Już jakiś czas temu ludzie zaczęli gromadzić zapasy makaronu, konserw i znów powiało lękiem oraz beznadzieją. Nikt z nas nie wie, co przyniesie jutro. Modlimy się jednak i ufamy, iż nie dojdzie do rozlewu krwi, że nad wszystkim czuwa Pan Bóg. Przecież nic nie dzieje się bez Jego woli - mówi posługująca na Ukrainie s. Hieronima Dorota Kondracka, albertynka pochodząca z diecezji siedleckiej.

Kiedy media zaczęły alarmować o zagrożeniu rosyjskim atakiem na Ukrainę, była akurat w Polsce. Przyjechała na kilka dni w sprawach osobistych i służbowych. Jednak gdy tylko usłyszała, że wojna może wybuchnąć w każdej chwili, natychmiast kupiła powrotny bilet do Lwowa. - Tu mnie posłał Pan Jezus. Tu jest moje miejsce, a także współsiostry będące Ukrainkami. Nie mogę ich opuścić w takiej chwili - podkreśla s. Hieronima, która tamtejsze realia zna jak mało kto, ponieważ przez 14 lat pracowała na Ukrainie jako katechetka, była też przełożoną domu.

Czy Maryja pięć wieków temu zostawiła wiadomość czytelną dopiero w XXI w.? 4 marca premierę będzie miał pierwszy kinowy film o objawieniach w Guadalupe.

Prawie 500 lat temu Maryja zrobiła coś, co czyni tamte wydarzenia jednym z największych cudów w historii świata: zostawiła materialne dowody swoich odwiedzin. Niektóre z nich udało się odkryć naukowcom dopiero niedawno, zaś ich charakter sprawia, że w zderzeniu z nimi kruszeje nawet najbardziej zatwardziała niewiara. Tematem objawień w Guadalupe zainteresowali się filmowcy i uznali, że to nie tylko doskonały temat, ale także okazja do przypomnienia światu przesłania Maryi. Fabuła „Cudu Guadalupe” opiera się na historii Johna Martineza - młodego i ambitnego reportera z Los Angeles.

Pamiętajmy, że nadrzędną ideą ustanawiania nadzwyczajnych szafarzy jest umożliwienie bądź ułatwienie przyjęcia Komunii św., w tym chorym, którzy szczególnie łączą się z cierpieniem Chrystusa - mówi diecezjalny referent ds. liturgicznych ks. dr Łukasz Celiński.

Nadzwyczajni szafarze nie zastępują księży, ale pomagają, kiedy brakuje szafarzy zwyczajnych. Dostępność Komunii św. - trzeba to podkreślić - jest celem nadrzędnym. To, kto nam podaje ten Chleb do spożycia, jest sprawą drugoplanową: przyjmujemy Ciało Chrystusa, nie ręce szafarza. Analogicznie jest ze słowem Bożym - to ono ma moc nas zbawiać, a nie ten, który je czyta. Bóg przychodzi za pośrednictwem lektora, a tutaj - za pośrednictwem rąk szafarza.

Ceniona przez Kościół katolicki na Węgrzech s. Maria Natalia Magdolna to jedna z najbardziej niezwykłych mistyczek XX w. Przypomina nam o tym, jak wielką moc ma modlitwa i że koniecznym warunkiem życia chrześcijanina są pokuta i zadośćuczynienie.

S. Magdolna urodziła się w 1901 r. niedaleko Bratysławy. Od najmłodszych lat pragnęła wstąpić do klasztoru. Pragnienie to zrealizowała w wieku 17 lat. Od 1936 r. przebywała w klasztorze Dobrego Pasterza w Budapeszcie. Jej działalność wspierał kard. Józef Mindszenty, niezłomny w walce z komunizmem, dzisiaj Sługa Boży. Hierarcha potwierdził, że objawienia s. Marii dotyczące potrzeby aktów ekspiacji są autentyczne.

Jeśli w pracy z młodzieżą opieramy się jedynie na katechezie i wymogach moralnych, to tylko karmimy trupa i zmuszamy kulawego do biegu w maratonie. Czas zmienić podejście! To konieczne, bo młodych w Kościele mamy coraz mniej.

O komentarz na temat metod pracy, szczególnie z kandydatami do bierzmowania, poprosiliśmy ks. dr. Piotra Spyrę, dyrektora Zamojskiej Szkoły Ewangelizacji im. bł. Stanisława Kostki Starowieyskiego, diecezjalnego wizytatora katechetycznego i przewodniczącego zespołu ds. Nowej Ewangelizacji. - Ostatnio zrobiliśmy spotkanie z kapłanami naszej diecezji, podczas którego mówiliśmy, jak zawalczyć o młodzież. Gdy chodzi o jej laicyzację, Polska zajmuje pierwsze miejsce wśród krajów katolickich. Podczas badań przeprowadzonych w 2018 r. tylko 14% młodych przyznało, że codziennie się modli i jedynie 16% procent stwierdziło, że wiara jest czymś ważnym w ich życiu.

