Rozmowa z o. prof. dr. hab. Andrzejem Derdziukiem OFMCap z Katedry Bioetyki Teologicznej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II

3 lutego Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych wydała dekret zezwalający na rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego i kanonizacyjnego sługi Bożego Jacka Krawczyka. W jaki sposób wszedł on w życie Ojca?

W tym samym czasie studiowaliśmy na KUL, niewykluczone więc, że mijaliśmy się na uczelnianych korytarzach - nie znaliśmy się jednak osobiście. To wejście dokonało się 22 listopada 2017 r., podczas sympozjum podsumowującego 25 lat Fundacji im. Jacka Krawczyka. Zorganizowali je jego rodzice i brat razem z Wydziałem Teologii KUL i ks. prof. Stanisławem Haręzgą.

Świadkiem radości, łez i wielu zanoszonych tutaj modlitw można nazwać niewielki, trójkątny spłachetek ziemi wsi Przechód w parafii Żeszczynka, które upodobali sobie fundatorzy kolejnych krzyży i kapliczki.

Historię m.in. tego miejsca utrwala album „Znaki religijne parafii Żeszczynka”, który ukazał się w ostatnich dniach października 2021 r. Kapliczką i trzema krzyżami - dużym i dwoma mniejszymi - opiekuje się rodzina Harachów, których posesję dzieli od nich tylko droga. - Z przekazów wiemy, że pierwszy krzyż postawili młodzi chłopcy za pieniądze, które zebrali, kolędując. Było to na początku XIX w. Prawdopodobnie kolejny był krzyż postawiony przez jednego z gospodarzy jako wotum za przyjście na świat długo oczekiwanego syna, nie wiemy jednak przez kogo - mówi Helena Harach.

Rozmowa z prof. dr hab. Wandą Wadas z Wydziału Agrobioinżynierii i Nauk o Zwierzętach Instytutu Rolnictwa i Ogrodnictwa Uniwersytetu Przyrodniczo-Humanistycznego w Siedlcach.

Pani Profesor, czym są mikrowarzywa i co wspólnego mają z warzywami?

Mikrowarzywa, tzw. microgreens, to młode rośliny warzyw, które mają w pełni wykształcone liścienie i rozwijające się liście, zatem jest to młodociana faza roślin, inaczej mówiąc - siewki. Od warzyw różni mikrowarzywa krótki okres uprawy - zbierane są najczęściej już po dwóch tygodniach odsiewu. W przeciwieństwie do warzyw - uprawiane są w niewielkiej liści podłoża. Mikrowarzywa charakteryzują się dużą koncentracją składników odżywczych.

Bywa, że o ciąży dowiaduję się od małżonków jako pierwsza. O 5.00 rano przychodzi SMS: „Pani Aniu, sukces!!!”. Dostając taką wiadomość, czuję się niesamowicie zaszczycona - mówi Anna Stephan z Poradni Świętej Rodziny Ośrodka Troski o Płodność w Siedlanowie.

Poradnia Świętej Rodziny w Diecezjalnym Domu Rekolekcyjno- Pielgrzymkowym w Siedlanowie pracuje na wysokich obrotach. Pod hasłem „kompleksowa pomoc małżeństwom i rodzinom” kryje się wiele. - Spotykam się z narzeczonymi, małżeństwami, rodzinami - w zależności od potrzeb. Narzeczeni uczą się, czym jest odpowiedzialne rodzicielstwo, małżonkowie, a nawet całe rodziny przychodzą tutaj, gdy mają problemy z wzajemnymi relacjami. Najbardziej zżywam się z parami małżeńskimi, które nie mogą doczekać się potomstwa i u nas szukają pomocy. Bo też ta droga, na której staram się ich wesprzeć, jest zwykle dość długa - mówi A. Stephan, instruktor Modelu Creightona współpracująca z naprotechnologią, diecezjalna doradczyni życia rodzinnego.

