Od jakiegoś czasu mamy w naszym kraju erupcję tzw. odwagi. Ciekawe, że ta odwaga dotyczy główne moralności. A w zasadzie jej braku. Ludzie na oścież otwierają drzwi szafy, wychodzą z nich, z dumą dokonują coming outu, opowiadają o swoich seksualnych preferencjach, odzierają swoje życie z intymności i subtelności.

Jest też odwaga w bojkotowaniu Kościoła i wiary. W ramach tej odwagi tzw. gwiazdy prześcigają się w ogłaszaniu, że nie ochrzciły swoich dzieci. Powody? Bo nie godzą się „na promowany przez Kościół katolicki zakaz stosowania metody in vitro”, bo uważają, że „chrzest to zaakceptowanie tego, że niby pochodzisz z grzechu”, bo „chrzest oraz pierwsza komunia święta wywołują w młodych stres” i „w obydwu przypadkach dzieci są bardziej zestresowane niż na maturze”. Najczęściej jednak przekonują, że w ten sposób dają dzieciom wybór. „Ich wyznanie jest ich prywatną sprawą” - deklaruje kreująca się na miłośniczkę wolności i dobra dzieci celebrytka.

„Drogi ubezpieczycielu, idąc do łóżka, wdepnąłem w garnek z gotującą się zupą” - takie zgłoszenie dotyczące uzyskania odszkodowania za uszczerbek na zdrowiu wcale nie musi być żartem.

A do zdarzenia wcale nie musiałoby dojść na skutek upojenia alkoholowego czy nieudanych ćwiczeń akrobatycznych, ale... warunków mieszkaniowych. Jakiś czas temu hitem internetu stało się zamieszczone na jednym z portali ogłoszenie o wynajmie mieszkania w Gdańsku. Proponowane lokum liczyło 10 m², a właściciel reklamował je jako „świetną, funkcjonalną kawalerkę typu studio”. Na zamieszczonym zdjęciu widać rozkład (choć to słowo zdecydowanie na wyrost) mieszkania (i to również...).

Wiem, to powoli staje się nudne. Czepiłem się tego Barei, jak rzep psiego ogona. Ale co ja poradzę, że każdy absurd, który pojawia się dziś w przestrzeni publicznej, kojarzy mi się z filmami nakręconymi przed laty przez mistrza Stanisława i spółkę.

Sam zresztą załapałem się jeszcze na końcówkę PRL i na własnej skórze doświadczałem niektórych jego „dobrodziejstw”. Stąd też porównywanie tego, co się obecnie dzieje, do realnego socjalizmu, który był wyśmiewany w obrazach Barei, nie jest żadnym nadużyciem, ale - cytując innego klasyka - oczywistą oczywistością. Kilka dni temu minister od środowiska i klimatu Anna Moskwa obiecała publicznie, że jej rodakom opału na zimę nie zabraknie. Jest jednak kilka „ale”. Po pierwsze Polkom i Polakom potrzeba cierpliwości.

Oj, niedobrze, niedobrze. Publicysta niemieckiej gazety ostrzega przed „krytyczną masą”, jaką może osiągnąć nieliberalny blok w Europie, jeśli do zaściankowych „łamaczy europejskich reguł”, jakimi są Polska i Węgry, dołączy Szwecja, gdzie w ostatnich wyborach zwyciężyli „twardzi prawicowi populiści”, i Włochy, które też coraz mocniej się orientują na prawo.

Autora dziwi paradoks, że wysokiemu poparciu dla UE w sondażach nie towarzyszy w tych krajach wybór partii wyznających europejskie wartości. Czyli że - zdaniem publicysty - demokracja, prawa człowieka, praworządność, podział władz i wolna prasa nie są dla tych społeczności ważne.

Znacie to? Nerwowe poszukiwanie kluczy, które się gdzieś zapodziały. A zapodziewają się wcale nierzadko i zawsze w momentach najmniej odpowiednich. Albo takie karty różniste.

Jakby tak policzyć, ile człowiek ich ma… A weź się w nich, człeku, rozeznaj, dopasuj, która do czego pasuje. A jeszcze gorzej - weź je, człowieku, i zgub. Albo choć pin zapomnij. Masakra! Albo zapomnij hasła do różnych miejsc, które wymagają logowania. I co? Nawet maila prostego nie odbierzesz. Pewnie, że są ludzie, którzy mają osobne kartki z zanotowanymi pinami, osobne dla wspomnianych różnych haseł. I tacy, którzy - jako że kartek nie mieli - zakładają nowe konta. Ale to i roboty sporo, i jeszcze więcej śmieci. W sieci.

Na jednym ze zdjęć zrobionych podczas sierpniowej oficjalnej wizyty prezydenta Polski w Kijowie widzimy Andrzeja Dudę ściskającego się z Wołodymyrem Zełenskim. Ten kadr stał się pożywką dla twórców internetowych memów.

