Mam 90 lat, a czuję to samo, co czułem jako mały chłopak, gdy Niemcy odebrali mi tatę: ogromną tęsknotę i żal - mówi Ryszard Grafik.

Jest synem Stanisława - żołnierza Armii Krajowej, wieloletnim działaczem Światowego Związku Żołnierzy AK Koło Łuków. Przed oczami ma ojca cały czas - dosłownie, ponieważ z fotela spogląda na wiszący na ścianie jego portret w mundurze podporucznika, namalowany przed wojną przez Marię Majewską z majątku Niedźwiadka. Oprawiona w ramki akwarela to najważniejsza z pamiątek, które ocalały. Resztę R. Grafik nosi w sercu.  Od 1 września 1938 r. Stanisław Grafik był kierownikiem Szkoły Powszechnej w Zagoździu (gm. Stanin). Wraz z żoną Janiną oraz dziećmi - Ryszardem i Krystyną zajmował mieszkanie w szkole. Mieszkała z nimi narzeczona jego starszego brata - Bronisława Pernak ze swoim młodszym bratem Marysiem (Marianem). W szkole usytuowanej na uboczu wsi, przy rozwidleniu dróg do Jedlanki, Gozdu i Niedźwiadki był punkt kontaktowy łukowskiego okręgu AK.

Rozmowa z Moniką Mikołajczuk - o jej najnowszej książce wyrosłej ze spotkań z ludźmi, którzy tak jak ona ukochali najpiękniejszą z rzek.

Moniko, od lat czytam Twoje teksty, delektując się słowem i podglądając pisarski warsztat… Jesteś mistrzynią reportażu. Jaką przestrzeń daje autorowi ten gatunek publicystyki?

To chyba stwierdzenie na wyrost, ale dziękuję. W każdym razie wciąż się uczę od lepszych i taka jest, według mnie, droga reportera. Nie osiadać na laurach, nieustannie doskonalić warsztat i otwierać szeroko oczy na świat. Faktycznie reportaż to moja ulubiona forma dziennikarskiej wypowiedzi, której jestem wierna, od kiedy redaktor Krystyna Goldbergowa, pod której okiem pisałam pracę podyplomową z reportażu na warszawskiej „dziennikarce”, powiedziała mi: „Idź tą drogą. I nie przestawaj dziwić się światu”. Potem spotkałam Barbarę Wachowicz - jej książki mnie uwiodły. I to dzięki niej zaczęłam pracę nad reportażem od „ojczyzny duszy”, czyli miejsca, które jest nam najbliższe: krainy dzieciństwa. W moim przypadku była to kraina Bugu.

Trzy unikalne księgi z XVII i XVIII w. poddane w 2022 r. konserwacji i digitalizacji powróciły do zasobów Archiwum Diecezjalnego. Dostępne są już w wersji cyfrowej.

W ubiegłym roku Archiwum Diecezjalne w Siedlcach realizowało projekt pn. „Cyfryzacja, opracowanie i udostępnienie zbiorów dawnej diecezji łuckiej i brzeskiej (XVII-XVIII w.) - Etap I”. Efektem projektu, na który diecezja siedlecka uzyskała grant, jest udostępnienie zdigitalizowanej zawartości trzech ksiąg ze zbiorów konsystorza janowskiego dawnej diecezji łuckiej i brzeskiej - źródeł dotyczących terenów obecnej Polski, ale także i dawnej Rzeczpospolitej m.in. Bracławszczyzny, Polesia i Wołynia. W ramach projektu zakupiony został serwer i utworzono stanowisko komputerowe.

Są wolontariuszami z krwi i kości, choć kiedy ma się „…dziesiąt” lat, nie zawsze jest to tak oczywiste. Każdy z nich przyszedł, żeby tylko w czymś pomóc - na chwilę. Został, bo pomaganie wchodzi w krew.

Zespół Caritas działający przy siedleckiej parafii św. Stanisława BM mam okazję poznać w poniedziałek przed południem. Niedawno zamknęły się drzwi za ostatnią osobą, która przyszła odebrać żywność. Dla wolontariuszy to chwila, kiedy po intensywnym poranku związanym z przygotowaniem paczek, wydawaniem ich i sprzątaniem po kilkugodzinnej krzątaninie, mogą usiąść, wypić herbatę, porozmawiać. W niewielkiej salce, w której przyjmowane są dary, pakowane i wydawane pakiety z produktami żywnościowymi, służącej też za składzik odzieży, przy niewielkim stoliku jest nas tylko siedmioro, ale i tak robi się tłoczno... Rozmowę rozpoczynamy od modlitwy do św. Marcina de Porrès.

Chrześcijaństwo wyrasta z judaizmu, rodzi się w jego łonie. Judaizm Drugiej Świątyni jest tym, w którego kontekście działa Jezus z Nazaretu przepowiadający tę naukę z nową mocą, stając u podwalin Kościoła i religii chrześcijańskiej - mówi ks. prof. Mirosław S. Wróbel, dyrektor Instytutu Nauk Biblijnych KUL, dyrektor Centrum Relacji Katolicko-Żydowskich im. Abrahama J. Heschela.

Na pewno tym, co łączy chrześcijan i Żydów, jest Pismo Święte. W Nowym Testamencie mamy ok. 300 cytatów ze Starego Testamentu. Papież Benedykt powiedział, że Nowy Testament bez Starego byłby jak roślina skazana na uschnięcie. Sam Jezus i autorzy Nowego Testamentu czerpali garściami z tekstów starotestamentalnych, z tekstów Tory, tekstów Proroków, tekstów Pism. To zadanie dla nas - w tekście Nowego Testamentu odkrywać bogactwo Starego i pokazywać ich jedność, szczególnie gdy spotykamy się razem, kiedy tworzymy podwaliny dialogu.

