Rozmowa z ks. dr. Pawłem Bieleckim, dyrektorem Wydziału Duszpasterstwa Kurii Diecezjalnej Siedleckiej.
W czerwcu kuria diecezjalna ogłosiła zmiany wśród duchowieństwa. Wejdą one w życie 1 lipca, ale jak zawsze budzą dużo emocji. Czym powodowane są roszady „na parafiach”?
Zmiany są konieczne przede wszystkim ze względów teologicznych. Kościół jest ludem pielgrzymującym i ma prowadzić do zbawienia. To Chrystus powołuje, wzywa, zaprasza i posyła do konkretnych wspólnot, ale czyni to rękoma wyznaczonych do tego w Kościele ludzi odpowiedzialnych za prezbiterium, czyli biskupów. Celem tego posłannictwa jest prowadzenie wiernych do Boga. Aby tak się stało, ksiądz stojący na czele wspólnoty musi ją dobrze poznać, ale też siłą rzeczy przyzwyczaja do siebie. Chodzi o to, by ludzie nie uzależniali swojego zbawienia od danego księdza, tylko od Boga.
Przy kościele Podwyższenia Świętego Krzyża w Miętnem od ponad miesiąca czynna jest kaplica wieczystej adoracji Najświętszego Sakramentu.
Adoracja trwać będzie tutaj - jak zaznaczył ks. kan. dr Tomasz Bieliński przed jej błogosławieństwem przez bp. Kazimierza Gurdę 26 kwietnia - do końca świata.
Pierwsze, co widzą wchodzący do kaplicy, to naturalnej wielkości figura Chrystusa Miłosiernego z monstrancją w miejscu serca, spod której wychodzą promienie symbolizujące krew i wodę. W witrażu, po prawej stronie ustawionych parami klęczników widnieje Matka Boża Pompejańska. Na przeciwległej ścianie umieszczono wizerunek św. Michała Archanioła. Ciszę w kaplicy potęguje przytłumione ciepłe światło.
Jedenaście lat temu Joanna i Jacek Kędzierscy ze Zbuczyna wstąpili do Domowego Kościoła - rodzinnej gałęzi Ruchu Światło-Życie.
Jak mówią, od razu zachwycili się tym, co ruch oferuje małżonkom, i od razu poszli na całość. Tak jest do dzisiaj.
Poznali się podczas pieszej pielgrzymki do Częstochowy. Małżeństwem są od 24 lat. Poczucie, że jako osoby wierzące chcą czegoś więcej, pojawiło się w momencie, kiedy mieli na to najmniej czasu - czyli wtedy, gdy pojawiła się już gromadka dzieci i ogrom obowiązków związanych z pracą, budową domu itp. - W tym czasie z Kościoła odeszła bliska nam osoba. Bardzo to przeżyliśmy.
Rozmowa z ks. Jakubem Kozakiem, dyrektorem Studium Życia Rodzinnego Diecezji Siedleckiej.
Nagłówek jednej z gazet: „Kościół wpędza nas w poczucie winy”, bo - w domyśle - zmusza nas do spowiedzi. Co Ksiądz na to?
Żeby rozumieć sakramenty, potrzeba wiary i osobistej relacji z Bogiem. Niestety dziś takie treści są przekazywane jako pewniki, a głos najchętniej zabierają ci, którzy nie mają pojęcia o rzeczywistości łaski. Takie ujęcie nie powinno nas też dziwić z tego względu, że Kościół, nawrócenie, sakramenty często były obiektem drwin i niezrozumienia ze strony niewierzących czy wojujących z wiarą.
Delikatna, wrażliwa, mądra, dobra, zawsze uśmiechnięta - taką zapamiętamy panią Danusię - Danutę Giewartowską zmarłą 4 marca.
W siedlecki pejzaż wpisała się nie wielkimi czynami, ale dobrocią. Rodzina, uczniowie, przyjaciele i znajomi pożegnali ją w sobotę 8 marca.
Pochodziła z rodziny ziemiańskiej osiadłej w Krynicy Podlaskiej. Jej dziadek oraz ojciec - Jakub Giewartowski byli znanymi w Polsce sadownikami i ogrodnikami. W październiku 1944 r. władza ludowa nakazała Giewartowskim opuścić dwór i majątek. O swoim „kraju lat dziecinnych” pani Danusia nie opowiadała dużo, a jeśli już, to drżącym głosem i ze łzami w oczach.
