II Synod Diecezji Siedleckiej znajduje się jeszcze w fazie początkowej i wymaga zaangażowania nas wszystkich, którzy tworzymy diecezjalną wspólnotę ludu Bożego. Aby synod nie stał się kolejnym nośnym, ale nic nieznaczącym w praktyce wydarzeniem, potrzeba najpierw świadomości - i to nade wszystko wśród duszpasterzy - o jego konieczności w rzeczywistości naszego lokalnego Kościoła.

Umrę. Nie wiem kiedy. Może jutro, może za kilkadziesiąt lat. Ciało zostanie na ziemi i obróci się w proch. Duch stanie przed Bogiem. Najważniejszy dzień w życiu to śmierć, a najważniejsza podróż to właśnie ta ostatnia, na spotkanie z Bogiem.

Trudno jest zebrać w jednej wypowiedzi wszystko, co wiąże się z całą bogatą osobowością i działalnością śp. kard. Józefa Glempa, Prymasa Polski, seniora. Można pokusić się o pewne streszczające sformułowania i nazwać go - w pewnej analogii do Prymasa Tysiąclecia Stefana Kardynała Wyszyńskiego - Prymasem przełomu, który przeprowadził Kościół w Polsce z tysiąclecia poprzedniego w obecne.

Pierwsza niedziela synodalna w parafiach diecezji siedleckiej odbyła się w niedzielę, 21 października 2012 r. Na podstawie protokołów, które wpłynęły do sekretariatu synodu, widać, że członkowie zespołów synodalnych - zwłaszcza osoby pogłębiające formację w ruchach i wspólnotach - mają podstawową znajomość i doświadczenie żywego Kościoła.

Po co są synody diecezjalne? Czemu służą? Czy mają tchnąć nowego ducha, odnowić duszpasterstwo i usprawnić zarządzanie parafią? A może ożywić i pobudzić przeciętnego katolika do działania? Czy synody są skuteczne? A może pozostają po nich tylko stosy dokumentów w archiwum i statuty z postulatami oderwanymi od życia współczesnych ludzi…

Ks. Bogusław Filipiuk, proboszcz parafii św. Jadwigi Śląskiej w Samogoszczy, pytany o rangę wydarzenia, jakim jest konsekracja o. Jacka Pyla na biskupa pomocniczego diecezji odesko-symferopolskiej na Ukrainie, stwierdza: „To wielka radość dla parafii”.