Zmartwychwstanie nie unieważnia Krzyża.

Czasem sprawiamy wrażenie, jak gdybyśmy - spiesząc razem z uczniami, biblijnymi kobietami, aby przekonać się że On żyje - chcieli jak najszybciej zapomnieć o wydarzeniach Kalwarii. Ale przecież nie byłoby radości Poranka Wielkanocnego, gdyby nie okrutna męka i Jego tak bardzo ludzkie „Eli, Eli, lema sabachthani”. Dni poprzedzające Zmartwychwstanie Chrystusa przyjęło się w tradycji Kościoła nazywać wielkimi: Wielki Tydzień, Wielki Czwartek, Piątek, Sobota. I wreszcie - Wielka Noc! Intencja jest oczywista: historia Jezusa, która dopełniła się na Golgocie i rozświetliła świat nadzieją w Niedzielny Poranek, to fundament wiary - jej najgłębszy sens. „Jeśli Chrystus nie zmartwychwstał, daremne jest nasze nauczanie, próżna jest także wasza wiara” - pisał św. Paweł (por. 1 Kor 15,14). Apostoł doskonale rozumiał wagę wydarzeń paschalnych - my mamy z nimi spory kłopot. Z akceptacją Krzyża mieli też problem pierwsi chrześcijanie.

Trwa rok duszpasterski, którego hasłem są słowa: „Wierzę w Kościół Chrystusowy”.

O to, czym jest Kościół, jak realizuje się w nim nasze chrześcijańskie powołanie do świętości i jak odnaleźć tutaj swoje miejsce, zapytaliśmy osoby różne wiekiem i stanem. Ks. Marek Strzeżysz, zastępca kierownika Pieszej Pielgrzymki Podlaskiej na Jasną Górę:

Wierzę w Kościół Chrystusowy, bo tę wiarę przekazali mi kochani rodzice. Jestem im za to bardzo wdzięczny. Dzisiaj, będąc już w pełni świadomym człowiekiem i nie pierwszy rok kapłanem, dalej wierzę i będę wierzył. Kościół jest dla mnie wspólnotą ludzi wierzących w Chrystusa, która na co dzień boryka się z problemami. Dlatego Chrystus jest w niej centrum. To On daje mi siłę, bym nie załamywał się, gdy przychodzą trudności i różne kryzysy. Kiedy dostrzegam porażki w swoim życiu, spoglądam na krzyż, by uświadomić sobie ponownie, że w tej porażce, w jakimś upadku czy mojej bezsilności zawsze pozostaję kochanym dzieckiem Pana Boga.

Mało jest dusz, które z męki Pańskiej czynią skarb! - powtarza za Jezusem Luiza Piccarreta.

Co mówi Zbawiciel do dusz pobożnie rozważających Jego bolesną mękę? I jakie obietnice wiążą się z praktykowaniem i rozpowszechnianiem nabożeństwa „Zegar Męki Pańskiej”?

Krzyż z Limpias „żyje” - przekonują wierni czczący figurę „Jezusa w agonii”. Historia nadzwyczajnej Bożej interwencji sięga 100 lat wstecz i jest potwierdzona tysiącami świadectw złożonych pod przysięgą i przechowywanych w kościelnych archiwach. O czym mowa? O umieszczonej w głównym ołtarzu kościoła w Limpias naturalnej wielkości rzeźbie ukrzyżowanego Chrystusa. 30 marca 1919 r. zgromadzeni w kościele ludzie mieli być świadkami spektakularnego wydarzenia: oczy i usta Jezusa poruszały się, a z ran i spod cierniowej korony płynęła krew. Agonię Zbawiciela i Jego pełne miłości spojrzenie utrwaliły liczne fotografie, ale najistotniejszym dowodem cudu było poruszenie ludzkich serc: nagłe uzdrowienia i niezwykłe nawrócenia!

Przeżywanie godziny świętej wymaga dobrej woli i duchowej gotowości do trwania przy Panu Jezusie, który w Ogrodzie Oliwnym pozostał sam.

