Wystawy, prelekcje i rozmowy - tak w skrócie można podsumować drugą edycję Włodawskiego Dnia Fotografii, która miała miejsce 11 i 12 czerwca. W programie coś dla siebie mogli znaleźć zarówno profesjonaliści, jak i amatorzy.

Pomysłodawcą wydarzenia jest Paweł Piędzio, założyciel i kierownik Klubu Fotograficznego Rondo, działającego przy Włodawskim Domu Kultury. Nazwa klubu nawiązuje do włodawskiego ronda u zbiegu ulic Chełmskiej i Korolowskiej, które nosi imię urodzonego we Włodawie wybitnego slawisty prof. Władysława Kuraszkiewicza. - Myślę, że rondo to najbardziej rozpoznawalny znak miasta, zresztą wielokrotnie przez nas obfotografowany z różnych stron - mówi P. Piędzio. - Moim celem jest stworzenie we Włodawie centrum fotografii, aby stała się ona znana w tzw. środowisku - dodaje. Pierwszy Włodawski Dzień Fotografii odbył się w 2019 r., potem była przerwa spowodowana pandemią. Po dwóch latach impreza wróciła.

10 czerwca w Galerii „Oranżeria” Radzyńskiego Ośrodka Kultury odbyła się uroczystość wręczenia tytułu „Honorowy Obywatel Powiatu Radzyńskiego” Elżbiecie Dzikowskiej. Wydarzenie było połączone z wernisażem wystawy fotografii znanej podróżniczki pt. „Uśmiech świata”.

Spotkanie otworzył dyrektor ROK i przewodniczący rady powiatu radzyńskiego Robert Mazurek, witając gości, wśród których nie zabrakło m.in.: starosty radzyńskiego Szczepana Niebrzegowskiego, członków zarządu powiatu i radnych, burmistrza Radzynia Jerzego Rębka, przewodniczącego rady miasta Adama Adamskiego, przedstawiciela burmistrza Międzyrzeca Podlaskiego Andrzeja Marciniuka, wójta Wohynia Tomasza Jurkiewicza, członków kapituły, proboszcza parafii Trójcy Świętej w Radzyniu ks. kan. Krzysztofa Pawelca, a także mieszkańców. Inicjatorem uhonorowania E. Dzikowskiej był właśnie R. Mazurek, który opowiedział o okolicznościach ustanowienia tytułu. - Tak naprawdę wszystko zaczęło się kilkanaście lat temu. Żona kupiła mi na urodziny książkę podróżniczą. Nie byłem wówczas fanem tego typu literatury, ale przeczytałem publikację i bardzo mi się spodobała.

Niedzielne popołudnie 5 czerwca w Domu Pracy Twórczej Reymontówka w Chlewiskach upłynęło pod znakiem wernisażu oraz aukcji, które były zwieńczeniem międzynarodowego pleneru malarskiego „Piękno Doliny Liwca”.

Za organizacją wydarzenia stała Lokalna Grupa Działania Ziemi Siedleckiej, która do współpracy zaprosiła artystów z Polski, Ukrainy i Białorusi. - Celem pleneru było międzynarodowe ujęcie artystyczne walorów przyrodniczych, historycznych i kulturowych ziemi siedleckiej, w tym przede wszystkim doliny Liwca - tłumaczy zamysł inicjatywy Beata Like z LGD Ziemi Siedleckiej. - W plenerze, który jest wieloletnią tradycją Domu Pracy Twórczej Reymontówka, biorą udział artyści znani i cenieni w Polsce oraz za granicą. Są wśród nich: Alaksiej Maraczkin, Oksana Gajdukovicz, Andrei Duhovnikov z Białorusi, Mieczysław Maławski i Kata Rudakova z Ukrainy, Ihor Hilko oraz Andrei Kucachenko z Ukrainy, którzy uczestniczyli online. Polskę reprezentowali Władysław Maławski z Lublina, Jerzy Stachura z Gdyni, Adam Borowy z Sokołowa Podlaskiego oraz siedlczanie: Lena Skarus, Piotr Goławski i Marcin Strokosz - wylicza.