To Bóg jest Panem historii, nie my. Dlatego zbieram szczątki krzyży i pomników z polskimi napisami. Niech świadczą, że historia trwa - mówi laureat nagrody IPN „Semper Fidelis” ks. Adam Przywuski, kustosz sanktuarium Matki Bożej w Latyczowie na Ukrainie.

Uroczysta gala wręczenia nagród IPN „Semper Fidelis” odbyła się 8 października na Zamku Królewskim w Warszawie. Tego dnia ogłoszone zostały nazwiska laureatów oraz wyróżnionych w ramach II i III edycji ustanowionej przez Instytut Pamięci Narodowej nagrody „Semper Fidelis”, przyznawanej za prowadzenie działalności na rzecz upamiętniania dziedzictwa Kresów Wschodnich. Pochodzący z diecezji siedleckiej ks. Adam Przywuski na Ukrainie posługuje od 2001 r. Początkowo pracował jako wykładowca w Wyższym Seminarium Duchownym w Gródku. W 2003 r. został mianowany proboszczem parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny oraz kustoszem sanktuarium Matki Bożej Latyczowskiej.

Rozmowa z biskupem pomocniczym diecezji siedleckiej Grzegorzem Suchodolskim

Za nami Światowe Dni Młodzieży w diecezjach. Co to wydarzenie powiedziało Księdzu Biskupowi o młodych?

Przede wszystkim, że ŚDM nie mogą być jednorazowym eventem, a młodym, którzy zebrali się w sześciu rejonach naszej diecezji, trzeba towarzyszyć dalej. Jest w nich pragnienie pogłębiania wiary i przeżywania jej we wspólnocie Kościoła, tyle że świat ich do tego nie zachęca. Młodzi potrzebują stałej troski i stałego towarzyszenia. Stąd gorąca prośba do kapłanów posługujących w parafiach, by mieli czas dla młodych, by udostępnili im sale, gdzie z jednej strony młodzież mogłaby organizować spotkania formacyjne, a z drugiej - spędzać czas wolny, odrabiając lekcje, oglądając filmy, grając w planszówki albo playstation. Wydarzenia, które gromadzą młodych na płaszczyźnie ponadparafialnej, są bardzo ważne, dają impuls do mocniejszego wejścia na drogę formacji, ale same eventy, bez stałej systematycznej formacji w małych grupach, to o wiele za mało. Musi być „duch dalszego ciągu”, który winien się wyrażać w stałym towarzyszeniu młodzieży.

Wolontariat może być chlubą Żelechowa. Jak zachęcić do wolontariackich działań? - Trzeba zbudować wspólnotę - stwierdza ks. Marcin Chruściel, asystent szkolnych kół Caritas i parafialnego zespołu Caritas.

Święto Wolontariatu obchodzone w Żelechowie we wspomnienie św. Franciszka z Asyżu pokazało siłę ekipy gotowej do niesienia pomocy. Osób należących do szkolnych kół Caritas oraz parafialnego zespołu Caritas jest ok. 300. I przybywa - 4 października powołane zostały dwa kolejne koła w szkołach podstawowych w Stefanowie oraz Kębłowie. Pytany, dlaczego wolontariat znalazł na terenie parafii tak urodzajny grunt, proboszcz ks. kan. Eugeniusz Filipiuk podkreśla, że dobro rodzi się tam, gdzie są osoby gotowe nie tylko pokierować grupą ludzi, ale też dać dużo z siebie. A to właśnie można powiedzieć o ks. Marcinie Chruścielu i s. Dawidzie Kopek.

Zawsze była we mnie ciekawość świata - stwierdza ks. kan. Janusz Sałaj, proboszcz parafii św. Filipa Neri w Kąkolewnicy. Miłość do pielgrzymowania odkrył, będąc w seminarium. Pielęgnuje ją do dzisiaj.