Wymieniany w Ewangeliach teren modlitewnej trwogi Zbawiciela, której wyrazem był krwawy pot, znajduje się w Dolinie Cedronu, u podnóża Góry Oliwnej w Jerozolimie. Dokładnie - na jej zboczu. Ewangeliści odnotowali, że Pan Jezus zatrzymywał się tutaj wiele razy, szczególnie w czasie żydowskiego święta Pesach. Już w pierwszych wiekachpo śmierci Chrystusa przychodziłotutaj na modlitwę wielu chrześcijan. Miejsce czuwania Pana Jezusa upamiętnia dzisiaj Kościół Wszystkich Narodów zwany też kościołem Konania albo bazyliką Agonii, jak też Grota Pojmania (Grota Getsemani). Czuwa nad nimi Zakon Braci Mniejszych od 1361 r. będący właścicielem tych terenów. To w ogrodzie zwanym Getsemani Jezus - po opuszczeniu Wieczernika w przeddzień swojej śmierci - przeżywał duchowe konanie. Jak podaje św. Mateusz, w towarzystwie Piotra i dwóch synów Zebedeusza udał się tam na modlitwę, „począł się smucić i odczuwać trwogę”.

Księga wyłożona w siedleckiej katedrze przed obrazem sługi Bożego bp. Ignacego Świrskiego zapełnia się prośbami o wstawiennictwo, ale też podziękowaniami za otrzymane łaski.

Od 2018 r. trwa proces beatyfikacyjny bp. Ignacego Świrskiego. I choć zmarł w opinii świętości, do wyniesienia go na ołtarze niezbędne są dowody i świadectwa. Jak zauważa postulator procesu beatyfikacyjnego ks. dr Mariusz Świder, bp I. Świrski, zabiegając o  pobożność księży, powtarzał często, że najlepszym narzędziem w walce z bezbożnością tego świata jest osobista świętość kapłana. I do takiej świętości sam też dążył. Bp Ignacy dał się również zapamiętać jako osoba niezwykle wrażliwa na potrzeby biednych i pokrzywdzonych, nic więc dziwnego, że dziś ludzie z chęcią proszą go o wsparcie w codziennych problemach, zarówno tych małych, jak i dużych. Ostatni wpis w katedralnej księdze pochodzi z 9 marca i stanowi podziękowanie za opiekę kapłana: „Czuję Twoją obecność w moim zmaganiu z trudnościami, jakie mnie spotykają w codziennym życiu. O wiele mi lżej znosić wszelkie problemy, mając takiego orędownika”.

Jestem wdzięczny i dziękuję każdej osobie, parafii, firmie, fundacji, samorządowi, szkole, przedszkolu za włączanie się w organizowanie pomocy dla obywateli Ukrainy - powiedział ks. Paweł Zazuniak.

Dyrektor Caritas Diecezji Siedleckiej podsumował rok pomocy, jakiej organizacja udzieliła naszym wschodnim sąsiadom. - Nasze serca są nadal w rozpaczy, że za granicami naszego kraju giną ludzie albo nie mają gdzie mieszkać - podkreślił dyrektor Caritas. Już kilka dni po 24 lutego ubiegłego roku, gdy wybuchła wojna na Ukrainie, Caritas Diecezji Siedleckiej ruszyła z pomocą uchodźcom uciekającym w przerażeniu przed rosyjskim wojskiem. - Zajęliśmy się wsparciem obywateli Ukrainy, którzy przybyli do naszej diecezji. Naszą pomocą objęliśmy również granicę. Docieraliśmy także bezpośrednio do Ukrainy - podkreślił ks. P. Zazuniak. Zorganizowano pomoc doraźną: bezpłatne obiady, paczki żywnościowe, chemiczne, odzież, jak i długofalową, w tym pośrednictwo przy noclegach. - Prowadziliśmy zbiórki na konto bankowe i do puszek. Nasi diecezjanie byli bardzo hojni.

