Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida (Łk 1,30-32).

Maryja była wierną córką Izraela i tak jak wszyscy Jej rodacy oczekiwała na Mesjasza. Będąc wychowana w świątyni, na pewno znała proroctwa zapisane w Księdze Izajasza. Wiedziała, że Mesjasz narodzi się z młodej dziewczyny. Nie spodziewała się tylko jednego: że to Ona będzie Jego matką i że obietnice zawarte w Starym Testamencie będą spełniały się w Jej życiu. Przedziwny był Jej dialog z aniołem. Maryja nie odrzuciła tego, co od niego usłyszała. Przyjęła wszystko, co wypowiedział posłaniec z nieba.

Zaprzeć się siebie na drodze naśladowania Pana Jezusa oznacza odrzucić egoizm. Jak, skoro współcześnie na piedestały wynosi się miłość własną, a słowo „usłużny” nie ma nic wspólnego z „zasłużony”,więcej - jest synonimem słabości?

Odpowiedzią jest mało znana modlitwa wincentyńska, którą można nazwać wołaniem o otwarte serce i oczy. Nawiązuje ona do dzieł św. Wincentego a Paulo nazywanego ojcem wszystkich dzieł miłosierdzia, będącego patronem ubogich, duchowieństwa, organizacji charytatywnych, sierot, szpitali i więźniów. Jego liturgiczne wspomnienie przeżywać będziemy 27 września. Św. Wincenty a Paulo urodził się 24 kwietnia 1581 r. w wiosce Pouy na południu Francji. Do 12 roku życia pomagał w domu rodzinnym, m.in. przy wypasie owiec. Nauki pobierał w Dax, w szkole prowadzonej przez franciszkanów.

Leśniańska Królowa jest tak maleńka, że z trudem rozróżnia się kontury jej postaci na wizerunku wtłoczonym w złote ramy. To właśnie u Niej unici czerpali siłę do mężnego znoszenia prześladowań. Dziś również wierni szukają tu wsparcia.

W katedrach, kościołach, drewnianych kapliczkach, koronowane, w srebrnych sukienkach, perłach i klejnotach, ubożuchne, wyrzeźbione ręką samouka - polskie Madonny. Uśmiechają się, płaczą przedziwnymi łzami. W ich oczach odbija się historia. Wrośnięte w polski pejzaż są znakiem potęgi hetmanów i świadectwem marzeń prostych ludów. Składają się na etos walki, cierpienia i trwania wśród aniołów. Madonny z Dzieciątkiem, Wniebowzięte, Gromniczne, Szkaplerzne, Śnieżne, Dobrej Rady, Pocieszenia, a pośród nich Opiekunka Podlasia.

Byli zwykłą rodziną, która podczas II wojny światowej dała dowód niezwykłego bohaterstwa i niezłomności. Wiktoria i Józef Ulmowie zdecydowali się przyjąć pod swój dach żydowskich uciekinierów.

Tę decyzję przypłacili życiem. 10 września odbędzie się ich beatyfikacja. Ulmowie wiedli spokojne życie we wsi Markowa w przedwojennym województwie lwowskim, a dzisiejszym podkarpackim. Józef prowadził małe gospodarstwo rolne, Wiktoria zajmowała się domem. Mieli sześcioro dzieci: Stasię, Basię, Władzia, Frania, Antosia i Marysię.

Podstawowym zadaniem Kościoła, parafii jest bycie miejscem zbawienia dla wszystkich, którzy ją stanowią.

Parafia jest miejscem spotkania z Chrystusem - mówił bp Kazimierz Gurda podczas Mszy św. w sanktuarium bł. Męczenników Podlaskich. W sobotę 2 września spotkali się tutaj członkowie rad duszpasterskich i ekonomicznych z parafii diecezji siedleckiej. Pielgrzymka była czasem szczególnej modlitwy w intencji parafii diecezji siedleckiej, wypraszania potrzebnych łask, aby nasze wspólnoty mogły jak najlepiej wypełnić misję, jaką zastawił im Jezus Chrystus. Przedstawiciele rad parafialnych mieli także okazję, aby lepiej poznać zadania, jakie mają do spełnienia w życiu Kościoła.

Kolekcja brata Sebastiana Ryszarda Baryluka OFM zaczęła się od obrazu Matki Bożej Kodeńskiej podarowanej mu przez babcię. Dzisiaj, aby przewieźć zbiory, musi wynajmować busa.

