O unikaniu popadania w egoizm, walce ze słabościami oraz stawianiu Boga na pierwszym miejscu mówi Carver Alan Ames, charyzmatyczny mówca, autor książek, w tym bestsellerowej „Oczami Jezusa”.

​Dzisiejszy zsekularyzowany świat doprowadził do tego, że staliśmy się ślepi na dobro i prawa innych, skupiamy się tylko na sobie, a za najwyższy cel stawiamy własne oczekiwania i potrzeby. Jak możemy ustrzec się przed obojętnością i uniknąć popadnięcia w egoizm?

W dzisiejszym świecie coraz większą uwagę skupiamy na samych sobie i coraz bardziej wierzymy w to, że nasze przekonania są słuszne, niezależnie od tego, co mówią fakty albo inni ludzie. Żyjąc w sposób skoncentrowany jedynie na sobie, wielu ludzi staje się głuchymi na prawdę oraz potrzeby i prawa innych. Jesteśmy wciągani w ten styl życia. Nie dostrzegamy, że wcale nie przynosi nam to pokoju ani miłości. Różne obawy, niepewności - choć zepchnięte na bok i skrywane - nadal są obecne w życiu.

„Czyń, co chcesz, rozdawaj łaski, jak chcesz, komu chcesz i kiedy chcesz” - powiedział Jezus do św. s. Faustyny Kowalskiej. A ona mocno wzięła sobie słowa swojego Mistrza do serca i wciąż odpowiada na nie z wielkim zaangażowaniem. Potwierdzają to dziesiątki tysięcy świadectw, które napływają do sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Łagiewnikach.

Gdyby przeliczyć te wszystkie listy i maile na dni w roku, to można powiedzieć, że nie ma ani jednego, w którym ludzie nie doznaliby szczególnej miłości Boga. Bo przecież te cuda i łaski to nic innego jak jej znaki, żywy dowód skuteczności działania Miłosierdzia Bożego - zauważa s. Elżbieta Siepak, rzecznik Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach, dodając, iż orędzie Jezusa Miłosiernego za pośrednictwem św. s. Faustyny rozprzestrzenia się po całym świecie, dotykając wielu serc i sprawiając, że coraz więcej ludzi prostuje ścieżki swego życia i otwarcie wyznaje: Jezu, ufam Tobie! A wtedy dzieją się cuda…

24 kwietnia Niedzielą Bożego Miłosierdzia rozpoczynamy w Kościele kolejny już Tydzień Miłosierdzia. Jest to czas głoszenia, świadczenia i propagowania różnorakich form miłosierdzia. Historia tych organizowanych w Kościele akcji dobroczynności, znanych wcześniej jako Dni Miłosierdzia, sięga roku 1937. Dawniej obchodzone były w pierwszych dniach października. Wybitnym ich propagatorem był sługa Boży bp Ignacy Świrski.

Wśród wielu kwestii duszpasterskich realizowanych przez bp. Ignacego Świrskiego - pasterza diecezji siedleckiej czyli podlaskiej w latach 1946-1968, a od roku 2018 sługi Bożego - problem ubogich i próby zaradzenia wszelkim formom ubóstwa, tak materialnego, jak i moralnego, podejmowane były ze szczególną troskę.

Dni poprzedzające Zmartwychwstanie Chrystusa przyjęło się w tradycji Kościoła nazywać wielkimi: Wielki Tydzień, Wielki Czwartek, Piątek, Sobota. I wreszcie - Wielka Noc! Intencja jest oczywista: historia Jezusa, która dopełniła się w te dni na Golgocie i rozświetliła świat nadzieją w Niedzielny Poranek, to fundament wiary - sens wszystkiego.

„Jeśli Chrystus nie zmartwychwstał, daremne jest nasze nauczanie, próżna jest także wasza wiara” - pisał św. Paweł (por. 1 Kor 15,14). Apostoł doskonale rozumiał wagę wydarzeń paschalnych - my mamy z nimi spory kłopot. Słowa jednak to za mało. Dużo ich wokół - zwłaszcza w okresie przedświątecznej gorączki, przytłumionej w tym roku drożyzną i popandemicznym zmęczeniem, wzmocnionych surowymi obrazami wojny. Jesteśmy zanurzeni w codzienność wypełnioną krzykiem. Świat komercji, politycy walczą o naszą uwagę!

Przez lata chodziłam w ciemnościach, nie wiedząc, co w życiu ważne. Miałam wielu bogów. Dzisiaj moim Panem jest Jezus. A ja czuję się tak, jakbym zmartwychwstała do nowego życia. Do życia z Nim - dzieli się swoim świadectwem Oksana Klimaszewska.

W połowie jest Ukrainką, w połowie Rosjanką. Przyszła na świat w wojskowym miasteczku na Krymie - w Saki. Ojciec był lotnikiem. Mama natomiast pochodziła z Kamieńca Podolskiego. - Kiedy tam mieszkałam, myślałam, że cały świat jest tak piękny, jak moje rodzinne miasto. Jednak dopiero gdy wyjechałam, tak naprawdę doceniłam jego historię, przyrodę, niezwykłość. Wciąż wielką miłością darzę ten mój Kamieniec - mówi Oksana. Na Ukrainie skończyła prawo i ekonomię, studiowała też medycynę.