O biblioterapii, czyli leczeniu książką, w samych superlatywach mówią zarówno uczestnicy WTZ, jak i bibliotekarze.

Bo spotkania z literaturą to jedna strona medalu. Wartością dodaną tych zajęć jest - co potwierdzają obie strony - rodzinna atmosfera i wymiana doświadczeń. Współpraca Miejsko-Gminnej Biblioteki Publicznej w Parczewie z tamtejszym Warsztatem Terapii Zajęciowej Caritas Diecezji Siedleckiej sięga 2009 r. - Funkcję dyrektora MGBP pełniła wówczas Teresa Bonik - wskazuje na swoją poprzedniczkę Marian Kowalski. - Był grudzień. Pierwszym wspólnym działaniem stała się wystawa ozdób świątecznych wykonanych przez podopiecznych warsztatu - wspomina. O nawiązanej 13 lat temu owocnej współpracy w ramach biblioterapii obecny dyrektor mówi: radość i zaszczyt! Słów uznania w odniesieniu do inicjatywy „leczenia książką i słowem” nie kryją też pozostali pracownicy MGBP, jak również adresaci zadania - podopieczni WTZ.

Z Wielkim Postem jest jak z pastą do zębów: jak się nie przyciśnie, to się nie wyciśnie - usłyszałam kiedyś od pewnego księdza.

Trzeba przycisnąć siebie i powalczyć z własnymi słabościami, lenistwem, rozproszeniami o modlitwę, która - jak mówił św. Augustyn - jest kluczem do nieba. Czytając Pismo Święte zauważymy, że Jezus często udaje się w miejsce ustronne i modli. Czyni to nieustannie, nawet konając na krzyżu. Pokazuje nam w ten sposób, że mamy się modlić w każdej chwili życia. Tylko jak to zrobić, kiedy obowiązki zajmują większość dnia i na wszystko brakuje czasu? Wplecione pospiesznie i niedbale między codzienne zadania „Ojcze nasz” i „Zdrowaś Maryjo, szybkie przeżegnanie się rano i wieczorem, wytrzymanie trzech minut na modlitwie, sprowadzenie jej do garści próśb lub odkładanie na tak zwany lepszy czas, który często nigdy nie przychodzi - to dla wielu z nas chleb powszedni. Najlepszym sposobem na znalezienie czasu na modlitwę jest… modlitwa.

Krzyż - za sprawą Jezusa Chrystusa - z narzędzia okrutnej męki stał się znakiem zbawienia. Przypomina nam, że zostaliśmy odkupieni za bardzo wysoką cenę, którą były bolesna męka i śmierć Syna Bożego.

Cześć i szacunek względem Jezusowego krzyża objawiają się na wiele sposobów, m.in. przez adorację krucyfiksów oraz stawianie ich przy domach, kościołach i drogach. Od wieków obchodzimy też święto Podwyższenia Krzyża Świętego. Jest ono związane z odnalezieniem Drzewa Krzyża Chrystusa przez cesarzową św. Helenę, która w tym celu udała się do Jerozolimy. Odszukane przez nią belki zostały podzielone na mniejsze części i rozesłane do kościołów.

Modlitewnik pomaga w modlitwie, skupieniu, zrozumieniu prawd wiary. Modlitewnik może nam być przydatny z kilku powodów.

Jednym z nich jest pomoc w przygotowaniu do Mszy św. oraz dziękczynienia po Eucharystii. Przyda się do dobrego odbycia spowiedzi poprzez zawarty w nim tekst rachunku sumienia. W modlitewniku odnajdujemy również rozważania różańcowe oraz Drogi krzyżowej, teksty Gorzkich żali, litanii i pieśni, które towarzyszą nam w ciągu całego roku liturgicznego, a także modlitwy na różne okoliczności życiowe. Są w nich teksty dawne i nowe, uwspółcześnione, te znane i takie, z którymi stykamy się po raz pierwszy. Są nieocenioną pomocą w naszej modlitwie.