Konferencja prasowa poświęcona odkryciom i znaleziskom przy dworze w Nowych Iganiach, zorganizowana w niedzielę 10 kwietnia w Muzeum Regionalnym w Siedlcach, była też okazją do uhonorowania mieszkańców Igań, którzy angażowali się w prace porządkowe.

Konferencję „Nowe Iganie - nowy rozdział. Podsumowanie sezonu archeologicznego 2021” nieprzypadkowo zorganizowano w 191 rocznicę bitwy pod Iganiami. Otwierając ją, dyrektor MR Sławomir Kordaczuk przypomniał, że jesienią ubiegłego roku pod okiem Bożeny i Andrzeja Bryńczaków przy dworze pochodzącym z 1828 r. przeprowadzone zostały badania archeologiczne i poszukiwania detektorami metali. Znaleziono bardzo dużo eksponatów. Ich niewielką część uczestnicy konferencji mogli obejrzeć tego dnia w muzeum. - Archeologicznie przebadaliśmy tylko ten obszar, po którym będą jeździły ciężarówki z materiałami budowlanymi, z myślą o tym, by uratować eksponaty, jakie mogłyby zostać zniszczone przez ciężki sprzęt - tłumaczył.

Tradycyjnie w Wielką Sobotę wierni niosą do kościołów tzw. święconkę, czyli koszyk wypełniony pokarmami o symbolicznym znaczeniu: jajka są symbolem nowego życia i zwycięstwa życia nad śmiercią, baranek symbolizuje zmartwychwstanie Chrystusa, chleb gwarantuje dobrobyt i nawiązuje do Ciała Pana Jezusa, wędlina to symbol dostatku, sól natomiast chroni od zepsucia.

Tradycja święcenia pokarmów w Wielką Sobotę zawsze miała i ciągle ma powszechny charakter. Obecnie w Kościele katolickim pokarmy są święcone wyłącznie w kościołach lub kaplicach, jednak jeszcze kilkadziesiąt lat temu święcono je również przy przydrożnych krzyżach i w wybranych domach posiadających odpowiednio dużą izbę.

Do syberyjskiego piekła zabrali go bez brewiarza i sutanny. Mimo że uczynili go anonimowym robotnikiem i niewolnikiem, nie zdołali odebrać wiary i kapłańskiego serca. Piętnastoletnią gehenną zniszczyli ciało, ale nie ducha.

Ks. Jan Żuk pochodził z Wileńszczyzny. Osiemnaście ostatnich lat swego życia spędził w naszej diecezji, posługując w Żeszczynce i Rossoszu. Ci, którzy go znali, często mówili o nim: męczennik. Śledząc jego historię, trudno nie zauważyć, że nieustannie towarzyszyła mu Boża Opatrzność i opieka Matki Bożej. Ks. Jan urodził się 13 kwietnia 1897 r. we wsi Maciuki. Pochodził z ubogiej rodziny utrzymującej się z rolnictwa. Miał czworo rodzeństwa. Był pojętny, ale rodziców nie stać było na jego edukację. Na szczęście z pomocą przyszła zamożna pani Snarska, która finansowała naukę zdolnych dzieci z niezamożnych rodzin. Dzięki niej przyszły kapłan uczył się w gimnazjum w Dzisnie. W 1916 r. wstąpił do seminarium duchownego w Petersburgu. Po wybuchu rewolucji październikowej przeniósł się do Wilna.

W rozważaniach historycznych, szczególnie na łamach lokalnych mediów i w opracowaniach autorstwa regionalistów, w odniesieniu do naszego regionu bardzo często pojawia się określenie „Podlasie”.

Gdzież jest to Podlasie obecnie? Stolicą województwa podlaskiego jest teraz Białystok, ale w końcu XIX w. funkcjonowało też woj. podlaskie ze stolicą w Siedlcach. Mamy też Bielsk Podlaski w obecnym woj. podlaskim, a Radzyń Podlaski, Międzyrzec Podlaski, Komarówkę Podlaską czy wreszcie Białą Podlaską w woj. lubelskim. Z kolei Sokołów Podlaski jest w granicach województwa mazowieckiego. Dochodzi do takich pozornych paradoksów jak opis martyrologii unitów podlaskich w Ostrowie... Lubelskim. Jeszcze nie tak dawno wojewódzkie Siedlce toczyły cichą walkę z również wojewódzką Białą Podlaską o miano stolicy Podlasia, w skład którego wchodził np. Mińsk... Mazowiecki.

Kaplica Matki Bożej Fatimskiej wybudowana staraniem ks. Bronisława Giersza, mieszkańców Osowy i parafii Kosyń została poświęcona 30 lat temu przez bp. Jana Mazura.