Najbardziej utkwił mi w pamięci ten, w którym tekst zapisany w dymku jako wypowiadany przez prezydenta Ukrainy brzmi: „Nie martw się, Andrzej, jeszcze odbudujesz swój kraj”. Po kilku tygodniach od owej wizyty przytoczone zdanie nabrało realnego znaczenia. Jeden ze skutków wojny toczącej się na Ukrainie, jakie obserwujemy w naszym kraju, to drogi i niedostępny węgiel oraz wizja braku dostatecznej ilości prądu, co może w najgorszym scenariuszu grozić blackoutem. Z pomocą naszemu krajowi ma ruszyć nie kto inny, jak... Ukraina. To nie jest żart! Rozmowy dotyczące wsparcia ze strony naszych wschodnich sąsiadów toczą się na najwyższym szczeblu.

Powiało pierwszym, jesiennym chłodem. Noce i poranki w ciągu tygodnia przestały mieć cokolwiek wspólnego z tropikiem i - czy nam się to podoba, czy nam się nie podoba - przypominają, że lato jednak nie będzie trwać wiecznie.

No i mamy przecież już wrzesień - miesiąc, w którym i jesień się zaczyna, i miesiąc bolesnych rocznic oraz wspomnień. A skoro wrzesień… to jak bumerang powraca sprawa wojennych reparacji i jak zwykle okazuje się, że nawet w tej kwestii nie potrafimy mówić jednym głosem. Mówią nasi, to bijemy brawo, a jak mówię ci drudzy - buczymy. Mało ważne stają się treść i sens, ważna jest tylko osoba. Już nawet artyści kabaretowi śmieszą nas tylko wtedy, gdy żartują i śmieją się tylko z tych polityków, których my prywatnie nie lubimy. W przeciwnym wypadku są już mało śmieszni.

Nie pamiętam, żeby jakikolwiek podręcznik wywołał takie poruszenie, jak „Historia i Teraźniejszość” Wojciecha Roszkowskiego. Kampania obrzydliwego hejtu, jaką rozpętali wyczuleni na „dobro młodzieży” obrońcy „wolności”, nie ma sobie równych.

W ramach inauguracji hejtu obraziły się - nie wiadomo dlaczego - zwolenniczki in vitro. Razem z nimi głosiciele „wolnej miłości” - najlepiej tej w tęczowych barwach. Heroldowie europejskiego postępu. Propagandowe tuby powtarzające zasłyszane gdzieś opinie, bo - spytajcie ich, sami to przyznawali - wielu z nich nawet przez sekundę książki nie widziało.

Mickiewiczowskie „Ballady i romanse” były ze mną od zawsze. „Za wcześnie, kwiatku, za wcześnie” - karcił mnie brat, gdy - choć już pełnoletnia - stroiłam się na randkę.

„Słuchaj, dzieweczko!” - zwracał się ojciec, kiedy chciał mi zakomunikować coś ważnego. Bywało też, że słowami ballady wyrażał swoje zdenerwowanie: „Ona nie słucha!”. „Pobożnie zmówcie paciorek” i „pójdźcie, o dziatki, pójdźcie wszystkie razem” - wzywał nas, zaspanych, bladym świtem do żniwa. Toteż żniwa pewnie już zawsze kojarzyć będę z Narodowym Wieszczem. Przez niego z trwogą patrzeć na każdą większą wodę. I na pewno nikomu nie dam się przekonać, „żeby w nocy jechać do jeziora. (…) Bo jakie szatan wyprawia tam harce! Jakie się larwy szamocą! (…) Strach wspominać przed nocą”.

Tej zimy wszyscy zapłacimy więcej za ogrzewanie mieszkań i domów. Z tym że wybrana grupa obywateli podwyżki odczuje zdecydowanie mniej. Cios finansowy złagodzi im dodatek węglowy w wysokości 3 tys. zł.

Aby otrzymać dofinansowanie, trzeba zadeklarować, iż główne źródło ogrzewania w domu oparte jest na spalaniu węgla. Tyle że deklaracje dotyczące źródeł ogrzewania trzeba było złożyć już jakiś czas temu. Spokojnie... Nic straconego. „Nagle wszyscy przypomnieli sobie, że mają piec węglowy” - stwierdził z przekąsem w jednym z serwisów informacyjnych pewien urzędnik, komentując składane przez mieszkańców lawinowo korekty do wcześniej złożonych wniosków. To nie koniec profitów. Wysokość wypłaconej kwoty można rozmnożyć. Wystarczy zadeklarować, że każdy z mieszkających w danym budynku stanowi odrębne gospodarstwo domowe. Wyobraźmy sobie, że w jednym domu mieszka wielopokoleniowa rodzina: dziadkowie, zamężne dzieci, a może i zamężne wnuki. Wszyscy korzystają z jednego pieca na węgiel?