Na zachodniej ścianie siedleckiej katedry, na wysokości zakrystii i podziemnych krypt, umieszczone są epitafia zmarłych biskupów.

Tablica poświęcona słudze Bożemu bp. Ignacemu Świrskiemu informuje nie tylko o latach życia czy rządów biskupa w diecezji, lecz jest również krótkim streszczeniem jego posługi pasterskiej. Przeczytamy tam: „Biskup Ignacy Świrski, dοκτοr filozofii i teologii, wieloletni profesor Uniwersytetu Wileńskiego, odnowiciel życia kościelnego na Podlasiu po drugiej wojnie światowej, ojciec ubogich, urodzony w Ellernie na Łotwie 20 września 1885 r., powołany na stolicę biskupią siedlecką czyli podlaską 12 kwietnia 1946 roku, odszedł do pana 25 marca 1968 roku. Requiescat in pace”.

Rozmowa z ks. dr. Pawłem Bieleckim, dyrektorem wydziału duszpasterstwa kurii diecezjalnej w Siedlcach.

Jakie są pierwsze refleksje po zakończeniu misji jubileuszowych w naszej diecezji?

Minęło już ponad 20 lat od poprzednich, które miały miejsce przed Rokiem Jubileuszowym 2000, w latach 1997-1999. Wówczas misjom towarzyszyły znaki: krzyż pratuliński, relikwie wyniesionych na ołtarze w 1996 r. bł. Męczenników Podlaskich oraz obraz Matki Bożej Leśniańskiej. Było to wielkie poruszenie w parafiach, ożywienie wiary i ducha religijnego wśród wiernych. Misje, które zakończyły się w tym roku, trwały dość długo, bo ponad sześć lat.

Listopad jest miesiącem, który szczególnie nastraja do refleksji nad życiem, jego przemijaniem i śmiercią.

To czas, kiedy wiele osób znacznie częściej szturmuje niebo, by swoją modlitwą oświetlać zmarłym ich ostatnią drogę z czyśćca tam, gdzie „radość wieczna jest”. Jak im w tym pomóc? Msza św., modlitwa, Komunia św., dobre uczynki, post, jałmużna ofiarowane w intencji zmarłych są im bardziej potrzebne niż najokazalsze wieńce, znicze i pomniki - wynika z przesłania, jakie za pośrednictwem świadectw świętych i błogosławionych kierują do nas dusze przebywające w czyśćcu.

Modlić trzeba się zawsze, w każdym wieku, położeniu, miejscu i czasie.

To jedna z ważniejszym form bycia z Bogiem i przy Bogu. To czas, który zawsze przynosi wymierne owoce. Nie warto traktować modlitwy tylko jako obowiązku. Lepiej zobaczyć w niej przywilej i łaskę, a także znak wiary. Nasz stosunek do modlitwy mówi wiele o przywiązaniu do Boga. I choć nie mamy jej wyraźnie wpisanej w przykazania, to nigdy nie wolno nam o niej zapominać, odrzucać czy nią pogardzać. Św. Ignacy Loyola pouczał, że „człowiek jest stworzony, aby Boga, Pana naszego, chwalił, czcił i Jemu służył, a przez to zbawił duszę swoją”.

W niedzielę 27 października jubileusz 30-lecia powstania świętowała radzyńska parafia pw. św. Anny i bł. Męczenników Podlaskich w Radzyniu Podlaskim.

- Kościół to także zorganizowana wspólnota wierzących - podkreślał bp Henryk Tomasik podczas dziękczynnej Eucharystii. Jubileuszową Mszę św. koncelebrowali pierwsi proboszczowie parafii, którym towarzyszyło liczne grono dawnych wikariuszy oraz kapłani pochodzący z parafii. Za dar kościoła i parafialnej wspólnoty dziękowała przede wszystkim rzesza wiernych, którzy szczelnie wypełnili monumentalną świątynię.

W parafii Narodzenia NMP w Białej Podlaskiej kończy się Rok św. Jozafata Kuncewicza związany z 400-leciem śmierci tego unickiego arcybiskupa. Jego kult zatacza coraz szersze kręgi.

Rok rozpoczął się od listopadowych uroczystości odpustowych, do których parafia przygotowywała się przez specjalne rekolekcje. - Obfitował w wiele wydarzeń, ale nade wszystko w modlitwę przez przyczynę św. Jozafata. Cieszymy się rosnącą popularnością nabożeństw odprawianych 12 dnia każdego miesiąca. O 17.30 czytamy wszystkie prośby i dziękczynienia zanoszone przez wstawiennictwo św. Jozafata.

Wielu środowiskom zależy, by Kościół stał się „litościwą organizacją pozarządową, a nie oblubienicą Pana”.

Aby w kąt poszły modlitwa, życie sakramentalne - byśmy tak bardzo zafiksowali się w działaniu, strategiach, uwierzyli, że sami ten świat możemy uczynić lepszym, i w którymś momencie uznali, że Pan Bóg i Jego łaska, miłosierdzie, sakramenty święte itd. nie są nam tak naprawdę do niczego potrzebne. Analizując procesy dokonujące się na styku: świat materialny - Pan Bóg, rzeczywistość duchowa, da się dziś zauważyć wyraźny trend kwestionowania potrzeby modlitwy, sakramentów świętych, istnienia instytucjonalnego Kościoła, nauczania zawartego w katechizmie itp. Ginie świadomość istnienia osobowego Boga.

Powtarzane powszechnie porzekadło głosi, że dwie najpewniejsze rzeczy na świecie to śmierć i podatki. Z tym że śmierć i od podatków pewniejsza.

Znamy życie prenatalne człowieka, możemy zobaczyć dziecko w łonie matki, ale ciągle nie wiemy, co się dzieje z człowiekiem po śmierci. Ta - od wieków oswajana - wciąż nieoswojona zostaje. Postanowiliśmy ją więc wyrzucić z naszych domostw, przenieść do hospicjów, domów starości dla zmyłki nazywanych pogodnymi, słonecznymi albo tęczowymi. Średniowieczną sztukę umierania zamieniliśmy na - odlegle od umierania nazwaną - eutanazję. Zastrzyk albo kapsuła pozwalają umrzeć dyskretnie, po cichu, z przekonaniem o zapobieżeniu agonalnej męczarni.