Rogoźnica, dotąd mało znana wieś w ówczesnym powiecie radzyńskim, licząca wtedy 48 domów i ok. 270 mieszkańców, miała przejść do historii jako miejsce ostatniej zwycięskiej bitwy powstańczej.

28 sierpnia 1831 r., mimo że armia Paskiewicza na zachodnim brzegu Wisły stała niedaleko Warszawy, sytuacja z petersburskiej perspektywy wcale nie wydawała się taka wspaniała i oczywista.

Pod koniec dnia, 27 sierpnia 1831 r., oba nieprzyjazne sobie korpusy maszerowały niemal równolegle i, jak zaplanował gen. Prądzyński, szło o to, kto kogo ubiegnie w marszu do Krynki. Niestety, drugi korpus posuwał się z niezbyt dokładnymi informacjami, ponadto wolno i w rozciągniętych kolumnach.

20 sierpnia 1831 r. prezes Rządu Narodowego i Wódz Naczelny gen. Jan Krukowiecki zatwierdził plan gen Prądzyńskiego i oficjalnie mianował dowódcą wyprawy na Południowe Podlasie gen. Hieronima Ramorino, włosko-francuskiego kondotiera, z pochodzenia genueńczyka.

Na przełomie lipca i sierpnia 1831r. Siedlce cieszyły się wolnością zaledwie dwa tygodnie. Już 8 sierpnia zajął je ponownie gen. Rosen, zobligowany przez feldm. Paskiewicza, który w tym czasie obozował już w rej. Łowicza.

24 lipca 1831 r. Stanisław Rajewski, nowo mianowany dowódca pospolitego ruszenia w województwie podlaskim otrzymał do dyspozycji 21 oficerów, w tym trzech sztabowych i udał się do Garwolina i pow. garwolińskiego, który był wolny od nieprzyjaciela.

17 lipca 1831 r. grupa gen. Chrzanowskiego pozostała na swoich stanowiskach, a gen. Ramorina wyprawiono w sile 16 batalionów i sześć szwadronów w stronę Kocka, aby zbadał, czy korpus rosyjskiego gen. Rüdigera przeprawił się na północny brzeg Wieprza.

5 lipca 1831 r. obywatele podlascy Aleksander Targoński, dziedzic wsi Gąski, i Ignacy Mogielnicki, radca województwa podlaskiego, poparli wniesione przez Aleksandra Kuczyńskiego, byłego dowódcę Gwardii Ruchomej, właściciela Korczewa, podanie na dowódcę pospolitego ruszenia tego województwa.

19 czerwca 1831 r. w korpusie gen. Jankowskiego została ostatecznie pogrzebana wola zwycięstwa. Gen. Bukowski zatrzymał się pod Talczynem i przeczekał całą bitwę, nie ruszając z miejsca, a przeciwnik zabrał mu tabory, kolumnę amunicji i kasę trzech pułków strzelców pieszych.

Do 1 czerwca 1831 r. główne siły Dybicza znajdowały się jeszcze w okolicach Ostrołęki. 2 czerwca wywiad polski dowiedział się o wywożeniu przez Rosjan magazynów żywności z Siedlec, Radzynia, Łukowa i sprzedaży zboża ludności. Przedtem ewakuowano z Siedlec chorych i ciężką artylerię.