Dawniej rola organów w liturgii wyglądała zupełnie inaczej, zaś wymagania stawiane organistom były o wiele większe. Dziś wielu dostrzega potrzebę dokształcania się, a ich praca w dążeniu do doskonałości przynosi wiele dobrego.

Współcześnie rola organów w liturgii została zminimalizowana. - Jest do zagrania ewentualnie przygrywka, która podaje tonację i melodię pieśni, zaś ludzie włączają się w śpiew, a organy im towarzyszą i w sposób instrumentalny ten śpiew prowadzą - tłumaczy Małgorzata Trzaskalik-Wyrwa, dyrektor Diecezjalnego Studium Muzyki Kościelnej. - Kiedyś natomiast organy grały solo, zaś ludzie śpiewali naprzemiennie. Oczywiście był też zwyczaj akompaniowania, np. do Godzinek, Gorzkich żali itp. - dodaje, zaznaczając, że w rycie trydenckim przeznaczano znacznie więcej czasu na muzykę organową w trakcie celebracji Eucharystii niż po II Soborze Watykańskim.

Psalmy nie są tylko pobożną, historyczną poezją. Obejmują całe ludzkie życie, bo możemy w nich znaleźć swoje radości i żale, uwielbienia i skargi, pociechy i rady. Im częściej je czytamy, tym bardziej są nam bliskie.

Psalmy kojarzymy najczęściej z liturgią Mszy św. i brewiarzem. Nie zawsze je doceniamy, a szkoda, bo zawierają w sobie iście boski ładunek łaski i nadprzyrodzonego światła. Zawierają nie tylko mocne treści, ale mają też niesamowity rytm. Czy można przejść obojętnie obok np. takich słów: „Powierz Panu swoją drogę i zaufaj Mu: On sam będzie działał” (Ps 37,5), „Ty zaś o Panie, nie stój z daleka; pomocy moja, spiesz mi na ratunek” (Ps 22,20) czy „Pan moją mocą i tarczą! Moje serce Jemu zaufało” (Ps 28, 7)?

Mama była w pełni świadoma wszystkiego, co się wokół niej działo, czytała, rozmawiała, prosiła o gazety i bardzo chciała wracać do domu, bo uważała, że tam nastąpi radykalna poprawa jej zdrowia. Wyparła tę najgorszą myśl i nigdy mnie nie spytała, co powiedzieli lekarze. Nie poprosiła o kartę z wypisem i przerażającym rozpoznaniem. A ja nie wiedziałam: mam jej powiedzieć czy nie?

Nie ma nadziei, zostało jej może pół roku życia - usłyszałam od lekarza prowadzącego, który dodał z troską, że to ja muszę zdecydować, czy powiedzieć jej prawdę. Podkreślił, że teraz mówi się ją chorym, bo ta wiedza może im być potrzebna do uporządkowania swego życia, bo jest to ostatni i jedyny moment i nie wolno chorego pozbawiać ostatecznej szansy.

Do pojemnika na śmieci wyrzucane są krzyże, święte obrazy, portrety papieża i figura Chrystusa… - to jedna ze scen spektaklu wystawianego na deskach Teatru Powszechnego.

Instytut Ordo Iuris przygotowuje zawiadomienie do prokuratury w związku z możliwością popełnienia w spektaklu przestępstw z art. 196 i 257 Kodeksu karnego, tj. obrazy uczuć religijnych oraz znieważenia grupy ludności ze względu na jej przynależność wyznaniową. Pod adresem: stopobrazaniuchrzescijan.pl można popisywać petycję w tej sprawie. Spektakl „Radio Mariia” w reżyserii Rozy Sarkisian przedstawia Polskę, w której Kościół katolicki został zniszczony, świątynie zamieniono w lokale rozrywkowe, a wierni są represjonowani przez organy ścigania. W przedstawieniu pojawia się scena, gdzie do pojemnika na śmieci wyrzucane są krzyże, święte obrazy, portrety papieża i figura Chrystusa.

Na ból gardła pomoże Błażej, przed grypą ochroni Korneliusz. W sprawach beznadziejnych możemy szturmować niebo za wstawiennictwem i Judy Tadeusza, i Rity. Patroni mają nas inspirować, ale też pomagać. Bo Kościół nie kanonizuje świętych dla nich samych, tylko... dla nas!

Parający się zawodowo czy amatorsko muzyką o wstawiennictwo prosić mogą św. Cecylię, lecz nie tylko... Muzykami opiekują się również święci German z Paryża i papież Pius X. Kiedy zaś śpiew nadmiernie przeciąży struny głosowe, z pomocą spieszą św. Błażej i św. Bernardyn ze Sieny. Choroby gardła i uszu to też - można rzec - profesja św. Otylii. Oprócz niebiańskich opiekunów profesji i zawodów czy chorób mamy także świętych od spraw matrymonialnych. I tak zakochanych wspierają m.in. św. Andrzej, apostoł, i św. Walenty. Pole do popisu przy wyborze swojego patrona mają również narzeczeni. Panie będące „po słowie” proszą o opiekę Agnieszkę i Dorotę, a panowie mają swojego rzecznika m.in. w osobie Antoniego z Padwy.