Za chwilę rozpoczniemy Wielki Post i ponownie będziemy zapraszani do różnych praktyk dotyczących tego okresu liturgicznego. Dawniej udział np. w Drodze krzyżowej czy Gorzkich żalach był czymś naturalnym i bezdyskusyjnym. Dziś, niestety, bywa inaczej. W ubiegłym roku natknęłam się w sieci na wpis pewnego kapłana, który dość negatywnie wypowiadał się na temat Gorzkich żali. Uważał, […]

Przyjaźnie między świętymi nie należą do rzadkości.

Ludzi wybranych przez Boga i obdarzonych szczególnymi charyzmatami często łączyła zaskakująca więź. Bywało, że rozumieli się bez słów, wzajemnie motywowali i wspierali. Tak było chociażby w przypadku św. o. Pio i kandydata na ołtarze o. Dolindo Ruotolo. Dziś są jednymi z najbardziej rozpoznawalnych włoskich duchownych XX w. Jeśli przyjrzymy się ich biografiom i doświadczeniom, okaże się, że dużo więcej ich łączyło niż różniło. Obaj pochodzili z regionu Kampania, obaj urodzili się pod koniec XIX w., obaj byli zakonnikami, kapłanami i mistykami. O. Dolindo był starszy od o. Pio tylko o pięć lat.

Logika podpowiada, że nie da się połączyć wody i ognia, kochać i jednocześnie nienawidzić, zjeść ciastko i mieć ciastko, być „za”, a nawet przeciw.

Deklarować swoją wiarę w Boga i jednocześnie koszmarnie ją deformować niezliczoną ilością okaleczających „ale”. Logika jednak nie ma dziś zbyt mocnych notowań. Spoglądając z perspektywy na wynik wyborczy 15 października ubiegłego roku, ale też na polską rzeczywistość minionych kilkunastu lat, da się zauważyć pewną prawidłowość. Oprócz „żelaznych” elektoratów takich partii jak PiS, PO i Lewica, istnieje pewna grupa ludzi, której poglądy są płynne, zmienne, w znacznym stopniu uzależnione od koniunktury politycznej, mody, intensywności propagandy.

23 stycznia w pratulińskim sanktuarium obchodzono nie tylko liturgiczne wspomnienie bł. Męczenników Podlaskich, ale także 150 rocznicę ich śmierci.

Uroczystościom przewodniczył abp Andrzej Dzięga, metropolita szczecińsko-kamieński. Świętowanie tradycyjnie poprzedziła nowenna, w której w tym roku uczestniczyło łącznie… 150 księży. Liturgię w dniu wspomnienia celebrowali również bp Kazimierz Gurda, bp Grzegorz Suchodolski, biskup drohiczyński Piotr Sawczuk, biskup senior diecezji radomskiej Henryk Tomasik oraz kilkudziesięciu kapłanów. Wszystkich zgromadzonych na uroczystości powitał ordynariusz siedlecki. Witając przybyłych biskupów, wymieniał ich zasługi w budowaniu kultu bł. Wincentego Lewoniuka i jego towarzyszy.

Sesja naukowa dotycząca 100-lecia powołania kapituły katedralnej siedleckiej oraz Eucharystia rozpoczęły 25 stycznia obchody 100 rocznicy przeniesienia stolicy biskupiej z Janowa Podlaskiego do Siedlec.

Diecezjalne uroczystości jubileuszowe zaplanowano na 22 września. - Data dzisiejszej uroczystości związana jest ściśle z datą publikacji bulli papieskiej „Pro recto et utili” papieża Piusa XI z 25 stycznia 1924 r., mocą której stolica diecezji oraz siedziba biskupa diecezjalnego zostały przeniesione z Janowa do Siedlec, a kościół parafialny Niepokalanego Poczęcia NMP w Siedlcach podniesiony został do godności katedry - powiedział, rozpoczynając konferencję w auli I KLO, bp Grzegorz Suchodolski - piastujący godność prepozyta kapituły katedralnej siedleckiej.

Łaskę podjęcia decyzji wymodliły mi moje siostry loretanki. Argumentów miałam już wtedy wystarczająco dużo, ale wola za nimi nie nadążała.

Jedyne, co mogłam zaoferować Bogu, to obiecanki cacanki, że „jak się nic nie zmieni, to w przyszłym roku już pójdę”. No i… nic z tego nie było. Decyzję podjęłam w pociągu - wyznaje s. Barbara Jolanta Łydkowska, loretanka. Powołania nie da się zamknąć w żadnej teorii ani wyjaśnić za pomocą wzoru. Wiele jest także dróg, którymi do jego odkrycia prowadzi Bóg. Podobnie jak możliwości jego realizowania. S. Barbara z Siedlec wybrała życie zakonne, choć jako młoda dziewczyna miała zupełnie inne plany.