - Jak kochać nieprzyjaciół? Tych, którzy znajdują patologiczną radość w niszczeniu nas? Jak wprowadzać w życie słowa Jezusa, skoro świat podpowiada zgoła inne rozwiązania? - pytamy nieraz. Sami nie damy rady. Potrzebna jest łaska. I Boża mądrość.

Żyjąc w epoce, gdzie liczy się konkret, szukamy dowodów zmartwychwstania.

Podobnie jak uczniowie biegnący do pustego grobu w poranek „pierwszego dnia po szabacie”, ewangeliczne niewiasty, apostoł Tomasz. To ludzka rzecz. Ilu z nas czuło wewnętrzny dygot, patrząc na Całun Turyński (jego wierne kopie) bądź na kawałek drogocennego bisioru, którym okryto twarz Jezusa w grobie. To relikwia świętego Oblicza Jezusa zwana Volto Santo, od 500 lat przechowywana w małym kościółku w Manoppello - na wizerunku Jezus ma otwarte oczy (czy to pierwszy, niemy świadek zmartwychwstania?). Wyciska łzy widok skrawka materiału, zwanego (od miejsca przechowywania) Sudarionem z Oviedo, na którym odbiły się palce kogoś, kto podczas zdejmowania Ciała z krzyża osłonił usta i nos, aby nie wypłynęła z nich krew. Czyżby to była dłoń Matki? Poruszający jest widok postaci Jezusa zrekonstruowanej niedawno na podstawie badań Całunu Turyńskiego.

Swego czasu furorę robiły książki szwajcarskiego pisarza i publicysty, autora koncepcji wpływu istot pozaziemskich na życie ludzi w czasach przedhistorycznych Ericha von Dänikena.

Pośród wielu teorii pojawiła się i ta, że wiele opisów biblijnych to relacje spotkań… z UFO. Pisarz twierdzi, że np. historia zburzenia Sodomy i Gomory (Rdz 19) to w istocie wybuch bomby atomowej, zaś objawienie Ezechiela to ni mniej, ni więcej tylko relacja z… lądowania statku kosmicznego! Czyż fragment: „Patrzyłem, a oto wiatr gwałtowny nadszedł od północy, wielki obłok i ogień płonący (oraz blask dokoła niego), a z jego środka [promieniowało coś] jakby połysk stopu złota ze srebrem, «ze środka ognia». Pośrodku było coś, co było podobne do czterech istot żyjących.

„Konflikty XIX-wieczne były wciąż zasadniczo konfliktami o zasoby. Konflikty XX-wieczne były już w dużej mierze konfliktami o czystą władzę.

Konflikty XXI-wieczne są już przede wszystkim konfliktami o ludzką duszę. Trzeba to dobrze zrozumieć, żeby stanąć po zwycięskiej stronie” - napisał Jakub Bożydar Wiśniewski (profil FB). To prawda. Wydaje się, że „zlecenie” wydane na św. Jana Pawła II wpisuje się w ową narrację. Mamy do czynienia ze starciem cywilizacji. Brutalnym, bezwzględnym - z wojną, podczas której nie bierze się jeńców, w której stawką jest władza nad ludzkimi duszami. Sytuacja kryzysowa jednak, m.in. dzięki kontrastom, jakie generuje, pozwala dostrzec problemy, które w „czasie pokoju” są mniej zauważalne lub w ogóle nie zwraca się na nie uwagi, stanowiąc akceptowane a prori „oczywistości”. Te zaś usypiają, nie mobilizują do wysiłku, myślenia, nie generują pytań - za to często legitymizują przeciętność, mitologizują, konserwują schematy. A przez to stanowią łatwy cel potencjalnego ataku. Stwierdzenie powyższe, co do zasady, dotyczy wielu dziedzin życia. Wydaje się, że huk wystrzałów z armat wytoczonych przeciwko papieżowi może, paradoksalnie, pomóc zdefiniować na nowo wiele kwestii.

To była akcja planowana od dawna, starannie, na wielu poziomach jednocześnie, w taki sposób, by w decydującym momencie uderzyć totalnie.