Siedlecka parafia Bożego Ciała jest jedną z trzech parafii w Polsce posiadających relikwie korony cierniowej Pana Jezusa. - Pamiątki Męki Pańskiej przybliżają nas do Chrystusa cierpiącego - mówi w przededniu Triduum Paschalnego ks. prałat Stanisław Wojteczuk.

Po zdjęciu Chrystusa z krzyża i złożeniu ciała w grobie zlaną krwią koronę cierniową miał zabrać jeden z uczniów. W Jerozolimie była ona czczona na pewno w początkach V w., co potwierdza świadectwo św. Paulina z Noli. W 593 r. oglądał je św. Grzegorz z Tours, który pisał o odradzającej się w cudowny sposób świeżości relikwii; zaznaczył też, że obręcz podtrzymującą cierniowe pnącza upleciono z sitowia. W 1063 r. korona trafiła do Bizancjum. W 1239 r. łaciński cesarz Konstantynopola Baldwin II de Courtenay w zamian za pomoc finansową oddał koronę cierniową królowi Francji Ludwikowi IX. Po przeniesieniu jej do zamku paryskiego monarcha polecił zbudowanie dwupoziomowej kaplicy Sainte-Chapelle.

Bogata tradycja celebracji nabożeństw wielkopostnych to niewątpliwy atut. Ale czy związana z nią muzyczno-słowna archaiczność nie jest dla współczesnego człowieka przeszkodą w wejściu w głębię zbawczych wydarzeń, nie zatrzymuje li tylko na emocjach i tanich wzruszeniach? Co pozostaje w umyśle i sercu, gdy opadną?

Trudno wyobrazić sobie Wielki Post bez nabożeństw, takich jak Gorzkie żale czy Droga krzyżowa. Wtopiły się w naszą pobożność pasyjną, ale też weszły mocno w kulturę, tradycję. Liturgiści zwracają uwagę, iż Sobór Watykański II zmienił nieco optykę takiego spojrzenia, ponieważ w centrum Wielkiego Postu postawił przeżycie spotkania z Chrystusem, które dokonuje się w sakramentach chrztu i Eucharystii, zaś samo rozważanie Męki Pańskiej - zgodnie z rozkładem czytań liturgicznych - zostało przesunięte na czas od Niedzieli Palmowej. Wydaje się, że zarówno pierwszy, jak i drugi punki widzenia wzajemnie się dopełniają.

Dotyczy życia na ziemi i wieczności. Jej krótkie, konkretne prośby brzmią nieco po żołniersku, ale są też pełne pokory, uniżenia, emocji i tęsknoty. Mocno wskazują na Jezusa jako źródło naszej mocy oraz świętości.

Modlitwa „Duszo Chrystusowa”, bo o niej mowa, powstała w XIV w. Popularność zyskała dzięki św. Ignacemu z Loyoli. Często bywa także nazywana Modlitwą św. Ignacego. Jest nie tylko odmawiana, ale też śpiewana, najczęściej w Wielkim Poście po Komunii św. Znają ją na pamięć wszyscy, którzy odbywali rekolekcje ignacjańskie. Warto ją nie tylko praktykować, ale też od czasu do czasu uczynić przedmiotem osobistej medytacji. Poszczególne jej prośby przypominają, że na zbawienie nie można zasłużyć, ponieważ jest ono darem. Odwołując się do Ciała i Krwi, do Jezusowej męki i ran, modlimy się o nowe życie, o naszą paschę i przemianę.

O. Pio znany jest z niezwykłych mistycznych zjawisk: stygmatów czy bilokacji. Jednak to liczne cuda za jego wstawiennictwem potwierdzają najmocniej świętość i potężne wsparcie, które daje wiernym z nieba.

Mawiał: „W niebie będę mógł wam więcej pomóc. Kiedy przygotuję wam miejsce, przyjdę z Jezusem i zabiorę was ze sobą. Bądźcie wierni i wytrwali, nigdy nie opuszczajcie owczarni. Tam, gdzie ja będę, będziecie i wy”. Uzdrowienie Grazielli - jednej z bohaterek książki włoskiego dziennikarza Roberto Allegriego „Po śmierci będzie o mnie głośniej niż za życia”, w której zebrał świadectwa osób doświadczających łask za wstawiennictwem kapucyna z San Giovanni Rotondo - wprawiło lekarzy w osłupienie.

Najważniejszy jest cel: omodlenie naszych dzieci - mówią zgodnie osoby należące do Koła Różańcowego Rodziców modlących się za dzieci, działającego w parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Zarzeczu Łukowskim. A wiadomo, że w grupie siła - toteż dzieło rozwija się i przynosi owoce.

Para zelatorska - Iwona i Sławomir Jopkowie - ma problem z tym, żeby od ręki policzyć, ile osób tworzy w ich parafii tę różańcową rodzinę. Należy do niej obecnie 19 par małżeńskich - to pewne. Codzienny dziesiątek Różańca, jaki każdego dnia ofiarują za swoje pociechy, odmawiają ze swoimi dziećmi, dlatego także je należałoby uznać za ważną cząstkę róży - wyraziście przypominającą o sobie podczas comiesięcznych zmianek to płaczem, to znów śmiechem czy gaworzeniem.