Rysunek, malarstwo, fotografia, projektowanie graficzne - w tych dziedzinach każdy mógł spróbować swoich sił pod okiem wykładowców siedleckiej uczelni.

Propozycja pracowni sztuki wydziału nauk humanistycznych Uniwersytetu Przyrodniczo-Humanistycznego skierowana była do wszystkich mieszkańców miasta i okolic. W niedzielę 5 czerwca każdy, kto przyszedł na otwarte warsztaty, mógł liczyć nie tylko na naukę pod okiem profesjonalistów, ale i dobrą zabawę. - Rzeczywiście to pierwsza tak szeroka inicjatywa - przyznaje dr Marcin Sutryk, adiunkt pracowni sztuki UPH. - Niedawno odbył się wernisaż prac dzieci ukraińskich, które schronienie przed wojną znalazły w naszym mieście. To był projekt otwartych pracowni, czyli każdy mógł spróbować swoich sił z zakresu rysunku, malarstwa i fotografii. Zainteresowanie przerosło nasze oczekiwania - przyznaje, dodając, że właśnie wówczas dostrzegli zapotrzebowanie na tego typu inicjatywy. - Wszyscy chętnie korzystali z możliwości, jaką im daliśmy. Malowały nie tylko dzieci, również osoby starsze rysowały, robiły zdjęcia.

Wtedy uświadomiłem sobie, że pisanie to nie jest jakieś tam bezkarne wodzenie długopisem po papierze, że tworzy się bohaterów, którzy żyją potem własnym życiem i za autorem podążają. I taka dziwna myśl mi wtedy zaświtała w głowie, że ci bohaterowie w jakiś sposób autora rozliczają, może nawet sądzą go jakoś - mówi Jan Jastrzębski. Rodzinne Daćbogi mogą być dumne z dokonań swojego krajana.

Opowieść o „Błocie” wypada zacząć od tego, że kiedy J. Jastrzębski sprawdził się już w różnych formach literackich, zapragnął napisać powieść. - Uważałem to za punkt honoru. Bo dopiero powieść z człowieka zajmującego się pisaniem czyni pisarza - twierdzi. - Mówiłem sobie, że przecież Stachura napisał „Całą jaskrawość” i „Siekierezadę”, Bunin „Życie Arseniewa”, Capote „Inne głosy, inne ściany”… Więc ja też postaram się napisać powieść. Inspiracją do zmierzenia się z tym gatunkiem stała się zasłyszana na korytarzu pociągu opowieść młodych ludzi o przylatujących do jakiejś wsi czarnych bocianach, po którym to wydarzeniu następowały tragiczne wypadki motocyklowe.

Miejsko-Gminne Centrum Kultury w Rykach wzbogaciło się o odnowioną salę ekspozycyjną. Jako pierwsi swoje prace wystawili w niej słuchacze Uniwersytetu Trzeciego Wieku.

Wcześniej wszelkie wystawy odbywały się w nieprzystosowanych do tego celu pałacowych wnętrzach, które po każdej z nich wymagały odnowienia. Dzięki zaangażowaniu gminy i współpracy UTW, który był beneficjentem projektu „Modernizacja galerii i pracowni plastycznej w Miejsko-Gminnym Centrum Kultury w Rykach”, problemy wreszcie się skończyły. Nieprzypadkowo też to właśnie UTW jako pierwszy pokazał w nowej sali swoje prace. Prace remontowe rozpoczęły się w kwietniu. - Ekipa wyrobiła się z wszystkim w przeciągu miesiąca. Znacznie dłużej trwały procedury przetargowe - wyjaśnia dyrektor MGCK Donata Łukasiak. Potwierdza to burmistrz miasta. - Rzeczywiście wybór wykonawcy trwał długo.

Amelia Modrzewska, szóstoklasistka z Zespołu Placówek Oświatowych nr 1, gra jedną z głównych ról w musicalu ,,Piotruś Pan” na deskach warszawskiego Teatru Studio Buffo. Jej aktorski debiut to owoc ciężkiej pracy i niewiarygodnego talentu.

