Przyznam się na początku, że tytuł (zaczerpnięty z filmu Agnieszki Holland, opowiadającego o męczeńskiej śmierci ks. Jerzego Popiełuszki) jest z mojej strony swoistą prowokacją. Zabójstwo kapelana Solidarności było i jest nadal świadectwem obecności kapłana w życiu powierzonej jemu owczarni.

Waldemar Łysiak zapisał w jednej ze swoich powieści, że aby ludzie się na nas obrazili, nie trzeba obrzucać ich wyzwiskami czy epitetami. Wystarczy powiedzieć im prawdę, a natychmiast mamy naszych prywatnych i zaciekłych wrogów. I trzeba przyznać, że jest w tym wiele racji.

Przestrzeń publiczna w Polsce nie jest obszarem wolności. Być może stwierdzenie to wyda się wielu obrazoburcze dla, zwłaszcza tym, którzy są zafascynowani zmianami dokonanymi w naszej ojczyźnie po 1989 r. Ale sprawa szoku to jedno, a rzeczywistość to drugie.

Choć większość kobiet nie zwraca zbytniej uwagi na obchody 8 marca, nie mają nic przeciwko temu, aby mężczyźni chociaż 1 dzień w roku umieli docenić ich geniusz i dowartościowali słabszą płeć jakimś miłym podarkiem. Problem, jeśli w domu czeka na nas... feministka.

Chociaż w sprawie możliwości zdawania z religii egzaminu maturalnego mamy do czynienia dopiero z projektem, wokół tego tematu narasta coraz więcej emocji.

Mało kto wie, że 29 lutego ma swoje znaczenie w dziejach naszej Ojczyzny. 240 lat temu w Barze na Podolu polscy patrioci powołali do życia konfederację barską, która za cel stawiała sobie „ratunek Ojczyzny, wiary i wolności, praw i swobód narodowych do upadku nachylonych”.

Truizmem jest powtarzanie, że jesteśmy cywilizacją medialną, a konkretnie obrazkową. Naszą wiedzę o świecie czerpiemy z przekazów telewizyjnych, rzadziej radiowych, a już sporadycznie z tekstów prasowych. Dominacja szklanego ekranu w naszych domach jest niepodważalną prawdą, a w dobie Internetu coraz częściej traktujemy to medium jako zbawienie, gdy nie możemy nawiązać zwykłych ludzkich relacji.

Kończący się dość szybko w tym roku karnawał sprawia, że ze zdwojoną siłą szukamy miejsc i sposobów zabawy, która pozwoliłaby nam jakoś wyrwać się z codzienności. Nieodłączne dla tej pory roku bale sylwestrowe, karnawałowe, studniówki, choinki etc. są pewną formą radości życia, której dość często nie doznajemy w szarzyźnie dnia powszedniego.

Jak co roku pod koniec drugiej dekady stycznia rozpoczyna się Tydzień Modlitw o Jedność Kościoła. Rany, które zadane zostały Mistycznemu Ciału Chrystusa przez ludzką pychę i nierzadko głupotę, staramy się w tych dniach owinąć kojącym bandażem naszej modlitwy i zalać balsamem nadziei, że jedność nadal jest ciągle możliwa, choć wciąż oddala się w naszym ziemskim czasie.