To prości ludzie nazwali ten znak cudownym ze względu na to, że otrzymali łaskę uproszoną za pośrednictwem Matki Bożej - przypomina dyrektor krajowy Apostolatu Maryjnego ks. Jerzy Basaj CM, mówiąc o medaliku, którego wzór 27 listopada 1830 r. przekazała św. Katarzynie Laboure sama Matka Boża.

190 lat temu w Paryżu ogarniętym epidemią cholery wybito pierwsze medaliki z wizerunkiem Matki Najświętszej, z której rozłożonych rąk - z pierścieni znajdujących się na palcach dłoni - rozchodzą się promienie światła, i napisem „O Maryjo bez grzechu poczęta, módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy”. Nazywano je Medalikami Niepokalanego Poczęcia. Nastąpiło to dwa lata po szczególnej misji, jaką w prywatnym objawieniu otrzymała od Maryi nowicjuszka Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia. - W 1832 r. rozdano pierwsze medaliki - ludzie zaczęli je nosić, modlić się do Matki Bożej, a w ich życiu zaczęło dokonywać się to, co można nazwać cudem - przypomina ks. J. Basaj.

Uroczystość Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata to okazja do refleksji nad tym, czy wszystko, co robimy, jak postępujemy, czynimy ze świadomością, że na szczycie schodów, po których wspinamy się przez całe życie, znajdują się drzwi do Jego królestwa.

Święto mające przypominać o uznaniu panowania i władzy Chrystusa, zarówno w życiu osobistym chrześcijan, jak i całych społeczności, ogłoszono niespełna 97 lat temu, choć ta prawda towarzyszy nam od tysięcy lat. Jego ustanowienie wiąże się z pontyfikatem Piusa XI, zaś miało ono służyć odnowie wiary, także w przestrzeni publicznej, która szczególnie - zdaniem papieża - narażona jest na wypieranie zeń wartości i zasad chrześcijańskich. W 1969 r. papież Paweł VI podniósł święto do rangi uroczystości. - Święto Chrystusa, Króla Wszechświata zostało ustanowione w 1925 r. na koniec Świętego Roku Jubileuszowego, które przypadało na 11 grudnia - tłumaczy ks. kan. Wojciech Hackiewicz, proboszcz parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Starym Opolu i asystent diecezjalny Akcji Katolickiej.

Bóg wybrał te kobiety, aby powierzyć im swoje tajemnice. A one w sposób szczególny odpowiedziały na Jego wezwanie...

Z osobistych historii dziesięciu mistyczek, bohaterek książki „Dziesięć twarzy tajemnicy”, oraz z ich natchnionych tekstów wyłania się duchowe bogactwo, które warto docenić w obecnych czasach pełnych wyzwań. Bo - jak prosiła Matka Boża bł. Elenę Aiello - „Ostrzeżeń tych nie można ukrywać, lecz trzeba je pieczołowicie przechowywać, aby nowe pokolenie wiedziało, że ludzie i narody zostali na czas ostrzeżeni, aby powrócić do Boga i czynić pokutę”. Życie Luizy Piccarrety, włoskiej mistyczki, przebiegało w ciszy i na modlitwie, a przede wszystkim na cierpieniu. Od najmłodszych lat Luiza miała doświadczenia mistyczne. Jako dziecko była dręczona koszmarami, w których atakowały ją demony.

Współcześni ludzie traktują czyściec dość lekko: jako poczekalnię, w której szybko i bezboleśnie mogą odpokutować za niedoskonałości ziemskiego życia. Inni twierdzą, że to wymysł ludzki niemający biblijnego oparcia, a nawet kraina fantasy gdzieś między niebem a piekłem.

Jakże więc straszną niespodzianką, jakim zaskoczeniem będzie dla każdego niewierzącego człowieka to wszystko, co duszę jego musi już spotkać po śmierci - pisała polska wizjonerka Fulla Horak. Oprócz niej dar poznania tajemnicy czyśćca otrzymało wielu mistyków i świętych. Wprawdzie Kościół bardzo ostrożnie podchodzi do źródeł, które informują o obcowaniu ludzi żywych z duszami czyśćcowymi, traktując je jako objawienia prywatne, to jednak daleki jest od ich ignorowania.

Nałożono na niego kilka wyroków i to nie tylko sądowych. Po kilkudziesięciu latach wyszedł na prostą i każdemu, niezależnie od jego historii, powtarza: nie jesteś skazany!

Swoimi przeżyciami mógłby obdzielić kilka osób. Aż trudno uwierzyć, że ten 38-letni mężczyzna po doznaniu tylu przeciwności otrzymał to, czego przez lata tak bardzo mu brakowało. Historią Grzegorza Czerwickiego, bo nim mowa, interesowało się wiele mediów. Opowiadał o niej w prasie i telewizji. Przekazuje ją także w szkołach, zakładach karnych i poprawczakach. Ostatnio razem z Michałem Koterskim poprowadził rekolekcje dla mężczyzn w Kodniu i odwiedził Zespół Placówek Oświatowych w Łomazach, by spotkać się z uczniami najstarszych klas. - Każde takie spotkanie jest dla mnie ważne. Chcę opowiedzieć, w co dałem się wciągnąć. Myślałem, że to wszystko jest fajne, a w rzeczywistości było autostradą do piekła - opowiadał G. Czerwicki.

Jan Paweł II był wielkim polskim patriotą, ambasadorem polskości, który niezwykle mocno podkreślał swoje pochodzenie. Uczył nas odpowiedzialności za kraj, służby, którą niesie miłość. Jak mówił: „Polska jest matką szczególną”, dlatego „ma prawo do miłości szczególnej” - zauważa Grzegorz Polak.