Pierwszy raz „w świat” - na obóz harcerski, pojechał po VII klasie. Od tamtej pory w czasie wakacji szukał czegoś nowego: oaza, harcerski biwak, obóz OHP, obóz wojskowy. Z czasem przyszło pielgrzymowanie i zachwyt rekolekcjami w drodze. Kiedy po pierwszym roku studiów seminaryjnych poszedł do Częstochowy z pielgrzymką warszawską, obiecał sobie, że więcej się na coś takiego nie pisze. Ale gdy w 1982 r., przed drugą Pieszą Pielgrzymką Podlaską, w Radzyniu, z którego się wywodzi, nie było komu poprowadzić „piętnastki”, i poproszono go, by był przewodnikiem tej grupy, a on, wtedy jeszcze diakon - chcąc, nie chcąc - zgodził się, połknął tego bakcyla. Dzisiaj ma na koncie dziesięć pielgrzymek do Częstochowy, w sześciu był przewodnikiem grypy. Wielokrotnie towarzyszył też pielgrzymom na różnych etapach pielgrzymki. Tak jest też w tym roku. W 1984 r., jako ksiądz z rocznym stażem pracy dostał propozycję udziału w rowerowej pielgrzymce do Rzymu, którą zorganizował dla młodzieży oazowej ks. Józef Brzozowski. Wtedy był to wyjazd bez precedensu.

Rozmowa z Beatą Cechowską-Atay, autorką książki dla dzieci pt. „Niezwykła historia Księdza Dolindo”

Zdecydowałam się pominąć trudne fakty, jak rozstanie rodziców Dolindo czy odsunięcie ks. R. Dolindo od sprawowania Eucharystii. To tematy jeszcze nie dla dzieci. Jeśli młody czytelnik polubi bohatera, zainteresuje go on, w przyszłości pewnie sam sięgnie po więcej. Z drugiej strony nie chciałam dzieci przytłaczać faktami, bo nie jest to biografia. Mam też świadomość, że nie jest to cukierkowa książeczka, która może wprawić w dobry nastrój. To lektura na przemyślenie. Myślę, że przy natłoku kolorowych, słodkich książek, takie też są potrzebne. Starałam się skupić na trudnym dzieciństwie Dolindo, bo kontrastuje ono z dzieciństwem naszych dzieci. Synek znajomej, czytając książkę w przeddzień swojej I Komunii św., rozpłakał się. Nie mógł zrozumieć, jak to możliwe, że chłopiec w jego wieku musiał szukać jedzenia na śmietniku, był bity i zamykany w komórce przez tatę. Myślę więc, że zderzenie pokazanego świata z naszą rzeczywistością jest bardzo mocne. Nie chciałam poprzestać na historii pewnego księdza, ale skłonić dzieci do docenienia tego, co mają, wyrażenia wdzięczności Bogu i rodzicom.

Rozmowa z ks. prof. Andrzejem Kicińskim z Katedry Katechetyki Szczegółowej i Współczesnych Form Przekazu Wiary Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego

Mam bardzo dobre doświadczenie współpracy ze szkołami specjalnymi. Zachowana jest w nich triada między nauczaniem, kształceniem a wychowaniem, a człowiek traktowany jest całościowo - od wymiaru fizycznego, poprzez intelektualny, po religijny, z czym wiele szkół masowych ma problemy. Pracują w nich specjaliści i każdy, także nauczyciel wspomagający, rehabilitant czy katecheta, jest ważnym ogniwem nauczania; oni wiedzą, że ich uczniowie wymagają specjalistycznego, ale też stałego kontaktu i stymulacji. Nauczyciele religii zatrudnieni w szkołach specjalnych na terenie diecezji siedleckiej studia w zakresie katechetyki specjalnej w większości ukończyli na KUL. Pamiętam pierwszą grupową spowiedź dzieci z SOSW w Baczkowie, które przygotowywałem, dojeżdżając do parafii Zwola Poduchowna w latach 1998-2001. Proboszcz ks. kan. Włodzimierz Tendorf i katecheta Janusz Zboina świetnie ją zorganizowali. Tworzyliśmy czarno-białe tablice jako narzędzia wspierające komunikację dzieci.