Rozmowa z ks. kan. Januszem Sałajem, proboszczem parafii św. Filipa Neri w Kąkolewnicy

Nawet w Adwencie doświadczamy całej gamy nastrojów. Euforii, gdy z lampionami biegniemy na roraty, wsłuchujemy się w adwentowe pieśni, zachwycamy się nastrojem. To znów przygnębienia, gdy przychodzi zmęczenie, brakuje czasu itd. Warto wtedy bez słów wtulić się w Chrystusa i łkając w swoim sercu, powierzać Mu wszystkie problemy i kłopoty. Ten przyjaciel na pewno nie opuści, ale przytuli, umocni. Czasami na zewnątrz nic się nie zmieni, ale kiedy człowiek Jemu się wyżali, zaczyna zupełnie inaczej oddychać, spokojniejszy wraca do codziennych obowiązków. Nikt tak nas nie zna i nikt nie jest nam tak przyjazny jak Jezus Chrystus.

Prace zebrane na wystawie „Na skraju rzeczywistości. Wojna nie jest dobrem” mają prowokować do stawiania pytań i szukania odpowiedzi o sens tak wielkich konfliktów zbrojnych i wojen, jakie toczymy między sobą.

We wtorkowe popołudnie 15 listopada jeszcze nikt z przybyłych do Małej Galerii Sztuki Miejskiego Ośrodka Kultury w Siedlcach na otwarcie wystawy prac A. Sołtysiuka nie miał pojęcia o wydarzeniach w Przewodowie - o eksplozji rakiety i śmierci dwóch Polaków dowiedzieliśmy się dopiero wieczorem. Śledząc pierwsze doniesienia serwisów informacyjnych, chyba każdy zastanawiał się, czy następnego dnia nie obudzimy się w innej - wojennej rzeczywistości. To oczywiste, że to, co stało się na Lubelszczyźnie, nadało też inny, niestety, bardziej aktualny kontekst wystawie „Wojna nie jest dobrem”.

Dokładnie tutaj, gdzie stoi kaplica, Niemcy przelali niewinną krew - powiedział ks. Adam Krasuski, proboszcz parafii Matki Bożej Częstochowskiej, przed - jak zaznaczył - spóźnioną o prawie 80 lat Mszą św. pogrzebową w intencji ofiar pogromu w Gręzówce, jaki miał miejsce 28 i 29 grudnia 1942 r.

W ostatnich dniach grudnia 1942 r. Niemcy w odwecie za pomoc, jakiej partyzantom udzielali mieszkańcy Gręzówki, stracili przez rozstrzelanie 35 osób. W bestialski sposób wymordowali kilka rodzin, w tym małe dzieci czy kobietę w stanie błogosławionym. Po akcji ze śpiewem na ustach maszerowali przez wieś na obiad, który kazali przyszykować. Ciała zabitych ich bliscy i sąsiedzi dopiero następnego dnia mogli złożyć w mogiłach wykopanych przy parkanie. W ostatnim czasie z inicjatywy proboszcza, który ustalił dane osobowe i miejsca pochówku wszystkich rozstrzelanych, zdecydowano o uroczystym pochówku. Przyczynił się do tego właściciel firmy Agro-Top w Gręzówce Grzegorz Dybciak.

Rozmowa z ks. dr. Piotrem Pielakiem, wykładowcą Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Siedleckiej im. Jana Pawła II, kapelanem Zakładu Opiekuńczo-Leczniczego i Hospicjum w Siedlcach.

Zaryzykuję twierdzenie, że dziś wielu ludzi żyje w rzeczywistości zdominowanej przez różne rodzaje lęków. Większość z nich dotyczy naszego życia na ziemi. Niedawna pandemia pokazała to w sposób bardzo wyraźny. Zwykle lękamy się o sytuację materialną, zdrowie własne i naszych bliskich. Odczuwamy lęk przed odrzuceniem, samotnością, wyszydzeniem. Zapewne niektóre z tych lęków można pokonać przez różnego rodzaju psychoterapie, treningi albo osobistą pracę nad sobą. Gdy jednak lęk dotyczy śmierci, odpowiedź jest możliwa tylko z perspektywy zaufania Bogu. Wydaje się, że jedynie z perspektywy wiary możemy poszukiwać rozwiązań. Św. Jan pisze, że jedynym skutecznym lekarstwem na ten rodzaj lęku jest miłość.

Archiwum Diecezjalne w Siedlcach pozyskało środki na konserwację, digitalizację i udostępnienie w sieci trzech najbardziej zniszczonych tomów dokumentów ze swoich zasobów.

Przyszłość każdego archiwum wiąże się z cyfryzacją. Kiedy rok temu na łamach „Echa Katolickiego” pisałam o remoncie siedziby oraz magazynów Archiwum Diecezjalnego, jego dyrektor ks. prałat Bernard Błoński o digitalizacji i udostępnieniu zasobów w sieci mówił jak o dalekiej, trudno osiągalnej perspektywie. Pierwszy krok udało się zrobić szybciej, niż przewidywał. Trzy najgorzej zachowane księgi już przechodzą prace konserwatorskie. W przyszłym roku ich zawartość będzie można przejrzeć w internecie. - Najstarsze dokumenty obecnej diecezji siedleckiej datowane są na 1818 r., kiedy powstała diecezja janowska czyli podlaska. Posiadamy również archiwalia jeszcze z diecezji łuckiej, której znaczna część weszła wówczas w skład terytorium nowej diecezji. W Janowie Podlaskim, który stał się stolicą diecezji, wcześniej, od połowy XV w., urzędował biskup łucki i tutaj mieścił się konsystorz, tj. kancelaria biskupia.