Dziennikarz i publicysta, autor wielu książek - m.in. pozycji „Jakby Siedlce liczyły milion” - wicedyrektor Muzeum Jana Pawła II i Prymasa Wyszyńskiego w Warszawie, gościł 22 października w parafii pw. św. Jana Pawła II. G. Polak odwiedził Siedlce w ramach Dni Kultury Chrześcijańskiej i wygłosił konferencję pt. „Jan Paweł II - nauczyciel pięknego patriotyzmu”. - Nie czuję się tutaj obco, chociażby ze względu na patrona tej wspólnoty, który jest misją mojego życia - zaznaczył na początku. Jak tłumaczył, od lat chodzi śladami Jana Pawła II i pokazuje, jak papież „całym zapałem i miłością z zakasanymi rękawy” służył Polsce i Polakom.

„Dałem wam Matkę moją za Opiekunkę i czegóż się boicie? Dlaczego tak słaba wasza ufność?”.

Słowa te wypowiedział Pan Jezus podczas jednego z widzeń Wandy Malczewskiej. Uznana dziś za czcigodną sługę Bożą Kościoła katolickiego i przez wielu nazywana polską Katarzyną Emmerich XIX- wieczna mistyczka otrzymała od Boga dar przepowiadania przyszłości. Najwięcej z tych przepowiedni dotyczyło losów ojczyzny i Kościoła. Wizjonerka pochodziła z rodu, do którego należeli m.in. malarz Jacek Malczewski i poeta Antoni Malczewski, z domu przesiąkniętego tradycją patriotyczną i religijną. Już jako mała dziewczynka była oddana Bogu. Po deklaracji miłości do Pana Jezusa i prośbie, żeby zabrał ją do siebie, usłyszała słowa: „Kto się chce dostać do nieba, musi dużo cierpieć i w pokorze dużo dobrych uczynków spełniać, bez rozgłosu wśród ludzi, a tylko z miłości ku mnie! Tą drogą cię poprowadzę”.

„Jezus wybiela wybielaczem nawet czarne punkciki, a wybielacz pali. Kiedy dojdę do nieba, będę biała jak śnieg” - odsłaniała przed mamą sens swojego cierpienia. Klara Badano podjęła „grę” Boga. Dziś czcimy ją w gronie błogosławionych Kościoła.

Inteligenta, radosna, wysportowana… Miała wielu przyjaciół i liczne marzenia: chciała być lekarką i misjonarką. „Jasne Światło” - jak ją nazywano - rozbłysło dla wieczności w wieku zaledwie 19 lat. 29 października przypada liturgiczne wspomnienie bł. Chiary „Luce” Badano - młodej Włoszki, która tuż przed śmiercią powtarzała: „Młodzież jest przyszłością. Ja nie mogę już biec, ale chciałabym przekazać im pochodnię jak na olimpiadach. Młodzi mają tylko jedno życie, warto, żeby je przeżyli dobrze!”. Kim była Klara? I jak wyglądał jej ziemski bieg ku świętości?

Otrzymując szansę na dalsze życie, przyrzekł Maryi, że w każdym momencie życia będzie z oddaniem propagował nabożeństwa ku Jej czci i rodzinny Różaniec. Dziś ks. Patrick Peyton jest sługą Bożym.

Jego dom rodzinny w hrabstwie Mayo w Irlandii był „materialnie ubogi, ale duchowo bogaty”. „Moi rodzice każdego wieczoru klękali, by razem odmówić rodzinny Różaniec, by Bóg i Maryja chronili ich dom i błogosławili, wypełniając go śmiechem dzieci. Przez wszystkie lata małżeńskiego życia ani razu nie zaniedbali wspólnego odmawiania tej liczącej kilkaset lat modlitwy do Maryi. Jeśli w naszym domu była jakaś niezmienna zasada, to ta, że każdy z nas musiał uczestniczyć właśnie w modlitwie różańcowej, której przewodniczył tato. Cała nasza rodzina chwaliła wtedy Boga, prosiła Go poprzez Jego Matkę o prowadzenie do przeznaczenia, które nam wyznaczył”- pisze ks. P. Peyton w autobiografii „Wszystko dla Niej. Historia kapłana, który rozkochał świat w Różańcu”.

Październik łączy dwie tradycje: solidarności misyjnej oraz modlitwy różańcowej. - Dzisiaj mamy żyć jeszcze bardziej słowem Bożym, mieć w sobie entuzjazm wiary i prawdziwą radość Ewangelii - mówi diecezjalny referent ds. misyjnych ks. kan. Kazimierz Jóźwik.

W orędziu na Światowy Dzień Misyjny papież Franciszek przypomina, że wszyscy powołani są do świadczenia o Chrystusie. „Kościół, będący wspólnotą uczniów Chrystusa, nie ma innej misji, jak tylko ewangelizowanie świata” - napisał Ojciec Święty. - Tematem przewodnim Tygodnia Misyjnego są słowa z Dziejów Apostolskich: „Będziecie moimi świadkami” i jest to zaproszenie dla wszystkich ludzi - potwierdza ks. K. Jóźwik. Jak mówi, w Polsce potrzebni są radośni świadkowie. Wszędzie: w rodzinnym kręgu, szkole, miejscach pracy. - Osobiście modlę się również o tę radość dla siebie, aby wobec innych głosić Dobrą Nowinę - wyznaje ks. Kazimierz.