W Osowie (gm. Hańsk) miała miejsce potyczka powstania styczniowego. Ta niewielka miejscowość znana jest również z działającego tu w czasie II wojny światowej obozu pracy przymusowej. Chcąc odwiedzić Osowę, nie można pominąć wybudowanej, przy dużym zaangażowaniu mieszkańców, kaplicy. Kaplica była bardzo potrzebna mieszkańcom niewielkiej Osowy, którzy na Msze niedzielne i w święta udawali się, zazwyczaj pieszo, do oddalonego o kilka kilometrów kościoła św. Stanisława Kostki w Kosyniu. - Trzeba było przechodzić błotnistą drogą przez las, nieraz buty były przemoczone - wspomina tamte czasy mieszkająca od 50 lat w Osowie Krystyna Guz.

27 marca br. w Stoczku Łukowskim odbyły się uroczystości poświęcone postaci urodzonego w tej miejscowości Adolfa Piotra Szelążka (1865-1950). Późniejszy biskup płocki i łucki, a obecnie kandydat na ołtarze uczył się w siedleckim gimnazjum.

Okres jego nauki przypadł na najczarniejszy w dziejach Polski okres rusyfikacji. Droga życiowa Adolfa Szelążka pokazuje, że działania rusyfikacyjne przypominały opisane przez Stefana Żeromskiego „syzyfowe prace”. A.P. Szelążek był w latach 1878-1883 uczniem Męskiego Gimnazjum Klasycznego w Siedlcach. Latem 1878 r. 13-letni Adolf przyjechał z Węgrowa, gdzie w sądzie pracował jego ojciec, do Siedlec, gdzie już pobierał nauki jego starszy brat Władysław.

Rozmowa z Przemysławem Słowińskim, współautorem książki „Bohaterowie Auschwitz. Opowieść o ludziach, którzy potrafili stawić opór piekłu”.

​Czy, według Pana, Polacy mają wystarczającą wiedzę o Auschwitz?

Trudne pytanie. No bo cóż to znaczy „wystarczającą”? Z pewnością nie brakuje u nas publikacji, filmów, podręczników zarówno na temat samego Auschwitz, jak i innych niemieckich obozów śmierci. Ale czy jest to wiedza wystarczająca? Doprawdy, nie potrafię odpowiedzieć. Mam wrażenie, że z jednej strony wiedzy o tym nigdy nie jest za dużo - powinna stanowić swego rodzaju ostrzeżenie dla obecnych pokoleń, a więc w tym kontekście zawsze będzie ona „niewystarczająca”.

Ks. Stanisław Brzóska to ostatni dowódca powstania styczniowego, symbol antyrosyjskiego oporu, który oddał życie na rynku w Sokołowie Podlaskim w maju 1865 r.

Jako łukowski wikary dał wyraz swej odwagi jeszcze zanim wybuchło powstanie. Wtedy zapłacił za to zdrowiem, a trzy lata później życiem. Po ukończeniu seminarium w Janowie ks. Brzóska trafił na wikariat w Sokołowie Podlaskim. Była to ciężka praca, która nadszarpnęła wątłe zdrowie młodego księdza. Dlatego biskup podlaski Beniamin Szymański przeniósł w 1860 r. ks. Brzóskę do Łukowa, gdzie warunki pracy były nieco lżejsze.

Uczmy nasze dzieci miłości ojczyzny, przebaczmy naszym oprawcom, ale nigdy nie zapominajmy o naszej trudnej i tragicznej historii - mówi prezes Stowarzyszenia Rodzina Katyńska we Włodawie.

Zbrodnia dokonana w 1940 r. w Katyniu, Charkowie, Miednoje i Twerze przez NKWD na polskich oficerach nie ominęła ziemi włodawskiej - wśród ofiar jest co najmniej 12 pochodzących stąd osób, a symboliczne miejsce pamięci znajduje się na cmentarzu wojennym we Włodawie. Jest to tablica z wizerunkiem Matki Bożej Katyńskiej, alabastrowym orłem i symbolicznym pęknięciem na płycie, która znajduje się przy odnowionym krzyżu katyńskim. Drugie upamiętnienie to Pomnik Pamięci Ofiar Sowieckiej Zbrodni Katyńskiej u zbiegu ulic Czerwonego Krzyża i Partyzantów. Miejscami opiekuje się Stowarzyszenie Rodzina Katyńska, które w tym roku obchodzi dziesięciolecie swojej działalności.

Ostatnie tygodnie są sprawdzianem dla tych wszystkich, którzy niosą pomoc bliźnim w potrzebie. Mieszkańcy naszego regionu mają bogate tradycje w tej dziedzinie.

Przykładem może być lato 1934 r., kiedy to w lipcu południową Polskę nawiedziła ogromna powódź. Pod wodą znalazły się całe powiaty. Ponad 100 osób zginęło, a 200 tys. straciło dobytek i dach nad głową. Jeszcze nie opadły wody wezbranych rzek i strumieni, a w całej Polsce zaczęły tworzyć się komitety pomocy ofiarom powodzi. Pomagali mieszkańcy miast (o czym napiszę kiedyś osobno), a także mieszkańcy wsi. Ci ostatni, szczególnie z naszego regionu, nie należeli przeważnie do bogaczy.