To, na co jedni czekają z utęsknieniem, dla innych jest końcem dotychczasowego życia.

Właściciele kolejnych działek, które w całości lub częściowo zostaną zajęte pod budowę autostrady, muszą liczyć się z tym, że w niedługim czasie zostaną wywłaszczeni. Mieszkańcy mają mnóstwo pytań i wątpliwości. - Odbyło się tylko spotkanie, wzięli od nas numery telefonów, pokazali mapki do wglądu - mówi Justyna, która mieszka przy ul. Dzieci Zamojszczyzny w Siedlcach, a jej dom ma zostać wyburzony pod budowę autostrady. - Jak na razie nic nie wiem: do kiedy mieszkam, jak to wszystko będzie się odbywać. Nikt z nami jeszcze nie rozmawiał.

Nie potrafię malować pod dyktando, na zamówienie. Trzymam się z dala od mód, które nie pozwalają artystom szukać inspiracji w sercu.

Od początku tworzę, co mi w duszy gra i tej zasadzie jestem wierna - mówi siedlecka malarka Barbara Rękawek. Była ze mnie taka dziwna dziewczynka. Zadumana, zapatrzona w niebo, kwiaty. Mama mówiła: „Moja corcia to takie Boże dziecko. Może będzie zakonnicą?” - słyszałam czasami rozmowy dorosłych. A ja zostałam malarką - śmieje się, opowiadając, jaki był ten początek drogi do sztalug, przy których pewnie stanęła, mając 15 lat. Pierwsze dwa „oleje”, oprawione w złotą i srebrną ramę, są wymownym dowodem, że natura inspirowała ją od zawsze.

Sitnik od lat koronkarstwem stoi. Entuzjastki tej sztuki za pomocą szydełka wyczarowują z nici prawdziwe cuda.

Patrząc na zainteresowanie konkursem „Igłą malowane”, który od 15 lat organizuje działająca tam w ramach Gminnego Ośrodka Kultury w Białej Podlaskiej pracownia koronkarstwa, nie ma obaw: tradycja nie zaginie. Wszystko zaczęło się w 2006 r. - GOK szukał drogi, by ocalić od zapomnienia niematerialne dziedzictwo kulturalne południowego Podlasia, a jednocześnie czymś zainteresować młodzież i odwiedzających region. Ówczesna dyrektor, Bożenna Pawlina-Maksymiuk, wymyśliła szlak pracowni ginących zawodów, gdzie uczono m.in. koronkarstwa.

Strażacy zainteresują zabytkowym sprzętem i archiwaliami, a kobiety profesjonalną gastronomią i rękodziełem.

Druhowie z Sobieszyna z pomocą samorządu zabierają się za realizację jednego ze swoich największych marzeń. Gmina Ułęż przed kilkoma tygodniami rozpoczęła modernizację budynków wszystkich pięciu jednostek OSP na swoim terenie. Na liście inwestycji jest także remiza w Sobieszynie. Zgodnie z zapowiedziami jeszcze w tym roku budynek przejdzie remont. Ale zmiany wizerunkowe nie będą jedynymi. Strażacy - ochotnicy zamierzają bowiem utworzyć izbę tradycji. Plan na minimuzeum zrodził się na początku tego roku. Jednym z jego inicjatorów jest prezes sobieszyńskich druhów. - Wspólnie z kolegą stwierdziliśmy, że warto coś takiego zorganizować, ponieważ mamy dużo starego sprzętu.

Pożary od wieków niszczyły mienie mieszkańców miast i wsi. Siedlce nie były pod tym względem wyjątkiem.

Do głównych przyczyn pożarów należały: zły stan budynków, wadliwe kominy, nieostrożne obchodzenie się z ogniem oraz wyładowania atmosferyczne. Duże pożary, które wybuchały w XVI, XVII i XVIII w., poważnie hamowały rozwój społeczny i gospodarczy miasta. Gdy w XVII w. Siedlce przeszły w ręce rodu Czartoryskich, w 1672 r., miasto otrzymało przywilej, który potwierdzał dawne prawa i nadania. Był to również pierwszy przywilej, który w jasny sposób porządkował system budowania, wskazując na nieprawidłowości będące przyczynami pożarów.

Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał.

Przypomnijcie sobie, jak wam mówił, będąc jeszcze w Galilei: Syn Człowieczy musi być wydany w ręce grzeszników i ukrzyżowany, lecz trzeciego dnia zmartwychwstanie”. (Łk 24,5-7). Zapomnieli o tym, bowiem w pamięci ciągle mieli aresztowanie Mistrza, Jego mękę i straszną śmierć. Jednocześnie zmagali się z wielkimi wyrzutami sumienia. Boleśnie czuli, że zawiedli i stchórzyli. To zaskakujące, że o zapowiedzi zmartwychwstania pamiętali faryzeusze i uczeni w piśmie. To oni poszli do Piłata ze słowami: „Panie, przypomnieliśmy sobie, że ów oszust powiedział jeszcze za życia: «Po trzech dniach powstanę». Każ więc zabezpieczyć grób aż do trzeciego dnia, żeby przypadkiem nie przyszli jego uczniowie, nie wykradli Go i nie powiedzieli ludowi: «Powstał z martwych». I będzie ostatnie oszustwo gorsze niż pierwsze” (Mt 27,63-64).

Irmina Sosnkowska, trzydziestokilkulatka z Poznania, interesowała się czarną magią, wróżbiarstwem, wywoływała duchy.

Brała narkotyki i nadużywała alkoholu. Myślała o samobójstwie. Przestało jej zależeć na życiu. Świadomie otworzyła się na Złego. Po wypadku samochodowym, jakiemu uległa w 2015 r., powiedziano rodzinie, że kobieta nie przeżyje nawet doby od operacji. Ku zdziwieniu lekarzy nie umarła, jej procesy życiowe przejęła jednak szpitalna aparatura podtrzymująca życie - oddychała za nią i pompowała krew. Poznanianka zapadła w śpiączkę. Kiedy znalazła się na granicy życia i śmierci, miała wrażenie, że unosi się ponad ciałem, że nad nim frunie. Znad sufitu oglądała swoje operacje, widziała, kto ją odwiedza, co robią przy niej lekarze. Potem znalazła się w czyśćcu. Było tam ciemno, zimno i bardzo nieprzyjemnie. Czuła ból i cierpienie.