Jako że, mówiąc brutalnie, samo „pałowanie” zawodzi, generując niekiedy odmienne od zaplanowanych skutki... postanowiono działać długofalowo i z zachowaniem wszelkich reguł perfidnej manipulacji. Dziś zderzamy się z efektami przedsięwzięcia. Metody pozostały znane i od lat stosowane przez służby wielu państw, w tym KGB czy SB - w taki sposób, by nikt nie mógł ich zakwestionować. „Strategia salami” miała pomóc uśpić czujność i przygotować się do zasadniczego ataku. Potwierdzają to w rozmowach anonimowi esbecy. Dlaczego wybrano akurat początek Wielkiego Postu 2023 r.? Trudno powiedzieć. Zapewne kolejne analizy, czekające nas wydarzenia pomogą znaleźć odpowiedź. Faktem jest, że - jak to ujął abp Grzegorz Ryś - „nikt na świecie nie rozumie tego, co Polacy robią dzisiaj z Janem Pawłem II (…). Patrzą na nas jak na kompletnych wariatów”.

Naszą wyobraźnię w ostatnich tygodniach rozpalały dyskusje na temat przyszłego „unijnego menu”. Czy będziemy jedli robaki?

Troska o klimat zaćmi rozum kolejnych oszalałych ze strachu pokoleń, przyjmie kształt surowych dyrektyw, nacisku na ustawodawstwa państw, spowoduje wzrost pogardy i zamordyzm, jakiego świat nie widział? „Indywidualny ślad węglowy”, który rzekomo po sobie zostawiamy, sprawi, że powrócą limity, kartki na wszystko - spełni się utopia Orwella? Coraz częściej słyszymy, że Matka Ziemia jest chora, a jej największym utrapieniem człowiek. Ludzkość to „rak”, który ją niszczy, zatem należy ją z niego wyleczyć, prowadząc do depopulacji.

„Baby to mają super! Wstała, narysowała sobie twarz, jaką chciała, i poszła… A chłop? Chłop, z jaką mordą się urodził, z taką musi żyć”.

Ba… To, rzecz jasna żart, który w postaci memu pewnie nieraz wielu z Czytelników miało okazję spotkać w mediach społecznościowych. I wielu zadumało się… Swego czasu organizowałem w szkole dla nastolatek kursy kosmetyczne, wychodząc z założenia, że skoro i tak będą się kiedyś malować, niech to robią dobrze. Jednych to bulwersowało (No bo jakże tak? Nie można poprawiać Pana Boga!), innych cieszyło. W praktyce kosmetyczki, stylistki - tłumacząc podstawy kosmetologii - koncentrowały się na przekazie, wedle którego mając „naście” lat, nie trzeba nakładać na twarz „tapety”, nie warto ścigać się z celebrytkami i idolami z plakatów. Lico na tym etapie rozwoju ze swej natury jest piękne, wystarczy dbać o higienę, zdrowie, umieć dobrać do określonego typu urody fryzurę, kolory ubrań, styl. Będzie super! Panowie w tym czasie np. uczyli się prasowania koszul. Polecam uwadze wychowawców. Naprawdę warto.

Mówi się, że kto nie zna historii, skazany jest na powtarzanie jej błędów. To prawda. Wydawało się, że w XXI w. nie będzie już wojen w środku Europy. Że nie będzie upodlenia i uprzedmiotowienia ludzi, zniewalania umysłów i niszczenia dziecięcej niewinności. To kolejny miraż.

Jaśnie oświecony humanizm, oczyszczony z religijnych naleciałości, miał być pewnym zabezpieczeniem przed próbami ograniczania wolności, do czego miał się rzekomo przyczyniać Kościół ze swoim Dekalogiem i „obsesyjnym” powtarzaniem prawdy o wartości ludzkiego życia. Po zesłaniu Pana Boga na banicję miał nastać na ziemi raj. Nowy raj! Nie miało w nim być drzew poznania dobra i zła - żadnych zakazów, nakazów! Każdy miał stać się posiadaczem li tylko „własnej” prawdy. I cóż się okazało? Pozbawiona azymutu rzeczywistość zaczęła się załamywać. W XXI w. wróciły upiory przeszłości. Nawet te z odległych wieków, jak handel ludźmi, zniewalanie całych społeczeństw w imię nowych utopii. Tam, gdzie zabrakło stwórczej myśli, Bożego ładu, zaczęło się okazywać, że wszystko jest na sprzedaż. Także człowiek. 8 lutego, we wspomnienie św. Józefiny Bakhity, obchodzony był po raz 14 Europejski Dzień Walki z Handlem Ludźmi. Niewielu z nas zarejestrowało to wydarzenie.