Gdyby nie była „panią od muzyki”… - Nie widzę siebie w innej roli. Tak jak nie wyobrażam sobie świata bez muzyki. Jak nie gram, to uczę. A jak nie uczę, słucham - mówi z przekonaniem Bernadeta Adamczyk z Siedlec, wieloletnia pedagog, nauczyciel fortepianu, akompaniator.
Dla bliskich i znajomych jest Becią. - Tak mówią wszyscy, chociaż ja za tym zdrobnieniem nie przepadam - przyznaje po cichu. Ale imię Bernadeta kocha - wybrał je jej ojciec; kiedy miała się urodzić, czytał właśnie „Pieśń o Bernadecie” Frantza Werfela. W rodzinie mówiło się, że głos ćwiczyła jeszcze przed przyjściem na świat - razem z mamą, która była już wtedy związana z chórem katedralnym i śpiewała w sopranach, ramię w ramię z mężem - tenorem.
Rozmowa z ks. prałatem Bernardem Błońskim, przewodniczącym Diecezjalnej Komisji Historycznej i prezesem Stowarzyszenia Pamięci Unitów Podlaskich „Martyrium”.
W przededniu liturgicznego wspomnienia bł. Męczenników Podlaskich, które przypada 23 stycznia, w kościołach naszej diecezji, także w mediach czy w szkołach powraca temat unitów. Dlaczego winniśmy im cześć?
Zarówno uroczystości obchodzone w tych dniach, jak też Nowenna do bł. Męczenników Podlaskich, to religijny, modlitewny wyraz naszego uwielbienia Boga przez błogosławionych i podziękowania unitom za ich postawę. Jest to dla nas ważne, ponieważ jako diecezja czujemy się duchowym spadkobiercą dziedzictwa unitów.
Prędkość, z jaką porusza się łańcuch pilarki spalinowej - blisko 100 km/h - w razie błędu w czasie obsługi trzymającemu ją w rękach nie daje szans. A na wsiach właśnie teraz pilarki idą w ruch.
W gospodarstwie bez drewna ani rusz. Tak było od zawsze - i jest nadal mimo ogromnego skoku technologicznego i technicznego. Prawie każdy z rolników ma zresztą na własne potrzeby choćby kawałek lasu. Drewnem ogrzewana jest na wsi zdecydowana większość domostw. Drewno potrzebne jest na każdym kroku - do napraw w budynkach gospodarczych czy wierzei stodoły, zbicia ogrodzenia dla kur czy choćby zrobienia podpórek w inspekcie. Tych potrzeb jest mnóstwo i są bardzo różne.
Rozmowa z ks. kan. dr. Mateuszem Czubakiem powołanym do pełnienia posługi misjonarza miłosierdzia w diecezji siedleckiej.
28 października otrzymał Ksiądz z rąk bp. Kazimierza Gurdy dekret powołujący do pełnienia posługi misjonarza miłosierdzia w czasie Zwyczajnego Jubileuszu Roku 2025. Skąd ten wybór?
W związku z Nadzwyczajnym Rokiem Jubileuszu Miłosierdzia, który rozpoczął się 8 grudnia 2015 r., papież Franciszek powołał do pełnienia posługi misjonarzy miłosierdzia 1140 prezbiterów z całego świata, a po zakończeniu jubileuszu przedłużył ich posługę aż do odwołania. W naszej diecezji na prośbę biskupa siedleckiego Ojciec Święty ustanowił misjonarzami miłosierdzia sześciu księży diecezjalnych i dwóch zakonników. Nasza posługa w Roku Jubileuszowym 2025 jest więc kontynuacją.
Powiększa się zbiór zdigitalizowanych dokumentów Archiwum Diecezjalnego w Siedlcach, udostępnionych na stronie archiwum.diecezja.siedlce.pl.
Dostępnych jest obecnie 30 ksiąg, do końca roku zamieszczonych zostanie kolejnych 15.
Przybywa też badaczy korzystających z cyfrowej wersji dokumentów. Jak wskazuje umieszczony na stronie licznik, od maja br. odwiedziło ją 1430 osób.
Budowanie wirtualnego zbioru rozpoczęło się w 2022 r. od skanów trzech unikalnych ksiąg z XVII i XVIII w. Wytypowane wówczas woluminy ze względu na bardzo zły stan zachowania manuskryptów przed przystąpieniem do digitalizacji poddano konserwacji. Zajął się tym zespół konserwatorów papieru z Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.