Br. Sebastian pochodzi z Terespola. Na co dzień posługuje w klasztorze Zakonu Braci Mniejszych Franciszkanów w Jarocinie i parafii św. Antoniego z Padwy. Jest furtianem. Poza tym idzie do pracy wszędzie tam, gdzie skieruje go przełożony: do kościoła, ogrodu czy kuchni. - Jak trzeba pomóc, zawsze robię to chętnie - tłumaczy z prostotą. Właśnie takie pragnienie: służyć, kierowało nim, kiedy określał swoją życiową drogę. Pukał do salezjanów, ostatecznie znalazł się u franciszkanów. Było to 38 lat temu.

W przysłowiach ludowych zawarte są zarówno prognozy meteorologiczne, jak i rady dotyczące rozpoczynania lub kończenia prac gospodarskich.

Zalecenia te zazwyczaj związane są z imionami popularnych świętych Kościoła katolickiego. Dziś wiele zwyczajów i przysłów zostało zapomnianych, ale niektóre z nich pozostały w pamięci mieszkańców starszego pokolenia. Okres letni i prace żniwne zamykał dzień św. Bartłomieja (24 sierpnia). Od tego momentu rozpoczynano przygotowania do jesiennych zajęć polowych, zbioru chmielu i miodobrania. W tym dniu przepowiadano pogodę i przyszłoroczny urodzaj. Utrwaliły to liczne przysłowia, np. „Św. Bartłomiej żniwa przytłumi” czy „Po św. Bartłomieju pełno golizny w polach”.

„Córa królewska wchodzi pełna chwały, odziana w złotogłów. W szacie wzorzystej wiodą ją do króla, za nią przywodzą do Ciebie dziewice, jej druhny. Z weselem ją wiodą i w uniesieniu, wstępują do królewskiego pałacu…” (Ps 45,14-16)

Malują Miriam w królewskich szatach. Na Jej wizerunki nakładają kosztowne korony i sukienki. W ręce wkładają złote berło. Mówią o Niej: Królowa aniołów, Królowa męczenników, Królowa dziewic, Królowa rodzin. Te wszystkie królewskie tytuły spina w klamrę jeszcze jeden: Królowa nieba i ziemi. W wielu kościołach można zobaczyć freski lub obrazy przedstawiające scenę, w której Bóg Ojciec i Jezus Chrystus nakładają na głowę Maryi koronę. Nad nimi wznosi się Duch Święty w postaci gołębicy.

W niedzielę 20 sierpnia na cmentarzu parafialnym przy ulicy Brzeskiej w Międzyrzecu Podlaskim odbyły się coroczne uroczystości odpustowe ku czci św. Rocha.

Tradycyjnie co roku gospodarzem uroczystości odpustowych ku czci św. Rocha jest jedna z czterech międzyrzeckich parafii. W tym roku była to parafia św. Józefa. Międzyrzeczanie przygotowywali się do odpustu już kilka dni wcześniej, porządkując groby swoich bliskich. Dla wielu dzień odpustu kojarzy się z chwilą zadumy, ale też rodzinnymi spotkaniami, co na stałe wpisało się już w tradycję miasta. Proboszcz parafii św. Józefa ks. kan. Henryk Skolimowski podkreśla, że sierpniowe uroczystości na cmentarzu różnią się od tych, które przeżywamy 1 listopada.

W bardzo młodym wieku zrozumiały sens całkowitego zawierzenia Jezusowi. Każda z nich została postawiona przed radykalnym wyborem…

I choć ich życie zostało brutalnie przerwane, bezwarunkowa miłość do Jezusa prowadzi je dzisiaj na ołtarze. Veronica Antal za życia była prostą rumuńską dziewczyną z bardzo biednej okolicy. Rodzice spędzali większość czasu w pracy i na polu, dlatego wychowaniem dziewczynki zajmowała się przede wszystkim babcia. To ona przekazała wnuczce wiarę, ucząc ją prostych modlitw. W wieku 19 lat Veronica złożyła prywatne śluby czystości jako tercjarka franciszkańska. Nie mogła wstąpić do zakonu, bo komunistyczne władze zlikwidowały katolickie zgromadzenia. Wstąpiła do założonego przez św. Maksymiliana Kolbego Rycerstwa Niepokalanej.