Już w maju w centrum miejscowości pojawi się dostępna dla wszystkich mieszkańców innowacyjna wiata przystankowa.

25 kwietnia, tj. w najbliższy czwartek, Łosice odwiedzi prezydent Polski Andrzej Duda.

Wójt gminy oraz Gminne Centrum Kultury i Sportu zapraszają na spotkanie z autorami publikacji „Gmina Piszczac. Historia i Współczesność”.

Miejska Biblioteka Publiczna zaprasza do udziału w III Ogólnopolskim Konkursie Fotograficznym „Powiat bialski i miasto Biała Podlaska w obiektywie dzieci i młodzieży - miejsce, które kocham”.

W sobotę 27 kwietnia parafia katedralna uroczyście obchodzić będzie jubileusz 100 lat istnienia. - Będziemy świętować dokładnie 100 lat po podpisaniu przez bp. H. Przeździeckiego dekretu ustanawiającego parafię Niepokalanego Poczęcia NMP - zaznacza ks. kan. Grzegorz Suchodolski.

Zachęcając do udziału w obchodach rocznicowych, proboszcz parafii katedralnej, zauważa, że 27 kwietnia 1919 r. przypadała niedziela po świętach Zmartwychwstania Pańskiego, tzw. domenica in albis - biała niedziela, dzisiaj zwana Niedzielą Miłosierdzia. - Nawet w strukturze kalendarza liturgicznego jest to prawie ten sam dzień. Ma to dla nas wymiar symboliczny, niemniej bardzo ważny - mówi. Centralnym punktem rocznicowych obchodów będzie Eucharystia o 12.00, odprawiana pod przewodnictwem kard. Stanisława Ryłki, który obecnie jest archiprezbiterem bazyliki Santa Maria Maggiore w Rzymie, a przez ponad 20 lat odpowiedzialny był z ramienia Watykanu za organizację Światowych Dni Młodzieży. Mszę będą koncelebrowali z nim biskupi siedleccy oraz wszyscy żyjący dotychczasowi proboszczowie i wikariusze parafii katedralnej. W koncelebrze wystąpią także proboszczowie wszystkich parafii siedleckich, księża wywodzący się z parafii katedralnej, jak też księża, którzy mieszkają bądź pracują na terenie tejże parafii. Zaproszenia skierowano w sumie do ok. 150 kapłanów.

Rozmowa z Kazimierzem Gajowym, prezesem Fundacji Fenicja im. Św. Charbela w Libanie.

Z mojego doświadczenia wynika, że tylko nielicznym Polakom Liban nasuwa myśl o pięknie przyrody i kultury. Jeżeli już - to kojarzy się ze św. Charbelem, który zdobywa w Polsce coraz większą rzeszę czcicieli. Często chęć nawiedzenia sanktuarium św. Charbela jest jedynym motywem wyjazdu do Libanu. Dopiero na miejscu pielgrzymi zdają sobie sprawę z własnej ignorancji, gdy zderzają się z siedmioma tysiącami lat historii, oglądają pozostałości prawie wszystkich cywilizacji, stają przed największymi świątyniami, jakie stworzyło Cesarstwo Rzymskie, jak chociażby Baalbek. Ich uczucia sięgają zenitu, kiedy stąpają po rzymskich drogach Tyru i Sydonu, po których chodził sam Pan Jezus, Matka Boża i apostołowie. Kolejną niespodzianką dla pielgrzymów z Polski jest całkowite poczucie bezpieczeństwa i brak oznak jakichkolwiek konfliktów zbrojnych. Oczywiście, żyjemy na Bliskim Wschodzie i w krajach ościennych ciągle toczy się wojna. Niejednokrotnie próbowano ją przenieść tutaj, jednak po bardzo bolesnych doświadczeniach tzw. wojny domowej w latach 1975-1990 Liban robi wszystko, aby do tego nie dopuścić.

Od marca 2018 r. w Muzeum Żołnierzy Wyklętych w Warszawie czynna jest wystawa „Dowody zbrodni. Przedmioty z Łączki w pawilonie X więzienia na Rakowieckiej”. Wśród ok. 200 przedmiotów odnalezionych przy szczątkach ofiar komunizmu znajdują się dwa medaliki z wizerunkiem Matki Bożej Kodeńskiej.

Kwatera Ł na Cmentarzu Powązkowskim przez wiele lat była przedmiotem tajemnicy państwowej. - To miejsce oficjalnie miało nie istnieć - podkreśla Kamila Sachnowska z Biura Poszukiwań i Identyfikacji Instytutu Pamięci Narodowej, tłumacząc, dlaczego prawda o nim ujrzała światło dzienne dopiero kilka lat temu. W wyniku prac ekshumacyjnych prowadzonych w latach 2012-2017 przez zespół Instytutu Pamięci Narodowej pod kierunkiem prof. Krzysztofa Szwagrzyka odnaleziono tutaj szczątki ok. 300 ofiar komunizmu - bohaterów pierwszej i drugiej konspiracji, żołnierzy września 1939 r., powstańców warszawskich, cichociemnych, którzy w latach 1948- 1954 osadzeni byli i straceni w więzieniu mokotowskim (więzieniu przy ul. Rakowieckiej). Do prezentowanych na wystawie „dowodów zbrodni” należą drobne osobiste przedmioty: guziki, grzebienie, fragment okularów, buty, lusterko, medaliki. W świetle zbrodni, jakiej dokonano na ich właścicielach, te „drobiazgi” stają się bardzo wymowne. Dla rodzin pomordowanych mają rangę relikwii.