Amerykański katolicki portal internetowy LifeSiteNews.com (wpis z 5 marca br.) podał wiadomość, iż senat stanu Waszyngton w USA...

uchwalił ustawę zakładającą karę przynajmniej roku więzienia dla księży, którzy posiadając informację (pozyskaną podczas spowiedzi) o popełnieniu przez penitenta przestępstwa molestowania seksualnego czy pedofilii, nie zgłosili tego faktu władzom federalnym. Wedle nowej normy dotrzymanie zasady tajemnicy sakramentu pokuty będzie… przestępstwem ściganym z urzędu! Jest to trzecia próba wprowadzenia ustawy - w ubiegłym roku upadł projekt aktu prawnego poparty przez Waszyngtońską Konferencję Katolicką.

Nie ma wśród nas chyba osoby, która nie widziałaby obrazu przedstawiającego Jezusa z Jego przebitym sercem.

Szukamy prawdy i sprawiedliwości, badając przypadki przestępstw seksualnych duchownych popełnionych od 1945 r. OK.

A kto ujmie się za skrzywdzonymi, fałszywie oskarżanymi, pomawianymi przez fałszywe ofiary przyznające się po latach do cynicznego kłamstwa księżmi? Kapłanami uniewinnianymi przez sądy cywilne i kościelne? „Cieszę się, że KEP podjęła konkretną uchwałę, wyrażając zgodę na kontynuowanie prac nad powołaniem i zasadami funkcjonowania komisji niezależnych ekspertów do zbadania zjawiska wykorzystywania seksualnego osób małoletnich w Kościele katolickim w Polsce od roku 1945 do momentu utworzenia komisji, z uwzględnieniem uwag, które zostały zgłoszone do tych dokumentów” - powiedział abp Polak na konferencji prasowej po zakończeniu 400 Zebrania Plenarnego KEP.

Wielu, słuchając treści dzisiejszej Ewangelii, może pomyśleć sobie w duchu: to naiwne, nielogiczne, sprzeczne ze zdrowym rozsądkiem! Nawet instynkt każe nam unikać tego, co wyniszcza, izoluje. Z czego mamy się cieszyć?

Rozpędzona rewolucyjna machina, napędzana neomarksizmem i jego wielorakimi odmianami, hojnie finansowana przez rozliczne światowe agendy, która miała odwrócić bieg historii, zdemolować porządek świata i, jak to rewolucja, na ruinach zbudować nowy, lepszy - nagle zaczęła się przycinać.

Coś zazgrzytało, zafurczało - jakby ktoś sypnął piaskiem w tryby dotąd doskonale funkcjonującego, idealnie naoliwionego ustrojstwa albo wsadził kij w szprychy. Póki co jej impet nie słabnie - odwrotnie proporcjonalnie do paniki koryfeuszy postępu, która lawinowo narasta.

Nikt nie planuje choroby, niepełnosprawności. Nie da się „na zapas” zgromadzić sił, odpowiednio wzmocnić się, aby - gdy przyjdzie - stawić czoła wyzwaniu.

Najczęściej wtedy pozostajemy bezradni albo wypieramy je. Tyle że szybko okazuje się, iż to nie film, który w dowolnym momencie można wyłączyć. Przebudzenie bardzo boli. Nierzadko nowa sytuacja pojawia się nagle. Ot, zdawać by się mogło rutynowa wizyta lekarska i - niczym grom z jasnego nieba - diagnoza: rak, są już przerzuty, trzeba natychmiast rozpocząć chemioterapię! Poranek - na pierwszy rzut oka nieróżniący się niczym od innych, naznaczony dziwnym odkryciem: bliska osoba zaczyna mówić niezrozumiale, opada kącik ust - i szybka, jak błyskawica, myśl: to udar!

Obie wiedziały, że życie, które noszą pod sercem, poczęło się w sposób przekraczający ludzkie możliwości.

Żyjemy w świecie stanowiącym jeden niekończący się wielogłos. Ponieważ wszystko krzyczy: reklama, politycy, serwisy informacyjne, show-biznes - koduje się przekonanie, że aby zwrócić na siebie uwagę, trzeba krzyknąć głośniej!

Cywilizacja śmierci już nie tylko puka w nasze drzwi. Ona już je wyważyła.

I rozsiada się wygodnie - przy bierności, zastraszeniu albo rachitycznym sprzeciwie Polaków, którzy jeszcze nie tak dawno z dumą wszem i wobec obwieszczali, iż są „pokoleniem Jana Pawła II”. Pedagogika wstydu odnosi złowieszczy sukces. Ogromna w tym zasługa ludzi, których wybraliśmy jako reprezentantów narodu, aby nami rządzili. Okazuje się bowiem, że ludzie, którzy jeszcze rok temu domagali się praworządności, skandowali „Kon-sty-tuc-ja!”, dziś za nic je mają. Obrzydliwe są cynizm i pogarda dla polskiego prawa traktowanego niczym plastelina - przy pełnym poparciu unijnych instytucji. Okazuje się, że konformizm nie ma ceny.

Słowo Boże jest lustrem - wystarczy je przyłożyć do rzeczywistości, by zobaczyć ją taką, jaką jest. Wydaje się, że współczesny świat zatraca się w ślepym pędzie kierowanym poprawnością polityczną i piarem.