Śpiew towarzyszy Amelce od najmłodszych lat, zajmując w jej. życiu bardzo ważne miejsce. Mama dziewczynki zdradza, że talent wokalny i taneczny dostrzegła u córki, kiedy ta była małym dzieckiem. - Jako malutka dziewczynka przygotowywała przedstawienia teatralne dla rodziny. Swoją miłością do występów zaraziła także młodszego brata - przyznaje Agnieszka Modrzewska.

Moje obrazy mają służyć odbudowaniu więzi z naturą i jej sakralizacji. Przyroda to nasze życie. Jeśli utracimy z nią kontakt, utracimy życie - mówi malarka Urszula Pietras.

Jak zaznacza, pielęgnowanie pasji, szacunek do natury i drugiego człowieka, czyli podchodzenie z miłością do wszystkiego, co nas otacza, to jej przesłanie. - Stąd na moich obrazach ważki i motyle. Są symbolem kruchości, ulotności, czegoś efemerycznego, a jednocześnie trudnego do zniszczenia i tego, co się odradza, a także wolności, szczęścia, miłości, piękna. Ostatnio zaczęłam cykl inspirowany wojną. Znajdują się na nich motyle, pająki, człowiek, dziecko - istoty, które bardzo cierpią na skutek nienawiści człowieka. Odnosi się to nie tylko do sytuacji granicznych, jaką jest wojna, ale również takich, w których jeden drugiego niszczy psychicznie kosztem swego narcyzmu czy też dążenia do władzy.

15 maja w domu ludowym w Zaściankach odbył się jubileusz 15-lecia Zespołu Leśne Echo połączony z kolejną odsłoną inscenizacji z cyklu „Jak to na wsi niegdyś bywało…”. Tym razem widzowie zobaczyli przedstawienie pt. „Na jarmarku”.

Podwójne wydarzenie rozpoczęło się wystąpieniem dyrektor Gminnego Ośrodka Kultury w Międzyrzecu Podlaskim zs. w Wysokim Sylwii Hubicy. - Tak naprawdę powinniśmy świętować w ubiegłym roku, ale pandemia pokrzyżowała nasze plany, dlatego huczne obchody były możliwe dopiero teraz - wyjaśniła. Na jubileusz przybyło wielu gości i przyjaciół zespołu, który uświetnił spotkanie inscenizacją przypominającą czasy dawnych jarmarków, na które zjeżdżali mieszkańcy z całej okolicy. Nie zabrakło kwaśnej śmietany, świeżych jaj czy żywej kurki czubatki. Spektakl ubarwiły przyśpiewki na ludową nutę. Uroczystość uświetnił występ dziecięcego zespołu Hreczka z Zaścianek prowadzonego przez jedną z członkiń Leśnego Echa - Zofię Nestorowicz.

Już nie część, ale całość historycznego napisu będzie można podziwiać w siedzibie „polskich skrzydeł”. Muzeum Sił Powietrznych w Dęblinie planuje zrekonstruować bramę i napis upamiętniający miejsce śmierci lotników Żwirki i Wigury.

W bieżącym roku przypada 90 rocznica dwóch wydarzeń, chwalebnego i tragicznego, związanych z polskim lotnictwem. 28 sierpnia 1932 r. Franciszek Żwirko i Stanisław Wigura zwyciężyli w Międzynarodowych Zawodach Lotniczych Challenge w Berlinie, zaś dwa tygodnie później (11 września 1932 r.) zginęli śmiercią lotnika w Cierlicku Górnym, na terenie ówczesnego Zaolzia. Miejsce tragedii już dwa lata po katastrofie stało się mauzoleum polskich pilotów. A prowadziła do niego symboliczna brama z wymalowanym napisem „Żwirki i Wigury start do wieczności”. Burzliwe, kolejne dziesięciolecia sprawiły, że jej losy były różne. Koniec końców przetrwała do naszych czasów, ale w czterech częściach. Z racji jubileuszu MSP ma zamiar scalić drewniane eksponaty i wykonać ich kopię.